woensdag 27 juni 2012

Hypochonder op een ander

Toen ik zo'n vijftal maanden zwanger was van de zoon, zat ik in de les voor mijn bachelor in het buitengewoon onderwijs.
Het ging over gen-mutaties, genetische afwijkingen en andere zaken die ge als toekomstige moeder écht, maar dan ook écht, niet wilt weten.
Ik overleefde de les, onthield er veel te veel van en baarde een kloeke zoon van 4.360kg en 54cm.

De Sanseveria bleef bij momenten echter een paniekmens en doorheen de jaren (alle bijna 4) had dat kind volgens mij allerlei symptomen.
Gelukkig was daar dan nog de Gilbert, mijn rots in de branding die begon te rologen als ik weer iets opmerkte, die zei dat ik maar moest stoppen en dat er niks mis was met de zoon, maar misschien wel met mij.
Ik steek het gedeeltelijk op het belachelijk moederlijke ongerust zijn, waarvan ik hoop dat er sommigen onder jullie dat ook hebben en voor een deel op het werk.

Toen de zoon langs de kinderarts moest voor een bronchitis, vroeg deze of hij nu snurkte.
Wij keken een beetje verbaasd, die zoon van ons hoorde je immers tot op de gang, altijd.
De babyfoon werd steevast op het minimum gezet omdat hij het geluid maakte van een kleine grizzlybeer.
De dokter adviseerde om eens langs de NKO arts te gaan in het voorjaar.
En zo geschiedde.

De Sanseveria koos diegene uit die als specialiteit spraakstoornissen bij kinderen had, want hoewel de Gilbert goed kon sussen en relativeren, bleef dit een gevoelig punt.
De eerste vraag die ze stelde was hoe het zat met zijn spreken.
De Sanseveria maakte zich al klaar om verweten te worden dat ze overdreef en vertelde met schaamrood op de wangen dat zij vond dat het niet evolueerde zoals het moest, maar dat de Gilbert vond van wel.
De dokteres zei dat moeders hun buikgevoel nooit mochten onderschatten en de Sanseveria was weer even blij dat ze een vrouw was.



Vijf minuten later was het onderzoek afgerond en zat de Sanseveria te snotteren.
Snotteren van opluchting.
Snotteren omdat er iemand was die zei dat er inderdaad iets mis was met de spraak, maar dat ze dat konden oplossen met buisjes.
Het schaap had zoveel vocht achter zijn oortjes, dat hij gewoon niet goed kon horen, laat staan dat hij dan goed kon leren spreken.
Ook een beetje snotteren van compassie, want het kind dat bestempeld werd als een hele slechte eter (behalve voor taart, broccoli en rode bietenpuree) had gigantische amandelen die hem beletten om fatsoenlijk te slikken (zoek het woord 'rumineren' op!).
Dat snurken, was uiteindelijk het minst erge, vond ik op die moment.

De operatie was op een half uurtje achter de rug en mijn hart brak toen het verwarde ventje uit narcose ontwaakte.
Na nog een halve dag slapen, een ijsje en het obligatoire toiletbezoek, mochten we naar huis.





En nu, nu kan ik zeggen dat ze gelijk had, toen ze me vertelde dat we een volledig ander kind zouden krijgen binnen een paar maanden.
Deze morgen ging hij na mij op de weegschaal staan: 18.5kg.
18.5!!!
Dat is 3kg meer dan bij zijn operatie en ook al is hij ondertussen ook weer groter geworden en blijft het een sprietje, mijn geluk kon niet op (dat was minder toen ik zelf op de weegschaal stond).
Zijn woordenschat en zinsbouw zijn enorm vooruitgegaan, het kind hoort nu zelfs wat de GPS zegt!
Qua articulatie zijn we er nog niet helemaal, maar alles tegelijkertijd, dat zou wat veel van het goede zijn!
En dan nog het snurken: waar ik vroeger al onderaan de trap kon horen dat hij vast sliep, moet ik nu vlak naast hem zitten om te merken dat hij ademt.
Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn gepieker!

zondag 24 juni 2012

recykleren in de klas








Stof: dat waar mijn collega's graag vanaf wilden
Patronen/ inspiratie: Pinterest
Conclusie: fiere meisjes, tof project: voor herhaling vatbaar!

woensdag 20 juni 2012

Er is wat loos met de framboos

Ik las bij haar dat er al frambozen waren.
'Morgen toch eens nakijken', dacht ik bij mezelf.
Onze frambozen staan  namelijk niet in onze tuin, maar er net buiten, tegen de omheining.
Ik had ooit de idyllische voorstelling dat ons kinders later in het paadje zouden spelen met hun vrienden en ondertussen gezellig framboosjes konden plukken.
Ik heb al ontdekt dat er van mijn idyllische voorstellingen weinig terecht komt.
Zijn al uitgevoerd en onhaalbaar bevonden: museumbezoek met kinders, op uw gat zitten en uw kinders laten spelen in de speeltuin, gezellige wandeltocht met maten en bijhorende kinders.
Staat nog op het in-het-water-te-vallen-lijstje: rit naar Frankrijk, opstellen van de campingkar, kamperen met kinders en terug op het gewicht van den trouw geraken.

