Loflied voor de merel

Ik heb een merel.
Enfin: 'hebben' is veel gezegd, maar ze is er, die merel van mij.
Niet zo zeer lijfelijk, maar digitaal.
Ze is er om te kijken, om te luisteren, om te experimenteren en te leren, maar vooral om het beste in mij naar boven te brengen.

Mijn merel maakt van mij namelijk een beter mens.
Mijn merel is zo bewust bezig met alles, dat ook ik meer bewust ben geworden..
Ze laat zien dat minder juist meer kan zijn en dat anders ook écht beter kan zijn.
Ze verlegt grenzen en effent paden, net genoeg om er zelf op te leren stappen.

Mijn merel wijst niet met de vinger naar al wie haar niet evenaart (dat zouden er nogal veel zijn), maar ze bejubelt alle initiatieven, hoe klein ook.
Ze moedigt aan en biedt alternatieven en eert het kleine!

Mijn merel, is niet alleen van mij, gelukkig maar.
Mijn merel heeft al vele mensen geraakt.
Mijn merel maakt de wereld beter en helpt mij om hem ook beter te maken.
Mijn wereld heeft behoefte aan meer merels.

Merci, Kelly!

It was brol after all

Weet u nog, de pop die het daglicht niet mocht zien?
Wel: ze kreeg een gezicht en een plaatsje in mijn rommelkot naaikamer, maar ze afgeven met sinterklaas?
Nee, dat kon echt niet.
Ik maakte wel een exemplaar uit de kringloopstof, eentje met duimen die aan de goede kant stonden en benen zonder twist.
Het kind kreeg de naam 'Antonia', maar wordt door de dochter ook vaak gewoon 'Tony' genoemd.

Antonia werd geleverd in een slaapzak en bedje en moest van de dochter haar eerste levensdagen ook doorbrengen in bed.
Het bedje was vroeger van mij, maar met een nieuwe matras, een likje verf en flockfolie zag het er weer als nieuw uit.

 Eens het kind ontwaakt was uit haar winterslaap, werd ze door de dochter veelvuldig gevoederd en ververst.
Het is echt een aangenaam poppenkind: lekker zacht door de kringloopstof.
Maar daar zit hem ook het probleem: de stof is blijkbaar al zo vaak gewassen, dat ze spontaan begint te scheuren.
Tussen Antonia haar benen dan nog wel!
Een amputatie en nieuwe beentjes gaan niet lang meer op zich laten wachten, vrees ik!

Kerstwensen

Ter vergelijking: zo zagen ze er vorig jaar nog uit.

Uiteindelijk is het een nuloperatie

Het begon vorige week, meer bepaald vrijdagavond.
We gingen op weekend en 'weekend' gaat samen met veel eten en drinken en niet al te veel beweging.
Het zag er dan ook niet goed uit, aangezien ik nog 4,5kg verwijderd was van mijn eindgewicht én het vrijdag de finale weging was.

'Dan eet ik een hele week enkel fruit en groenten', nam ik mezelf voor. Goed wetende dat het niet ideaal was, maar anders kwam ik zelfs niet in de buurt van mijn streefgewicht.
Ik legde het plan voor aan een collega met hetzelfde probleem.
Terwijl we samen op een babyborrel waren.
Vlak voordat we een stuk citroencake in onze kas speelden.
De toon was gezet voor de rest van de week.

Om toch een beetje aan damage control te doen, besloot ik dat iedereen die op vrijdag een badge for life droeg, een kilo van zijn eindgewicht mocht trekken.
Een bedanktactie voor onszelf eigenlijk, voor het (te) vele eten.
De actie werd geregistreerd en als 'besloten' gemarkeerd, kwestie dat niet iedereen ineens op onze weegschaal zou komen staan.

De week ging verder en er werd gegeten: kerstviering, kerststallentocht,...
Natuurlijk werd er fruit gegeten en groentes, maar ook pizza, chocolade, speculaas, guimauves, cake, chocomelk en zoveel ander lekkers.
En toen was het donderdag.
De Gilbert en ik hadden net kebab gegeten: groot, vegi, met fetakaas en looksaus.
Ik zeg u: er is niks beters!
En toen ging mijn telefoon.
Ze zei dat het Evelyne was, van Café Corsari.
Dat ze onze actie wel tof vonden.
En dat ze wilden filmen op onze school.
En of we 's avonds in de studio wilden komen vertellen.
En of ze ineens mijn gegevens aan de madammen van radio 2 mocht geven.

