maandag 26 maart 2012

De juffrouw doet een Phil Bosmanske


Mijn excuses als de kleuren op uw scherm niet zo schoon zijn als op het mijne, de dochter heeft met de instellingen zitten prutsen.

zondag 18 maart 2012

# Wijvenweek: zelfcensuur, zelfbestoefing en een verdwaalde mening

Uit de vragen die ik kreeg op het vorig berichtje, leid ik af dat jullie deftige en welopgevoede mensen zijn, ik had mij heel wat ergers voorgesteld dat ik zou mogen beantwoorden.
Chanceke!

Leven met Liv:
Eén van mijn grootste ergernissen is deze, samen met de commentaar 'dat het klein beetje dat ge doet toch geen groot verschil zal maken'.
Verder erger ik mij aan Ozark Henry (de muziek, niet per sé de mens) en het gezwaai met servetten op trouwfeesten.
Ah ja, en mensen die met de auto rijden als ze te veel gedronken hebben, de eikels!

Ma vie en vert:
Ik ben nogal eclectisch en ik vind dat tof. Ik hou van bijna alles, maar met house, techno en consorten doe je mij allesbehalve een plezier! Tijdens mijn jeugdjaren was ik 'alternatief', nadien is daar punk-rock bijgekomen, maar ook kleinkunst kan ik appreciëren en liftmuziek vind ik geweldig (leve Burt Bacharach)! Bovendien ken ik alle hits van 10 om te zien uit mijn hoofd, met dank aan het chiroverleden.
Als ik dan toch favorieten moet uitkiezen, ga ik bijna altijd voor de 3 liedjes waar vroeger de tekst van tegen mijn muur plakte. Dat wilt daarom niet zeggen dat het per sé de beste nummers zijn, maar ik luister er nog geregeld naar en ik blijf ze goed vinden.



Owl.mygod!: 
die staan hier mooi onder het label 'schoonheidsfoutjes', binnen een paar weken zwier ik de zwangerschapsjurk erbij. Om u toch niet op uw honger te laten zitten: zo zien knoopsgaten er soms uit bij mij:





Tijd voor deel twee van de opdracht: het bewieroken van mijzelve.
Dat is volledig tegen mijn nuchtere en bescheiden Kempische inborst, maar ik heb er mij kunnen overzetten.
Het was eigenlijk een top 100, maar deze staken er bovenuit.
Ik schreef ooit al eens over mijn Ingeborg imitatie, maar ik kan ook kei goed 'Soldiers of love' zingen!
Ik heb vrij droge humor en af en toe komt er commentaar uit mijn mond die er recht op is.
Ik ben niet goed met troostende woorden, maar ik ben wél goed in troostende knuffels.
Ik ben de bank van Zwitserland als het op geheimen bijhouden aankomt, al uw aanhouderij, gênante ziektes en buitenechtelijke kinderen zijn veilig bij mij.
Ik kan op elke heup een kind zetten en zo een uur rondlopen.
Ik weet wat ik kan aandoen en wat niet (dat wilt niet zeggen dat ik er altijd rekening mee hou).

En dat brengt mij naadloos over naar mijn mening:
Driekwartsbroeken zouden verboden moeten worden!

vrijdag 16 maart 2012

# Wijvenweek: zelfcensuur

Het wordt een kort berichtje vandaag, maar schrik om op uw honger te blijven zitten, moet u niet hebben.
Zelfcensuur, daar doen we niet al te veel aan.
U weet welke kemels ik sla, wat voor ondergoed ik draag en wat mij doet bleiten.
U weet ook dat ik eerder lui van aard ben, zo lui zelfs dat ik bij bovenstaande woorden geen link serveer.
Maar mochten er nog zaken zijn die u écht wilt weten: de eerste drie die iets vragen in een reactie op dit stuk, krijgen hun antwoord morgen (of overmorgen als ik er te zwaar moet over nadenken), eerlijk en onverbloemd.

Zo, en dan kruip ik nu in mijn bed, met vijf tv op de achtergrond, om toch nog een beetje in het thema te blijven.
Slaapwel!

donderdag 15 maart 2012

# Wijvenweek: dromendag

U had hier misschien al wel gemerkt dat de dingen in mijn hoofd vaak iets vlotter verlopen dan in werkelijkheid.
Dat maakt dat het soms wel eens tegenvalt, maar over het algemeen hou ik enorm van dromen en plannen maken in mijn hoofd.
Ge moest eens zien hoe schoon mijnen hof eruitziet, of de wandkast met inbouwhaard! Om nog maar te zwijgen over elk schoon kledingstuk dat ik moeiteloos ontleed en namaak. En dat allemaal in dat kopke van mij.
Ik doe dat graag: dingen plannen, bedenken en dan meestal niet uitvoeren.