Soit.
Eerder was mij al opgevallen dat ze gigantisch gegroeid waren.
Zo hoog bijna, dat ik rustig in mijn blootje door den hof kon dartelen zonder dat iemand daar last van zou hebben (buiten de buren dan, misschien).
Ik had ze ook niet gesnoeid, want ik had ergens gelezen dat het maar om de twee jaar moest en als er iets werkbesparend is, dan doe ik het!

Driewerf bleit: tegen mij omheining trof ik amper één lichtroze framboos.
De gigantische takken zien eruit als frambozen, maar dragen geen vruchten, ook niet veel stekels en zijn vooral dik, waterachtig en hoog.
Zit er hier een kenner onder jullie of een struikchirurg?
Ik vermoed dat ik ze het best kan snoeien, maar ik weet niet of dat voldoende zal zijn (let op de eerder geel dan groene kleur)








Tot zover de groene vingers van de Sanseveria.

maandag 11 juni 2012

Dan toch niet dement!

Gemiddeld bel ik een keer of 3 per dag naar mijn gsm om te kijken waar hij ligt, mijn sleutels zijn constant kwijt en ik moet drie paar zonnebrillen hebben omdat ik er altijd wel één uit een sjakos vergeet te pakken.
Niemand van de collega's geloofde dan ook dat ik mijn sleutel niet zelf had kwijt gedaan.

Kwam het door het feit dat mensen mij steeds spontaan hun sleutelbos aanboden wanneer ik voor de klasdeur stond?
Had het verliezen-van-sleutels-in-eigen-boekentas er iets mee te maken?
Verraadde het 3 sleutels kwijt op 5 jaar misschien dat ik niet de meest gestructureerde persoon ben?
Geen idee, maar men ging er simpelweg van uit dat ik ze wel ergens was vergeten en dat ze ooit, waarschijnlijk bij het leeghalen van ons huis na mijn overlijden, wel teruggevonden zouden worden.
Ik was daar ondertussen ook van overtuigd.
Sterker nog, ik overwoog om sudoku's te maken en mij een nintendo DS aan te schaffen om van die geheugenspelletjes te doen. En mijn brein, dat zou later aan de wetenschap geschonken worden om een baanbrekende remedie te vinden.

Groot was dan ook mijn verbazing toen de opvoedster één van onze gasten naar de klas bracht met de mededeling "dat ze thuis iets gevonden hadden dat niet van hen was" en "of ik enig idee had van wie het zou kunnen zijn".
Ja!
Van mij!
Mijn sleutels!

Bijna een jaar had de kastaar ze al thuis liggen en maar gniffelen ondertussen.
Het spreekt voor zicht dat ik direct aan iedereen die in de buurt was meedeelde dat het niet mijn schuld was en ik dus niet zo vergeetachtig/ slordig ben als ze wel denken.
Aah, een zalig moment, temeer omdat de kans groot is dat ik de sleutel in kwestie volgende week weer kwijt ben en het dan eens niet iemand anders zijn schuld is.
Volgens mij is dit hoe een overwinningsroes aanvoelt!

En verder:
- Gingen we eten met de klas.
In plaats van te trakteren met snoep ofzo, trekken wij één keer per jaar op restaurant.
- Kregen we nadien een ijsje van de logo die met pensioen gaat
- Gingen we onze nieuwe kippen bekijken.
De zoon mocht de namen kiezen en hij doet dat goed.
Na Vlagje (de kat) hebben we nu ook Lekstok en Huisje, de kippen.
Ik bereid mij nu al mentaal voor op kleinkinderen met de prachtige namen Postzegel en Eierwekkerke.
- Een pakje ontvangen met superleuke inhoud, merci!

Het was een fijne dag!

 Negen paar voetjes op onze trampoline.

zondag 10 juni 2012

Zoals de processie van Echternach. Maar dan in uw living. En met pipi.

Op zijn 20 maanden was hij overdag zindelijk, die zoon van mij, tijdens de dutjes en al.
Een gerief, ik zeg het u!
Ter compensatie zei dat kind dan wel geen woord dat mensen van buitenaf konden verstaan, ge kunt natuurlijk niet alles hebben.