Mijn eerste gedacht was: 'kak, ik heb juist een grote kebab op!'
Mijn tweede gedacht was: 'wat moet ik aandoen?'

De volgende avond trokken we met 13 naar Antwerpen, in het schoolbusje.
De collega's moesten buiten blijven staan, maar hadden geregeld gekregen dat ze de hele avond gratis drank kregen en bovendien waren ze constant (maar echt: constant) in beeld.
Ik dank de schminkster van dienst en het figuurcorrigerend ondergoed.
Zo'n camera doet er immers 4kg bij en laat dat nu net zijn wat ik kwijt was...

Voor diegenen die het niet gezien hebben, maar wel mijn zoetgevooisde (ahum) stem willen horen: klik hier, ik zit ongeveer in de helft.
Voor bij wie de link niet werkt: je googelt 'madammen radio 2', dan klik je op 'herbeluister' en dan gaat er automatisch een kader open en begint de uitzending te lopen.
Onderaan kan je schuiven tot een punt dat je wilt horen.
In de printscreen hieronder zie je hoe het er ongeveer moet uitzien. Het blauwe balkje staat, op een minuut of twee na, juist.

En voor het vestimentaire gedeelte: 's avonds werd het dit kleedje.

Je moet geen grote loser zijn om het groot lot te winnen...

Of zoiets in die aard...
Ik sla het schrijven van een boek over en ga ineens voor de tv carrière.
Morgen.
In het echt zie ik er wél 10kg magerder uit hoor!

Vergeet vooral niet om de titel te lezen met de nodige dosis ironie!
En verwacht ook niet te veel: het gaat maximum een halve minuut duren, beloofd!

Ik ben geen grote loser, spijtig genoeg.

Ik ben terug.
Mijn pc haalt geen 80°c meer als hij aan staat en valt bijgevolg ook niet meer uit, hoera.
Ook hoera dat hij gewoon uitviel in plaats van te ontploffen. Technologie, het kan soms toch iets sympathiek zijn!

Zoveel dat ik nog wil zeggen, maar we gaan het niet in één keer doen.
We beginnen met de meest prangende kwestie.
En laat 'prangende' nu een woord zijn dat er perfect bij past!

U herinnert zich deze post misschien nog.
Vol goede moed startte ik.
Ik at 's avonds maar 1 portie en niks van snoep, koek, chips, chocolade, kebab, pizza, ... tussendoor.
Het resultaat was dat ik een week later twee kilo lichter woog.
Vrolijk huppelde ik rond die dag, in de hoop dat huppelen ook meer calorieën zou verbranden dan wandelen.
In mijn brein begon het radartje van stellingen-die-nergens-op-slagen in werking te treden.
Als ik twee kilo kon afvallen door echt goed op mijn eten te letten, dan zou ik toch ook nog wat kunnen afvallen door een ietsiepietsie minder goed op mijn eten te letten, niet?
Dus at ik al eens 2 porties.
En snoep.
En chips.
En chocolade en pizza en kebab.
En toen kwam die onmens van een Sinterklaas met nog meer chocolade.
En speculaas.
En guimauve, zo veel guimauve.

Ik had precies liever dat hij een ruggengraat had gebracht, of wat karakter.

Het kalf is niet helemaal verdronken, ik ben ongeveer 4 kilo kwijt.
Enfin, ik was 4 kilo kwijt, na dit weekend zal het waarschijnlijk een pak minder zijn.
Die snoodaards vinden enorm vlug de weg naar mijn heupen terug.
Dus vanaf morgen tot vrijdag leef ik enkel op groente en fruit, nè!
Al een geluk dat ik daarnet nog een kebab en kwart pizza naar binnen heb gespeeld, ik zou anders nogal snel terug honger krijgen.

Maar in 2013 wordt het allemaal beter, mede dankzij mijn goede voornemen, maar daar vertel ik volgende keer wel over.

Het is er de tijd van't jaar voor

Vlug even tussendoor, want de pc is nog altijd stuk.
Een uitspraak van de Gilbert en  ik ben helemaal akkoord!

Wij hebben nog een lange weg te gaan....

