Gedurfd gerecykleerd

Een broek in een zalig dik diolenstofke, voor slechts 2€, dat kon ik niet laten liggen!
Het aandoen was echter andere koek.
Sinds ik de Gilbert zijn meest comfy (ja, ik zeg 'comfy') joggingbroek heb overgeërfd, schaam ik mij nochtans voor niks meer: ik ga er vrolijk in werken, naar de winkel en doe ze quasi direct aan als ik thuiskom.
Ik zweer het u: dat is zo'n beetje het verlengde van de sponzen onderbroek, zalig!
Maar dit was een ander paar pijpen.
Om te beginnen was ze te kort en vervolgens was ze ook van het model dat zelfs de slankste onder u eruit zou gezien hebben als het zusje van Kai Mook.

Gelukkig was daar de zoon en het knippiemodel dat hem zo mooi past!
Dat het in feite een meisjesmodel is, zal hij pas te weten komen als hij kan lezen en tegen die tijd is hij er wel uitgegroeid, vermoed ik.

U ziet duidelijk dat de zoon zijn nonchalante net-uit-bed-look al even goed onder de knie heeft als de moeder het foto's trekken met flou artistique.

De dochter kreeg een kleedje aangemeten uit 'Stof voor durf - het - zelvers', eveneens gerecykleerd uit een bommakleed van 2€. Den Think Twice, het is zowaar de tofste winkel die er is!
De 'voor' foto mankeert, maar de 'na' kan ik u wel tonen.
Het kleedje werd helemaal gevoerd, omdat ik wel houdt van kinders met volume.

De dochter laat, met gepaste trots, haar zelfgemaakte sneeuwman zien.

Eentje uit ondervinding.

 

Auw.

Een Philleke

Ironisch genoeg heeft de Gilbert een halve dag verlof, omdat hij het fijn vindt om door de sneeuw te fietsen.
Ik heb trouwens al één 'luie doos' coupon gebruikt. Het was donderdag blijkbaar familiale overslaapdag en als ik dan toch met de auto moet (of te laat moet komen), dan wil ik er alles uithalen! Dus het kroost naar school gedaan op de slee, dolle pret!

Ik *hartje* sneeuw

Niet omdat ik moet fietsen met een fluovest.
Niet omdat ik dan soms een helm opzet.
Ook niet omdat ik mensen zie denken 'gij seut' wanneer ik passeer in bovengenoemd vest en helm.
Niet omdat mijn spieren verkrampen van mijn stuur te stevig vast te houden.
Niet omdat het altijd een beetje spannend is om recht te blijven.
Niet omdat ik dan de hele tijd moet kijken waar ik rij.
Al zeker niet voor de bruine smos die het wordt na een paar dagen.
En ook niet omdat ik dan uur uur rij naar mijn werk in plaats van het gebruikelijke half uur.
Of jawel, toch wel!
Want dat half uur extra elke rit, zorgt ervoor dat ik deze week een kilo kwijt ben, ondanks mijn vreetbuien.

Ik hoop dat hij nog drie weken blijft liggen.

Ik heb ondertussen ook een nieuw motto.
Het luidt: 'Ik betaal ook belastingen hoor!' en het houdt in dat ik op de baan rij als het fietspad er te glad bijligt. Vandaar dat fluovest dus.

12.

12 per uur, that is.
Dat was ongeveer mijn gemiddelde snelheid deze avond.
Geen topper (normaal rijdt ik meer dan het omgekeerde), maar toch nog sneller dan de meeste auto's die ik passeerde.

Het begon deze ochtend nochtans veel belovend: eens de weg-tussen-de-weides uit, waren de fietspaden zelfs helemaal open! Tot aan het volgende dorp, tenminste, daar waren ze weer helemaal dicht.
Het werd een klein beetje spannend toen de Sanseveria een perfecte '180' deed, waarna ze wijselijk besloot om even naast de fiets te stappen.

's Avonds na wat getwijfel en minstens drie ik-zal-u-wel-naar-huis-doen-aanbiedingen besloot ik toch door te zetten.
Het niet snoepen voornemen is al naar de knoppen, maar het fietsen, dat zal ik volhouden!
Zels als ik daarvoor moet buitenkomen gehuld in fluovest en helm die ik leende van een collega: altijd handig als ge tegen de grond smakt, zo zien de auto's wat ze moeten ontwijken.

Ik heb ondertussen ontdekt dat ik fietsen in (platgereden) sneeuw al even stresserend vind als autorijden in de sneeuw.
Maar met autorijden verlies ik geen calorieën en ook niet zoveel angstzweet.
Dus morgen: opnieuw!
En om af te sluiten in schoonheid: rendieren in de sneeuw, gemaakt door de makkers van de klas, met dank aan pinterest voor de inspiratie.

