dinsdag 31 juli 2012

Uiteindelijk bakte ik er niks van, letterlijk.

De kinders verjaren allebei in de vakantie hier.
We profiteerden nog even van hun gebrek aan tijdsbesef en vierden hun feestjes samen, kwestie van maar één keer afwas te hebben (ook omdat het een hopeloze bedoening is om iedereen hier op één dag samen te krijgen.

Wie feest zegt, zegt natuurlijk taart.
De Sanseveria bakt, al zeg ik het zelf, redelijk goed.
Ze heeft ook meestal haar vaste recepten.
Maar nu wou ze toch ook eens iets anders proberen.

Haar hart maakte een sprongetje bij het proeven van het deeg: lekker!
En dan lust de Sanseveria nog geeneens graag deeg!
Oh, ze voelde haar vingers al tintelen: iedereen zou likkebaarden en de taart tot het laatste kruimeltje oppeuzelen.
Ze klopte wat eiwit met een hoop bosbessen op en smeerde dat tussen en op de taart.
Dat laatste was niet zo'n goed idee, bleek na enkele minuten.
De zoon had namelijk expliciet gevraagd om een blauwe taart.
De Sanseveria had het ondertussen wel wat gehad met die suikerpasta, maar kom: als ge het kind baart, kunt ge het evengoed gelukkig maken, vond ze.

En zo geschiedde dat de zoon dit als resultaat voorgeschoteld kreeg:


En het ergste van al: ze was geeneens lekker!
De Sanseveria proefde niets meer van het overheerlijke deeg dat deze miskleun ooit was.
Geen trompetgeschal en complimentjesregen, althans: niet voor deze taart.
Gelukkig had de plattekaastaart van de dochter meer succes en was de zoon vooral content dat ze blauw was en er auto's opstonden.

En voor u nu allemaal massaal de kinderbescherming op mij afstuurt voor het afleveren van mottig verjaardagsgebak: ik kan echt beter hoor!
Aanschouw het landelijk geïnspireerde meesterwerk dat hij twee jaar geleden te eten kreeg:


maandag 23 juli 2012

De komkommertijd in een gegrilde paprika

Het is hier niet bijster spannend, mijn excuses daarvoor, maar dat komt omdat het verlof is.
Daarom misschien dat vrij banale zaken groter lijken dan ze eigenlijk zijn.
Of dat ik ze opblaas.
Of misschien ben ik gewoon een culinaire nul, die kans bestaat ook ja.

Maar zeg mij eens:
Een Grieks slaatje bestellen op restaurant en dan een bord krijgen met:
- komkommers                                      -> normaal
- tomaten                                             -> normaal
- Blokjes fetakaas                                  -> normaal
- olijven                                               -> normaal
- sla, overduidelijk uit een zakske            -> al wat minder normaal
- gestoofde stukjes ajuin                        -> niet bepaald normaal en ook niet bepaald lekker
- dressing: mosselsaus                           -> vreemd, maar eetbaar
- gegrilde paprika met bechamelsaus       ->  ??????????????????????

De tafelgenoten waren evenzeer onder de indruk en er werd druk gezocht naar het hoe en waarom van de paprika (en de saus én de ajuin).
Enkel mogelijkheden:
- Het bord werd verwisseld met het afvalbord dat naar de vuilbak moest
- Wij zijn culinaire nitwits en dit is de nieuwste trend
- Echte Grieken eten ook altijd paprika met bechamelsaus

Die laatste gedachte werd overboord gesmeten en nadien terug opgeraapt: het meisje aan de tafel naast ons keek niet eens raar toen ze net hetzelfde bord als mij kreeg.
Sterker nog: ze at eigenlijk enkel haar paprika met saus op (hoewel dat misschien ook is omdat sla en bechamelsaus écht niet samengaan)!
Bij deze wil ik mij ook verontschuldigen voor het gegaap in uw bord: wij zijn simpele meisjes van den boerenbuiten, culinaire hoogstandjes als deze zijn duidelijk te hoog gegrepen voor ons.



Het is een foto van op het einde, een vol bord trekken is niet mogelijk bij mij.

zondag 22 juli 2012

Voor de courgette is het ook geen dolle pret!


Aan het rotten door de nattigheid, volgens de schoonmoeder.
En ja: er staat onkruid in den hof & veel ook.
Wieden, dat is zo passé!

maandag 16 juli 2012

De Sanseveria test uit.

Even ter verduidelijking: ik krijg hier niks voor in de plaats: geen geld, plakkers of mini borstlift.
Ik schrijf hier gewoon over omdat ik het zo grappig vond, dat ik het met de rest van u wil delen, want we mogen toch al eens lachen, nietwaar?
De reden waarom ik dit vooraf verduidelijk, is omdat er de laatste tijd op de blogs die ik geregeld lees niet enkel reclame staat in de zijbalk.
Meer dan eens zijn de stukjes gewoon één langgerekte reclametekst voor winkel x of product y.
Daar is niets mis mee, maar ik persoonlijk vind dat iets minder interessant om te lezen. Het zou fijn zijn, moest er bovenaan 'gesponsord' of 'reclame' ofzo staan, dan weet ik vooraf wat te verwachten in plaats van pas halverwege door te hebben waar het juist om draait, maar dit geheel terzijde.
Nogmaals: dat is mijn mening, til er vooral niet te zwaar aan en laat ze gerust naast u liggen!

Over naar de orde van de dag: de grote test.