Die ochtend in de hal:
Ik: Heb je je konijntje gevonden?
Zij: Hm?
Ik: Ik vroeg: 'heb je je konijntje gevonden'?
Zij: Huh?
Ik: Nee, niet: 'huh', 'wablief' zeggen wij.
Zij: Nee, ik zegt: 'huh'!

Als ik tegenwoordig minder schrijf/ reageer: het is geen herfstmoeheid hoor. Mijn computer heeft een nieuwe hobby: uitvallen na 5 minuten. Ge wilt niet weten hoe vaak ik hem voor de vorige post heb mogen heropstarten.

Abortus

Deze blogpost is niet geschikt voor gevoelige lezers en kinderen onder de 10 jaar.


Het gaat namelijk over Sinterklaas.
De dochter zou een pop krijgen, een zelfgemaakte naar het boek van Tante Hilde.
De stof vond ik in de restjesbak, al voor het boek er was.
Jammer, want anders had ik geweten dat het geen goede keuze was: het was friemelig en er zat wat glans op en al tijdens het strijken onbtdekte ik dat ze vlug scheeftrok.
Dat beloofde al niet veel goeds voor de toekomst...

En inderdaad: na het ineenzetten bleek dat het poppenkind het daglicht niet zou zien, ik verlos haar vroegtijdig uit haar lijden.
Met recht, zo vind ik.
Het poppenkind zou graag gezien worden, ondanks al haar eigenaardigheden, maar het is de eerste keer dat de dochter de komst van de Sint bewust meemaakt, dat kind moet al niet direct denken dat de Goedheiligman enkel brol brengt!

Een duimpje dat niet staat zoals hij zou moeten staan.

Naad die ongevraagd komt piepen.

Een been dat precies half verdraaid is.

Het kapsel dat niet in het boek staat, maar waarvan ik dacht: 'dat doe ik wel efkens, zo moeilijk kan het niet zijn'.

Gelukkig was het gezichtje nog niet geborduurd en kon het kind zelf niet zien hoe ze eruitzag, noch haar ongenoegen verbaal uiten.
Het ergste van al was: nog nooit duidde ik zo precies naadwaarde aan (of misschien zelfs: 'nog nooit duidde ik naadwaarde aan'). Gelukkig was er de kringwinkel en mensen met roze kussenslopen. Straks gaat de schaar erin.

De juffrouw doet een Phill Bosmanske deel 2

Speciaal voor Lies!
Ik hoop dat de kleuren een beetje fatsoenlijk zijn, want het lijkt ineens een pak blauwer.

Kook het voort!

"Van alle Belgen waren de Galliërs de dappersten", geen idee of dat een juiste uitspraak is, ze stond vroeger in onze Asterix albums.
Maar wat ik wél zeker weet, is dat de dappersten op donderdag 1 november bij ons aan de keukentafel zaten.

Ze zagen het allemaal zitten om mee te komen koken, maar uit voorzorgen hadden ze toch maar van alles te eten en te drinken meegenomen.
Chance!
Ik had immers geen tijd om zelf iets te bakken, ah nee: ik moest mijn huis kuisen en daarna zeggen dat er niet op de rommel gelet mocht worden...

Het was een heerlijke namiddag: zitten, babbelen en eten van dingen die ge niet zelf hebt gemaakt.
Zap liet al bij het binnenkomen haar ondergoed zien, er werden olijke verhalen van op de spoedafdeling verteld en niemand durfde het laatste stukje van Ruimtevisser haar taart opeten.
Het spreekt voor zich dat ik dat binnenstak zodra iedereen de deur uit was, wat had ge gedacht!?
Af en toe pakten we het speelgoed van de kinderen af om onszelf beter te horen praten, maar verder verliep alles rimpelloos!

Tot er gekookt moest worden.
Onze keuken, moet u weten, is niet bijzonder hip.
Ok, het is beter dan een grenen keuken, maar de opstelling is vrij traditioneel, een 'eiland', dat hebben wij hier niet.
Noot aan de bedenkers van 'kook het voort': kunnen jullie misschien een mobiel kookeiland ter beschikking stellen zodat iedereen zich nuttig kan maken?

Verder was het dik in orde, zelfs beter dan de vorige keer: de wijn in het recept maakt het echt af.
Lekker! Echt waar!
Zap heeft zelfs maar vijf keer gezaagd voor vlees.
Vijf! Dat moet een absoluut record zijn!