Soms, heel soms, waag ik mij aan een poging tot uitvoeren van de dromen.
Vandaar dat ik ooit toegangsexamen deed bij studio Herman Teirlinck.
Dat wist ge niet hé?!
Dat ik er niet bij was, weet ge waarschijnlijk wel, want anders was ik wel prinses Prieeltje geweest.

Of ik dat niet spijtig vind?
Nee.
Was mijn leven helemaal anders geweest als ik wel was geslaagd? Hoogstwaarschijnlijk wel.
Was het daarom beter of slechter geweest dan het leven dat ik nu leid? Hoogstwaarschijnlijk niet.

Dat klinkt niet ongelooflijk ambitieus en dat klopt ergens ook wel: ik bén niet ongelooflijk ambitieus.
Dat wil niet zeggen dat ik geen dromen meer heb.
Ze zijn misschien alleen iets kleinschaliger.
Ik wil graag terug meer lezen.
Nu lees ik ook veel, maar dan vooral bij jullie. Ik wil terug boeken verslinden, te beginnen met dit (sluikreclame bij de Sanseveria, dat hadden we niet verwacht!)
Ik wil graag een cursus grafische vormgeving volgen.
Tijdens mijn opleiding heeft het 3 weken geduurd voor ik ongeveer doorhad wat het vak 'grafiek' allemaal inhield, maar ik deed het ongelooflijk graag. De combinatie van woord en beeld is zo immens groot!
Ik wil graag mijn eigen groentes kweken.
Het zou helemaal al geweldig zijn als die dan nog eetbaar zijn ook!
Ik wil mijn kindjes, zowel thuis als op het werk, zo ver mogelijk krijgen in het leven, zonder uit het oog te verliezen dat er tijd moet zijn om te genieten van de kleine dingen.
Drama's als gisteren doen mij beseffen dat alles relatief is. En dan ben ik blij dat ik dinsdag mijn programma overboord wierp en met mijn leerlingen in de tuin een salamander en hommels ging observeren, na een lekkere koffiepauze. Dat ik de zoon 's nachts niet terug in zijn bed ging leggen toen hij in onze slaapkamer stond, maar dicht bij mij nam en stevig knuffelde voor hij weer in slaap viel.

Ik wil... eigenlijk niet dat er te veel drastisch veranderd, want ik ben gelukkig met mijn leven zoals het is.

dinsdag 13 maart 2012

#Wijvenweek: guilty pleasures en kleine kantjes

Mijn kleine kantjes, die zijn niet zo ver weg en ik ken ze allemaal (enfin, dat hoop ik toch).
Maar hoe beschrijf ik ze zonder dat jullie allemaal stilletjes verdwijnen?
Hoe kan ik ze vertellen zonder mezelf een zielig hoopje te laten lijken?
Wel, dat gaat niet, maar de maskers gaan af, tijd om te laten zien wat er soms nog onder dat grootgebekte, stoere, ik-lach-met-alles-en-nog-het-meeste-met mezelf oppervlak van de Sanseveria zit.

Daaronder zit een miezerig klein plantje, eentje dat het liefst door iedereen graag gezien wil worden. Eentje dat heel onzeker is. Zo onzeker dat ze eerst zelfs niet langs haar durfde te gaan, want wat als ze mij maar een geit zou vinden?
Een plantje dat soms ook het gevoel heeft dat haar alle onrecht van de wereld aangedaan wordt, dat iedereen tegen haar is en dat niemand haar graag ziet.
Dat is natuurlijk quatsch, dat weet ik ook wel, maar er zijn zo van die dagen (waarop ik mijn regels moet krijgen, ik al een maand slecht slaap, ik te veel commentaar krijg en het veel te druk is), dat ik er heilig van overtuigd ben dat er niemand ongelukkiger is dan mezelf.
En dan bleit ik het liefste een uur of twee aan een stuk, om er het volgende jaar weer tegen te kunnen.

Zo, dat is eruit.

En om het toch wat luchtiger te maken: de guilty pleasures:
- plukken, met een pincet: ik doe dat graag
- soms ga ik op zoek naar grijze haren op mijn hoofd. Ik heb er 4 en ik trek ze uit als ik ze tegenkom, ik vind dat fijn
- ik kan genieten van een schoon en proper huis, maar ik ben meestal te lui om eraan te beginnen. Ik lees liever bij u, dus eigenlijk is het uw schuld dat het hier een stort is
- slapende kindekes, maar dan wel enkel de mijne: ik kan daar uren naar kijken en ik zou die dan wel plat willen knuffelen (wat ik niet doe natuurlijk, want dat is strafbaar enzo)

Ik voel mij wel een beetje naakt nu, een dekentje, vlug!

maandag 12 maart 2012

#wijvenweek: beautyqueen in het diepst van mijn gedachten en daar blijft het meestal bij

