Snel & veilig

Ik had het gisteren beloofd: een snel recept voor Driekoningen.
En geloof me: als ik snel zeg, dan is het ook snel!
Bovendien is het ultraveilig en hebt ge er zelf zo veel of zo weinig werk aan als ge zelf wilt.
In tegenstelling tot gisteren: geen overload aan foto's, maar dat maakt het echt niet minder duidelijk hoor!


Wat heb je nodig?
Een fluovestje (zo groot mogelijk)
Lint
Naaimachine en ev tornnmesje
Lijmpistool, textielstif of alcoholstif, alle mogelijke glitterbrol voorhanden


Hoe maak je het?
Keer het vestje binnenstebuiten, stik van boven naar beneden, zodat de armsgaten verdwijnen en je een capevorm krijgt.
Stik aan elke kan een stuk lint om de cape dicht te kunnen knopen
Verwijder eventueel de velcro die eraan hangt (vooral bij in combinatie met wollen manteltjes is dat een pest!)
Ga zitten, uw werk is gedaan.
Geef uw kind stiften, stempels en allerlei: laat het zichzelf uitleven op de cape.
Lijm er eventueel de naam van uw kind op met het lijmpistool, dat werkt extra sensibiliserend voor automobilisten volgens mij!
Voilà, snel & veilig (en als uw kinderen een even goede smaak hebben als de mijne: ook mottig en blinkerig)

 (De foto's werden genomen op de kerstmarkt en zijn van uitzonderlijk slechte kwaliteit)

Opgelet: knutselalarm!!

Zoals ik vermelde in mijn vorige post, moest ik hier nog een boekje voorstellen.
Een heel tof boekje: 'ZING ZE'!
Niet enkele omdat het tjokvol maaksels van toffe madammen staat, maar ook omdat het oude tradities terug wilt aanwakkeren.
(Bekijk zeker ook de andere posts over het project!)

Zelf groeide ik op met 'driekoningen'. In onze verkleeddoos zaten kleedjes van mijn overgrootmoeder met veel gouddraad in en onze Chiro had steevast een kameel bij wanneer we gingen zingen.
Schone tijden.
Nu woon ik in een dorp waar er enkel nieuwjaar gezongen wordt, waar de kinderen er een sport van maken om zo veel mogelijk snoep te verzamelen en waar er in geen enkele winkel nog een klein zakske chips te vinden is in de dagen ervoor.
Schone tijden.

Toen Niels mij een hele tijd geleden vroeg of ik zin had om mee te werken aan het project, zei ik natuurlijk volmondig ja!
(Letterlijk, waarschijnlijk, ik eet nogal graag).
En zo geschiedde dat op een warme zondagnamiddag, onze koters in dikke jassen gestopt werden en zij een marathon fotoshoot hield.
Chance dat er voor het boek niet enkel geknutseld moest worden, maar ook gebakken: er was lekkers in overvloed!
(Inclusief van die kauwgommen met Lucky Luke tattoo's die al na 5 minuten hun smaak kwijt zijn!)

In ieder geval: Schaf uzelf het boek aan! Boordevol toffe ideeën en heerlijke baksels en dat voor slechts 3€
Jep: 3€. Voor zij die niet tot hier in de buurt geraken: ik wil het gerust gaan halen, mail mij en dan zien we wel wat er lukt.
Kijk ook zeker eens op de site van 'zing ze' voor nog meer ideeën en inspiratie!
Ik geef hieronder alvast enkel ideeën voor 'zingzakken' en een overload aan foto's.
Ge zijt  gewaarschuwd!

DIY zingzakjes voor mensen met weinig tijd en mensen met nog minder tijd:

Wij wonen in Meerhout, alwaar men Nieuwjaar zingt.
Niet het soort waarmee men centen ophaalt, maar die waarmee uw snoepkast volzit voor de volgende maanden (of tenminste tot de eerstvolgende keer dat ge uw regels hebt).
Als inwijkeling kende ik er niets van.
Ik zag het al super gezellig: ik zou warme choco maken voor die arme verkleumde kindertjes en jenever voorzien voor de ouders die ocharme heel de tijd mee moeten gaan.
Maar blijkbaar werkt dat zo niet, volgens de wederhelft. Zingen ging om het ophalen van zo veel mogelijk snoep op die ene voormiddag. Vandaar dat je vaak ouders ziet sleuren met gigantische zakken en de kindertjes vrolijk van deur tot deur huppelen met hun tasje.
Goed: een zingzak dus. Een gesprekje met de schoonmoeder leverde de volgende informatie op: gemakkelijk te maken en meestal met wat ze in huis hadden liggen.

