maandag 25 februari 2013

Het is niet al komkommer en kwel wat de klok slaat.

Ik krijg de laatste tijd nogal wat 'allez gij!' reacties op mijn veganistische maand en toegegeven: het is niet altijd even gezellig, dat las u hier vorige keer al wel.
Maar laat u dat vooral niet tegenhouden om het ook eens te proberen!
Serieus, het is soms een andere manier van koken en soms ook gewoon melk en boter vervangen door sojavarianten.
Voor veel gerechten vormt dat geen enkel probleem, behalve voor quiches en laat mij juist een quiche-mens zijn.
Denk: room, eieren en kaas, veel kaas: een plantaardige variant drong zich op!
Het resultaat was meer dan geslaagd, daarom dat ik het durf te delen.

Let wel: mijn hoeveelheden zijn nogal 'ongeveer' of 'naar eigen smaak'; we zouden dat kunnen catalogeren onder 'te lui om af te meten', maar ik houd het persoonlijk liever op 'dat stimuleert de creativiteit'.
Enfin, verwacht dus niet het meest onnauwkeurige recept ooit.
De inspiratie haalde ik trouwens hier.

Nodig:
- deeg: ik gebruikte dit bodemrecept en roerde er twee teentjes knoflook onder.
- artisjokharten (blik, maar volgend jaar misschien vers, als mijn planten nog leven tenminste)
- ui
- pakje tofu
- blik kikkererwten
- half zongedroogde tomaten (ik schat een kleine 100g)
- potje sojaroom
- kruiden: peper, zout, oregano, tijm, paprika, cayennepeper,...


Werkwijze:
Bak het deeg voor in de oven (een kwartiertje).
Mix ondertussen de tofu met de kikkererwten, een deel van de room en de zongedroogde tomaten tot een smeuïge massa (niet te vloeibaar).
Voeg kruiden toe naar smaak.
Haal de bodem uit de oven, leg de artisjokharten erin en snij de ui in ringen.
Doe enkele ringen over de artisjok en smeer het tofu mengsel erover.
Waarschijnlijk hebt u veel te veel van het tofumengsel, dat is niet erg, zet het even aan de kant.
Zet ongeveer 15 minuten in de oven op 175°C.



De bovenkant was een beetje 'krokant', maar daaronder was het nog heel zacht.
Als je het niet in één keer opeet, zou ik de rest koud eten, het terug opwarmen maakt het nogal droog, vond ik.


En de overschot van het tofumengsel?
Wat pijnboompitten erbij, verse basilicum erbij en de rest van de ajuin erbij.
Mixen en heerlijk op de boterham of bij een slaatje.
Smakelijk!

vrijdag 22 februari 2013

Ik zit met een ei.

Dagen zonder vlees, ik vind dat een schoon initiatief. Maar als vegetariër kan je daar al niet meer aan meedoen.
Of geen alcohol tot Pasen, maar dat zou ik al zwaar verprutst hebben.
En toen kwam ik hier terecht en dacht: "Awel ja, waarom niet?".

Ik zal u nu even zeggen waarom niet.
Dat is niet gezellig, echt niet.
Binnenshuis is dat perfect te doen, geen probleem, maar daarbuiten.
Ergens iets gaan eten (geen specifiek vegetarisch restaurant) is een uitdaging, al een geluk dat er nog slaatjes bestaan.
Bij vrienden gaan eten is ook al niet simpel, laat mij u even mijn favoriete brilsmurf citeren: "Hoe 'ik eet geen melk en eieren?'?! Waar moet die kip daar dan mee blijven?".
En steeds weer komt die vraag terug: "Waarom doet ge dat eigenlijk?"
Ik weet het niet!
Echt niet!
Soms doet een mens al eens iets om zich te laten afzien, zoals vasten, of zoals aan de schrikdraad komen als zevenjarige, of een maand lang veganistisch leven.

We gaan nu wel niet overdrijven: je kunt nog heel lekker eten, maar moeilijk op een ander.
Die kaas op mijn boke heb ik nog geen dag gemist, maar ik zou ondertussen wel mijn linkerarm geven voor een stuk gorgonzola.
Mijn rechter trouwens voor een vegi kebab met fetakaas.

Koffiekoeken en gebak uit de winkel, dat kan je ook al vergeten.
"maar Sanse,", hoor ik u denken, "wat eet gij dan 's avonds in de zetel?".
Wel mijn beste: chips, heel erg veel chips, ik ben ongelooflijk blij dat chips plantaardig zijn, anders was het een ramp.

Met al dat gemekker verwacht u waarschijnlijk dat ik de eerste maart een zuivelfestijn ga houden, maar niets is minder waar.
Om te beginnen moet ik er nog twee dagen bijdoen, wegens gezondigd (de Gilbert die trakteerde in de Potiron en de Nimf die kookte).
Voorts mis ik al die koekjes niet echt, of toch niet steeds of misschien wel, maar ik kan er goed afblijven. Ik denk zelfs dat ik dit jaar de witte paaseieren niet (allemaal) ga opschrokken, want alleen de gedachte eraan maakt mij al een beetje mottig.

Maar het viel pas echt op z'n plaats toen de weegschaal mij vandaag vertelde dat er 1.7 kg af was.
1.7 kg, ondanks de wijn, de zakken chips en het verder niet verkleinen van de porties.
Veganisme, u bent waarlijk nog niet zo slecht!
Maar toch ga ik de 3e maart kebab halen.

zondag 17 februari 2013

Konijn, dat gaat er ook altijd in.

