Enfin, eigenlijk is het polyester, maar dat is één pot synthetisch nat.
Met dank aan Mia en den Boni.
vrijdag 30 december 2011
dinsdag 27 december 2011
zaterdag 24 december 2011
Een beeld zegt meer dan 1000 woorden...
Van vorig jaar, maar het blijft één van de grappigste dingen die ik ooit in mijn brievenbus vond.
En nu voor echt:
Edit: en nu zonder schrijffout, met dank aan de anonieme spellingcorrector!
donderdag 15 december 2011
Kreatief met kleuters
Allereerst: natuurlijk moet het 'creatief' zijn, maar dat allitereert niet zo schoon, dus pas ik even de spellingsregels aan.
Wat heb je nodig?
- 1 kleuter (meer mag ook)
- verf
- knikkers
- een grote schoenendoos
- oude kranten
- plastic potjes
- beetje water
- een plastic tafellaken of heel veel goesting om te kuisen
Hoe ga je te werk?
- Leg een vel krantenpapier in de schoenendoos
- Doe verf en een beetje water in een plastic potje
- Smijt er wat knikkers bij en schud het potje heen en weer zodat de knikkers helemaal door de verf rollen
- Gooi de knikkers op het vel krantenpapier en schud de doos heen en weer tot het vel mooi gekleurd is
- Leg het vel te drogen
Voilà, ons inpakpapier voor onder de kerstboom is klaar!
Wat heb je nodig?
- 1 kleuter (meer mag ook)
- verf
- knikkers
- een grote schoenendoos
- oude kranten
- plastic potjes
- beetje water
- een plastic tafellaken of heel veel goesting om te kuisen
Hoe ga je te werk?
- Leg een vel krantenpapier in de schoenendoos
- Doe verf en een beetje water in een plastic potje
- Smijt er wat knikkers bij en schud het potje heen en weer zodat de knikkers helemaal door de verf rollen
- Gooi de knikkers op het vel krantenpapier en schud de doos heen en weer tot het vel mooi gekleurd is
- Leg het vel te drogen
zondag 11 december 2011
Oh dennenboom! #2
De Gilbert was reeds op prospectie gegaan en zijn keuze was direct de mijne.
Aanschouw: de kerstboom van 2011, volledig gedecoreerd met onbreekbaar materiaal.
Die onbreekbare ballen hebben trouwens al hun nut bewezen, want de dochter heeft nogal de neiging om ze te herschikken.
Het kind kan daar wel niets aan doen, ze is erfelijk belast.
(moest u mijn favoriete decoraties van dit jaar willen zien: ze staan hier tussen)
Mijn moeder presteerde het ooit zelfs om een boom te gaan kopen, daarmee thuis te komen en terug te rijden om een ander exemplaar te gaan halen, omdat hij nét niet schoon genoeg stond in de living.
Ze heeft ook verschillende kleurencombinaties: blauw met goud, parelmoer, zilver, nostalgisch, wit met zilver,rood, ...
Enfin, ons moeder haren boom, het is elk jaar weer een pareltje.
Bij mij is dat niet het geval: alles door elkaar, het liefst zo kitscherig als maar kan.
Het enige waar ik mij slecht over voel, is dat de boom geen tweede leven meer geschonken is.
De Gilbert moest de stam een stukje korter maken, of hij geraakte niet binnen (ik heb dat van tevoren nooit door, ik wijt het aan mijn ontbrekend dieptezicht).
De opties voor de volgende jaren zijn dan ook:
1) een klein boompje met wortel en hem dan elk jaar terug binnen zetten, tot hij te groot is voor onze living, waarna hij mag rentenieren in het bos
2) een plastic exemplaar
Aanschouw: de kerstboom van 2011, volledig gedecoreerd met onbreekbaar materiaal.
Die onbreekbare ballen hebben trouwens al hun nut bewezen, want de dochter heeft nogal de neiging om ze te herschikken.
Het kind kan daar wel niets aan doen, ze is erfelijk belast.
(moest u mijn favoriete decoraties van dit jaar willen zien: ze staan hier tussen)
Mijn moeder presteerde het ooit zelfs om een boom te gaan kopen, daarmee thuis te komen en terug te rijden om een ander exemplaar te gaan halen, omdat hij nét niet schoon genoeg stond in de living.
Ze heeft ook verschillende kleurencombinaties: blauw met goud, parelmoer, zilver, nostalgisch, wit met zilver,rood, ...
Enfin, ons moeder haren boom, het is elk jaar weer een pareltje.
Bij mij is dat niet het geval: alles door elkaar, het liefst zo kitscherig als maar kan.
Het enige waar ik mij slecht over voel, is dat de boom geen tweede leven meer geschonken is.
De Gilbert moest de stam een stukje korter maken, of hij geraakte niet binnen (ik heb dat van tevoren nooit door, ik wijt het aan mijn ontbrekend dieptezicht).
De opties voor de volgende jaren zijn dan ook:
1) een klein boompje met wortel en hem dan elk jaar terug binnen zetten, tot hij te groot is voor onze living, waarna hij mag rentenieren in het bos
2) een plastic exemplaar
dinsdag 6 december 2011
Oh dennenboom!
Nee, hij staat er nog niet, maar morgen stuur ik de Gilbert met een schup den hof in om een exemplaar te zoeken.
Ondertussen bekijk ik nog even het resultaat van vorig jaar, toen ik zei dat hij niet groot genoeg kon zijn en hij dit naar binnen duwde:
Ah, iemand trouwens enig idee waarom ik geen link via flickr kan invoegen?
Ondertussen bekijk ik nog even het resultaat van vorig jaar, toen ik zei dat hij niet groot genoeg kon zijn en hij dit naar binnen duwde:
Ah, iemand trouwens enig idee waarom ik geen link via flickr kan invoegen?
zondag 4 december 2011
De omkeerbaarheid der dingen
Na het lezen van haar uitleg (slechts zo'n 5 keer) en haar aanvullende tips, was het hier een aha-erlebnis van jewelste!
Aanschouw: het omkeerbare vestje.
Hij mag het van de Gilbert wel enkel omgekeerd aandoen om naar een discofuif te gaan, maar soit.
Binnenstof: Ghana, buitenstof: kringwinkel.
Model: zsazsagilet, maar dan een beetje anders.
Aanschouw: het omkeerbare vestje.
Hij mag het van de Gilbert wel enkel omgekeerd aandoen om naar een discofuif te gaan, maar soit.
Binnenstof: Ghana, buitenstof: kringwinkel.
Model: zsazsagilet, maar dan een beetje anders.
maandag 28 november 2011
donderdag 24 november 2011
Gedeeltelijk gerecykleerd, volledig gefrustreerd
' Zo'n schoon gordijnen heb ik niet', antwoordde ik hier en 5 minuten later besefte ik dat het gelogen was.
Het moest zijn: 'zo'n schoon gordijnen heb ik niet in die kleuren', maar dus wel in andere kleurkes.
Het is niet dat ik de stof in kwestie vergeten was, ik wou ze gewoon beschermen, meer bepaald tegen mezelf.
Ziet ge, ik heb een deel stoffen die ik zo schoon vind, dat ik ze amper durf te gebruiken.
Dus spaar ik ze, tot op het moment dat ik kundig genoeg ben om ze niet te massacreren onder de Viking.
En die moment was aangebroken, althans: dat dacht ik toch.
Ik besloot voor hetzelfde model te gaan als het schone kleedje, maar dan met een rits in plaats van met drukknopen op de schouders.
Het gerecykleerde deel, moest ge het willen weten, is de achterkant en de voering, uit een dekbedovertrek van de kringwinkel.
Het ding moest gevoerd worden, maar slechts gedeeltelijk.
Ik heb namelijk al 100x de uitleg over omkeerbare kleedjes gelezen en ik snap daar niks van, maar dan ook echt niks!
Maar zo'n gedeeltelijk voeringske tot in de helft, dat zou toch geen problemen geven.
Awel, dat was dus allesbehalve waar!
Ik heb het ding een keer of 5 losgetornd om het daarna definitief in elkaar te zetten, met een mottige, zichtbare naad op de schouders.
Voor diegene die mij kan doen inzien hoe het werkt, maak ik negerinnentetten!
Dat kleedje heeft mij minstens 5 jaar van mijn leven gekost volgens mij!
En wilt ge nu het beste van al eens weten?
Het is te groot!
Het moest zijn: 'zo'n schoon gordijnen heb ik niet in die kleuren', maar dus wel in andere kleurkes.
Het is niet dat ik de stof in kwestie vergeten was, ik wou ze gewoon beschermen, meer bepaald tegen mezelf.
Ziet ge, ik heb een deel stoffen die ik zo schoon vind, dat ik ze amper durf te gebruiken.
Dus spaar ik ze, tot op het moment dat ik kundig genoeg ben om ze niet te massacreren onder de Viking.
En die moment was aangebroken, althans: dat dacht ik toch.
Ik besloot voor hetzelfde model te gaan als het schone kleedje, maar dan met een rits in plaats van met drukknopen op de schouders.
Het gerecykleerde deel, moest ge het willen weten, is de achterkant en de voering, uit een dekbedovertrek van de kringwinkel.
Het ding moest gevoerd worden, maar slechts gedeeltelijk.
Ik heb namelijk al 100x de uitleg over omkeerbare kleedjes gelezen en ik snap daar niks van, maar dan ook echt niks!
Maar zo'n gedeeltelijk voeringske tot in de helft, dat zou toch geen problemen geven.