Voilà: u geeft uw kinderen elk een grote winkeltas en klaar is kees.
Ha!
Ik dacht het niet: functioneel kan ook schattig en creatief zijn, zonder dat je er dagen aan moet werken.
Vandaar dat ik verschillende versies uitwerkte, voor ieder wat wils.
Beginnen doen we met de basis: stof, eender wat! Een keukenhanddoek of een badhanddoek kan al perfect dienen en als uw moeder en grootmoeder op de mijne lijken, hebt u vast een overschot aan badhanddoeken.

    
Voor hen met weinig tijd
Wat heb je nodig?
- een keukenhanddoek                                      - een schaar                      - ev tassenband of andere linten.
- een naaimachine of naald en draad                   - een kind

Hoe doe je het?
Plooi de handdoek dubbel en meet even af op het kind. Het stuk dat te breed is knip je af.

Plooi het stuk dat je net hebt afgeknipt in de helft en knip doormidden.

Plooi nu die twee stukken open en vouw ze elk in de lengte in de helft, zodat je nu twee lange stroken hebt.
Doe dit alles met de goede kant van de stof op elkaar (dat had ik misschien eerder moeten zeggen)

Stik de zijkanten van de grote flap dicht en doe hetzelfde met de zijkanten van de lange stukken
Keer de lange stukken om en maak ze elk aan één kant van de zak vast.
Klaar!

Je kan ook kant en klare tassenband kopen in de winkel, dat scheelt nog eens tien minuten in tijd!

Voor hen met nog minder tijd

       Wat heb je nodig?
- een keukenhanddoek 
(ik nam deze, omdat daar een strook aanzat die je makkelijk als tassenband kan gebruiken)  

      - een schaar
- een perforator     - schoenveters of inpaklint

Hoe doe je het?
Ik knipte eerst de lange gekleurde band van mijn handdoek: hij is vrij dik en dat gaat minder goed met de perforator.
Plooi de handdoek dubbel in de breedte en neem je perforator. De mijne is van de goedkope soort en doorstond zijn taak prima!
Maak gaatjes in zowel de onderkant als de zijkant. Als het lukt, kan je best door de twee lagen stof in één keer perforeren.

 

Neem het lint of de veter, steek het uiteinde door de twee lagen aan de onderkant en maak een knoop.
Laat nu uw kind heel de onderkant rijgen.
U roept daar kinderarbeid?
Wij horen liever ‘het trainen van fijnmotorische vaardigheden en het aanleren van repetitieve handelingen’.
Als de onderkant klaar is, strop hem dan samen en leg een knoop in het lint.

Doe nu hetzelfde met de zijkant, maar zonder te stroppen.

Maak nu onderaan (en bovenaan indien nodig) een gaatje en bind de strook die je daarstraks afknipte eraan.
Je hebt nu een stoere zak voor de iets grotere zangers.

Het kan natuurlijk nog beter: hier vind je enkele mogelijkheden om uw kind de ster van de zangerkes te maken. Extra snoep scoren gegarandeerd!

1) Hou het echt old school!
Neem een kleine badhanddoek om de tas te maken en naai aan de binnenkant een washandje (voor wanneer je toch een cent zou krijgen).

2) Neem nepbont of een andere zachte stof en teken daar twee wanten op.
Knip ze uit en stik ze vooraan op het zingzakje, laat de bovenkant wel open! Voor de lits neem je een lange strook bont en een stuk fleece (of eender welke andere stof). Stik ze met de rechtse kanten op elkaar, keer en maak vast aan de achterkant van de zak. Warme handen gegarandeerd!

 

3) Sommige kindjes zingen nogal stil, of helemaal niet...
Schrijf daarom de tekst met textielstift op de voorkant van de tas.
Of nog toffer: schaf jezelf transferpapier aan (oa te koop bij hema): hierop kan je tekst en tekeningen printen die je nadien op stof strijkt. Let er wel steeds op dat je afdrukt in spiegelbeeld en onthoud dat het minder goed werkt op donkere ondergronden.
Om het jullie gemakkelijk te maken vind je deze twee voorbeelden printklaar hier en op de site!

