Boecht van dunaldi

Terwijl ik dit typ, zet ik mijn tanden in een chocoladereep met pralinévulling, één van de drie die in mijn kast ligt, maar waarschijnlijk niet eens de laatste die vandaag nog kennismaakt met mijn maag- en darmstelsel.
Om maar te zeggen: winkelen met een hongerke, dat is geen goed idee.
Getuige daarvan ook het pak twix, de chocolade met nootjes, de vier koffiekoeken, het zakske m&m's én de eierkoek die ik meebracht (de eierkoek haalde zelfs de kast niet, hij werd in de auto verorberd).

Terwijl ik al die zaligheid in mijn kar kwakte, bedacht ik mij dat dit wel niet zou helpen om terug in mijn broeken te geraken. Niet dat ik in geen enkele broek meer pas, ik vermijd ze gewoon liever omdat er ooit een tijd was dat ze beter zaten.
Die tijd is ongeveer vier maanden geleden.

En toen zag ik het liggen.
Het kleedsel waar ik de Gilbert altijd mee uitlach (buiten zijn koersbroeken en klompen dan), hetgene dat men enkel kan aantrekken op het einde van een dieet of fitnessperiode maar nooit in het begin, aansluitend en niets verhullend, zwart doch niet afslankend: de loopbroek.
Ik besloot voor mezelf dat dit de laatste stimulans was die ik nodig had om mijn loopschoenen terug aan te binden en nam ze mee, verstopt achter het pak twix en de m&m's, want het blijft toch maar mottig, zo'n loopbroek.
Wat mij automatisch bij het volgende probleem brengt: naast hondenvrij moet mijn parcours ook mensenvrij zijn vanaf nu.
Moest u toevallig een roodaangelopen jogger met een duidelijk tanende conditie tegenkomen waarvan ge denkt: 'Allez, zo zou ik toch niet durven rondlopen': dat ben ik niet, ga maar verder.