Awel, dat was dus allesbehalve waar!
Ik heb het ding een keer of 5 losgetornd om het daarna definitief in elkaar te zetten, met een mottige, zichtbare naad op de schouders.
Voor diegene die mij kan doen inzien hoe het werkt, maak ik negerinnentetten!
Dat kleedje heeft mij minstens 5 jaar van mijn leven gekost volgens mij!
En wilt ge nu het beste van al eens weten?
Het is te groot!
dinsdag 22 november 2011
Recycleren, zowel de kleren als de kodak
Al toen ik haar post las, wist ik dat ik daar iets mee wou doen.
Ik kan het eindresultaat nu nog niet laten zien, en tegen het huidige tempo zal dat waarschijnlijk pas tegen 2013 zijn ofzo, maar het eerste probeersel kan ik al tonen.
De trui komt van 't metteke en kostte 2€, misschien moet ik Greetje de wanten maar cadeau doen.
De broek is gemaakt naar het Made-patroon, maar dan iets rechter, met een echte tailleband, zakken en een knoopsgatenelastiek. Dat ding moet trouwens helemaal aangespannen worden voor die zoon van mij.
Iemand enig idee hoe een kleuter vet te mesten?
En als u zich afvraagt wat er in godsnaam aan de hand is met die laatste foto's: we hebben nog geen nieuw fototoestel, maar mogen moeder Sanseveria haar oude kodak lenen.
Digitaal, met wel 5 megapixels en 3 x optische zoom, het is nogal een gerief!
Voor diegenen die zich afvragen hoe onze nachtrust is sinds het grote afscheid: de eerst nacht was super, tijdens de tweede konden we er om 1u en 4.30u uit (en om 2.30u ook nog eens voor de zus) en gisteren was all quiet on the western front. We hebben er goede moed in voor deze nacht!
Ik kan het eindresultaat nu nog niet laten zien, en tegen het huidige tempo zal dat waarschijnlijk pas tegen 2013 zijn ofzo, maar het eerste probeersel kan ik al tonen.
De trui komt van 't metteke en kostte 2€, misschien moet ik Greetje de wanten maar cadeau doen.
De broek is gemaakt naar het Made-patroon, maar dan iets rechter, met een echte tailleband, zakken en een knoopsgatenelastiek. Dat ding moet trouwens helemaal aangespannen worden voor die zoon van mij.
Iemand enig idee hoe een kleuter vet te mesten?
En als u zich afvraagt wat er in godsnaam aan de hand is met die laatste foto's: we hebben nog geen nieuw fototoestel, maar mogen moeder Sanseveria haar oude kodak lenen.
Digitaal, met wel 5 megapixels en 3 x optische zoom, het is nogal een gerief!
Voor diegenen die zich afvragen hoe onze nachtrust is sinds het grote afscheid: de eerst nacht was super, tijdens de tweede konden we er om 1u en 4.30u uit (en om 2.30u ook nog eens voor de zus) en gisteren was all quiet on the western front. We hebben er goede moed in voor deze nacht!
zaterdag 19 november 2011
Oh, kom toch eens kijken
De oudste.
Hij heeft de fijne lichaamsbouw van zijn papa en de uit elkaar staande tanden van mij.
Het feit dat hij 's nachts een tut in zijn mond steekt, doet daar geen goed aan.
Want ook al zijn het nog maar melktandjes, een spleet van een halve centimeter tussen zijn voorste tanden, is meer dan genoeg.
De tut moest dus weg!
Een eerdere poging mislukte.
De zoon keilde flink zijn tut in de vuilnisbak, om 's avonds te jammeren dat hij zijn tutje terug wou.
Zwak als wij zijn, konden de Gilbert en ik het verdriet van dat kleine ventje niet aanzien, maar de tut uit de vuilnisbak vissen, dat was ook een brug te ver.
Gelukkig had de dochter nog een ongebruikt exemplaar en Vince had terug een tut.
Een tut die we hem weliswaar op een dag gingen afnemen, als we wat steviger in onze schoenen stonden.
Een nieuwe tactiek drong zich op.
Wat zou het worden, de Sint, wachten tot Pasen of toch maar de tutjesfee?
Genoeg spelers in het veld om tot boeman te bombarderen, als hij er nadien spijt van zou krijgen.
We besloten voor het eerste te kiezen.
De zoon werd er geregeld over aangesproken, kwestie van hem een beetje voor te bereiden.
op de vraag "wanneer komt mijn tutje dan terug", antwoordden wij dat de Sint die niet teruggaf, maar meenam naar Spanje voor de arme kindjes.
Achteraf bekeken was dat misschien niet het ideale antwoord, die zoon van ons denkt nu waarschijnlijk dat Spanje een derdewereldland is.
Het tutje zou persoonlijk afgegeven worden bij de intrede van de Goedheiligman.
Als het dan niet zou lukken, konden we altijd nog eens proberen op 5 december.
Vandaag was het zo ver, vandaag kwam de Sint aan op het marktplein.
Ik fietste met de zoon, zijn zelfgeknutselde mijter én zijn tutje naar het centrum.
Hij mocht, bij wijze van afscheid, de hele weg nog tutteren.
Daar aangekomen knoopten we een kaartje aan zijn tut, zodat de Sint zeker zou onthouden van wie het kwam, de mens wordt immers ook al een dagje ouder.
Het moment was aangebroken.
De pieten kwamen rond om alle tekeningen op te halen en de zoon gaf dapper zijn tutje af.
En toen waren er een paar traantjes.
Ik had mijzelf nochtans voorgenomen om niet te huilen...
Hij heeft de fijne lichaamsbouw van zijn papa en de uit elkaar staande tanden van mij.
Het feit dat hij 's nachts een tut in zijn mond steekt, doet daar geen goed aan.
Want ook al zijn het nog maar melktandjes, een spleet van een halve centimeter tussen zijn voorste tanden, is meer dan genoeg.
De tut moest dus weg!
Een eerdere poging mislukte.
De zoon keilde flink zijn tut in de vuilnisbak, om 's avonds te jammeren dat hij zijn tutje terug wou.
Zwak als wij zijn, konden de Gilbert en ik het verdriet van dat kleine ventje niet aanzien, maar de tut uit de vuilnisbak vissen, dat was ook een brug te ver.
Gelukkig had de dochter nog een ongebruikt exemplaar en Vince had terug een tut.
Een tut die we hem weliswaar op een dag gingen afnemen, als we wat steviger in onze schoenen stonden.
Een nieuwe tactiek drong zich op.
Wat zou het worden, de Sint, wachten tot Pasen of toch maar de tutjesfee?
Genoeg spelers in het veld om tot boeman te bombarderen, als hij er nadien spijt van zou krijgen.
We besloten voor het eerste te kiezen.
De zoon werd er geregeld over aangesproken, kwestie van hem een beetje voor te bereiden.
op de vraag "wanneer komt mijn tutje dan terug", antwoordden wij dat de Sint die niet teruggaf, maar meenam naar Spanje voor de arme kindjes.
Achteraf bekeken was dat misschien niet het ideale antwoord, die zoon van ons denkt nu waarschijnlijk dat Spanje een derdewereldland is.
Het tutje zou persoonlijk afgegeven worden bij de intrede van de Goedheiligman.
Als het dan niet zou lukken, konden we altijd nog eens proberen op 5 december.
Vandaag was het zo ver, vandaag kwam de Sint aan op het marktplein.
Ik fietste met de zoon, zijn zelfgeknutselde mijter én zijn tutje naar het centrum.
Hij mocht, bij wijze van afscheid, de hele weg nog tutteren.
Daar aangekomen knoopten we een kaartje aan zijn tut, zodat de Sint zeker zou onthouden van wie het kwam, de mens wordt immers ook al een dagje ouder.
Het moment was aangebroken.
De pieten kwamen rond om alle tekeningen op te halen en de zoon gaf dapper zijn tutje af.
En toen waren er een paar traantjes.
Ik had mijzelf nochtans voorgenomen om niet te huilen...
zaterdag 12 november 2011
Vraatzucht
Ik ga mij hier niet eleganter voordoen dat ik ben: ik ben een bodemloos vat.
Ooit werd ik 3e in een wedstrijd kaaskroketten boeffen en de enige reden dat ik niet eerst werd, is dat wij een half uur vroeger moesten vertrekken.
De eetlust is met de jaren niet verminderd, het metabolisme spijtig genoeg wel.
Maar dat houdt mij niet tegen om te eten.
Meestal blijft het (redelijk) binnen de perken, maar zo één keer in de maand, dan verslind ik werkelijk alles en dan nog het liefst van al overgoten met chocolade.
Een vriendin wees mij op zelfgemaakte negerinnentetten en ineens wist ik wat ik deze avond naar binnen zou werken.
Bij het recept stond 'moeilijk', diegenen die mij al een beetje kennen, weten dat:
A - Ik daar een eigen draai aan geef tot ik het 'makkelijk' vind
en
B - Dat het meestal ergens misloopt
Het begon al bij de zoektocht naar ingrediënten: tot de laatste kruimel heb ik moeten sprokkelen om voldoende chocolade te hebben, gelukkig vond ik nog een paar verdwaalde chocoladecenten van vorig jaar.
Dat is, trouwens, volgens mij geeneens echte chocolade, maar soit.
Bij de bereidingstijd stond 'minder dan 2 uur' en effectief: op een kwartiertje waren ze klaar!