 

4) Maak een soort ‘zak’ uit zachte stof met openingen aan de zijkant en stik deze op de tas: als vuilzak voor snoeppapiertjes of gewoon voor extra warme vingers.

Veel zingplezier!
P.S. Tegen vrijdag post ik nog de meest makkelijke én veiligste Driekoningen cape der Driekoningencapes!

Mijn foto's van 2014

Ik kreeg het stokje van Ruimtevisser en stond meteen voor een dilemma: ga ik op zoek naar fatsoenlijke foto's of worden het mijn gebruikelijke miskleunen?
Aangezien het mijn blog is, besloot ik dat ik mijn goesting mocht doen.
Hieronder krijgt u dus het bewijs dat ik, slechts af en toe weliswaar, schone foto's kan trekken.
Ik smijt er ook wat misbaksels bij, want ik hou niet van perfectie.

  Het geboortedorp bestaat dit jaar 125 jaar. Goed voor een jaar vol feestelijkheden met als persoonlijk hoogtepunt ons 'kermiskabaret'. Een groot bonten avond- en kampvuur gehalte: meer is er niet nodig om mij gelukkig te maken.

Of toch: majorettenpakjes, goed om bij elke verkleedgelegenheid terug boven te halen.

Een foto genomen door de vriendinnekes die fotografie doen, ergens rond nieuwjaar. Op één van de schoonste plekjes van ons dorp. Mét blote voeten in het water, ja: er zijn geen winters meer!

Geen scherpe foto, maar wel eentje die kenmerkend is voor vele weekends. Vriendinnen die kindjes krijgen, dat staat vaak gelijk aan babyborrels. Ooit was er een tijd dat daar niets aan was, dat je mee in het springkasteel moest of in de speeltuin. Maar nu, nu zijn de kinders groot genoeg, amuseren zij zich met de kinders van de vriendinnen en kunnen wij ondertussen bijpraten.
Babyborrels: die zijn kei tof!

We gingen dit jaar op verlof in Zweden, waar het nichtje in een zalig huisje woont, waar het water talrijk is en je de koeien zelfs in het bos tegenkomt. Ik *hartje*Zweden!

Ik startte vorig jaar met grafische vormgeving op de plaatselijke academie. Dat is voor mij puur plezier en ontspanning, Zalig!
Liesbeth, Liesbet en Maaike: ik ben jullie niet vergeten, ik ben gewoon schandalig laat. Maar ik ga dat goedmaken, echt!

 

Ik mocht meewerken aan twee boeken: 'Art d'Eco' en 'Zing ze' . Over die laatste krijgt u nog een uitgebreide blogpost, binnen enkele dagen.

Echt: merci om aan mij te denken, ik vond beide projecten heel erg plezant!

De zoon is kleuter af.
Hij leest, hij rekent en hij zit op de grote school.
Ik wil hier niet vervallen in clichés, maar miljaar: wat gaat het snel!

Een weekendje Lissabon met de Gilbert. Voor het eerst in zes jaar met z'n twee weg: het was zalig!
(Er zijn ook, echt waar!, kei schoon foto's van de Gilbert en mij samen. Ik voer hem straks zat en vraag of ik ze openbaar mag maken)

 Er kwam een boskat aan bij ons. Eigenaars werden gezocht en niet gevonden. Nu hoort 'Alarm' bij ons. Wij zijn daar heel blij mee.
Alarm ruift wel nogal veel.
Ook in de winter ja.

Mijn kroost: ik zie ze doodgraag. Meer uitleg moet daar niet bij.

Mijn voorste tanden, of wat er van over is na een ochtendlijke valpartij twee weken geleden.
Ik oefen nu volop op zo'n hipster pruilmondje voor de foto's met de feestdagen!


Het zijn er meer dan 10, maar wel allemaal van schone momenten (buiten die laatste dan...)
Omdat er niets grappigs aan is (buiten die laatste dan...), plan ik volgende week een post met enkel belachelijke foto's.
Ik ga zo veel minder moeite hebben om die uit te zoeken!

Ik heb ondertussen al geen idee meer wie er het stokje nog niet gevangen heeft.
Dus: zij die willen, mogen het opnemen en verder gooien!