De dochter haar carnavalskostuum, dat was nog niet gepasseerd.
We moeten daar eigenlijk voor teruggaan in de tijd, meer bepaald naar hier.
Die lapjes, die lagen hier dus al een tijdje. De zoon wilt zich enkel verkleden in het thema dat de school doet, de meeloper!
Maar de dochter, dat is een eigenwijs geval en voor één keer kon ik daar mijn profijt mee doen.

Onder het motto: verkleedkleren zijn tof en nog toffer als ze lang meegaan, nam ik een werk t-shirt van de Gilbert.
Het kwam net niet tot op de grond: groeipotentieel à volonté dus!
Ik zou het zelf ook nog kunnen aandoen, maar ik versmalde het hele geval, waardoor mijn gat er niet meer inpast, tant pis.
Ik knipte nog wat extra lapjes uit restjes stof (hamsteren, dat komt zo nu en dan toch echt van pas) en assembleerde ze op het t-shirt, van een geknipte-maar-nooit-gestikte-broek maakte ik vleugels.
Uit diezelfde stof maakte ik ook nog een masker et voilà: het kind was klaar.

Heeft ze het gedragen?
Nee.
Op vrijdag was de juffrouw ziek en bleef ze thuis en toen ze het de dag erna aandeed, zag ik dat het maar goed was ook: ze had er geen twee meter mee kunnen wandelen want het was te lang.
Bijgevolg naaide ik wat pluche op een marcelleke en op een rokje, zette het kind oren op en nam haar mee naar de kindercarnavalfuif verkleed als konijn.
Maar volgend jaar, dames en heren, volgend jaar gaat dat de schoonste uil van heel de koer zijn!
Als ze tegen dan geen prinsessenkleed wilt, tenminste...







vrijdag 15 februari 2013

Laten we carpoolen. Alsjeblieft: laten we carpoolen!

Dat we in de vakantie ergens thuis karaoke zouden gaan zingen.
Maar dat uiteindelijk niemand van ons een karaoke machine heeft.
(Ik ben er nog niet uit of dat in ons voor- of nadeel speelt)
Dat we dan gewoon maar op café zouden gaan.

En daar ging het fout.
Het café was op fietsafstand en heeft de meest zalige rode huiswijn (dat mag ook wel, als het vroeger een wijnhandel was).
En omdat het altijd gezellig is met de collega's werd het laat, bleef de drank vloeien en werd er heel wat afgelachen en plannen gesmeed.

Toen de barman smeekte om te mogen sluiten omdat hij de dag nadien examen had, ging ik samen met een collega nog eentje drinken bij iemand thuis.
Waar ik blijk gaf van een buitengewoon artistiek inzicht (ja, ik kan dat als ik gedronken heb, ik praat ook vloeiend Duits als ik gedronken heb).
In slaap viel onder de yoga plant (ik ben echt geen yoga type, in welke toestand dan ook).
En wakker werd nadat de vriendin riep 'dat we nu wel echt moesten vertrekken!'.

Het voordeel van de zaak was dat de terugweg veel sneller leek dan de heenweg en dat het ineens ook een pak warmer was.
Ook dat de zoon pas om half tien de kamer binnenkwam om te zeggen dat hij honger had: merci!
En de dochter, die niets liever doet dan snoezen in bed en die ik een uur later dan maar zelf uit haar nest ging plukken, alwaar het kind nog verzocht om eventjes te komen knuffelen. Natuurlijk! Graag! Uren aan een stuk zelfs!

Mijn dank gaat ook uit naar de vriendin met kroost die langskwamen: geen enkel verwijt naar de katerige kop krijgen, zelfs niet wanneer ge voorstelt om pannenkoeken te kopen in plaats van te bakken: dat is schoon!
Dank ook aan de Gilbert, die geen enkel probleem had met de toestand of het late uur (de gekochte pannenkoeken vond hij dan wel niet kunnen...).

Voor zij die nu denken: "Tsk! Gij ontaarde moeder!": dat gebeurt hier écht niet maandelijks, verre van zelfs.
Het had trouwens ook nog erger gekund: naast onze tafel stond een vrouw die gewoon overgaf tegen de toog (en niemand die dat merkte).

Maar toch, lieve collega's: volgende keer kiezen jullie maar een café dat wat verder uit de buurt ligt.
Ik zal met plezier jullie chauffeur voor de avond zijn. Echt.

donderdag 7 februari 2013

De kleren maken de moeder

Er is hier de laatste tijd weinig geschreven, voornamelijk te danken aan het feit dat mijn ritme enkel bestond uit werken en slapen, met een tof intermezzo en twee dagen later 39° koorts. Dat moet geleden zijn sinds mijn tien jaar ofzo.
Maar we zijn terug!
Alhoewel... mijn huishouden is nog een grotere nest dan normaal, dus vandaag moet u het stellen met enkele outfit foto's.

Carnaval is bij ons morgen pas, vandaag was het schetsen*.
U ziet hier de joggingbroek van mijn leven samen met het t-shirt van één van mijn favoriete groepen en precies ook een vetplek op mijn buik. Hoera.
De bottines zijn mijn beste investering van de winter, ik kan het iedereen aanbevelen!






De zoon mocht al wel in zijn kostuum op school rondhuppelen.


De broek is een driekwartbroek van de Gilbert die al veel te lang onaangeroerd in de kast lag.
(ze lag al veel te lang in de kast, zoiets kan immers niet lang genoeg onaangeroerd blijven!)
Ik sneed een aardappel in twee, nam wat potjes textielverf en liet de zoon stempelen. Nadien werden er bretellen aangezet uit een schoon kringloopstofke. Het hoedje, de strik en de neus kwamen ook van daar.

De dochter, die hebt u nog te goed, maar ik verzeker u: 't is schattig! En als ik nog tien kilo afval, kan ik het zelfs ook nog aandoen.

*schetsen = schaatsen