Ik maakte wel de fout om de chocolade direct op het mengsel te gieten, waardoor hij minder stolt, maar dat zijn details.
(na een half uurtje in de koelkast: wel stijf!)
Voor de geïnteresseerden:
- Ik gebruikte spritskoeken als bodem, waarom het mezelf moeilijk maken als het zo ook gaat?
- Het eiwitvullingrecept volgde ik wel, zij het met maar 20g gelatine, want meer zat er niet in mijn pakje
- Voor de chocoladesaus smolt ik 125g met enkele theelepels cocosvet (dat zorgt er bij mij anders voor dat de chocolade stolt), ik deed er een klein scheutje melk bij (bij gebrek aan room), negeerde te toe te voegen suiker, maar was wél royaal met de honing (let daarmee op, want mijn chocolade is wel erg zoet!)
Wegens kapotte kodak en gsm: geen foto's, maar geloof me: het is meer dan voor herhaling vatbaar!
Ooit werd ik 3e in een wedstrijd kaaskroketten boeffen en de enige reden dat ik niet eerst werd, is dat wij een half uur vroeger moesten vertrekken.
De eetlust is met de jaren niet verminderd, het metabolisme spijtig genoeg wel.
Maar dat houdt mij niet tegen om te eten.
Meestal blijft het (redelijk) binnen de perken, maar zo één keer in de maand, dan verslind ik werkelijk alles en dan nog het liefst van al overgoten met chocolade.
Een vriendin wees mij op zelfgemaakte negerinnentetten en ineens wist ik wat ik deze avond naar binnen zou werken.
Bij het recept stond 'moeilijk', diegenen die mij al een beetje kennen, weten dat:
A - Ik daar een eigen draai aan geef tot ik het 'makkelijk' vind
en
B - Dat het meestal ergens misloopt
Het begon al bij de zoektocht naar ingrediënten: tot de laatste kruimel heb ik moeten sprokkelen om voldoende chocolade te hebben, gelukkig vond ik nog een paar verdwaalde chocoladecenten van vorig jaar.
Dat is, trouwens, volgens mij geeneens echte chocolade, maar soit.
Bij de bereidingstijd stond 'minder dan 2 uur' en effectief: op een kwartiertje waren ze klaar!
Ik maakte wel de fout om de chocolade direct op het mengsel te gieten, waardoor hij minder stolt, maar dat zijn details.
(na een half uurtje in de koelkast: wel stijf!)
Voor de geïnteresseerden:
- Ik gebruikte spritskoeken als bodem, waarom het mezelf moeilijk maken als het zo ook gaat?
- Het eiwitvullingrecept volgde ik wel, zij het met maar 20g gelatine, want meer zat er niet in mijn pakje
- Voor de chocoladesaus smolt ik 125g met enkele theelepels cocosvet (dat zorgt er bij mij anders voor dat de chocolade stolt), ik deed er een klein scheutje melk bij (bij gebrek aan room), negeerde te toe te voegen suiker, maar was wél royaal met de honing (let daarmee op, want mijn chocolade is wel erg zoet!)
Wegens kapotte kodak en gsm: geen foto's, maar geloof me: het is meer dan voor herhaling vatbaar!
vrijdag 4 november 2011
Op den ollander,
Daar was het tof!
Met de zoon die dacht dat zijn loopfiets ne camino was,
giraffen die ge kunt aaien
en een dochter die besluit dat middagdutjes in de draagzak ok zijn!
Ik zou u nog meer toffe foto's kunnen laten zien, ware het niet dat de batterijlader thuis lag.
Maar echte herinneringen, die zitten in uw hart hé...
Hèhè, zouden ze die niet kunnen gebruiken bij 'de bond zonder naam'?
Met de zoon die dacht dat zijn loopfiets ne camino was,
en een dochter die besluit dat middagdutjes in de draagzak ok zijn!
Ik zou u nog meer toffe foto's kunnen laten zien, ware het niet dat de batterijlader thuis lag.
Maar echte herinneringen, die zitten in uw hart hé...
Hèhè, zouden ze die niet kunnen gebruiken bij 'de bond zonder naam'?
zondag 30 oktober 2011
Peuter in acryl
Met dank aan 'Mia & den Boni' voor de schone kleren.
Ik trek met man en kroost naar de noorderburen tot vrijdag.
Geniet van jullie weekend of vakantie!*
zaterdag 29 oktober 2011
Alle ironie op een stokje
* Kotsmisselijk in de auto zitten met 'I feel better' van Gotye op de radio
* In de auto zitten na mijn gepreek, ter mijner verdediging: mijn lijf kon echt geen 22km fietsen
* Al 4 avonden zitten prutsen aan het kleedje dat op 5 minuten klaar ging zijn
* Een midweek dagelijks zwemmen in het vooruitzicht zonder nieuw badpak
* Een kapotte kodak, twee dagen voor we op vakantie vertrekken
* Een uur langer kunnen slapen met twee kinders in huis die geen besef hebben van wintertijd
Maar geen gezeur, het is vakantie (voor mij toch en hopelijk voor u ook een beetje) en met de tropische temperaturen van de laatste dagen, vond ik dit wel passen:
* In de auto zitten na mijn gepreek, ter mijner verdediging: mijn lijf kon echt geen 22km fietsen
* Al 4 avonden zitten prutsen aan het kleedje dat op 5 minuten klaar ging zijn
* Een midweek dagelijks zwemmen in het vooruitzicht zonder nieuw badpak
* Een kapotte kodak, twee dagen voor we op vakantie vertrekken
* Een uur langer kunnen slapen met twee kinders in huis die geen besef hebben van wintertijd
Maar geen gezeur, het is vakantie (voor mij toch en hopelijk voor u ook een beetje) en met de tropische temperaturen van de laatste dagen, vond ik dit wel passen:
zondag 23 oktober 2011
Aer mea arena est
Ge moogt de titel gerust googelen, sterker nog, ik zal u helpen: hierzie!
De kans is reëel dat het fout is, maar kom, ik denk niet dat Bart de Wever meeleest, dus ik trek er mij niks van aan.
Eigenlijk was ik op zoek naar het Latijnse woord voor 'preek'.
Het is zondag, een preek mag vandaag wel, dacht ik bij mezelf.
En hoewel ik echt niet de zaag wil zijn, ga ik het toch doen!
Want het ergert mij!
Week na week!
Mateloos!
U weet ondertussen misschien al wel dat ik in een boerengat woon.
Gelukkig is er in dat boerengat ook een winkel, één die zelfs op zondagvoormiddag open is, hoezee!
Een winkel met een gigantische parking, want om de één of andere reden, denken de mensen dat ze alleen met de auto hun sandwiches kunnen gaan kopen.
Ik heb het dan niet over diegenen die 5km verder wonen, het is zondag voor iedereen.
Ook alleenstaande moeders met een koter of vier, zeker als het regent.
En de schotels voor uw familiefeest kunt ge maar moeilijk in uw fietszakken proppen, alle begrip.
Maar diegenen die in een straal van minder dan een km wonen, ja, sommigen zelfs op nog geen 500m: vinden jullie dat nu niet een beetje marginaal om met de auto uw boodschapkes te doen?
Is dat het voorbeeld voor de kleine op uw achterbank?
"Ja jongen, als ge een paar pistolekes nodig hebt, dan springt ge in uwen auto en ge rijdt naar de spar. Neenee, we gaan niet met de fiets, hoewel het zalig weer is buiten, achter glas is het ook gezellig warm zalle. Nejet, ge moet gene jas aandoen, ik zorg er wel voor dat ge amper buitenlucht te voelen krijgt!
Kom, vlug, anders zijn de goei plekskes bezet en moeten we aan den overkant van't straat parkeren!"
Sommige mensen zien de fiets of zelfs hun eigen voeten als een noodoplossing.
Ik pretendeer ook niet heilig te zijn.
Ik ga ook niet zo vaak werken met de fiets als ik eigenlijk zou willen (maar carpool dan wel), maar ik zou wél graag mijn kinderen later recht in de ogen kunnen kijken en zeggen dat mama haar best heeft gedaan om het milieu een beetje te sparen voor hen, op haar eigen manier.
Want het verandert misschien niet veel, maar het is erger om het niet te doen!
Mochten er mensen zich persoonlijk aangesproken voelen door deze post: het is niet mijn bedoeling om iemand met de vinger te wijzen, maar neem volgende week toch maar de fiets!
En ga nu allen heen in vrede.
De kans is reëel dat het fout is, maar kom, ik denk niet dat Bart de Wever meeleest, dus ik trek er mij niks van aan.
Eigenlijk was ik op zoek naar het Latijnse woord voor 'preek'.
Het is zondag, een preek mag vandaag wel, dacht ik bij mezelf.
En hoewel ik echt niet de zaag wil zijn, ga ik het toch doen!
Want het ergert mij!
Week na week!
Mateloos!
U weet ondertussen misschien al wel dat ik in een boerengat woon.
Gelukkig is er in dat boerengat ook een winkel, één die zelfs op zondagvoormiddag open is, hoezee!
Een winkel met een gigantische parking, want om de één of andere reden, denken de mensen dat ze alleen met de auto hun sandwiches kunnen gaan kopen.
Ik heb het dan niet over diegenen die 5km verder wonen, het is zondag voor iedereen.
Ook alleenstaande moeders met een koter of vier, zeker als het regent.
En de schotels voor uw familiefeest kunt ge maar moeilijk in uw fietszakken proppen, alle begrip.