Fijne feestdagen!*

De broek, haar rits, mijn heupen & hun vetlaag

Ge kent dat wel: ge gaat ergens naartoe en op de terugweg, komt ge iemand tegen.
Een blik op de klok vertelt u dat er nog wel 20 minuten zijn. Veel te kort om helemaal bij te praten, maar kom: ge neemt wat ge kunt.
Dan wordt het tijd om te vertrekken. 12 minuten om van de Kammenstraat naar het station te gaan: onmogelijk, tenzij ge een fiets hebt.
Of nee: ook in dat geval onmogelijk, want de Meir loopt zo vol dat er amper te fietsen valt!
Geen paniek: een uur later vertrekt er terug een trein, dat ge niet meer op tijd zijt voor het etentje, overleeft ge wel.
Maar dat ge u niet meer kunt opfrissen: dat is een ander probleem!
Gelukkig is er voor elk probleem een oplossing, hieronder leest u de mijne.

Ik had enkele bloesjes gekocht bij Think Twice, mijn favoriete tweedehandswinkel. Een fris bovenstuk had ik dus. Alhoewel: fris.. We gaan daar niet flauw over doen: kleding uit de tweedehandswinkel verdwijnt hier thuis eerst in de was. Op naar de Inno om, geheel subtiel als ik ben, wat parfum in mijn tas te spuiten.

De bovenkant was in orde, maar daar bleef het dan ook bij. Het bloesje was niet super lang en mijn broek was niet echt hoog: het was geen zicht. Tien minuten voor de winkel zijn deuren sloot, dook ik weer de Think Twice binnen. Ik vond een broek die lang genoeg was en juist groot genoeg of juist te klein. Tijd om te passen was er niet meer, maar voor 4€ durf ik al eens een risico nemen.

Ik fietste terug richting station en sprong op de trein.Ergens tussen Lier en Herentals vroeg ik aan het meisje dat naast me zat af ze de rest van mijn tassen in de gaten wou houden.
Ik begaf mij naar het toilet om mij om te kleden, want verder ben ik niet zo'n fan van treintoiletten.
Ik deed mijn 'nieuwe' bloes aan en gleed in de jeans.
Ik perste alle lucht uit mijn longen, trok mijn buik in en kreeg de knop net dicht. Oef!
Uit ervaring weet ik dat de rits dan meestal geen probleem meer vormt.
Uit ervaring weet ik echter ook dat er altijd uitzonderingen zijn.
Die uitzondering vinden meestal plaats op een volle trein. Of op een toilet waar ge natuurlijk niet op de grond kunt liggen in een ultieme poging om die rits toch maar dicht te krijgen.
Met mijn tas voor mijn kruis en een knalrode kop liep ik terug naar mijn zitplaats. 'Gewoon even zitten, dan rekt de stof', maakte ik mezelf wijs.
De trein stopte.
Met mijn tas nog steeds op dezelfde plaats liep ik naar de bushalte.
Ik ging achteraan in de bus zitten en probeerde de rits dicht te krijgen.
Niets.
Nog eens.
Nope.
Het moet het meest marginale zicht geweest zijn voor voorbijgangers, daar twijfel ik niet aan: iemand die half zittend, half liggend op haar stoel allerlei dubieuze bewegingen maakt en een hoofd als een tomaat heeft.
Helaas...

Aangekomen op mijn bestemming, liep ik dus nog steeds met mijn tas voor mij.
Ik ging het restaurant binnen, groette iedereen vluchtig en haastte mij naar het toilet.
Ik maakte mij zo smal als ik kon, zwoor nooit nog iets te kopen dat eigenlijk te klein was, verwenste mijn heupen en... kreeg de rits dicht

Om het te vieren heb ik daarna een moeulleux gegeten!
En het verhaal van de rits tegen jan en alleman verteld.
Ik ben nogal goed in zelfrelativering.

Recykleren voor de zoon

Dat kind van mij zit in het eerste leerjaar.
Daag kleuterturnen, hallo rugby!
Echt: dat is een kei toffe sport! Hij heeft nog geen één match moeten spelen, maar als dat wel zo is: slechts om de drie weken!
Wat minder tof is, is dat hij altijd zo'n wit voetbalshortje aandeed om te gaan trainen (tweemaal per week).
Er komt dan zoiets naar huis:

De vlekken krijg ik er meestal wel uit (leve de ossegallezeep!), maar ik heb niet steeds een volle mand om op 60° te wassen.
Een nieuwe tenue was aan, de orde en dan nog liefst in een donkere kleur.
In de kringwinkel vond ik een gigantisch voetbalshirt.