Er werd getrouwd in de vriendenkring. Zoiets juichen wij steeds toe, want niks is zo fijn als bleiten bij een trouw en nadien een avond vol dans en drank.
Ik wou een kleedje recykleren, maar schoot natuurlijk weer tijd tekort.
Er werd een ander exemplaar opgeduikeld uit de kast.
(kijk trouwens eens naar de man, rechts op de onderste foto. Ligt het aan mij of lijkt die op Jeremy Clarkson?)

Zoals u kan zien op de foto, draag ik iets onder het kleedje, ofwel een bikini ofwel een topje.
Dat is niet omdat ik het zo schoner vind, nee, dat is omdat het moet.
Omdat ik geen 12 jaar meer ben en omdat zwaartekracht en borstvoeding dingen met uw lijf doen die ondersteund moeten worden.
Maar voor één keer wou ik eens elegant zijn en zo'n rode loper rug hebben (maar dan met kwabbekes aan de zijkant).

Enkele vriendinnen hadden dit reeds in hun kast liggen, maar waren er niet helemaal positief over.
Ik moet ook toegeven dat ik het er volledig onbetrouwbaar uit vond zien en ook een beetje vies. Bovendien noemen ze dat in de volksmond blijkbaar 'kippenfilets' en laat ik nu juist vegetariër zijn.
Nee, ik ging voor dit systeem.
Het ziet er een beetje uit als plakband en dat is het ook.

Het aanbrengen op zich was al hilarisch: twee vrouwen, een fles cava en bruine plakkers om uw borsten omhoog te houden: wat heeft een mens meer nodig om dubbel geplooid te liggen van het lachen?
Twee pogingen later (Nee, nu hangt uw rechter hoger dan uw linker) was alles op gelijke hoogt geplakt.
Ik sprong op en neer om de stevigheid te testen en snapte ineens dat Els Pynoo dat vroeger ook deed, zo gemakkelijk!



Voor de zekerheid werd het bikinitopje in de handtas gefrommeld, want het blijft maar plakband.
Ze doorstonden de hele avond met glans en bleven braaf hangen waar ze gekleefd waren.
Zelfs tijdens de meest marginaal uitgevoerde lift ooit (het was eerder een duik).

Mocht u ze willen aandoen, één tip: voor het verwijderen zou ik niet de trek-een-plakker-van-uw-vel-methode gebruiken. Tenzij u wilt zien hoe elastisch huid juist is. Het antwoord is trouwens: heel elastisch. Er zijn zaken die bevorderlijker zijn voor uw zelfbeeld, geloof me vrij.

maandag 9 juli 2012

En wat werd het nu eigenlijk?

Het werd dit:

Toegegeven, de buitenkant is nog in orde:


 En zie hier, op de disselbak: wahi-tape avant la lettre!
(Ik herken er ook mijn oude shiwi jogging in, nog iemand?)


Maar dan, waar jullie allemaal op zitten te wachten, de pièce de résistance, de triomf der smakeloosheid:


Hele en halve perziken met daartussen onnodige en lelijke geometrische figuren en groene kersen, dit alles in geweldig mottige early nineties kleuren. En het beste moet nog komen: de gordijntjes zijn ook in diezelfde stof, lucky us!


Zelfs de zoon is er helemaal ondersteboven van!
Enfin, mocht u toevallig dit afzicht tegenkomen in Frankrijk: kom gerust een goedendag zeggen, verder zijn wij volstrekt normale mensen met een (over het algemeen) goede smaak.

vrijdag 6 juli 2012

De sanseveria weegt af

Nee, niet haar porties, hoewel dat geen slechte zaak zou zijn, maar haar vakantiehuis voor de volgende jaren.
Het gezin Sanseveria gaat namelijk voor de eerste keer écht samen op vakantie, de volledige week zelfs.
Dat hebben de Gilbert en ik zelfs nog nooit gedaan.
Verder dan een citytripke Barcelona zijn we nooit geraakt en het langste was een dag of 5 Werchter, daarna besloten we een huis te bouwen en werd ik zwanger.
Maar nu, nu gaan we op reis!

De Sanseveria haalde al haar schone herinneringen aan de campingkar boven en de Gilbert luisterde en ging zowaar overstag.
Er werd naarstig gezocht en plausibele kandidaten werden opgelijst.
De Gilbert en ik, wij hadden elk zo onze punten waar we op zouden letten. Hij op de stevigheid van het bakske en ik zou de esthetische kant voor mij nemen (lees: ik wou schone gordijntjes).

Er waren twee grote kanshebbers en de Sanseveria maakte een lijstje met pro en contra.
De eerste, dat was liefde, daar zag ik mij zelfs in wonen, zo schoon!
Ok, het bakske had geen rem en er kon niks extra bij, maar het was schoon, zo schoon!
De tweede, dat was degelijkheid en in orde, maar bovenal: lelijk.
De Gilbert zei nadien zelfs tegen mij: "Ze is écht wel mottig, niet?"
Ik zweeg uit angst dat mijn avondeten eruit zou komen wanneer ik mijn mond opende.
Ik hoor u nu al denken: "Wat is het probleem? Kies dan die schone?!"
Het probleem was, dat de 'degelijke', in prijs verlaagd was, gelukkig genoeg nog iets boven wat we eraan wilde geven.
Maar tot overmaat van ramp, vonden die mensen ons zo sympathiek dat ze er ter plekke nog een pak afdeden.
En alsof het allemaal niet erg genoeg was, stuurden ze nadien nog een berichtje dat we hun keukentje er ook nog bijkregen!
Oh, wat een gruwelijke speling van het lot!
Naarstig gingen we thuis op zoek: andere tentdoeken of een rem en een nieuwe as onder het bakske.



Ik ben een weekje computerloos geweest en ondertussen staat er iets op onze oprit.
Ik laat u even raden wat.