Ik had eerst gedacht om hier een outfitfoto te posten, maar dat was buiten de ochtendspits gerekend.
Ik was al content dat ik mij kon douchen en dat alle te bedekken lichaamsdelen bedekt waren toen ik op het werk aankwam.
Mijn natte haar zou ik laten drogen in de -ongetwijfeld- tegenwind die ik de volgende 11km mocht voelen.
Helaas, niet was minder waar: mist trof ik aan op mijn pad.
En dan heb ik het niet over een sliertje nevel dat semi-romantisch boven de weilanden zweeft, nee: ordinaire, dikke, alles bedekkende erwtensoep was het!
Met als resultaat dat ik in plaats van met heerlijk natuurlijk geföhnde lokken, arriveerde met kletsnatte slierten die tegen mijn hoofd plakten.
Net wat ik nodig had: 5kg die er optisch bijkwamen!
Gelukkig was de terugrit een pak droger, met als resultaat: een eighties kuif van jewelste, hoera!


Verder doet bovenstaande tekst al uitschijnen dat mijn schoonheidsritueel -euhm- weinig omvat.
En effectief: buiten een dagcrème, smeer ik niks op mijn gezicht.
Het zou voor de mensheid misschien aangenamer zijn, moest ik het wel doen. Maar dan zit ik 's morgens liever 5 minuten langer aan tafel (ok, we gaan eerlijk zijn: ik lig het allerliefste nog 5 minuten langer in mijn bed), dan dat ik in de badkamer aan renovatiewerken doe.

Geen paniek echter: laat mij nog eens buitenkomen na 20u en ik doe wél moeite om er presentabel uit te zien. Verder dan oogschaduw, mascara, wallenvermindering  en puistwegwerkprobeersels kom ik meestal niet, maar ik vind dat al vrij veel. Na een uur of twee is daar de helft al van verdwenen en lijk ik op Ling Ling (al een geluk dat iedereen houdt van panda's ).

Hetzelfde voor ontharingswerken, nu we toch eerlijk zijn. Ik ben blij dat het broekkousenweer is, dat bespaart mij heel wat geëpileer en gehars. Want laten we eerlijk zijn: dat is niemands hobby.
De tijd die ik daarvoor moet doorbrengen in de badkamer gebruik ik liever voor iets anders, iets, maakt mij niet uit wat!
Bovendien is dat een extra warm laagje voor tijdens de koude winterdagen, ik bekijk het het als mijn eigenste isolatie (hetzelfde geldt trouwens voor mijn vet).
Toegegeven: dat is misschien niet zo sexy, maar in een slaapkamer zonder verwarming ga ik toch niet halfnaakt rondhuppelen als het buiten vriest en eens onder de dekens, ziet ge dat toch niet.
Enfin, mocht u mij tegenkomen bij 25°C in een kleedje met broekkousen eronder, dan weet u hoe laat het is.

Nu ik dat hier nalees, klink ik precies vrij slonzig, maar in mijn hoofd valt dat allemaal best mee hoor!

Ahja, voor de geïnteresseerden: het was dit rokje met een topje van bij Mia en den Boni, zwarte laarsjes en - off course- broekkousen.

zondag 4 maart 2012

Bedankt!³

Eigenlijk moet het tot de 4e macht zijn, maar ik vind geen klein 4-tje op mijn toetsenbord.
En eigenlijk had dit berichtje er al een week of twee geleden moeten staan, maar het kwam er gewoon niet van.
Niet dat ik nu de tijd heb: de keuken is nog een half stort, het speelgoed van de kinders ligt overal door het huis verspreid en mijn handen ruiken nog vaag naar de gigantische kakapamper die de dochter zonet produceerde.

Maar goed, ik ging mijn dank betuigen en wel aan 4 verschillende dames.

Aan Celestine, voor de geweldig schone broche.
Ik heb ze al vaak gedragen (maar niet vandaag want het is comfy sunday), 't is echt een schoontje!

Aan me, Owl.mygod en Liezewiezewoes voor de versatile blogger award.
Bedankt dames, ik voel me echt vereerd!
Zo had Michaël Roskam zich waarschijnlijk gevoeld als hij wél gewonnen had!
Ik ga evenwel de regels doorbreken, het spijt me.
Ik heb hier namelijk al redelijk veel van mijzelf bloot gegeven, de blogs die ik volg staan in mijn profiel en ik moet ook nog de keuken kuisen, het speelgoed bij elkaar zoeken en voor de zekerheid mijn handen nog eens wassen.
Ik ga de award dus niet doorgeven, of misschien toch wel: aan Michaël Roskam.

edit: na mijn vorige post, merk ik dat er heel veel huisdieren zijn met vieze manieren, het is een schrale troost, maar toch doet het deugd om te weten dat ik niet de enige ben . Merci! ;-)