De zoon kwam opvallend dikwijls langs, ik denk dat hij een beetje overdonderd was door al die vrouwen in huis.
Op dat gebied is het helemaal zijn vader: de Gilbert vond het ab-so-luut niet erg dat hij er niet bij kon zijn.
Hij heeft nadien wel alles opgepeuzeld, dat wel!

Een kleine impressie van de dag:

Het eten: eenpansgerechten zijn altijd de beste!

Iemand wiens lievelingsgroente een courgette is en iemand die zot is van Glenn medeiros. ;-)

Kodak in kinderhanden deel 1

Kodak in kinderhanden deel 2

Kodak in kinderhanden deel 3

De rest van de foto's waren nog slechter, zo wazig dat ik zelf amper kon zien wie er op stond (en dan waren ze nog niet eens getrokken door de zoon).
Maar 'schone herinneringen, die draagt ge vooral in uw hart' zegt de kleine phill Bosmans in mij dan.
En voor ik het vergeet: dames: het is nu aan jullie. Voel u vooral niet verplicht om mij uit te nodigen als jullie gaan koken, maar doe het toch maar: kwestie dat ik kan vergelijken enzo.

Ah ja, voor diegenen die medelijden hadden met de egel: er is een nieuw exemplaar toegekomen, hoera.

Voor

ziet het er zo ongeveer uit:

De kasten kregen we bij onze tweedehands keuken, samen met een tafel en stoelen die ik bij een tante ruilde voor haar badkamer, beste deal ooit!
Maar nu komt er iets anders.
'Nu' is trouwens een relatief begrip.
'Nu' moet onze schrijnwerker eerst zijn prijs nog maken.
'Nu' moet hij vooral ook zien of alles wat de Sanseveria wou wel haalbaar is.
'Nu' moet de Gilbert weer efkens bekomen van al mijn ideeën.

'Nu' moeten we nog fineer gaan kiezen, want de Sanseveria wou geen laminaatachtig gedoe tegen haar muur.

De schrijnwerker heeft hier zo'n drie uur gezeten en ik zag de mens bijna grijzer worden met de minuut.
Maar als het af is, dan gaat het schoon zijn, echt!

De meest gelezen opmerking was: meer open ruimtes.
Ik snap dat, ik vind dat ook schoon, maar ik wil ook dat er momenten kunnen zijn dat de kast een wand is en geen kast, als dat een beetje logisch klinkt.

Dus werd er nogmaals getekend en kwam ik uit bij een aantal kastjes die ofwel dicht zijn, ofwel helemaal open (waarvan de deur verdwijnt in de kast zelf) als ik het wil.
Zo kan ik spelen met de open ruimtes als ik daar goesting in heb.

Open:

 
 Dicht:

De ruimte voor het hout blijft steeds open, zoals op de onderste foto dus, maar ik had geen goesting om ze allebei nog aan te passen. Ah nee: ik heb al drie uur niet meer gegeten, hoog tijd voor een boke!
Er zit ook een specialleke bij, met dank aan Vee, maar dat laat ik nog wel zien als ze staat.
Later dus, niet nu.

Twijfelwijf Sanseveria

Het zijn verwarrende tijden ten huize Sanseveria en we gaan daar eerlijk in zijn: zowel de Gilbert als ikzelf kunnen enorm twijfelen, vooral als het over definitieve zaken gaat waar je elke dag mee geconfronteerd wordt.
Zo heeft het toch wel een half jaar geduurd voor we iets hadden gevonden dat we graag zouden zien op onze oprit. Het mag gezegd: al een geluk dat we niet eerder iets namen om van de vuiligheid af te zijn. De oprit ligt bijna en hij is schoon! En gigantisch precies ook!

Nu is 'den binnen' aan de beurt.
Wij verwarmen hier met een warmtepomp & vloerverwarming.
Dat werkt perfect, echt waar!
Alleen voor die dagen die overdag nog warm genoeg zijn, maar 's avonds niet, is het iets te fris.
Daarom dat de Gilbert en ik een houtkachel kochten, zo'n inbouwding die natuurlijk niet combineerbaar is met de kast die er nu staat.