Ik nam een t-shirt en een short van de zoon als maat en model en op 1-2-3 stak het in elkaar.
Voor de schort gebruikte ik nog wat stof van een oude t-shirt, omdat ik nét niet toekwam met de voetbaltrui.

Het kind is content en de moeder ook: amper te zien dat het vuil is: ideaal!

Maar wacht!
Er werd nog gerecykleerd!
Meer bepaald wat ik aanhad op deze dag...

Van de kermis en de geseling

Ik denk niet dat hier meer uitleg bij moet. Wel?

FWF: 100% goed voor onze wereld, 100% slecht voor mijn ego

We gaan er niet over mekkeren: het is inderdaad al november, maar de foto's, die werden dinsdag al getrokken, in ongelooflijk aangenaam en kokerig gezelschap.
(Mochten er toevallig blonde dochters dit lezen: nee hoor, uw moeder, die blogt niet. Dat is gewoon iemand met een parallel leven!)
Maar er gaat meer aan vooraf.
Diezelfde outfit droeg ik namelijk een week voordien ook al, toen ik met het kroost naar de bib ging.
In het naburige dorp is er immers elke woensdag een voorleesuurtje: ideaal om uw kinders op de bank aldaar te zetten en even op uw gemak door de bibliotheek te wandelen.
Toen ik het kroost weer ging halen, stond daar een vrouw die mij vaag voorkwam en omgekeerd blijkbaar ook.
Ik schrijf hier even de meest toffe conversatie ever uit!
Zij: "Seg, zijt gij Leen niet?"
Ik: "jaja. Gij zijt de mama van Els, niet?"
Zij: "ja en dat zijn ons Els haar twee zoontjes. Ze is zwanger van nummer drie nu"
Ik: "Ah, tof"
Zij: "ja. En gij zijt ook terug in verwachting!?"
(kijkt nadrukkelijk naar mijn, blijkbaar enorme, buik)
Ik: "Nee, ik ben gewoon dik, blijkbaar."

Echt, plezant dat het was!
Ondertussen maak ik constant grapjes over mijn 'zwangerschap' die, tenzij ik volgende week mijn regels niet krijg, onbestaande is.

En daarom: een fair wear friday met het ideale kleedje voor vrouwen die er graag zwanger willen uitzien.

Het kleedje:
Gekocht op 2dehands.be, mijn favoriete onlinewinkel. Het is van COS en het is heerlijk zacht, voelt aan als een pyjama en maakt je blijkbaar vet. Waarschijnlijk werd het daarom verkocht.
Maar echt: foert!
Ik ga dat zo vaak dragen, het is echt een zaligheid!
Het lint erin komt van de rommelmarkt

De laarzen:
Ook tweedehands gekocht op het www en steunzoolloos.
Vooral dat laatste maakt mij momenteel gelukkig.

De pose:
Serieus: zwangerschapsfoto's met kleren aan van bekende modellen zijn vrij schaars!
Maar kom, ge kunt er u wel iets bij voorstellen, niet?

Ik *hartje* mijn buik!

Kinderlogica & duizend hartjes

De training zat erop en we reden naar huis.
Op de achterbank zat een content kind.

'Ik ga altijd rugby blijven doen, mama!'
'Bedoel je als werk?'
'Neenee, als sport. Ik ga altijd rugby doen en zwemmen, dat zijn mijn sporten.'
(als ge heel stil zijt, hoort ge op de achtergrond de Gilbert zijn wielerminnend hart breken)

'Ah, dat is kei tof! Seg, wat zou je eigenlijk willen doen als werk?'
'Voor dieren zorgen. Ik word later dierenarts! Voor alle lieve, schattige en zachte diertjes!'
'Jamaar knolleke, je weet toch dat de dieren die bij de dierenarts komen niet altijd lief en schattig zijn, want die zijn ziek.'
'Dat is niet erg, mama. Ik maak die dan weer beter!'

'En wat als er iemand met zo'n dikke vogelspin komt?'
'Mama, niemand heeft een vogelspin als huisdier. Dat kan niet!'
'Jawel, die meneer die we hebben gezien vorige week, die heeft dat.'
Het kind denkt even na, niet meer dan een paar seconden.

