gerecykleer uit de oude doos en voel u weer een puber

We beginnen met het puberale aspect.
Ooit, vroeger, toen de acné nog weelderig uw wangen sierde en uw bekken zich vlot in menig smal jeanske liet hijsen, toen schreven wij briefjes naar elkaar.
Enfin, niet 'wij', maar de schoolgaande jeugd 'wij'.
En misschien ook niet 'u', maar ik wel alleszins.
Die briefjes gingen over zaken van werelldbelang, zoals: 'Ik ben verliefd op twee jongens van 5D en ik weet niet wie kiezen', 'Ik heb ne gigantische pukkel op mijn kin en durf zaterdag niet buiten komen' & ' Die van godsdienst denkt écht nog dat ze de kuskesdans dansen op fuiven, de sukkel (echt gebeurd!).
Soms waren er even geen zaken te bespreken van intergalactisch belang en dan deden wij het volgende: elk om de beurt een zin neerschrijven en dan kijken welk (messtal vrij belachelijk) verhaal eruit komt.

Hoogstwaarschijnlijk vraagt u zich nu af waar ik naartoe wil met dit geraaskal.
Dat zal ik eens vlug expliceren zie.
Enkele dagen geleden kreeg ik deze reactie in mijn mailbox:

zapnimf zei

Als ik het zuur krijg en ik slik dat terug in, is dat dan ook recycleren? In dat geval... Seg, kundegullie niet eens iets uitvinden waar mensen die nog nooit een stikmachien van dichtbij hebben gezien ook kunnen meedoen? Waarop ik reageerde: Leen* Zegt: zondag, 18 september 2011 om 2:48 pm Nee, op weekend gaan impliceert wederom een sociaal bestaan. Verder: uw eigen zuur inslikken is niet alleen recycleren, maar dat bespaart ook water (om de wc-pot te spoelen) en tandpasta (om die vieze smaak weg te krijgen). Goed bezig dus! Verder: Misschien kunt ge beginnen met een aanvul-verhaal: ge schrijft een zin (of een paar zinnen) en iemand anders moet die aanvullen enz… Heerlijk puberaal en nutteloos, ik wil alvast meedoen!

En zo geschiedde het dat ik het vervolg op deze zin mag schrijven:
De halfdoorgezaagde stalagtiet viel recht op het hoofd van de cultuurbarbaar en dat was geen toeval.

Het was immers de rottigste dag van zijn leven: deze ochtend lag zijn kanarievogel dood in de kooi, had de hond weer op de oprit van de geburen gedaan en tot overmaat van ramp testte zijn zoon 105 op de IQ-test, wat van hem een gemiddelde maakte, 'gemiddeld', hij walgde van de gedachte.

Ik besef dat het eigenlijk 3 zinnen zijn, maar er staat maar één punt in, dus mag het!
Ik heb lang getwijfeld over de volgende schakel.
Hans de Zwans was nogal logisch, die mens schrijft hilarisch, maar ik vind het wat vroeg om na de tweede zin al de pornografische toer op te gaan.
Daarom geef ik het de zin graag door aan Elke, ook al past het niet in haar 30-dagen-systeem.

En voor diegenen die enkel stofkens willen zien: 'uit de oude doos nr 2'
Een bommakleedje, één van de schoonste ooit gevonden, ingekort, met een duizelingwekkend rugdecoletté, subtiele fronskes op de poep en een asymetrisch decolleté vooraan.
Het klinkt spectaculairder dan het eruitziet.

Er zijn nog schonere foto's van, maar daarop vraagt de Gilbert mij ten huwelijk en sta ik te snotteren als een verkouden paling.

Recykleren uit de oude doos

Er is momenteel te weinig tijd voor nieuwe maaksels, maar helemaal niet meespelen met de 14-daagse, dat is ook maar zielig.
Bij deze krijgt u dus gerecykleer uit de oude doos.
Vandaag: het bommakleedje.
Een 'voor' foto ontbreekt, maar ik kan u wel zeggen dat het decolleté heel wat bescheidener was en de taille onbestaande.


 
De foto zelf is genomen in Barcelona, ongeveer 2 jaar geleden, toen de dochter in de buik zat en de zoon zijn eerste paar stapschoentjes droeg.
Waar is de tijd....

Kleur mijn humeur nr 1: oranje!