Er werd al veel gebrainstormd en geschetst en uiteindelijk tekende de Gilbert iets in autocad.
Iets waar ik in het begin zeer content over was (ahja, want ik schetste het zelf), maar waar ik nu soms toch begin te twijfelen.
Dus vraag ik het aan u: geef uw ongezouten mening en suggesties en dat liefst voor maandag, want dan komt de schrijnwerker.
(Ja, wij laten die maken. De Gilbert is al voltijds werkende, metser, festivalorganisator en triatleet: het mag ergens stoppen.)

De gele vlakken zijn open, alle anderen zijn dicht. Ondertussen denk ik eraan om meer open vlakken erin te verwerken.
Die blauwe lijn is een uitspringend tablet in natuursteen, maar ik heb nu al schrik dat ik het snel beu zal zijn.
Alle kasten zijn greeploos, dat staat al vast.
En verder: het wordt helemaal hout, maar zouden misschien speelsere lijnen in mogen of wat verschil in diepte ofzo, tot tegen het plafond of niet , ...?
U hoort het: stof genoeg tot nadenken, niet enkel voor ons, maar ook voor u!
Jaja, voor u: dit is uw kans om mee ons interieur te bepalen, laat de interieurarchitecte in uzelf maar los!

recykleren en mogelijk reïncarneren

U herinnert zich misschien nog deze broek.
Waarschijnlijk niet, want ik heb het ding nadien nooit meer laten zien, noch heb ik het rond mijn gat gedragen.
Dat lag niet aan de omvang, maar wel aan het model.
Want kommer en kwel: het trok op niets, of toch wel: het trok op een broek van bij 'who's that girl'.
Ik weet niet hoe het met u zit, maar bij mij passen die niet.
Ettelijke seizoenen achter elkaar heb ik ze gepast, hun schone broeken in schone kleuren.
Elk seizoen opnieuw moest ik concluderen dat het mijn lijf allesbehalve flatteerde.
Niet dat het aan hun ligt: ik heb effectief al mensen gezien die daar schoon mee stonden, wat zeg ik: heel schoon, maar ik niet.

Dus mocht de schaar erin en werd het een broek voor de zoon.
Eentje met belachelijk veel elastiek vanachter.
Note to self: als je geen goesting hebt om een patroon te tekenen en besluit om er gewoon een broek op te leggen, neem dan op z'n minst een goed passend exemplaar!
Het kind staat er beter mee dan zijn moeder, ook minder brede heupen precies, al een chance!

De zoon huppelt er vrolijk in rond, en dat nog wel op zijn crocs.
Hij mag immers niet met schoenen binnen.

Niet dat ik alles zo overdreven proper wil houden, (u kent mij ondertussen toch al een beetje, niet?) maar door de egel.
Wij hebben sinds een tijd weer een egeltje in den hof lopen.
"Oh, hoe schattig!", hoor ik u kirren.
Enorm schattig, echt!

Ware het niet dat egels kakken en dat deze dat doet op de vierkante meter voor onze achterdeur.
Het beestje komt de kat haar eten oppeuzelen, geen probleem daarmee, maar de souvenirs zijn niet nodig.

Maar wat ik vandaag aantrof, doet mij vermoeden dat onze egel niet direct terug zal komen...

Het doet mij ook vermoeden dat ik morgen na het werk serieus ga vloeken als ik de beton aan het kuisen ben.

Goed eten!

In een vorige post had ik het even over het verder koken van  Jonge Sla haar risotto.
Enkelen onder jullie hadden wel zin om te komen koken, wat geweldig is, want dan heb ik ineens mijn deel gedaan!
Het zal doorgaan op donderdag 1 november, niet omdat dat voor iedereen een thuisblijfdag is, maar wel omdat de Gilbert dan moet werken, die mens overleeft het niet als hij tussen al dat oestrogeen moet rondlopen.
Denkt u: 'Ah, tof, ik doe mee': stuur dan even een mailtje en daarna krijg je alle gegevens wel door.
Ge moogt gerust uw kinders meebrengen, zolang ze niet in onze zetel plassen vind ik alles ok.Mocht het eten tegenvallen: de frituur hier is op donderdag open, dus dat komt ook in orde!
Laten we alvast één ding afspreken.
Ik doe de deur open met de woorden: 'kom binnen en let niet op de rommel'.
Uw reactie zal zijn: 'Maar allez, dat is hier kei proper!'
Oefen al maar een beetje zodat het geloofwaardig overkomt!

Het is maar tijdelijk, echt waar!