Maar diegenen die in een straal van minder dan een km wonen, ja, sommigen zelfs op nog geen 500m: vinden jullie dat nu niet een beetje marginaal om met de auto uw boodschapkes te doen?
Is dat het voorbeeld voor de kleine op uw achterbank?
"Ja jongen, als ge een paar pistolekes nodig hebt, dan springt ge in uwen auto en ge rijdt naar de spar. Neenee, we gaan niet met de fiets, hoewel het zalig weer is buiten, achter glas is het ook gezellig warm zalle. Nejet, ge moet gene jas aandoen, ik zorg er wel voor dat ge amper buitenlucht te voelen krijgt!
Kom, vlug, anders zijn de goei plekskes bezet en moeten we aan den overkant van't straat parkeren!"
Sommige mensen zien de fiets of zelfs hun eigen voeten als een noodoplossing.
Ik pretendeer ook niet heilig te zijn.
Ik ga ook niet zo vaak werken met de fiets als ik eigenlijk zou willen (maar carpool dan wel), maar ik zou wél graag mijn kinderen later recht in de ogen kunnen kijken en zeggen dat mama haar best heeft gedaan om het milieu een beetje te sparen voor hen, op haar eigen manier.
Want het verandert misschien niet veel, maar het is erger om het niet te doen!
Mochten er mensen zich persoonlijk aangesproken voelen door deze post: het is niet mijn bedoeling om iemand met de vinger te wijzen, maar neem volgende week toch maar de fiets!
En ga nu allen heen in vrede.
vrijdag 21 oktober 2011
Waarom er troetelbeertjes aan mijn voeten liggen
U hebt het misschien al gemerkt: het wordt frisser buiten.
Overdreven erg vind ik dat niet en zeker niet 's nachts.
Want hoewel deze zomer bezwaarlijk 'zomer' genoemd kon worden, kan ons zomerdekbed ook maar bezwaarlijk als 'zomerdekbed' bestempeld worden.
Eindelijk terug blij zijn dat ge een lekker warm deken rond u kunt wikkelen, heerlijk!
En hoewel ge in het donker toch niet ziet waaronder ge slaapt, hebt ge toch het liefste ne schone overtrek.
Zoals waarschijnlijk half België rijden wij daarvoor naar 'den Ikea', waar het aanbod groot is, de motiefkes tof en de prijzen redelijk.
Maar dan stel ik mijzelf de vraag.
Ikea, dat is toch Zweeds?
Zweden, daar is het toch nog frisser dan hier?
Zweedse mensen, dat zijn toch niet allemaal kabouterkes?
Waarom maken die dan geen extra flapke onderaan hun overtrekken?!
En daarom ligt er aan mijn voeten nog een fleeceke, met troetelbeertjes erop, want in het donker ziet ge toch niet waaronder ge slaapt.
Ahja, zijn er nog mensen die de 'smörboll' in huis hebben? ;-)
Overdreven erg vind ik dat niet en zeker niet 's nachts.
Want hoewel deze zomer bezwaarlijk 'zomer' genoemd kon worden, kan ons zomerdekbed ook maar bezwaarlijk als 'zomerdekbed' bestempeld worden.
Eindelijk terug blij zijn dat ge een lekker warm deken rond u kunt wikkelen, heerlijk!
En hoewel ge in het donker toch niet ziet waaronder ge slaapt, hebt ge toch het liefste ne schone overtrek.
Zoals waarschijnlijk half België rijden wij daarvoor naar 'den Ikea', waar het aanbod groot is, de motiefkes tof en de prijzen redelijk.
Maar dan stel ik mijzelf de vraag.
Ikea, dat is toch Zweeds?
Zweden, daar is het toch nog frisser dan hier?
Zweedse mensen, dat zijn toch niet allemaal kabouterkes?
Waarom maken die dan geen extra flapke onderaan hun overtrekken?!
En daarom ligt er aan mijn voeten nog een fleeceke, met troetelbeertjes erop, want in het donker ziet ge toch niet waaronder ge slaapt.
Ahja, zijn er nog mensen die de 'smörboll' in huis hebben? ;-)
maandag 17 oktober 2011
Zalige zondag!
Het leven kan soms zo simpel schoon zijn...
zaterdag 8 oktober 2011
Boecht van dunaldi
Terwijl ik dit typ, zet ik mijn tanden in een chocoladereep met pralinévulling, één van de drie die in mijn kast ligt, maar waarschijnlijk niet eens de laatste die vandaag nog kennismaakt met mijn maag- en darmstelsel.
Om maar te zeggen: winkelen met een hongerke, dat is geen goed idee.
Getuige daarvan ook het pak twix, de chocolade met nootjes, de vier koffiekoeken, het zakske m&m's én de eierkoek die ik meebracht (de eierkoek haalde zelfs de kast niet, hij werd in de auto verorberd).
Terwijl ik al die zaligheid in mijn kar kwakte, bedacht ik mij dat dit wel niet zou helpen om terug in mijn broeken te geraken. Niet dat ik in geen enkele broek meer pas, ik vermijd ze gewoon liever omdat er ooit een tijd was dat ze beter zaten.
Die tijd is ongeveer vier maanden geleden.
En toen zag ik het liggen.
Het kleedsel waar ik de Gilbert altijd mee uitlach (buiten zijn koersbroeken en klompen dan), hetgene dat men enkel kan aantrekken op het einde van een dieet of fitnessperiode maar nooit in het begin, aansluitend en niets verhullend, zwart doch niet afslankend: de loopbroek.
Ik besloot voor mezelf dat dit de laatste stimulans was die ik nodig had om mijn loopschoenen terug aan te binden en nam ze mee, verstopt achter het pak twix en de m&m's, want het blijft toch maar mottig, zo'n loopbroek.
Wat mij automatisch bij het volgende probleem brengt: naast hondenvrij moet mijn parcours ook mensenvrij zijn vanaf nu.
Moest u toevallig een roodaangelopen jogger met een duidelijk tanende conditie tegenkomen waarvan ge denkt: 'Allez, zo zou ik toch niet durven rondlopen': dat ben ik niet, ga maar verder.
Om maar te zeggen: winkelen met een hongerke, dat is geen goed idee.
Getuige daarvan ook het pak twix, de chocolade met nootjes, de vier koffiekoeken, het zakske m&m's én de eierkoek die ik meebracht (de eierkoek haalde zelfs de kast niet, hij werd in de auto verorberd).
Terwijl ik al die zaligheid in mijn kar kwakte, bedacht ik mij dat dit wel niet zou helpen om terug in mijn broeken te geraken. Niet dat ik in geen enkele broek meer pas, ik vermijd ze gewoon liever omdat er ooit een tijd was dat ze beter zaten.
Die tijd is ongeveer vier maanden geleden.
En toen zag ik het liggen.
Het kleedsel waar ik de Gilbert altijd mee uitlach (buiten zijn koersbroeken en klompen dan), hetgene dat men enkel kan aantrekken op het einde van een dieet of fitnessperiode maar nooit in het begin, aansluitend en niets verhullend, zwart doch niet afslankend: de loopbroek.
Ik besloot voor mezelf dat dit de laatste stimulans was die ik nodig had om mijn loopschoenen terug aan te binden en nam ze mee, verstopt achter het pak twix en de m&m's, want het blijft toch maar mottig, zo'n loopbroek.
Wat mij automatisch bij het volgende probleem brengt: naast hondenvrij moet mijn parcours ook mensenvrij zijn vanaf nu.
Moest u toevallig een roodaangelopen jogger met een duidelijk tanende conditie tegenkomen waarvan ge denkt: 'Allez, zo zou ik toch niet durven rondlopen': dat ben ik niet, ga maar verder.
maandag 3 oktober 2011
Snot.
Snot, lieve mensen, snot is de reden dat het hier een beetje stil is en dat ik achtersta met het lezen van jullie blogs, om nog maar te zwijgen over mijn huishouden.
Ik ga daar niet te veel over uitweiden, wel kan ik u zeggen dat ik nu perfect elke sinusholte in mijn hoofd kan lokaliseren en afgaande op de pijn ook voorspellen welke kleur snot erin zit.
Heel moeilijk is dat niet, het antwoord is immers al de hele week groen.
Op zich is dat niet spectaculair, ware het niet dat ik voor het eerst in vijf jaar ziek ben thuisgebleven.
Jaja, moest mijn lijf vet afvoeren gelijk het snot afvoert, ik zou content zijn!
Enfin, ik dwaal af en u hebt ondertussen waarschijnlijk al afgehaakt.
Wij begrijpen dat: andermans snot is altijd net iets minder interessant als dat van uzelve.
Tijd dus voor interessantere zaken (ahum).
Allereerst het vervolgverhaal.
Tot mijn grote spijt is Elke verdwenen van het www, spijtig, want ik ging daar graag lezen.
Aan jullie reacties te zien echter, waren er nog wel wat kandidaten om mee te schrijven (gnagnagna).
De gelukkige is Oontje, want buiten schoon kinders en kleedsels, hoop ik dat ze ook onzin kan produceren!
Dus, laat die naaimachine staan en brei hier maar een vervolg aan (mijn excuses voor de flauwe humor, ik steek het op de medicatie):
De halfdoorgezaagde stalagtiet viel recht op het hoofd van de cultuurbarbaar en dat was geen toeval.
Het was immers de rottigste dag van zijn leven: deze ochtend lag zijn kanarievogel dood in de kooi, had de hond weer op de oprit van de geburen gedaan en tot overmaat van ramp testte zijn zoon 105 op de IQ-test, wat van hem een gemiddelde maakte, 'gemiddeld', hij walgde van de gedachte.
