dinsdag 30 april 2013

Truly scrumptious

Waar er in de vorige post nog gezaagd werd, wordt nu de loftrompet boven gehaald.
Want ze kunnen dan misschien niet sorteren, die Britten, they sure do know how to bake a cake!
Ik at ze bij de afternoon tea, als midnight snack na het dansen én als ontbijt de dag nadien.
Mensen met een aversie voor suiker en boter dienen zich te onthouden.
Ahja, als uw godsdienst zegt dat u niet mag drinken, kan u ook beter ergens anders gaan lezen, sorry.


Zie hier: de bron van de volgende 3 kilo op mijn dijen: mojito cupcakes.




Wilt u ook graag wat extra gewicht winnen? Dan kan ik u volgend recept aanraden:

Voor de cakejes:
100ml witte rum
170g rietsuiker
40g ongezouten boter
120g bloem
een snuifje zout
bakpoeder
1 tl limoenzeste
1tl citroenzeste
1el fijngehakte munt
1 groot ei (mag van een struisvogel zijn)
120 ml melk

Verwarm de oven voor op 170°c.
Breng de rum met 30g van de suiker aan de kook en laat doorkoken tot het voor de helft gereduceerd is. Zet aan de kant en laat afkoelen.
Meng de boter, bloem, zout, munt, limoen, citroen en de rest van de suiker samen.
Meng het ei met de melk en voeg bij het droge mengsel, je krijgt nu een vloeiend deeg.
Doe het beslag in de vorm en zet in de oven tot ze licht bruin zijn en zachtjes terugveren wanneer je ze indrukt. Bij mij was dat zo'n 15 minuten.
Neem de cakes uit de oven en doe over alk cakeje een tl van de ingekookte rum.

Laat de cakejes VOLLEDIG afkoelen en maak nu  het glazuur.

80g ongezouten boter
250g bloemsuiker
1tl limoenzeste
1tl citroenzeste
4tl melk
4tl witte rum
1el rietsuiker
1 tl fijngehakte munt

Meng de boter, bloemsuiker, limoen en citroen.
Meng de melk met de rum en voeg die erbij terwijl je mixt.
Spuit op de cakejes en besprenkel met een mengeling van suiker en munt.

Mocht u graag snel wat bijkomen: het recept is voor 6 grote cakejes of 12 kleine. Ik maakte er 12 en ga volgende keer het recept verdubbelen, want ik wil 12 grote. Het glazuurrecept mag ongewijzigd blijven: ik vond het voldoende voor 12 stuks.
Wel deed ik er wat meer rum en melk bij, omdat het wat te droog was.
Maar oppassen: zeker niet teveel melk gebruiken!
Ahja, en dat van dat struisvogelei was ook maar een grapje.

maandag 29 april 2013

Flabbergasted I am, simply flabbergasted!

Ik wou eerst iets schrijven over het vrijgezellenweekend en daarna iets over het feestje in onze tuin, maar multitasker Sanseveria combineert ze gewoon, enfin: toch deeltjes ervan.

U moet namelijk weten, dat ze in de, overigens zeer charming cottage, gekke gewoontes van de Engelsen ontdekte.
Ik heb het niet eens over bonen bij het ontbijt of moeders op een vrijgezellenfeestje, maar wel over de sorteergewoontes. In de hoek van de keuken stond namelij een vuilbak voor 'paper & tins'.
Nee, er is niets mis met uw Engels, dat is inderdaad papier & blik. Aluminiumfolie mocht er trouwens ook bij.
De Sanseveria keek eens raar en vroeg luidop of dat normaal was. De aanwezige dames keken alsof ik vroeg of het niet makkelijker zou zijn om rechts te rijden.
Ik zweeg dus maar.
Wie weet hadden die Engelsen één of andere geweldige methode om papier te recycleren door het samen met ijzer te verhitten ofzo. Dingen waar wij Belgen duidelijk te dom voor zijn (of toch alleszins de Sanseveria).

Gisteren zag ze echter de woordvoerder van OVAM en als er één mens is die iets weet van sorteren en dergelijke, dan is hij het wel.
Toen ze hem vertelde over het voorval kwam de mens niet meer bij van het lachen.
En hij vertelde.
Hij vertelde over hoe Engeland sinds het sluiten van de mijnen die doodleuk vult met afval.
Hij vertelde hoe ze al talloze sancties kregen voor hun wansorteren.
Hij vertelde hoe Ierland en Schotland al jaren lachen met hun grote buur die papier en blik niet kan scheiden, om nog maar te zwijgen van de rest.