Mijn welgemeende excuses!
Ik weet als geen ander hoe vervelend het is: drie keer is geen abnormaliteit, ja, soms zelfs vier keer!
Ik heb nochtans hogere studies gedaan en mijn ogen zijn pas nog nagekeken, dus daaraan ligt het ook niet.
Maar ik kan niet anders dan de woordverificatie terug even aan te zetten, want het wordt een beetje gortig.
Het spijt me, selma web design, boa toa of bad ass, clovis web design,  buy viagra, secrets of attraction en alle anderen: maar jullie zullen iemand anders moeten lastig vallen met jullie spam!

Over natte voeten, goed eten en een experiment

Er volgt hier een heel relaas, pak u vlug een stuk chocolade en een tas thee en ga zitten.
Zo, veel beter.

Het gaat over zaterdag.
Zaterdag was het veggielicious in Gent dus treinde de Sanseveria vrolijk naar ginder.
Het was ook kakweer, dat ook nog.
Dat bleek vooral toen ik naar het ICC wandelde en na 5 minuten merkte dat mijn voeten iets vochtiger waren dan normaal.
Ik weet niet hoe het met u zit, maar als de Sanseveria natte voeten krijgt, is ze slechtgezind en daar kunnen geen 100 stukken chocolade iets aan veranderen!
Chance dat ik nog een bon van een schoenenwinkel had, want ik mag voor mezelf niks nieuws van kleding kopen dit jaar.
Ook merci aan de lieve verkoopster die zei 'kom maar mee kijken op de computer' toen ik radeloos vroeg of ze überhaupt wel iets hadden in een 42. (Ja, dat is groot, maar ik ben dat ook, dus dat compenseert).
Ik kocht blauwe laarsjes en nadien ook nog zwarte sokken.
Ik was terug een gelukkig en aanspreekbaar mens.

Gezwind sprong ik de tram op.
Niet dat ik vies ben van wandelen, maar de weg die ik van het park naar het winkelcentrum had afgelegd, was allesbehalve de kortste.

Daar aangekomen was het een drukte van jewelste.
Alle kraampjes eens bekijken en lekkere (maar ook minder lekkere) dingen proeven.
De Sanseveria keek vooral uit naar de workshop van Jonge Sla, met dank aan de Naais, die haar er had binnengeloodst.
Er werd gediscussieerd over op wie we de schuld van het eventuele falen konden steken, de Naais zwolg de helft van ons kookwater door haar keelgat en niemand van ons twee kon het vuur ontgrendelen.
Ondertussen legde de mevrouw van EVA het concept uit.
Dat we de workshop mochten volgen en dat we die dan zelf aan 3 andere mensen moesten geven.
Ik keek opzij.
'Oh, had ik dat niet gezegd dan?', hoorde ik haar gniffelen.

Wij kookten daar kweetniehoe professioneel, echt waar!
Zo goed dat er zelfs mensen het bord zomaar uit mijn handen trokken, wat een compliment!
Maar alle eer gaat naar jonge sla: zo'n schoon boek!
Ge kunt het lezen, echt waar, in één ruk!

Voldaan van der risotto haastte ik mij naar het station al waar ik 2 minuten te laat was voor de trein.
Ik steek het op een combinatie van te veel gegeten en pijnlijke voeten (schoenen inlopen door er half Gent mee door te wandelen is blijkbaar geen goed idee).
Gelukkig was er chocolade en een boek om te lezen.

En het experiment, hoor ik u denken, wat is het experiment?
Aanschouw: de Sanseveria in haar nieuwste aanwinst, helemaal van de rommelmarkt.
U vindt dat misschien wat te veel glitter, maar wees gerust: ik kan dat aan.
Allebei gevonden bij de Jef, mijn favoriete rommelmarktvent.
De Jef heeft soms ook van die echte danserespakjes met huiskleurige tule en pluimen en al, ik moet dan altijd op mijn tanden bijten om dat te laten hangen.

Maar de rok is wat lang, dus maakte ik hem wat korter. Snelste recykleer project ooit!

En de overschot leren strookjes?
Daar ga ik mijn laarzen mee proberen te maken.
Ze zijn nu nogal kapot en allesbehalve waterdicht, maar volgens mij is dat niks dat een strookje leer en een bus tec 7 niet kunnen oplossen! Ik hou u op de hoogte!