'Op die dag zit er iemand anders. Ik kan niet altijd werken hé?'

Zoals ik al zei: duizend hartjes...

Fair wear zondag

Ik ben echt nog zwaar fan van fair wear friday, maar die vrijdag, dat lukt niet altijd.
Eigenlijk, de dag maakt in principe niets uit, wel?
En de kwaliteit van de foto's, dat is eigenlijk ook maar bijzaak. Niet?

Maar het mag natuurlijk wel iets hebben, zo'n outfitpost.
Ik heb ze eens allemaal bekeken en ik moet zeggen: poseren, dat is niet mijn sterkste kant. Verre van zelfs!
Gelukkig zijn er mensen die dat wel kunnen en aangezien alles toch al gedaan is, ga ik die gewoon kopiëren, easy peasy!
We kunnen alvast met zekerheid zeggen dat het een billenkletser van formaat gaat worden.
Tenslotte heb ik allesbehalve het figuur van een fotomodel en bovendien beschik ik over een karakterkop.
Lachen!

Wacht: het wordt nog beter!

Ik ben namelijk ook niet de meest stipte persoon en geen vergetelheid is mij vreemd.
Dus doe gerust mee: klik op de enveloppe hier rechtsboven en mail mij een foto. Het mag gerust belachelijk zijn, echt: laat u gaan! Maar verwacht niet dat ik hier halfnaakte foto's ga posten, ik wil namelijk niet iedereen wegjagen.
Ik zal de spits afbijten, met iets dat ook erg 'spits' is: Twiggy!

 

De gelijkenis is treffend, nietwaar?
De bril komt van de kringwinkel en heeft deze maand al goed dienst gedaan. Leve de nazomer!

Het kleedje komt van bij Think Twice, het was er zo eentje dat niets meer nodig had: perfectie voor 15€, daar houden wij van!

En dan de laarzen.
De laarzen zijn mijn grote vestimentaire liefde!
Gevonden op tweedehands, van de Belgische Nathalie Verlinden en zo schoon dat zelfs volledig heteromannen zeggen dat ze mooi zijn.

De volle 100% goed dus!
Wat ook de volle 100% goed was, was het festival waar deze foto getrokken werd én de talentvolle vriendin die mij kon fotograferen tijdens de 10 seconden dat mijn buikspieren deze pose aankonden

Tot de volgende!

In mijn tijd was het écht beter!

Ik was vroeger zot van Tiny, het meisje van het boek.
Zo geweldig dat die was!
Mijn favoriet was 'Tiny in de tuin'. Ik zweer het u: die tuin was gigantisch! Minstens drie voetbalvelden groot, als je het mij vraagt. En perfect onderhouden ook!
De reden dat ik dat boek zo fantastisch vond, was niet door mijn ontluikende groene vingers (de Gilbert geeft hier de planten water, dat zegt genoeg), maar door haar tuindier.

Waar wij zitten opgescheept met een, weliswaar schattige, egel die niets anders doet dan zijn gevoeg op ons gras en terras, had Tiny een schildpad.
EEN SCHILDPAD!
Sindsdien vind ik een schildpad in de tuin het coolste wat er bestaat.
En hoewel het boek ergens bij mijn ouders in de kelder steekt, weet ik nog steeds hoe het dier heette: 'Pleuntje'.
Echt: als ik ooit een landschildpad in mijn tuin heb, noem ik hem zo, als eerbetoon.

Maar die Tiny had niet enkele de beste dieren in huis, nee hoor, dat kind was een allround fenomeen!
Serieus: op de dag dat ze alleen thuis is met haar broertje, ruimen ze hun speelgoed op, poetsen ze alle schoenen, dweilen ze de vloer, doen ze de was én de afwas, hangen ze die was ook nog op, dekken ze de tafel en koken ze zelf een driegangenmenu met als dessert verse soezen.
En die Tiny is volgens mij niet eens veel ouder dan tien jaar!
Ik ben drie keer zo oud en ik heb geen idéé hoe je verse soezen maakt, laat staan dat ik ze piramidegewijs zou kunnen stapelen!
Het spreekt natuurlijk voor zich dat ik het boek in huis haalde van zodra de kinders een bladzijde konden omslaan, kwestie van het wat inspiratie op te laten doen.