Vervolgens waren er twee dames die meenden dat er vanalles interessants over mij te zeggen valt, ik voel mij uitermate gevleid.
Het interessantste van de laatste week is natuurlijk het snot, maar ik ga toch proberen om nog wat anders te vinden.
1: Ik heb geen dieptezicht, maar dan ook echt niet. Het is uitermate grappig om mij in de passagiersstoel naast u te hebben bij een manoeuvre, want ik begin al te panikeren op 1.5m afstand. Lachen!
2: Ik ben mijn spinnenangst aan het overwinnen, voor mijn kinders. Iemand moet die bloedjes namelijk beschermen tegen die vieze beesten en aangezien ze dat zelf niet kunnen, moet ik maar op mijn tanden bijten.
3: Ik neem altijd een schoen van de Gilbert om spinnen dood te slagen, geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om dat met eigen schoeisel te doen.
4: Over haar gesproken: ooit had ik dreadlocks. Toen ik ze afknipte heb ik ze in een doos gestoken om bij te houden. We kunnen daar kort over zijn: dat is niet iets wat ge moet doen.
5: Ik jog eigenlijk wel graag, maar steek meer tijd in het zoeken naar een aangepaste route dan in het lopen zelf. De vereisten zijn simpel: geen loslopende honden. Of dat nu een teckel of een rottweiler is, het kan mij niet schelen, ik loop er niet langs!
6: Ik heb ooit ingangsexamen gedaan op de modeacademie in Antwerpen, hilarisch, want ik had nog nooit waarnemingstekenen gedaan en mijn motivatie 'ik wil alleen maken wat ik zelf schoon vind' was precies niet helemaal wat ze wilden horen.
7: Ik ben bang in het donker, en dan vooral het landelijke donker. Niet altijd even handig wanneer ge in een boerengat woont. De Falconrui en heel Borgerhout om 4u 's nachts alleen: geen probleem, maar 200m langs een bos of wei alhier en ik spurt als een Vlaamse Usain Bolt.
8: Ik ben ervan overtuigd dat iedereen talenten heeft. Ik ook. Diegene waar ik het meest in uitblinkt zijn echter nogal nutteloos: ik kan bijna alle tunes van tv-series en reclamekes uit mijn jeugdjaren zingen.
9: Het blijft echter niet bij dat ene talent, ik ben zo gezegend dat ik er nog één heb. Ik kan namelijk de stem van Ingeborg zo goed nadoen, dat het onrustwekkend is. moest ik u ooit tegenkomen, ik zal het met graagte demonstreren.
10: Als ik op restaurant ben geweest en lekker heb gegeten, poets ik mijn tanden niet voor het slapengaan omdat ik de smaak nog even wil blijven proeven.
Zo, de kans dat mijn lezersaantal ineens omlaag gaat duikelen na deze bekentenissen is reëel, maar mijn chakra's kunnen dat wel aan.
Ik zou deze stok verder moeten geven, maar ik ga daarvoor passen en kruip in mijn bed, het snot, weet u wel.
Ik ga daar niet te veel over uitweiden, wel kan ik u zeggen dat ik nu perfect elke sinusholte in mijn hoofd kan lokaliseren en afgaande op de pijn ook voorspellen welke kleur snot erin zit.
Heel moeilijk is dat niet, het antwoord is immers al de hele week groen.
Op zich is dat niet spectaculair, ware het niet dat ik voor het eerst in vijf jaar ziek ben thuisgebleven.
Jaja, moest mijn lijf vet afvoeren gelijk het snot afvoert, ik zou content zijn!
Enfin, ik dwaal af en u hebt ondertussen waarschijnlijk al afgehaakt.
Wij begrijpen dat: andermans snot is altijd net iets minder interessant als dat van uzelve.
Tijd dus voor interessantere zaken (ahum).
Allereerst het vervolgverhaal.
Tot mijn grote spijt is Elke verdwenen van het www, spijtig, want ik ging daar graag lezen.
Aan jullie reacties te zien echter, waren er nog wel wat kandidaten om mee te schrijven (gnagnagna).
De gelukkige is Oontje, want buiten schoon kinders en kleedsels, hoop ik dat ze ook onzin kan produceren!
Dus, laat die naaimachine staan en brei hier maar een vervolg aan (mijn excuses voor de flauwe humor, ik steek het op de medicatie):
De halfdoorgezaagde stalagtiet viel recht op het hoofd van de cultuurbarbaar en dat was geen toeval.
Het was immers de rottigste dag van zijn leven: deze ochtend lag zijn kanarievogel dood in de kooi, had de hond weer op de oprit van de geburen gedaan en tot overmaat van ramp testte zijn zoon 105 op de IQ-test, wat van hem een gemiddelde maakte, 'gemiddeld', hij walgde van de gedachte.
Vervolgens waren er twee dames die meenden dat er vanalles interessants over mij te zeggen valt, ik voel mij uitermate gevleid.
Het interessantste van de laatste week is natuurlijk het snot, maar ik ga toch proberen om nog wat anders te vinden.
1: Ik heb geen dieptezicht, maar dan ook echt niet. Het is uitermate grappig om mij in de passagiersstoel naast u te hebben bij een manoeuvre, want ik begin al te panikeren op 1.5m afstand. Lachen!
2: Ik ben mijn spinnenangst aan het overwinnen, voor mijn kinders. Iemand moet die bloedjes namelijk beschermen tegen die vieze beesten en aangezien ze dat zelf niet kunnen, moet ik maar op mijn tanden bijten.
3: Ik neem altijd een schoen van de Gilbert om spinnen dood te slagen, geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om dat met eigen schoeisel te doen.
4: Over haar gesproken: ooit had ik dreadlocks. Toen ik ze afknipte heb ik ze in een doos gestoken om bij te houden. We kunnen daar kort over zijn: dat is niet iets wat ge moet doen.
5: Ik jog eigenlijk wel graag, maar steek meer tijd in het zoeken naar een aangepaste route dan in het lopen zelf. De vereisten zijn simpel: geen loslopende honden. Of dat nu een teckel of een rottweiler is, het kan mij niet schelen, ik loop er niet langs!
6: Ik heb ooit ingangsexamen gedaan op de modeacademie in Antwerpen, hilarisch, want ik had nog nooit waarnemingstekenen gedaan en mijn motivatie 'ik wil alleen maken wat ik zelf schoon vind' was precies niet helemaal wat ze wilden horen.
7: Ik ben bang in het donker, en dan vooral het landelijke donker. Niet altijd even handig wanneer ge in een boerengat woont. De Falconrui en heel Borgerhout om 4u 's nachts alleen: geen probleem, maar 200m langs een bos of wei alhier en ik spurt als een Vlaamse Usain Bolt.
8: Ik ben ervan overtuigd dat iedereen talenten heeft. Ik ook. Diegene waar ik het meest in uitblinkt zijn echter nogal nutteloos: ik kan bijna alle tunes van tv-series en reclamekes uit mijn jeugdjaren zingen.
9: Het blijft echter niet bij dat ene talent, ik ben zo gezegend dat ik er nog één heb. Ik kan namelijk de stem van Ingeborg zo goed nadoen, dat het onrustwekkend is. moest ik u ooit tegenkomen, ik zal het met graagte demonstreren.
10: Als ik op restaurant ben geweest en lekker heb gegeten, poets ik mijn tanden niet voor het slapengaan omdat ik de smaak nog even wil blijven proeven.
Zo, de kans dat mijn lezersaantal ineens omlaag gaat duikelen na deze bekentenissen is reëel, maar mijn chakra's kunnen dat wel aan.
Ik zou deze stok verder moeten geven, maar ik ga daarvoor passen en kruip in mijn bed, het snot, weet u wel.
maandag 19 september 2011
gerecykleer uit de oude doos en voel u weer een puber
We beginnen met het puberale aspect.
Ooit, vroeger, toen de acné nog weelderig uw wangen sierde en uw bekken zich vlot in menig smal jeanske liet hijsen, toen schreven wij briefjes naar elkaar.
Enfin, niet 'wij', maar de schoolgaande jeugd 'wij'.
En misschien ook niet 'u', maar ik wel alleszins.
Die briefjes gingen over zaken van werelldbelang, zoals: 'Ik ben verliefd op twee jongens van 5D en ik weet niet wie kiezen', 'Ik heb ne gigantische pukkel op mijn kin en durf zaterdag niet buiten komen' & ' Die van godsdienst denkt écht nog dat ze de kuskesdans dansen op fuiven, de sukkel (echt gebeurd!).
Soms waren er even geen zaken te bespreken van intergalactisch belang en dan deden wij het volgende: elk om de beurt een zin neerschrijven en dan kijken welk (messtal vrij belachelijk) verhaal eruit komt.
Hoogstwaarschijnlijk vraagt u zich nu af waar ik naartoe wil met dit geraaskal.
Dat zal ik eens vlug expliceren zie.
Enkele dagen geleden kreeg ik deze reactie in mijn mailbox:
De halfdoorgezaagde stalagtiet viel recht op het hoofd van de cultuurbarbaar en dat was geen toeval.
Het was immers de rottigste dag van zijn leven: deze ochtend lag zijn kanarievogel dood in de kooi, had de hond weer op de oprit van de geburen gedaan en tot overmaat van ramp testte zijn zoon 105 op de IQ-test, wat van hem een gemiddelde maakte, 'gemiddeld', hij walgde van de gedachte.
