Impressie van de voorbije weken

Ik ben er nog.
Ik was niet op reis, zat niet constant in mijnen hof (of toch niet op mijn gemak) en ben niet zwanger.
Het was alleen een beetje druk, te druk en alles kwam zo'n beetje samen.
'Spreiden', hoor ik u al denken, 'ge moet uw werk spreiden, dan valt dat mee'.
Deze keer was dat niet aan de orde, dat is zelfs nooit aan de orde bij mij.
Wat dan wel?
Uitstelgedrag!
Niks doen wat ge leuk vindt (of toch niet te veel), want daar hebt ge geen tijd voor.
Ook niks echt nuttigs doen, want daar hebt ge nog (een beetje) tijd voor.
Enfin, het einde is in zicht dus stond ik mijzelf toe om nog eens iets te delen met jullie.

 De zoon die even zielig was, maar daar vertel ik u binnenkort meer over.

 

 Een kat voor de vogel. Zap, ge hebt volgelingen!

 Het skelet met de muizekes, waar de kinders zwaar fan van waren.

De dochter, bij wie de schoenenfetish een beetje Marcosiaans begint te worden.

Kermis voor de kinders (en 's avonds een beetje voor de moeder).

Den hof

Al drie jaar ben ik aan het fantaseren over mijn groentetuin, al drie jaar kwam er niks van en lag hij eigenlijk nog bij de buren. Maar nu is hij er!
Opgedeeld en aangeplant zoals ik het wou. Met padjes tussen mijn 4 stukken en hier en daar een naamkaartje en ook onkruid, vooral veel onkruid.
Ik heb dat vorige week nochtans uitgetrokken!
Gelukkig ook plantjes, veel plantjes!

Rij worteltjes nr2. Rij nr1 ziet er een stuk minder spectaculair uit.
Op het zakje stond namelijk 'zaai in rijen, 15cm uit elkaar'.
De Sanseveria interpreteerde dit als 'plant om de 15cm een zaadje'.
De frank viel pas toen ik het dolgelukkig tegen de Gilbert aan het verkondigen was.
Gelukkig kan die mens mij niet zo snel meer dumpen, maar mij uitlachen, dat deed hij wel.

Tussen de erwtjes en de maïs komen nog boontjes te staan. Niet van die op stokken, we maken het onszelf gemakkelijk!

De mesthoop moet er nog komen, evenals het pad ernaartoe.
De selder gaat op in het onkruidveld dat ik niet durf aanraken, omdat ik er ook een weidebloemenmélange gezaaid heb (mélange, dat klinkt toch zoveel schoner dan 'mengeling').
De pompoenen en artisjok zijn er ook nog niet, daar is het nog wat te vroeg voor.
Naast de courgettes heb ik nog redelijk wat plaats, maar totaal geen inspiratie. Suggesties zijn welkom, maar onthou: het codewoord is 'simpel'!
En daarachter, lieve vriendjes, achter wat ooit onze omheining wordt, wonen mijn schoonouders. Ik wil daar met u gerust eens over babbelen bij een stuk taart en een tas thee, maar voor vandaag hou ik het hierbij.

Den hof en ik, wij gaan goed overeen komen, ik voel het!

Euhm, niet okay!?!

Op de eerste (halve, we moeten daar stilletjesaan terug aan gewend geraken) dag dat de Gilbert terug thuis was, zouden we naar de plaatselijke zoo gaan.
U leest dat goed, ik woon in een boerengat, maar op fietsafstand is hier één van de tofste dierentuinen!
Maar goed, het regende oude wijven en een alternatief werd gezocht: zetelzoeken.

Ten huize Sanseveria is men toe aan een nieuwe zetel, tot mijn grote spijt.
Ons exemplaar van 50€ uit de kringwinkel begint uit elkaar te scheuren en de kinders mogen er van mij amper in gaan zitten, uit angst dat ze het erger maken.
Hij gaat niet naar het stort, maar naar de kelder alwaar hij zal wachten op de dag dat de Sanseveria hem eigenhandig terug in al zijn glorie zal herstellen.
Hij zal lang moeten wachten, dat wel ja.

Maar goed, wij gingen zetelzoeken.
Er werden enkele exemplaren gekeurd, er werd van mening verschild en er werd uiteindelijk niets besloten of gekocht, want zowel de Gilbert als ik zijn geweldige twijfelwijven.
Waar we wel direct zeker van waren, was van het feit dat mensen die het volgende beeldje in hun living hebben staan een beetje vies zijn.
En dat mensen die dat produceren slechte smaak hebben.