donderdag 27 februari 2014

Dag Jan.

Ik kende hem, net zoals iedereen hem kende.
Van zijn tentoonstellingen, zijn SMAK, zijn ongezouten menging en zijn innemende persoonlijkheid.
Zijn vernieuwende inzichten en zijn open blik.

Toen ik hem opbelde, ging ik er van uit dat het een fout nummer zou zijn. Iemand als hij, die zou toch niet gewoon in het telefoonboek staan?
Maar dat deed hij wel, hij luisterde geduldig en hij was meteen enthousiast.
Hij nam zijn taak serieus, hoe triviaal onze wedstrijd ook was.

En dat vond ik zo mooi aan hem, zijn onbevooroordeeldheid.
De kans die hij gaf aan patiënten om een even grote kunstenaar te zijn als Paul Klee
De liefde waarmee hij over zijn stad praatte en hoe uniek ze was.
De trots die weerklonk wanneer hij praatte over hoe diezelfde stad en haar inwoners de patiënten omarmden en opnamen in hun gezin.

Ik deel zijn liefde voor de patiënten.
Ik ging met mijn eigen gasten kijken naar zijn laatste tentoonstelling, vlak bij huis en probeerde zijn enthousiasme mee te geven.
"Jan Hoet is dood", zei één van hen vanochtend.
Ja, Jan Hoet is dood.

dinsdag 25 februari 2014

Wij zijn helemaal geen antilopen!

Herinnert u zich deze nog?
Het philleke dat eigenlijk niet van mij is, maar van het WWF .
't Is te zeggen: de zin is van het WWF, de tekening: die is van mij.
De collega die nog gekker is van Radio Oorwoud wierp er een blik op en zei: "Maar waarom hebt gij herten getekend?"
Inderdaad, ja: HERTEN!
Het is overduidelijk dat ik niks van biologie ken en jullie al evenmin!
Chance dat het rechtgezet werd voor het eerste philleke gedrukt werd.
Want ziehier:


Er zijn er een stuk of tien van gemaakt, met liefde gezeefdrukt op gerecycleerd papier.
Die moeten hier uiteraard niet blijven liggen: ze mogen de deur uit.
Liefst voor een goed doel.
Natuurlijk was ik rijkelijk te laat om mee te doen met de tombola vaar Syrië, maar misschien is er nog wel iets anders.
Ik kijk eens rond, begint u alvast maar te sparen!

Het zijn trouwens niet de eerste phillekes die gedrukt werden, eerder was er deze al.
Met de nadruk op 'was': nog voor ze allemaal hun nieuwe eigenaars konden bereiken, speelde ik ze kwijt. Maar goed: ik maak er nieuwe, al kan dat wel nog enkele weken duren...

woensdag 12 februari 2014

Sire, er zijn geen johny's meer.

U herinnert zich misschien nog de liefde die de Sanseveria koestert voor haar verkleeddoos.
Niet?
Wel, laat mij u zeggen: die liefde is groot en die verkleeddoos is zo mogelijk nog groter.
Bestaande uit gekregen goed, kringwinkelschatten en eigen kledij uit een ver verleden, durf ik toch wel beweren dat er voor elk wat wils in zit.
Deze keer echter, moet de verkleeddoos het onderspit delven.
Het thema is 'Reflex'. Voor de mensen die dat niet kennen: de 'Reflex' is een discotheek uit de buurt. Meer kan ik daar niet over zeggen, ik ben daar namelijk nog nooit geweest, maar ik heb daar een duidelijk beeld van in mijn hoofd.
Omdat een discotheek niet per sé grappig is (dat heb ik ook maar van horen zeggen, in mijn hoofd is dat namelijk één en al kolder en marginaliteit), plakten we er ook de jaren '90 aan vast.

Nu was ik zelf een jong veulen, in de jaren '90 en zit mijn verkleeddoos vol met spullen uit die tijd: van gebatikte bloezen tot jeansbroeken zo spannend dat zelfs de Gilbert er amper in past.
Maar niks dat in die tijd discotheekwaardig was.
Ik zal even een lesje modegeschiedenis geven voor de jongelingen onder u: er was het merk SN, Zino & Judy en broeken van Toi mon toi. Een echte Johny of Marina droeg Buffalo's of dockers of Cults: als het maar hoog en mottig was.
Ik raad u allen aan om dat te googelen: ge gaat er eens goed mee kunnen lachen.

Gelukkig zijn er ook nog mensen die wél zo'n spullen droegen en, hoera!, ze verkopen ze op op tweedehandssites.
Ik vond het perfecte rokje en bood 5 euro, en aan de man die de al even perfecte schoenen verkocht, vroeg ik of hij ze ook niet wegdeed voor 5 euro.
Niet dus.
De eigenaar van het rokje vond dat vijf euro om te lachen was: het was immers echt leer en geen crêpe! Nee, voor minder dan 20€ gaat het de deur niet uit!
De mens die de buffalo's verkocht deed ze echt niet weg onder de tien euro, want 'ze zijn nog zo goed als nieuw, je kan er nog jaren plezier aan beleven'.
En dat ga ik ook doen, elke keer als ik eraan denk, lig ik in een deuk.
Maar soit, alle marginaliteit op een stokje: ik heb nog niks om aan te doen!
Voor de schoenen is er een oplossing in de maak. Van zodra die af is, deel ik ze met jullie, voor wanneer ge uw innerlijke Marina eens wilt loslaten.
En mocht u nu, met schaamrood op de wangen, bedenken dat er zo'n heel arsenaal van kleren ergens achteraan in uw kast ligt: ze u er over en leen ze uit aan mij!