vrijdag 29 maart 2013

De val

Natuurlijk, wat volgt er anders op de hoogmoed?
Ik had mij pas een blinde ritsvoetje aangeschaft om eindelijk eens defitg een paspel te kunnen stikken, want dat was nog nooit gelukt.
De dochter haar meter had nog een verjaardagscadeau te goed en ze zou, onder andere, een dekentje krijgen voor wat extra warmte en gezelligheid in hun nieuwe huis.
Samen met mijn eerste proeflapjes bestelde ik twee yard vossen.

Ondanks het late uur begon ik er toch nog aan en warempel: dat liep als een trein!
Met een ongeziene souplesse stikte ik de paspel tegen mijn stof.
Mannekes, wat ging dat goed, zelfs in de hoeken: geen enkel probleem!
Ik begon mij al af te vragen hoe ik ooit overleefd had zonder blinde ritsvoet.

Omdat het zo goed ging, dacht ik: 'Kom, we doen er nog wat bij!'.
Honderden speldjes werden bovengehaald om de fleece te spelden, want je weet maar nooit wat dat gaat doen...
Voor de zekerheid liet ik de overtollige stof er nog aanhangen.
Maar zie: dat ging vlotjes!
Niet zo soepel als de paspel, maar ook geen duw- en trekwerk.
Eens ik rond was, kon ik mijn ogen bijna niet geloven: zou het écht zo makkelijk zijn? Zou ik écht niets over het hoofd gezien hebben?
Nee, er was niks mis mee, nagenoeg perfect!
Restte mij enkel nog om de overtollige fleece af te knippen, in extase, dat spreekt voor zich.
Oh, wat was ik blij dat het zo goed gegaan was.
Dolenthousiast zette ik de schaar erin.
Wat was het schoon!
knipknipknipknip
En zo snel klaar!
knipknipknipknip
En helemaal niet moeilijk!
Knipknipknipknip
Misschien toch maar voorzichtig zijn dat ik niet in mijn goede stof knip
Te laat...


Het stukje met de staart erin vond ik nergens terug, niet dat het veel had uitgemaakt: het valt sowieso te hard op.
Mijn eerste gedacht was: ik maak het deken smaller, maar jammer genoeg, is Spoonflower stof niet erg breed, dus die optie viel weg.
Maar wat kan ik dan wel doen?
De gaten zitten aan de lange zijkant van het deken, dus een gewone applicatie gaat te erg opvallen, vrees ik.
Een vriendin opperde om er een zakje voor de afstandsbediening op te maken, wat een super idee zou zijn, ware het niet dat ze geen televisie hebben.
Maar wat dan wel?
Een zakje om een boek n op te bergen of een telefoon? Of misschien een bakje voor borrelnoten?
Laat uw fantasie werken en deel het met mij, mijn dankbaarheid zal groot zijn!

dinsdag 26 maart 2013

De hoogmoed

Helemaal in den beginne, verklaarde ik dat ik niet alles online zou zwieren wat er vanonder mijn naaimachine rolt, tenzij het gerecykleerd of volledig geschandaliseerd zou zijn.
Vandaag maak ik een kleine uitzondering, er zit wat gerycykleerde stof aan, maar dat is zo miniem dat het amper de moeite is.
Een kleine uitzondering dus én een grote buiging, voor de juf en haar uitleg.
De beelden spreken voor zich, ze zeggen: 'dat mens kan niet met haar kodak overweg', maar ook: 'zie hoe blij het kind is. En hoe schoon!'


Dat is trouwens een (zo goed als) doorlopende print die u hier zit, o jawel!






Stof kleedje: Georgette
Stof voering: kringwinkel
Stof strik & kraag: Mia & Boni

maandag 25 maart 2013

Met de billen bloot

In een ver verleden blogde ik over een lelijke aankoop.
In een minder ver verleden zwoor ik de sportieve toer op te gaan.
De twee zaken werden nog niet erg vaak gecombineerd, maar vandaag wel.
Gezwind draaide ik de hoek om, om net niet weggeblazen te worden door iets wat niets anders dan mistral geweest kan zijn.
Edoch, de Sanseveria liep dapper verder met lichte tred, genietend van de zonnestralen en blij wanneer de wind ruggelings blies.
Vriendelijk knikte ze 'goedendag' naar eenieder die ze tegenkwam, de wandelaar met de hond die stopte en zijn beest extra tegenhield, kreeg zelfs een welgemeende 'bedankt' te horen.
Oh, wat was het een fijn loopmoment!
Geen enkele steek, zelfs geen spoortje van uitputting en alle zweetdruppels werden vakkundig geabsorbeerd door mijn looptrui.
De toer was bijna rond, slechts een kleine kilometer was ik nog verwijderd van het thuisfront.

