Oh, kom toch eens kijken

De oudste.
Hij heeft de fijne lichaamsbouw van zijn papa en de uit elkaar staande tanden van mij.
Het feit dat hij 's nachts een tut in zijn mond steekt, doet daar geen goed aan.
Want ook al zijn het nog maar melktandjes, een spleet van een halve centimeter tussen zijn voorste tanden, is meer dan genoeg.
De tut moest dus weg!

Een eerdere poging mislukte.
De zoon keilde flink zijn tut in de vuilnisbak, om 's avonds te jammeren dat hij zijn tutje terug wou.
Zwak als wij zijn, konden de Gilbert en ik het verdriet van dat kleine ventje niet aanzien, maar de tut uit de vuilnisbak vissen, dat was ook een brug te ver.
Gelukkig had de dochter nog een ongebruikt exemplaar en Vince had terug een tut.
Een tut die we hem weliswaar op een dag gingen afnemen, als we wat steviger in onze schoenen stonden.

Een nieuwe tactiek drong zich op.
Wat zou het worden, de Sint, wachten tot Pasen of toch maar de tutjesfee?
Genoeg spelers in het veld om tot boeman te bombarderen, als hij er nadien spijt van zou krijgen.
We besloten voor het eerste te kiezen.
De zoon werd er geregeld over aangesproken, kwestie van hem een beetje voor te bereiden.
op de vraag "wanneer komt mijn tutje dan terug", antwoordden wij dat de Sint die niet teruggaf, maar meenam naar Spanje voor de arme kindjes.
Achteraf bekeken was dat misschien niet het ideale antwoord, die zoon van ons denkt nu waarschijnlijk dat Spanje een derdewereldland is.

Het tutje zou persoonlijk afgegeven worden bij de intrede van de Goedheiligman.
Als het dan niet zou lukken, konden we altijd nog eens proberen op 5 december.
Vandaag was het zo ver, vandaag kwam de Sint aan op het marktplein.
Ik fietste met de zoon, zijn zelfgeknutselde mijter én zijn tutje naar het centrum.
Hij mocht, bij wijze van afscheid, de hele weg nog tutteren.
Daar aangekomen knoopten we een kaartje aan zijn tut, zodat de Sint zeker zou onthouden van wie het kwam, de mens wordt immers ook al een dagje ouder.

Het moment was aangebroken.
De pieten kwamen rond om alle tekeningen op te halen en de zoon gaf dapper zijn tutje af.
En toen waren er een paar traantjes.
Ik had mijzelf nochtans voorgenomen om niet te huilen...