We lachten samen, eventjes, en toe werd het terug ernstig.
Want hoe kan het zijn dat een land met het nodige geld en middelen in deze tijd nog geen werk maakt van een degelijk recycleer- en sorteerprogramma?

Misschien een idee voor alle jonge idealisten: in plaats van weeskindjes in Zuid-Amerika te onderwijzen of waterputten te graven in Afrika, kunnen jullie ook aan ontwikkelingshulp gaan doen in Groot Brittannië, het is nodig.

dinsdag 23 april 2013

en toen...

... kwam het boeleke ter wereld.
Op de door mij voorspelde dag én met de door mij voorspelde naam.
Ik zeg het u: voor al uw lottoformulieren slechts één adres: de Sanseveria!

Dat kersverse prachtkereltje kreeg al een deel cadeaus, want zo gaat dat als je geboren wordt.
Heel veel zal hij er nog wel niet aan hebben, zo gaat het dan ook.

Het dekentje liet ik al eerder zien, maar daar stopt het natuurlijk niet.
Ik maakte ook een verzorgingstas uit de vossenstof.
Voor het patroon greep ik terug naar haar ontwerp voor Van Katoen.
Ik maakte er een ritszakje in volgens de uitleg in het boek en naaide de rits er bovenaan tussen met haar uitleg.
Binnenin werden er nog een aantal zakjes & vakjes voorzien, want zo'n baby mag dan wel klein zijn, dat heeft verdomd veel spullen nodig.


 
 
 

In de tas zat nog een pamperzakje volgens deze uitleg. En een verzorgingsmatje uit tafelzeil en fleece.
Het matje is zo gemaakt dat er achteraan vanalles in opgeborgen kan worden en dat je de fleece ook naar de voorkant kan draaien, dan ligt hij nog zacht & warm met zijn hoofdje en kan het geen kwaad als er op het onderste gedeelte een accidentje gebeurt.
Is dat per sé nodig? Bijlange niet! Ik ben misschien ook niet de eerste die zoiets maakt, maar ik had het nog nergens anders gezien en vond het, voor mijn beperkt ruimtelijk inzicht, goed gevonden.
Mocht er meer uitleg gewenst zijn, wil ik wel eens een tutorial maken, maar ik vermoed dat jullie al direct het systeem doorhebben.


 
 
 
 


Zo.
En nu ga ik nog even mijn schreeuwende moederschapshormonen temmen. Het is nodig.


maandag 15 april 2013

Het is dat ze er niet meer is, want anders had ze het mogen horen!

Heb ik u al verteld over de broer van de Gilbert?
Nee?
Zijn ene broer (hij heeft er twee en nog een zus), laten we hem voor het gemak den Eugène noemen, gaat trouwen.
Hoera, feest in de familie!
Dansen! Mooie kleren aandoen! Drinken! Zatte nonkels!
(knuffelbosgewijs)
Den Eugène trouwt evenwel niet met een Vlaamsche schone, nee: hij is het overzees gaan zoeken.
Hoera, feesten op verplaatsing!
Zatte Engelsen! Slecht bier! Sluitingsuur!
(nog meer knuffelbos)

Over de outfit en het hoe en wat krijgt u nog alles te lezen, geen paniek, maar first things first.
Bij een trouwpartij hoort natuurlijk een vrijgezellenavond, of zoals dat in het Engels heet: 'a hen do'.
Als goede schoonzus in spé, zei ik dat ik wel wou komen meevieren, natuurlijk!
Dus boekte ik een ticket met de Eurostar, wat mij zo'n 44€ enkel kostte.
Omdat het feestje niet in London zelf is, moet ik ook nog de trein nemen en u mag nu raden wat dat dik uur treinreis mij gaat kosten...
26.5£! Enkel!
Dat is 31€
ENKEL!
En aangezien we niet vlak aan het station zitten, vroeg de organisatrice van het hele event of ik nog een stukje met de bus kon rijden voor ze mij komt ophalen, want dat is makkelijker.
Geen probleem, wij zijn daar flexibel in.
Ze vermeldde er nog vriendelijk bij dat de bus slechts 11£ kost.
Ook enkel, natuurlijk.

Al een geluk dat één van de activiteiten bestaat uit een wandeling met zoektocht naar eetbare planten, want anders had ik niks meer kunnen eten!
Margaret mag blij zijn dat ik haar niet meer kan inpeperen dat haar 'openbaar' vervoer op niks trekt!

zondag 14 april 2013

Ik ben er klaar voor!