En daar zaten ze ineens: groot, bruin met zwart en vooral: niet achter een poort.
De Sanseveria is ondertussen al zo flink dat ze er voorbij durft te fietsen, maar lopen, dat nog niet.
Bovendien haalt ze op de fiets ook wel iets grotere snelheden, dat halen die rakkers nooit.
Maar een beginnende joggster op het einde van haar parcours, is natuurlijk een pak makkelijker om in de kuiten te bijten.
Gelukkige was de Gilbert thuis, de redder in nood.
Slechts één paniekerig telefoontje en 5 minuten later arriveerde hij op zijn stalen ros.
(5! Op 500m, met de fiets. Dat had een pak sneller gekund! Dat belooft voor zijn zomerplanning...)
De Sanseveria was ondertussen al half verstijfd van schrik, aangezien de bloeddorstige mormels haar vanaf de rooilijn aan het toe grollen en -blaffen waren.
Dapper hervatte ze haar tocht, tot ze zag dat de viervoeters dichterbij kwamen.
"Ik duuuuuuurf niet!" Vanuit de verte klonk het waarschijnlijk als een drachtige koe,  maar van dichtbij begon de Sanseveria eerder te lijken op een hyperventilerende panda.
Het werd er ook niet beter op toen ze haar ogen opende en het beest naast haar zag staan, vergezeld van de boer in kwestie weliswaar.
De man verzekerde haar dat de beesten nooit van zijn erf kwamen. Toegegeven: dat had de Sanseveria nog nooit gezien, maar hej: er is voor alles een eerste keer.

Hevig nasnikkend slofte ze verder, zich gelukkig prijzend dat ze het laatste deel van haar ronde geen mensen meer was tegengekomen en ondertussen haar neus afvegend aan haar mouw.
Opgelucht haalde ze adem, eens ze thuis was: het was allemaal achter de rug.
"Of ge weet dat er een groot gat in uw broek zit, achteraan?" hoorde ze de Gilbert vragen.


dinsdag 19 maart 2013

Een unicum

Vandaag schuurde ik de hal.
Echt schuren, the bomma-style.
U mag gerust weten dat dit nog niet vaak gebeurde, ook al wonen wij hier al vier jaar.
een spectaculaire voor en na foto moet u ook niet verwachten, verschil was er immers niet.
Want dàt kan ik u wel vertellen: steentapijt in zandkleur, het is een zegen voor mensen die niet graag kuisen!


zondag 17 maart 2013

Dat van het zaaien en het maaien

Wegens kinders die al in bed zitten en weinig zin in gedoe, koos ik voor random om te beslissen wie er met de spoonflower stof aan de haal zou mogen gaan.
Wie kwam er uit de bus?





U mag eventjes natellen, mocht het wat te toevallig lijken, ik heb dat namelijk ook twee keer gedaan.
Maar zie: Oon, jij krijgt binnenkort de dinostof in je bus!

woensdag 13 maart 2013

Te veel, te weinig, te tam

Dat vat het hier allemaal samen.
Er is immers zoveel dat ik wou delen met jullie.
Dat ik nieuwe schoenen heb, de schoonste ooit!
Ik mag dan geen nieuwe kleren kopen, over schoenen werd er niks gezegd. Bovendien zijn ze van deze ontwerpster, dus steun ik mee de Belgische economie.
Vorige week reeds niesde ik vrolijk rond op rond mijn nieuwe aanwinst tijdens de eerste hooikoortsdag van het jaar.

Inderdaad: een goede straal zon, meer was er niet nodig om de sluizen van mijn neus open te zetten.
Met het weggaan van de zon gingen de sluizen dicht.
'Ah', hoor ik u denken, 'dat is toch goed?'.
Niet bepaald nee.
De opeenstapeling van snot voegde een nieuwe dimensie toe aan het begrip 'sinusitis': ik wist niet wie eerst te bezoeken: de tandarts of de dokter.
Aangezien die laatste vrij spreekuur hield, was de keuze snel gemaakt.
De brave man moest eerst in mijn mond kijken om mij ervan te verzekeren dat mijn tanden niet en masse aan het rotten waren geslagen.
I kid you not, had ik een tang binnen handbereik gehad: ik trok ze er zelf uit.
De pijn kan het best vergeleken worden met 24u luisteren naar Skrillex, non stop, terwijl ge ondersteboven hangt en er duiven in uw voetzolen pikken en vieze venten augurken in uw mond stoppen, zoiets ongeveer.
Gelukkig moest ik volgens de plaatselijke medicijnman mijn 32e levensjaar niet inzetten met een vals gebit, als cadeau had het anders wel kunnen tellen, dan koop ik liever nog een paar schoenen!

Maar gedaan met het gezaag, er zijn ook jubelmomenten geweest (dat klinkt als iets dat pater Versteylen zou zeggen).
Zoals haar giveaway winnen: jeej!
De tweede blogverjaardag: hoera!
Het petekind -in-de-maak dat eraan zit te komen: feest!
Zelf stof ontwerpen voor datzelfde petekind: fijn!

En om een beetje goed te maken dat het nog even zal duren voor het hier weer semi interessant wordt, geef ik een stuk zelfontworpen stof weg. Je mag gerust eens gaan kijken op deze site en je voorkeur geven (bij 'designs not for sale' staat ook nog een deel).
Doe het alleszins snel: wie weet heeft die baby niet het traagheidsgen dat de rest van de familie teistert en moet ik mij nog haasten!

En ook nog: om uw oren wat te kalmeren, voor de durvers die de eerste muzikale link geopend hebben: dit verzacht de pijn.
Slaapwel.