Hoe gaat het, Juffrouw Sanseveria?

Het gaat goed, dank u.
Buiten dan met de voornemens, daarmee gaat het - euhm-  langzaam.

Tijdens een uitstapje naar Gent met twee toffe tantes werd er gelunched in de Greenway.
We kunnen daar kort over zijn: het eten is er heerlijk, maar het ligt niet in de buurt van 'Het huis van Alijn'. Bovendien was het er druk, dus deelde ik een stuk kaastaart met het kroost om de eerste honger te stillen.
Noot: kaastaart delen met uw kinders, dat telt eigenlijk niet want zelf kunt ge er amper twee happen van eten.

( De zoon was slechtgezind omdat de audiogids hem juist had verteld dat Poes zijn verjaardagsfeestje enkel voor spookjes en diertjes was)

De dag erna was het hier nieuwjaarsbrieffeestje.
Het feit dat er nog een nieuwjaarsbrieffeestje was na nieuwjaar deed geen kwaad aan mijn voornemens.
Het feit dat er veel cava en kaas en taart en pizza was dan weer wel.

En ook de eerste schooldag gebeurde niet in loopoutfit, kwestie van mijn dochter al niet meteen met schaamrood op de wangen haar entree te laten maken.
En kerstboomafbreken, dat is toch ook een beetje sport, niet?

Daarna was het nieuwjaarsreceptie op school met hapjes en cava én ondergetekende die toch met de fiets was, maar uitleg hoeft daar niet bij, denk ik.

En vandaag in de kookles maakten we de zaligste cakejes ooit, dus heb ik er een stuk of drie in mijn kas geslagen.
Om nadien in de regen (regenpak, u was de beste kerstcadeau ooit!) naar huis te rijden en bij het oprijden van de brug ineens platte band te hebben.
In ieder geval: volgens mij heb ik die cakejes er wel uitgezweet!

Vrijdag staan we terug op de weegschaal, zonder opvolging van de VRT deze keer. Ik benieuwd...
Nee, dat is niet waar, ik ben niet benieuwd. Ik ben bang.

Start!

Goed, de start is gemaakt en de eerste dag met goede voornemens is ook al mislukt.
Ik kon er echt niks aan doen!
Mensen die chocomousse te veel hebben en die anders moeten wegsmijten, daar kan ik geen nee tegen zeggen.
Tegen die chocomousse trouwens ook niet.
En de kom pasta met zelfgemaakte pesto kwam ook ineens mee naar huis, wat is dat toch seg?!

Maar goed, het favoriete woord van alle starters: morgen!
Morgen begin ik écht!

Met een strak plan en al.
Om te beginnen omdat ik het hier neerschrijf, u bent zo'n beetje mijn sociale controle.
Op momenten dat het flink gaat, zal ik blij zijn met uw aanmoedigingen en op momenten dat het minder goed gaat, zal ik blij zijn dat u niet dichtbij genoeg woont om mij een stamp onder het achtersteven te verkopen.

Wat het strakke plan zoal inhoud?
Enkel clichés, vrees ik, voor spannende voornemens moet u niet bij mij zijn.
- Ik wil nog wat gewicht kwijt, of beter: terug wat gewicht kwijt. Het was nogal zwaar tijdens de feestdagen, ziet u.
- Ik wil (meer) sporten.
Het ongelukkige toeval wil dat de Gilbert toch moet trainen voor zijn nieuwe hobby en dan kan ik hem daar maar beter bij vergezellen, af en toe en enkel bij het zwemmen. (in de bommabaan, beste mensen, ik zwem in de bommabaan)
Bovendien gaat de dochter vanaf maandag naar school. Ik ga elke maandag in mijn meest mottige loopoutfit het kroost uitzwaaien aan de poort en aansluitend een toerke lopen.
En alsof dat niet genoeg is: mijn favoriete cadeau van deze kersttijd, was een regenpak. Ik plan om zo goed als elke dag met de fiets te gaan werken. Op zich is dat niet zo moeilijk of ver, maar mijn ochtendlijke tijdsindeling is soms nogal aan de krappe kant. Net zoals mijn broeken dezer dagen, wat een toeval!
Voor de dagen dat het niet lukt, voorzie ik een oplossing. Ik maak voor mezelf coupons met onderstaande afbeelding, waarmee ik met de auto naar het werk mag. Vijf stuks tot aan de zomervakantie, dat moet voldoende zijn.

- Mijn niets-nieuws-kopen-beleid uitbreiden naar de kinders, of toch zo veel mogelijk. De wil en het vlees, u kent dat wel.
- Grafische vormgeving volgen in avondonderwijs, vanaf september.
En als laatste en meest nutteloze: mijn haar laten groeien, tot ik er dit mee kan doen.

Morgen, morgen start ik écht.