Dat metekind van mij komt er bijna aan, eventjes leek het zelfs heel snel te gaan, al een geluk dat het loos alarm was, want ik had nog niks klaar voor het bolleke-in-de-dop.
Ondertussen is het meeste al af en gaf ik daarstraks het eerste pakje af aan de schoonzus.
Netjes ingepakt met de mededeling dat ze het in haar valies moet steken om mee te nemen naar het moederhuis, maar dat ze het pas mag opendoen als de baby er is.



Wat zit erin?



Een dekentje, met een schapeke van bij Koekepeertje op de achterkant, de walvisjes aan de voorkant en een paspel ertussen. Om een heerlijk eerste dutje in te doen en te wachten tot zijn/haar meter half bleitend arriveert.

donderdag 11 april 2013

Merci bomma, voor u hetzelfde!

De planning was om naar haar te gaan, met het kroost, en daar lekker te eten.
We zouden op een boot blijven overnachten (scoren bij de kinders!) en de dag erna afspreken met enkele collega's.
Daarna zouden we de trein nemen naar Antwerpen voor een dagje plezier met de dochter haar meter.
We zouden dat allemaal doen en het zou tof zijn.
Het zou vooral tof zijn geweest als ik de avond voordien niet mottig was geworden.
De dag erna was het nog niet beter, integendeel.
Mijn toilet was echt proper, ik heb het van dichtbij genoeg kunnen bekijken.
'Was', ja.

Hoewel het vooruitzicht van een treinreis met twee kleuters en diarree mij geweldig leek, haakte ik toch af, met spijt in het hart.
Maar kom: ik kon mij ook wel wat toffere zaken inbeelden dan een hele dag op andermans wc zitten.
Zachtjes kermend in de zetel liggen, bijvoorbeeld.

De dag erna stond de Sanseveria nog steeds in dweil-modus, geen uitstapje met collega's dus.
Ik was er niet blij om.
Beeldt u het maar in: vetreserves genoeg hebben om een kleine oorlog te overleven, maar één dag buikgriep en ik ben zo slap als de bindteksten van Ben Crabbé, zweetaanvallen inclusief.

Gelukkig was ik de volgende ochtend fit genoeg om met het kroost richting Antwerpen te gaan.
De kapotte cadeau werd afgegeven, zonder geflockte uitspraak, weliswaar.
Bij nader inzien vond ik het nogal grof om iets met de tekst 'wie geen fouten maakt, maakt meestal niets' of 'perfectie is stom' af te geven aan één van de meest perfectionistische mensen die ik ken.
Bovendien wéét ze dat ik dat niet ben en kennen we elkaar al van de eerste kleuterklas bij zuster Anna, geen schaamtegevoelens dus.
Wél nog extra cadeaus, waaronder een granenkussentje in een mooie hoes, hier ingebruik genomen als slaapzak door Ratje.



 

We wandelden naar de Permeke bibliotheek alwaar de zoon buiten de instructies kreeg om 'niks aan te raken hier buiten' en 'niet te kijken naar de gekke mevrouw die op de hoek staat te zingen'.
Van daaruit trokken we richting het MAS.
De vaste tentoonstelling viel een beetje tegen bij mij. Bovendien vond ik het daar maar donker.
Het kan natuurlijk ook bewust gedaan zijn, zodat de mensen maar half zien dat het eigenlijk niet zo geweldig is daar, dat kan ook.

Roltrap na roltrap werd het gelukkig lichter, in mijn hoofd tenminste.
Ik blijf erbij: hoogte kunt ge voelen.
Net als de angst wanneer uw kinderen richting de ramen lopen, gegolfd glas, dat boezemt mij niet bepaald veel vertrouwen in.
Als apotheose was er nog het dakterras, het mekka van mensen met hoogtevrees.
Ik ben tot halverwege geweest, hand in hand met de dochter die mij praktisch moest verdertrekken.
Gelukkig kon ik het kind overtuigen dat het te koud was en we beter naar binnen konden gaan. Ik heb er misschien ook bij vermeld dat ze dan koekjes kreeg.
Al bij al: volgens mij heeft ze niks gemerkt van mijn schrik.

Gelukkig zijn daar nog de wensen die wildvreemden mochten neerschrijven en ophangen.




Merci, bomma, voor u hetzelfde.