Ik besef dat het eigenlijk 3 zinnen zijn, maar er staat maar één punt in, dus mag het!
Ik heb lang getwijfeld over de volgende schakel.
Hans de Zwans was nogal logisch, die mens schrijft hilarisch, maar ik vind het wat vroeg om na de tweede zin al de pornografische toer op te gaan.
Daarom geef ik het de zin graag door aan Elke, ook al past het niet in haar 30-dagen-systeem.
En voor diegenen die enkel stofkens willen zien: 'uit de oude doos nr 2'
Een bommakleedje, één van de schoonste ooit gevonden, ingekort, met een duizelingwekkend rugdecoletté, subtiele fronskes op de poep en een asymetrisch decolleté vooraan.
Het klinkt spectaculairder dan het eruitziet.
Er zijn nog schonere foto's van, maar daarop vraagt de Gilbert mij ten huwelijk en sta ik te snotteren als een verkouden paling.
Ooit, vroeger, toen de acné nog weelderig uw wangen sierde en uw bekken zich vlot in menig smal jeanske liet hijsen, toen schreven wij briefjes naar elkaar.
Enfin, niet 'wij', maar de schoolgaande jeugd 'wij'.
En misschien ook niet 'u', maar ik wel alleszins.
Die briefjes gingen over zaken van werelldbelang, zoals: 'Ik ben verliefd op twee jongens van 5D en ik weet niet wie kiezen', 'Ik heb ne gigantische pukkel op mijn kin en durf zaterdag niet buiten komen' & ' Die van godsdienst denkt écht nog dat ze de kuskesdans dansen op fuiven, de sukkel (echt gebeurd!).
Soms waren er even geen zaken te bespreken van intergalactisch belang en dan deden wij het volgende: elk om de beurt een zin neerschrijven en dan kijken welk (messtal vrij belachelijk) verhaal eruit komt.
Hoogstwaarschijnlijk vraagt u zich nu af waar ik naartoe wil met dit geraaskal.
Dat zal ik eens vlug expliceren zie.
Enkele dagen geleden kreeg ik deze reactie in mijn mailbox:
- Als ik het zuur krijg en ik slik dat terug in, is dat dan ook recycleren? In dat geval...
Seg, kundegullie niet eens iets uitvinden waar mensen die nog nooit een stikmachien van dichtbij hebben gezien ook kunnen meedoen?
Waarop ik reageerde:
zondag, 18 september 2011 om 2:48 pm Nee, op weekend gaan impliceert wederom een sociaal bestaan.
Verder: uw eigen zuur inslikken is niet alleen recycleren, maar dat bespaart ook water (om de wc-pot te spoelen) en tandpasta (om die vieze smaak weg te krijgen). Goed bezig dus!
Verder: Misschien kunt ge beginnen met een aanvul-verhaal: ge schrijft een zin (of een paar zinnen) en iemand anders moet die aanvullen enz… Heerlijk puberaal en nutteloos, ik wil alvast meedoen!
De halfdoorgezaagde stalagtiet viel recht op het hoofd van de cultuurbarbaar en dat was geen toeval.
Het was immers de rottigste dag van zijn leven: deze ochtend lag zijn kanarievogel dood in de kooi, had de hond weer op de oprit van de geburen gedaan en tot overmaat van ramp testte zijn zoon 105 op de IQ-test, wat van hem een gemiddelde maakte, 'gemiddeld', hij walgde van de gedachte.
Ik besef dat het eigenlijk 3 zinnen zijn, maar er staat maar één punt in, dus mag het!
Ik heb lang getwijfeld over de volgende schakel.
Hans de Zwans was nogal logisch, die mens schrijft hilarisch, maar ik vind het wat vroeg om na de tweede zin al de pornografische toer op te gaan.
Daarom geef ik het de zin graag door aan Elke, ook al past het niet in haar 30-dagen-systeem.
En voor diegenen die enkel stofkens willen zien: 'uit de oude doos nr 2'
Een bommakleedje, één van de schoonste ooit gevonden, ingekort, met een duizelingwekkend rugdecoletté, subtiele fronskes op de poep en een asymetrisch decolleté vooraan.
Het klinkt spectaculairder dan het eruitziet.
Er zijn nog schonere foto's van, maar daarop vraagt de Gilbert mij ten huwelijk en sta ik te snotteren als een verkouden paling.
zondag 18 september 2011
Recykleren uit de oude doos
Er is momenteel te weinig tijd voor nieuwe maaksels, maar helemaal niet meespelen met de 14-daagse, dat is ook maar zielig.
Bij deze krijgt u dus gerecykleer uit de oude doos.
Vandaag: het bommakleedje.
Een 'voor' foto ontbreekt, maar ik kan u wel zeggen dat het decolleté heel wat bescheidener was en de taille onbestaande.
De foto zelf is genomen in Barcelona, ongeveer 2 jaar geleden, toen de dochter in de buik zat en de zoon zijn eerste paar stapschoentjes droeg.
Waar is de tijd....
Bij deze krijgt u dus gerecykleer uit de oude doos.
Vandaag: het bommakleedje.
Een 'voor' foto ontbreekt, maar ik kan u wel zeggen dat het decolleté heel wat bescheidener was en de taille onbestaande.
De foto zelf is genomen in Barcelona, ongeveer 2 jaar geleden, toen de dochter in de buik zat en de zoon zijn eerste paar stapschoentjes droeg.
Waar is de tijd....
maandag 12 september 2011
Kleur mijn humeur nr 1: oranje!
Ik weet dat ik zei dat ik geen tijd had, en geloof mij: dat is eigenlijk ook zo.
Maar door één of andere fout in mijn hersens, kan ik niet goed prioriteiten stellen.
Een geluk voor u, anders had u hier mijn groepswerkplan kunnen lezen. Ik kan u verzekeren: dat is niet tof om te schrijven en nog veel minder om te lezen!
Vanavond aap ik deze dame na, zij het niet met alles op een schone witte ondergrond, want ik had niets dat groot genoeg was om alles op te zetten.
U moet namelijk weten: ik heb een grote voorliefde voor alles wat gefabriceerd is van de jaren '50 tot '70 en oranje hoort daarbij!
Ik herinner mij nog het gegrommel van mijn vader als ik binnengehuppeld kwam met mijn laatste kringloopvondst, de doodsangsten die hij uitstond als ik naar 'het metteke' ging en de afkeer in zijn blik wanneer hij mijn kamer binnenkwam. Groot was 's mans vreugde toen ik en mijn rommel het ouderlijke nest verlieten.
En het is wel degelijk een hele hoop.
Haalden de selectie niet omdat er geen plaats was op de foto of omdat ik het domweg vergeten was:
Het krukje, twee luchters, postvakjes en platenhouders, sjakossen, plastic Ikeapoef, stofkes, kommen en schoteltjes, borden, ijsschepper, dunschiller, speelgoedvisjes, eiersnijder, mandje, vaasje, maatbeker, glaasjes en sapkan. Allemaal in het oranje.
Als ik dat zo lees staat er volgens mij meer niet op de foto dan wel...
Maar wat er opstaat ziet u hieronder:
TV (gevonden op straat en werkt nog), Fisher Price busje, broekkousen die de dochter pas mag dragen als ze kan stappen, fotokader met mijzelve en de Gilbert erin, lap stof uit een uitverkoop, appeltjesgordijnrelaxovertrek, plastic eekhoorn, door moeder Sanseveria gebreide poncho, hapjesschotel, Bilibo, Fisher Price olifant, potje met bloemetjes, bureaulamp, bambi zeepdispenser.
Voorts: merci voor jullie reacties, dat deed echt deugd!
Er werd trouwens niet gelachen met de blote voeten of de schoenen (het waren de dees (bovenste) die ik aanhad), maar een zeer venijnige sneer over iets waar ik niks mee te maken had, laat staan de oorzaak van was. Na een dagje op het werk blijkt dat ik niet de enige ben die van haar een veeg uit de pan kreeg en op een zekere manier vind ik dat wel fijn: gedeelde smart is halve smart!
Maar door één of andere fout in mijn hersens, kan ik niet goed prioriteiten stellen.
Een geluk voor u, anders had u hier mijn groepswerkplan kunnen lezen. Ik kan u verzekeren: dat is niet tof om te schrijven en nog veel minder om te lezen!
Vanavond aap ik deze dame na, zij het niet met alles op een schone witte ondergrond, want ik had niets dat groot genoeg was om alles op te zetten.
U moet namelijk weten: ik heb een grote voorliefde voor alles wat gefabriceerd is van de jaren '50 tot '70 en oranje hoort daarbij!
Ik herinner mij nog het gegrommel van mijn vader als ik binnengehuppeld kwam met mijn laatste kringloopvondst, de doodsangsten die hij uitstond als ik naar 'het metteke' ging en de afkeer in zijn blik wanneer hij mijn kamer binnenkwam. Groot was 's mans vreugde toen ik en mijn rommel het ouderlijke nest verlieten.
En het is wel degelijk een hele hoop.
Haalden de selectie niet omdat er geen plaats was op de foto of omdat ik het domweg vergeten was:
Het krukje, twee luchters, postvakjes en platenhouders, sjakossen, plastic Ikeapoef, stofkes, kommen en schoteltjes, borden, ijsschepper, dunschiller, speelgoedvisjes, eiersnijder, mandje, vaasje, maatbeker, glaasjes en sapkan. Allemaal in het oranje.