Ik weet dat ik zei dat ik geen tijd had, en geloof mij: dat is eigenlijk ook zo.
Maar door één of andere fout in mijn hersens, kan ik niet goed prioriteiten stellen.
Een geluk voor u, anders had u hier mijn groepswerkplan kunnen lezen. Ik kan u verzekeren: dat is niet tof om te schrijven en nog veel minder om te lezen!

Vanavond aap ik deze dame na, zij het niet met alles op een schone witte ondergrond, want ik had niets dat groot genoeg was om alles op te zetten.
U moet namelijk weten: ik heb een grote voorliefde voor alles wat gefabriceerd is van de jaren '50 tot '70 en oranje hoort daarbij!
Ik herinner mij nog het gegrommel van mijn vader als ik binnengehuppeld kwam met mijn laatste kringloopvondst, de doodsangsten die hij uitstond als ik naar 'het metteke' ging en de afkeer in zijn blik wanneer hij mijn kamer binnenkwam. Groot was 's mans vreugde toen ik en mijn rommel het ouderlijke nest verlieten.
En het is wel degelijk een hele hoop.
Haalden de selectie niet omdat er geen plaats was op de foto of omdat ik het domweg vergeten was:
Het krukje, twee luchters, postvakjes en platenhouders, sjakossen, plastic Ikeapoef, stofkes, kommen en schoteltjes, borden,  ijsschepper, dunschiller, speelgoedvisjes, eiersnijder, mandje, vaasje, maatbeker, glaasjes en sapkan. Allemaal in het oranje.
Als ik dat zo lees staat er volgens mij meer niet op de foto dan wel...

Maar wat er opstaat ziet u hieronder:

TV (gevonden op straat en werkt nog), Fisher Price busje, broekkousen die de dochter pas mag dragen als ze kan stappen, fotokader met mijzelve en de Gilbert erin, lap stof uit een uitverkoop, appeltjesgordijnrelaxovertrek, plastic eekhoorn, door moeder Sanseveria gebreide poncho, hapjesschotel, Bilibo, Fisher Price olifant, potje met bloemetjes, bureaulamp, bambi zeepdispenser.

Voorts: merci voor jullie reacties, dat deed echt deugd!
Er werd trouwens niet gelachen met de blote voeten of de schoenen (het waren de dees (bovenste) die ik aanhad), maar een zeer venijnige sneer over iets waar ik niks mee te maken had, laat staan de oorzaak van was. Na een dagje op het werk blijkt dat ik niet de enige ben die van haar een veeg uit de pan kreeg en op een zekere manier vind ik dat wel fijn: gedeelde smart is halve smart!

To do list: olifantenvel kweken!

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik heb genoeg zelfkennis om te weten dat ik een naïeve doos ben.

Dat heeft zo zijn voordelen: ik zie meestal het goede in de mensen en probeer iedereen positief (of tenminste neutraal) te bekijken en ik wil graag dat iedereen mij leuk vindt.
Dat heeft ook zijn negatieve kanten: 'vriendjes zijn met iedereen' is iets wat wij kleutertjes wijsmaken, maar dat is niet echt realistisch.

Zo ook gisteren.
Een plezant trouwfeest, er werd gegeten en gedanst en ik overtrof mijzelf door mijn schoenen tot 2.00u aan te houden, een persoonlijk record!
Tot dat ene zinnetje van een collega, dat als een emotionele pletwals over mij heen rolde.
En dan voel ik mij zo stom: dat ik voordien dacht dat wij wel redelijk overeen kwamen en dat ik altijd vriendelijk was, terwijl zij in zichzelf waarschijnlijk aan het rol-ogen was.
Dat ik energie en vriendelijkheid stak in iemand die een heel eigen (en verkeerd) beeld van mij had.

Ik kan daar echt slecht van zijn. Nu nog zelfs.
En dan bedenk ik mij dat wij nog 40 jaar 'mogen' samenwerken.
Gezellig...

Organiseer uw leven

door de agenda van 'vANalles en nog wat...' te winnen!

And the winner...

...werd op een allesbehalve spectaculaire manier gekozen, zonder foto's, vreetgrage peuters of overactieve katers.
Maar wel in alle eerlijkheid door iemand die een beetje mottig is na het verorberen van een grote vegi kebab en nadien nog een stuk plattekaastaart.

Enfin, EMMA & MONA, proficiat!
Mail je me je adres?
Ik probeer het deze week nog op de post te doen en ik ben héél benieuwd naar het resultaat!
Bedankt om jullie huishoudelijke mislukkingen met mij te delen, ik voel mij al een beetje minder marginaal, merci!