De herbruikbare luiers werden bedankt voor bewezen diensten en opgeborgen tot de dochter kwam.
Die dochter, die wordt binnen een kleine maand 2 jaar.

Sinds februari is ze droog na haar middagdutje en sinds 2 maanden ook meestal 's nachts.
Gelukkig, want de velcro van haar luiers doet niet meer wat ge van velcro verwacht en de overbroekjes hebben tegenwoordig meer weg van een semipermeabel membraan.
Hoewel ik dacht het nooit van zijn leven nog nodig te hebben, ben ik hier geregeld getuige van het osmose proces, hoera!

De mens van biologie zou nu waarschijnlijk een traan wegpinken van ontroering. Al die noeste arbeid en werkuren tussen de ongeïnteresseerde pubers waren dan toch niet voor niks. Zijn leven heeft ineens zin en...

...En we dwalen af.
Ondanks de langdurige droogheid, is er dus ook geregelde nattigheid.
De dochter doet namelijk geen pipi op het potje of het toilet, ze zit er soms een half uur op en plast dan zodra ze haar pamper aanheeft.
Of ze zegt 'klaar' en gaat dan 2m verder plassen, waarna ze zegt: "Oei, pipi. Ikke potje gaan".


Maar ach, ze is nog jong en ze heeft nog tijd en geeneen kind is hetzelfde en nog van die dinges die ik wel weet, maar die niet wegnemen dat ik geen goesting heb om deze zomer met een hoop luiers op vakantie te vertrekken.
Maar verder is dat echt een tof kind hoor!



maandag 4 juni 2012

dat zit wel snor!

U weet dat misschien nog niet, maar de sanseveria staat in het onderwijs.
Het Buitengewone onderwijs zelfs, wat mij betreft de tofste onderwijstak die er is!
Onder mijn vleugels bevinden zich twee klassen, waarvan één de klas waar ik titularis ben en het meeste uren vertoef.
Die klas bestaat uit meisjes, 9 meisjes om precies te zijn, tussen de 17 en 22 jaar.
"Ochot,", hoor ik u denken, "slechts 9"
Jep, slechts 9, maar die 9 hebben hormonen en mondjes die niet stilstaan en ze moeien zich constant met elkaar en met de leerkrachten.
Een volledige dag tussen mijn dames en uw oren tuten, gegarandeerd.
Ik mag dat zeggen, want buiten tutende oren, heb ik ook een groot hart voor mijn dames, ik zie ze echt graag, alle 9!

In mijn lessenrooster bevindt zich onder andere het vak 'naad'.
Heel veel moet ge u daar niet bij voorstellen: rijgsteken, een occasionele siersteek en smyrna, veel smyrna.
Mijn haar komt al recht als ik bedenk dat ik zo tig kussens in huis zou hebben, maar ze doen dat bij ons echt graag.
Maar verandering van spijs doet eten, dus werd het tijd voor iets nieuws!

Uit de naadklas haalde ik een afgeschreven naaimachine om de cadeautjes voor Vaderdag in elkaar te steken: rijstkussentjes.
Zelfde principe als het kersenpittenkussen, maar dan gevuld met rijst.








Mijn leerlingen mochten eerst een snorrenmodel kiezen.
Daarna werd er getekend en geknipt.
Vervolgens mochten ze op een papiertje een tekening maken die hen aan hun papa deed denken.
Op de foto hierboven ziet u, van boven naar onder: een bloemeke (ooh), hartjes: rood en zwart (hoe lief!) en een sigaret (meup, niet schattig, maar wel realistisch, ze nemen geen blad voor hun mond, die dames van mij).
Ik maakte stempels van hun tekeningen en zij drukten ze op de stof.
Nadien werd er (met de nodige assistentie) gestikt.
Awel, ik vind het resultaat meer dan geslaagd, ze hebben echt hun best gedaan!


Als afsluiter en geheel naast de kwestie zijnde, heb ik nog een kleine boodschap voor de mensen van de 'belgerinkel' actie.
Jullie poncho van de vorige editie is toch niet helemaal wat het moet zijn.
Op de foto ziet hij er schoon en een beetje romantisch uit en al, maar die foto is niet getrokken in de stortbui waar ik mij deze ochtend mocht door peddelen.
Al een geluk dat er een internaat aan onze school is, zodat ik een T-shirt van één van de gasten kon aandoen, 'wit en 'nat' zijn immers niet de ideale combi voor een werkdag.
Ook bedankt aan de Fons, voor zijn reserve schoenen, ik leek een beetje op Wiske, maar ik had tenminste terug droge voeten...