Als ik dat zo lees staat er volgens mij meer niet op de foto dan wel...
Maar wat er opstaat ziet u hieronder:
TV (gevonden op straat en werkt nog), Fisher Price busje, broekkousen die de dochter pas mag dragen als ze kan stappen, fotokader met mijzelve en de Gilbert erin, lap stof uit een uitverkoop, appeltjesgordijnrelaxovertrek, plastic eekhoorn, door moeder Sanseveria gebreide poncho, hapjesschotel, Bilibo, Fisher Price olifant, potje met bloemetjes, bureaulamp, bambi zeepdispenser.
Voorts: merci voor jullie reacties, dat deed echt deugd!
Er werd trouwens niet gelachen met de blote voeten of de schoenen (het waren de dees (bovenste) die ik aanhad), maar een zeer venijnige sneer over iets waar ik niks mee te maken had, laat staan de oorzaak van was. Na een dagje op het werk blijkt dat ik niet de enige ben die van haar een veeg uit de pan kreeg en op een zekere manier vind ik dat wel fijn: gedeelde smart is halve smart!
zaterdag 10 september 2011
To do list: olifantenvel kweken!
Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik heb genoeg zelfkennis om te weten dat ik een naïeve doos ben.
Dat heeft zo zijn voordelen: ik zie meestal het goede in de mensen en probeer iedereen positief (of tenminste neutraal) te bekijken en ik wil graag dat iedereen mij leuk vindt.
Dat heeft ook zijn negatieve kanten: 'vriendjes zijn met iedereen' is iets wat wij kleutertjes wijsmaken, maar dat is niet echt realistisch.
Zo ook gisteren.
Een plezant trouwfeest, er werd gegeten en gedanst en ik overtrof mijzelf door mijn schoenen tot 2.00u aan te houden, een persoonlijk record!
Tot dat ene zinnetje van een collega, dat als een emotionele pletwals over mij heen rolde.
En dan voel ik mij zo stom: dat ik voordien dacht dat wij wel redelijk overeen kwamen en dat ik altijd vriendelijk was, terwijl zij in zichzelf waarschijnlijk aan het rol-ogen was.
Dat ik energie en vriendelijkheid stak in iemand die een heel eigen (en verkeerd) beeld van mij had.
Ik kan daar echt slecht van zijn. Nu nog zelfs.
En dan bedenk ik mij dat wij nog 40 jaar 'mogen' samenwerken.
Gezellig...
Dat heeft zo zijn voordelen: ik zie meestal het goede in de mensen en probeer iedereen positief (of tenminste neutraal) te bekijken en ik wil graag dat iedereen mij leuk vindt.
Dat heeft ook zijn negatieve kanten: 'vriendjes zijn met iedereen' is iets wat wij kleutertjes wijsmaken, maar dat is niet echt realistisch.
Zo ook gisteren.
Een plezant trouwfeest, er werd gegeten en gedanst en ik overtrof mijzelf door mijn schoenen tot 2.00u aan te houden, een persoonlijk record!
Tot dat ene zinnetje van een collega, dat als een emotionele pletwals over mij heen rolde.
En dan voel ik mij zo stom: dat ik voordien dacht dat wij wel redelijk overeen kwamen en dat ik altijd vriendelijk was, terwijl zij in zichzelf waarschijnlijk aan het rol-ogen was.
Dat ik energie en vriendelijkheid stak in iemand die een heel eigen (en verkeerd) beeld van mij had.
Ik kan daar echt slecht van zijn. Nu nog zelfs.
En dan bedenk ik mij dat wij nog 40 jaar 'mogen' samenwerken.
Gezellig...
donderdag 8 september 2011
zondag 4 september 2011
And the winner...
...werd op een allesbehalve spectaculaire manier gekozen, zonder foto's, vreetgrage peuters of overactieve katers.
Maar wel in alle eerlijkheid door iemand die een beetje mottig is na het verorberen van een grote vegi kebab en nadien nog een stuk plattekaastaart.
Enfin, EMMA & MONA, proficiat!
Mail je me je adres?
Ik probeer het deze week nog op de post te doen en ik ben héél benieuwd naar het resultaat!
Bedankt om jullie huishoudelijke mislukkingen met mij te delen, ik voel mij al een beetje minder marginaal, merci!
Maar wel in alle eerlijkheid door iemand die een beetje mottig is na het verorberen van een grote vegi kebab en nadien nog een stuk plattekaastaart.
Enfin, EMMA & MONA, proficiat!
Mail je me je adres?
Ik probeer het deze week nog op de post te doen en ik ben héél benieuwd naar het resultaat!
Bedankt om jullie huishoudelijke mislukkingen met mij te delen, ik voel mij al een beetje minder marginaal, merci!
woensdag 31 augustus 2011
Wegens tijdsgebrek mag u het zélf doen!
Ziet u deze mand?
Die zit vol te recycleren stukken, ideaal voor de aankomende 14-daagse.
Daaronder zit de mand 'af te werken', ook een giller van formaat...
Echt ideaal, ware het niet dat september hier belachelijk druk is, denk 'werken tot 1.30u en dan nog niks van uw huishouden gedaan hebben'.
Daarom mag u recycleren met iets van mij, namelijk dit kleedje:
(het bovenste, de rest zijn de voltallige 3 reeds gestreken stukken)
Het is zo'n bommastofke, dus ge moet het nooit strijken, hoera!
Hmm, misschien moet ik het toch maar zelf houden en iets uit mijn mand met strijk weggeven.
Enfin, wat moet je daarvoor doen?
Een reactie nalaten met wat je ervan gaat maken en ook wil ik graag weten wat het ergste is wat ge ooit hebt meegemaakt op huishoudelijk gebied (iets in de trant van: zo lang geen was meer gedaan dat ge nieuw ondergoed moest gaan kopen ofzo).
Zondag 4 september maak ik de winnaar bekend.
Als ik tijd heb tenminste.
Die zit vol te recycleren stukken, ideaal voor de aankomende 14-daagse.
Daaronder zit de mand 'af te werken', ook een giller van formaat...
Echt ideaal, ware het niet dat september hier belachelijk druk is, denk 'werken tot 1.30u en dan nog niks van uw huishouden gedaan hebben'.
Daarom mag u recycleren met iets van mij, namelijk dit kleedje:
(het bovenste, de rest zijn de voltallige 3 reeds gestreken stukken)
Het is zo'n bommastofke, dus ge moet het nooit strijken, hoera!
Hmm, misschien moet ik het toch maar zelf houden en iets uit mijn mand met strijk weggeven.
Enfin, wat moet je daarvoor doen?
Een reactie nalaten met wat je ervan gaat maken en ook wil ik graag weten wat het ergste is wat ge ooit hebt meegemaakt op huishoudelijk gebied (iets in de trant van: zo lang geen was meer gedaan dat ge nieuw ondergoed moest gaan kopen ofzo).
Zondag 4 september maak ik de winnaar bekend.
Als ik tijd heb tenminste.
donderdag 25 augustus 2011
semi-gerecykleer
De zoon is pas 3 geworden, hoezee!
Het kind heeft evenwel een collectie speelgoed om 'u' tegen te zeggen, waarvan hij de helft ondertussen niet eens meer bekijkt.
Hij kreeg dus een cadeau, maar het moest voldoen aan de volgende voorwaarden:
- tweedehands of gerecycleerd
- fantasiebevorderend
- multifunctioneel
(ik heb tegenwoordig precies nogal wat te eisen...)
Toen ik dit zag, was ik onmiddellijk verkocht, het ideale cadeau!
Ik koos evenwel voor een iets minder stijlvolle bekleding, want stijlvol, daar doe ik zelden aan mee en de zoon nog minder...
Het zou een echte jongenstent worden, bij gebrek aan volgroeide struiken in de tuin om een kamp onder te maken.
Ziehier, de Vince zijn 'staksteel' (ja, ik heb een echte Samson in huis!):
Aan de ene kant een scheef geschilderd kasteel met erop genaaide ikea-boompjes) en andere andere kant een vuurspuwende draak-met-afneembare-staart.
Het scheefschilderen kwam doordat de tent hier iets minder goed bleef staan dan bij het origineel, maar daar bedacht de Gilbert een oplossing voor:
Het gerecycleerde deel is een oud laken (hoewel 'oud' een relatief begrip is, want wij wonen nog maar drie jaar samen) en de oranje driehoekjes komen uit een restje fleece. De andere stofjes had ik nog liggen en zijn bij deze goed gebruikt!
Het kind heeft evenwel een collectie speelgoed om 'u' tegen te zeggen, waarvan hij de helft ondertussen niet eens meer bekijkt.
Hij kreeg dus een cadeau, maar het moest voldoen aan de volgende voorwaarden:
- tweedehands of gerecycleerd
- fantasiebevorderend
- multifunctioneel
(ik heb tegenwoordig precies nogal wat te eisen...)
Toen ik dit zag, was ik onmiddellijk verkocht, het ideale cadeau!
Ik koos evenwel voor een iets minder stijlvolle bekleding, want stijlvol, daar doe ik zelden aan mee en de zoon nog minder...
Het zou een echte jongenstent worden, bij gebrek aan volgroeide struiken in de tuin om een kamp onder te maken.
Ziehier, de Vince zijn 'staksteel' (ja, ik heb een echte Samson in huis!):
Aan de ene kant een scheef geschilderd kasteel met erop genaaide ikea-boompjes) en andere andere kant een vuurspuwende draak-met-afneembare-staart.