En wat de existentiële crisis betreft: de Sanseveria is een uitstekende struisvogel.
We gaan doen alsof er niks aan de hand is, want dat maakt mij het gelukkigste.
En daar doen we het uiteindelijk allemaal voor, niet?

Ahja, voor ik het vergeet: ik mag Jonge Sla haar risotto verderkoken. Kandidaten?

Een nieuw ritueel

'Tulnen' doet hij sinds vorige week, elke zaterdag tussen 9 en 10, die zoon van mij.
De dochter en ik trokken ondertussen naar de plaatselijke bib.
Samen boekjes kiezen, samen op een stoeltje lezen, samen genieten.
Bijna een vol uur: zij, ik en een hoop lettertjes.

Recykleren deel 2

Tijdens de meest hysterische winkeluitstap ooit, compleet met een trappenscène die niet moest onderdoen voor Pantserkruiser Potemkin, kwam ik bij een rok uit die ik nooitvanzeleven zou kunnen dragen wegens ' te heupig' (ikzelf, niet de rok).

Voor de dochter had het gelukkig wel nog heel wat potentieel!

Omdat het een 'volwassen' motief was, wou ik ook een volwassen model en tekende ik een rokje met een stolpplooi. Lekker groot, want ik hou niet van het principe 'mooie stofjes passen niet lang'.

Het kind staat er beeldig mee, al zeg ik het zelf.

En op de kermis scoorde ze de perfecte grote meisjes schoenen voor bij haar grote meisjes rok.

Zucht.

Recykleren deel 1

Toegegeven, het ligt al een kleine twee maand in de kast, maar we rekenen het toch nog bij de 14-daagse (vooral omdat de kans groot is dat ik weinig tot niks 'nieuws' gefabriceerd krijg de volgende twee weken.
Het idee kwam van hier en het was liefde op het eerste gezicht.

Lang moest ik niet nadenken over de stof,.
Er lag hier nog een tafellakentje waarbij het ook liefde op het eerste gezicht was.
Spijtig genoeg was het te klein voor mij, of ik moest er een zakdoek van gemaakt hebben.
Maar voor de dochter was het ideaal.

Ik tekende een patroon, knipte, stikte en was content.
Zo simpel kan het soms zijn.
(Ik was content van het resultaat, welteverstaan, over de foto's ben ik niet te spreken, één en al waas)

Twee kilo lichter en een existentiële crisis rijker

Twee kilo weg van mijn lijf, op één week tijd.
Ik hoor u al denken: "Sanseveria, hoe komt het dat gij zo marginaal veel afvalt?".
Het antwoord is simpel: omdat ik anders zo marginaal veel eet.
Geen koekjes, noedels, chips, pizza, chocolade, kebab of boterhammen meer 's avonds en de porties overdag ook een beetje - euhm- 'normaliseren'.

Bijna iedereen was afgevallen van de deelnemers.
Al een geluk, want onze gesprekken gaan enkel nog over eten en beginnen steevast met 'ik heb honger'.
Chance dat wij voor de rest ongelooflijk sympathiek zijn!

Ik ben wel realistisch genoeg om te beseffen dat het volgende week een heel pak minder zal zijn.
Die chocomousse, taart, koffiekoeken, restaurantbezoek en brunch van dit weekend zullen daar ook geen goed aan gedaan hebben, vrees ik.
Maar zie hier: het is een chirorokske en het is dicht!
(dat het bijna onder mijn oksels hing, is even naast de kwestie)

En voor het andere luik: de Sanseveria is vrij anoniem. Niemand van haar vriendinnekes was op de hoogte of ze moesten
a) Op meer dan 50km afstand wonen
b) Elkaar maar één keer per jaar zien
De laatste tijd is dat een beetje minder en ik weet eigenlijk niet goed wat ik ermee moet doen.
Ik voel mij nog bloter dan op het einde van de klerenketting van daarstraks...

Dat van de oorzaak en het gevolg

Hier op het werk is het fijn vertoeven, echt waar!
Zo hadden we de vorige jaren dessertjes-dinsdag: elke dinsdag was er iemand anders aan de beurt om een dessert te maken, het maakte niet uit wat.Complete kookklunzen mochten ook iets kopen, wij gaan onszelf natuurlijk niet straffen. De enige voorwaarde was: het mag niet gezond zijn!