Maar ach, hoe treurig is soms het lot van jeugdhelden...
Daar waar Tiny ooit een schattig kind was met losse pen getekend, is het nu een gedigitaliseerd mormel.
Eerlijk waar, ik heb niks tegen vooruitgang, maar soms is het origineel gewoon beter.

Nee, Tiny, je bent geen droomprinses meer...

Fair wear twee weken geleden en eergisteren

Ik had blogverlof, ongepland weliswaar, maar toch: ineens was het er.
De grote vakantie was om en voor ik er erg in had, had ik amper iets gepost.
Geen paniek echter: we gaan terug van start, maar wel op't gemak.
Om te beginnen met een outfit van augustus en september, dat ik juli vergeten ben, maak ik nog wel goed, beloofd!

 Ok: twee weken geleden, dus nog op het nippertje augustus.
U ziet dat ik onnoemelijk sexy schoenen draag, laat mij duidelijk stellen: het is van te moeten!
Aangezien mijn voet nog altijd niet beter is, kan ik enkel plat schoeisel dragen.
Of nee: maak daar maar van 'plat schoeisel met steunzolen'.
Het was een zwarte dag toen ik, vergezeld van een tas met mijn favoriete schoenen, bij de orthopediste aankwam en vroeg of ik mijn schoenen nog kon aandoen met steunzolen.
Ik ga hier niet  te veel uitweiden, maar ik kan u wel vertellen dat er bijna traantjes vloeiden.
En ook wat bloed, toen ze me vertelde 'dat ik mijn schoenenkast wel zou gaan aanpassen'.
(ok, dat van dat bloed is overdreven, maar ik verzekerde haar wel dat het nooit zou gebeuren. Ondertussen heb ik al toe moeten geven dat ze gelijk had)

Maar kom: er is ook een positieve kant aan, want wat lezen we in de Elle van deze maand? Normcore!
Oftewel: 'comfortable is the new black'.
Ha! Ik ben dus kei hard een trendsetter, hoera!
Echt jong, dat is gewoon een kwestie van tijd voordat ik op van die streetsyle blogs sta te schitteren!


Passons, de outfit!

De sjaal:
Tweedehands, op de garageverkoop van een dode moemoe met twijfelachtige smaak
(serieus: ze had minstens 30 bloesjes met luipaardprint in haar kast hangen!).

Het jasje:
Gekregen van een vriendin die het niet meer droeg.

Het kleed:
Think Twice en met een moeilijke lengte, maar ik kan dat af, want ik ben hip!

De schoenen:
Onitsuka Tiger, nieuw gekocht. Er is geen koe voor geslacht, maar dat is dan waarschijnlijk ook het enige positieve...

De tas:
Schone kleren zak. Nieuw gekocht, maar wel zo goed als jezus zelf!

Rapport:
4/5, de schoenen zijn een minpunt, maar wel noodzakelijk.

Outfit nr 2: de Gilbert was niet thuis, dus is het een spiegel selfie geworden in de dochter haar slaapkamer, je m' excuse!

T-shirt:
Gekregen

Rokje:
Nieuw gekocht, in Zweden.
Het komt van bij Lindex (iets zoals h&m) en is van ecologisch geteelde katoen.
Ik merkte op verlof dat mijn meegebrachte short niet meer zo goed zat als een paar maanden geleden en besloot dat vakantie en comfort onlosmakelijk verbonden zijn. Bij Lindex hebben ze trouwens bikini's uit gerecycleerd polyester, hoe tof is dat?

Schoenen:
Wederom de Onitsuka Tigers

Rapport:
1.5/3: het rokje is dan wel van ecologisch katoen, maar ik betwijfel of de mensen die het in elkaar gezet hebben de job van hun dromen hebben...
De outfit op zich is ook niet wauw, maar kom: ik kan niet alle dagen hip zijn.

Mocht u trouwens denken: 'zijt gij daar niet wat te breed voor, voor dat rokje?'.
Natuurlijk ben ik dat!
Ik ben woensdag zelfs aangesproken door enkele hangjongeren in Antwerpen:
Zij: 'Mevrouw, mevrouw!'
Ik: *gruwel van het woord 'mevrouw' en draai mijn hoofd om*
Zij: 'Gij hebt een kei dikke poep!'
Ik: 'jaja, ik weet het'
     *huppel vrolijk verder om bij te tattooeur een anker op mijn dik gat te laten zetten*

Toedels!