Het scheefschilderen kwam doordat de tent hier iets minder goed bleef staan dan bij het origineel, maar daar bedacht de Gilbert een oplossing voor:
Het gerecycleerde deel is een oud laken (hoewel 'oud' een relatief begrip is, want wij wonen nog maar drie jaar samen) en de oranje driehoekjes komen uit een restje fleece. De andere stofjes had ik nog liggen en zijn bij deze goed gebruikt!
maandag 22 augustus 2011
vrijdag 19 augustus 2011
Wij zijn ok!
Het was gewoon zot! Alles was nat, deed pijn en iedereen liep door elkaar.
Dank aan de mensen waar ik mocht schuilen, die mij in bad gezet hebben om het terug warm te krijgen en droge kleren gaven. Piet, ik ben nooit uw grootste fan geweest, maar uw vrouw, dat is echt een schatje!
Veel sterkte voor iedereen die minder geluk heeft gehad...
Het was gewoon zot! Alles was nat, deed pijn en iedereen liep door elkaar.
Dank aan de mensen waar ik mocht schuilen, die mij in bad gezet hebben om het terug warm te krijgen en droge kleren gaven. Piet, ik ben nooit uw grootste fan geweest, maar uw vrouw, dat is echt een schatje!
Veel sterkte voor iedereen die minder geluk heeft gehad...
dinsdag 16 augustus 2011
Het rimpelrokje voor grote meisjes
Allereerst beginnen we met het beantwoorden van al jullie mogelijke vragen:
- Ja, dat mag, uzelf nog een meisje noemen als ge 30 zijt.
- Nee, dat heeft niks te maken met een vroegtijdige midlifecrisis.
- Er zitten niet zoveel rimpeltjes in omdat het rokske te smal is of ik te dik (en natuurlijk is het het eerste, wat dacht ge?!)
- De foto ziet er zo raar uit omdat het nu eenmaal niet simpel is om een foto van uweigen onderste helft te trekken. In het echt is het rokje minder kokermodel dan het lijkt op de foto.
Goed.
Een rokje dus.
Ik ontdekte vorige week dat ik deze zomer geen shortjes meer mag dragen, het was geen zicht.
Maar stel, stel dat het volgende week zonnig en warm is? Dan kan ik toch moeilijk een jeansbroek aandoen?
Rokjes genoeg in de kast, maar niet ideaal van model en lengte voor de huwelijksreis.
Ik zocht zoiets al het chirorokske, maar dan wel een exemplaar dat nog dicht geraakt als het even kan.
Dus van dit:
- Ja, dat mag, uzelf nog een meisje noemen als ge 30 zijt.
- Nee, dat heeft niks te maken met een vroegtijdige midlifecrisis.
- Er zitten niet zoveel rimpeltjes in omdat het rokske te smal is of ik te dik (en natuurlijk is het het eerste, wat dacht ge?!)
- De foto ziet er zo raar uit omdat het nu eenmaal niet simpel is om een foto van uweigen onderste helft te trekken. In het echt is het rokje minder kokermodel dan het lijkt op de foto.
Goed.
Een rokje dus.
Ik ontdekte vorige week dat ik deze zomer geen shortjes meer mag dragen, het was geen zicht.
Maar stel, stel dat het volgende week zonnig en warm is? Dan kan ik toch moeilijk een jeansbroek aandoen?
Rokjes genoeg in de kast, maar niet ideaal van model en lengte voor de huwelijksreis.
Ik zocht zoiets al het chirorokske, maar dan wel een exemplaar dat nog dicht geraakt als het even kan.
Dus van dit:
Maakte ik dit:
Wat rimpeltjes vooraan, een hoge tailleband en we zijn er klaar voor!
Het linkerzakje is voor de bonnekes, het rechter voor de zakdoeken want mijn allergie is precies van plan om het hele jaar te blijven, hoera....
vrijdag 12 augustus 2011
Kroniek van een aangekondigd badpak
Het badpak, zoals dit, maar dan aangepast aan mijn leeftijd.
Snelsnel ging ik nog langs de Peters modestoffen. Daar waar de mensen niet vriendelijk zijn en het aanbod niet overweldigend is, maar soit.
De winkeljuffrouw wist mij toen doodleuk te vertellen dat lycra niet te verven viel.
Op al mijn "jamaar" en "en als ik nu eens" kreeg ik een "njet" te horen. (niet letterlijk off course, ze spreken daar geen Russisch)
Onder het motto 'dat zullen we nog wel eens zien' besloot ik het toch te proberen, goed wetende dat er onder datzelfde motto al héél lelijke dingen zijn gemaakt.
Ergens lag nog een lap beige lycra, ideaal als basis, want iets anders ga ik daar toch nooit mee doen, tenzij ik nog een carrière in het keurturnen ambieer, maar dan zal ik mijnen dolfijn toch nog wat moeten bijschaven denk ik...
Het model werd getekend, in elkaargezet gespeld en toen was het tijd voor de grote test ik het beu!
Want lycra, dat is echt maar een vies stofke om mee te werken!
Alle respect voor de mensen die schaatsers, dansmariekes en slangenmensen kleden!
(Ooit begin ik daar wel terug aan, maar het ziet er niet naar uit dat er een hittegolf aankomt, dus heb ik nog wat tijd)
Snelsnel ging ik nog langs de Peters modestoffen. Daar waar de mensen niet vriendelijk zijn en het aanbod niet overweldigend is, maar soit.
De winkeljuffrouw wist mij toen doodleuk te vertellen dat lycra niet te verven viel.
Op al mijn "jamaar" en "en als ik nu eens" kreeg ik een "njet" te horen. (niet letterlijk off course, ze spreken daar geen Russisch)
Onder het motto 'dat zullen we nog wel eens zien' besloot ik het toch te proberen, goed wetende dat er onder datzelfde motto al héél lelijke dingen zijn gemaakt.
Ergens lag nog een lap beige lycra, ideaal als basis, want iets anders ga ik daar toch nooit mee doen, tenzij ik nog een carrière in het keurturnen ambieer, maar dan zal ik mijnen dolfijn toch nog wat moeten bijschaven denk ik...
Het model werd getekend, in elkaar
Want lycra, dat is echt maar een vies stofke om mee te werken!
Alle respect voor de mensen die schaatsers, dansmariekes en slangenmensen kleden!
(Ooit begin ik daar wel terug aan, maar het ziet er niet naar uit dat er een hittegolf aankomt, dus heb ik nog wat tijd)
zaterdag 6 augustus 2011
De huwelijksreis
De titel zegt het al: het voltrekken van het huwelijk dient gevierd te worden met een reisje, en ten huize Sanseveria is dat niet minder.
Natuurlijk zijn wij wel geen 20 jaar meer en stellen wij misschien iets meer eisen dan de frissere jonggehuwden.
Een lijstje dus:
- Het moet zonder de kinders, want anders is het niet echt ontspannend.
- Het mag niet te lang duren, want de kinders missen is ook niet echt ontspannend.
- Ik wil zelf koken als ik daar goesting in heb, maar evenzeer ook ergens iets gaan eten als ik geen goesting heb om te koken. En ik wil tussen vanalles kunnen kiezen, dat ook ja!
- We willen genoeg kunnen drinken, ahja, als de kinders er dan toch niet bij zijn.
- Er moet veel te zien of te doen zijn, maar ik wil ook op mijn gat kunnen zitten.
- Het moet er gezellig zijn en liefst met nog wat ander volk.
- Ik wil in een tent slapen. Niet op een luchtmatras want daar word ik mottig van en ik wil ook mijnen eigen slaapzak, want de Gilbert en ik, wij zijn in de zomer niet compatibel qua temperatuur 's nachts.
We vonden de perfecte bestemming voor een tweedaagse huwelijksreis (donderdag en vrijdag)!
Als het weer zo blijft mogen ook de gouden botten van op den trouw mee.
Houdt u vooral niet in om mij proficiat te komen wensen!
Misschien doe ik zelfs mijn jumpsuit aan, wie weet (in de hoop dat hij het niet overleefd)!
Natuurlijk zijn wij wel geen 20 jaar meer en stellen wij misschien iets meer eisen dan de frissere jonggehuwden.
Een lijstje dus:
- Het moet zonder de kinders, want anders is het niet echt ontspannend.
- Het mag niet te lang duren, want de kinders missen is ook niet echt ontspannend.
- Ik wil zelf koken als ik daar goesting in heb, maar evenzeer ook ergens iets gaan eten als ik geen goesting heb om te koken. En ik wil tussen vanalles kunnen kiezen, dat ook ja!
- We willen genoeg kunnen drinken, ahja, als de kinders er dan toch niet bij zijn.
- Er moet veel te zien of te doen zijn, maar ik wil ook op mijn gat kunnen zitten.
- Het moet er gezellig zijn en liefst met nog wat ander volk.
- Ik wil in een tent slapen. Niet op een luchtmatras want daar word ik mottig van en ik wil ook mijnen eigen slaapzak, want de Gilbert en ik, wij zijn in de zomer niet compatibel qua temperatuur 's nachts.
We vonden de perfecte bestemming voor een tweedaagse huwelijksreis (donderdag en vrijdag)!
Als het weer zo blijft mogen ook de gouden botten van op den trouw mee.
Houdt u vooral niet in om mij proficiat te komen wensen!
Misschien doe ik zelfs mijn jumpsuit aan, wie weet (in de hoop dat hij het niet overleefd)!
Abonneren op:
Posts (Atom)