Dit jaar doen we dat niet meer, dit jaar hebben we iets anders.
Het gevolg van (of vervolg op) dessertjes dinsdag:

We vormen groepjes van 3 of 4 en strijden tegen elkaar om zoveel mogelijk gewicht te verliezen.
Ideaal, want peer pressure, dat wilt al wel eens helpen bij een ruggengraatloos mens als mezelf.
Gedurende 16 weken (tot aan de kerstvakantie) gaan wij ons wekelijks wegen, alleen maar wortels eten en hoogstwaarschijnlijk ongelooflijk chagrijnig zijn wanneer er iemand met taart trakteert.


Mocht u ook goesting hebben om mee te doen (natuurlijk niet, wie wilt er nu stoppen met snoepen?), hieronder vindt u de individuele fiche alwaar ge schoontjes al de fluctuaties in uw gewicht kunt aanduiden.
Het is zo'n beetje als het kinderheilboekske voor chubbies.

Ik hou jullie op de hoogte van mijn vorderingen, want ik wil dat ding kei graag winnen: de winnende groep krijgt namelijk een bon om op restaurant te gaan, hoezee!

Aaargh!!

Die agenda maken in photoshop, dat was vrij gemakkelijk, in-design ging ook nog en het naar een pdf zetten, dat was nu ook niet het moeilijkste.
Maar dan de hele nest online krijgen!
Enfin, ik heb een poging gedaan en u kan alles (hopelijk) Hier en Hier vinden.
Ik zeg hopelijk, want ik ben er absoluut niet zeker van.

De handleiding is simpel:
Steek een stuk of 54 A5 papiertjes in uw printer.
Vergeet hem vooral niet of fotopapier of dergelijke te zetten als ge een dikkere soort papier gebruikt.
Open de file 'weken' en print.
Steek heel de handel er opnieuw in, druk op 'weekends' en print.
Kijk misschien eerst dat de volgorde, richting en alles wat ge nog verkeerd kunt steken, in orde is, of het kan een lange avond worden, ik weet waarover ik spreek.
Als alles goed is, hebt ge langs de ene kant van het blad maandag, dinsdag en woensdag en de rest langs de andere kant.
Als het niet lukt, raad ik u aan om een fles wijn open te doen, dat heeft bij mij ook geholpen.

Omdat Annelies zo lief was om mijn schriftje van extra notablaadjes te voorzien en dergelijk, heb ik dat er niet meer bij gemaakt.
Maar kom, ik zou niet willen dat ge iets vergeet, dus bij deze:

En om zeker niks te vergeten, vermeldde ik ook even deze datum, ahum:

Zo, ga en organiseer u!

De Sanseveria organiseert zichzelf

 U hebt misschien al wel gemerkt, dat de sanseveria zich het liefste bezighoudt met nutteloze zaken.
Nogal wiedes, want dat zijn steevast de plezantste!
Maar de vakantie loopt op z'n einde en daarom besloot de Sanseveria om het nieuwe schooljaar goed te starten!
Georganiseerd en al!
Vorig jaar heb ik zitten vloeken op mij agenda-met-schone-foto's-maar-ook-met-belachelijk-gladde-bladzijden.
Het zou mij geen twee keer overkomen!
Eerder dit jaar kreeg ik van haar een tof pakketje opgestuurd, met daarin onder andere dit schriftje:

De bedoeling was om daar mooie herinneringen en kaartjes en dergelijke in te steken.
Een nobele gedachte, ware het niet dat de Sanseveria daar niet het mens voor is.
Zij moet zowaar nog steeds nadenken over de precieze leeftijd van de Gilbert, vulde haar trouwdatum verkeerd in op facebook en durft zich, ondanks de doorstane weeënvloed, zelfs al eens vergissen over de geboortedatum van haar kinders.
U kan dan al wel vermoeden, dat ik fijne anekdotes al helemaal ga vergeten op te schrijven.

Maar omdat het kaftje zo leuk was en de Sanseveria graag goed start, besloot ze er een agenda van te maken en wat voor één:

Met veel ruimte voor veel gekribbel:

Met de belangrijkste gebeurtenissen in vermeld:

En ook met zeer ongelijke randen, want het snijmachine had geen zin om mee te werken, veel gevloek want ik had de printer niet juist ingesteld en veel dankbaarheid voor het glas wijn nadien, want dat had ik verdiend!
Mochten er onder jullie zijn die ook graag goed georganiseerd starten, laat dan maar iets weten, dan mail ik hem door.