vrijdag 6 maart 2015

Skifahren mit dem Okra, dag 3: wie ein Schwan!


Dag drie, mijn favoriete dag!
Tenminste, eens de Gilbert mijn tenen aan elkaar had getapet en ik in mijn skibot was gewrongen.


Alsook de dag waarop ik skiede op Dafalgan en mezelf een stoer wijf vond, omdat ik niet in een strandstoel ging zitten jammeren.
Het was ook de dag waarop ze mij in een andere groep hadden gezet, eentje hoger.
Meup! Slecht idee!

In de eerste plaats deed die teen serieus veel pijn, geen goede moment om nieuwe trucjes te leren, leek mij.
In de tweede plaats was ik nogal gehecht aan de Schorsch en voelde ik echt niet de behoefte om aan een jong en ongetwijfeld hippe Nederlander uit te leggen dat ik nogal een bomma ben op latten.

"Schorsch, wir sind nicht mehr suzammen! Das tut mir leid!"
(volgens mij de enige quasi juiste Duitse zin die dat weekend over mijn lippen kwam, op "Enschuldigung, meine deutsch ist sehr slecht" na natuurlijk)
Ik begon over mijn pijnlijke teen en de hippe Hollander en keek volgens mij enorm zielig.
Of ik graag wou wisselen, vroeg hij.
Ja! volmondig ja!
Ik zocht de hübsche Hollander, verzekerde hem dat het niet persoonlijk was en mankte richting die goeie ouwe Schorsch.
De mensen van de voorbije twee dagen waren er niet meer, nu waren er twee pubers.
Vriendelijk, maar niet ernstig.
Oh, de Schorsch ergerde zich blauw en ik lachte mij een kriek.
Ze luisterden naar hem, knikten en deden dan puur hun eigen ding.
Ik denk dat de Schorsch echt blij was met mij, ik mag dan wel een bomma zijn, ik luister tenminste.

De namiddag was zo mogelijk nog toffer.
De pubers waren vertrokken, hoogstwaarschijnlijk op weg naar een open beenbreuk en er zaten acht nieuwelingen in het groepje.
Wij waren de licht gevorderden: remmen en bochten maken op de blauwe of rode piste, maar nog niet parallel.
Ik vond dat van mezelf trouwens een ferm staaltje zelfkennis: leer eerst uw bochten fatsoenlijk nemen voor je naar een hogere groep gaat.
Aan de zelfkennis van mijn groepsgenoten die namiddag, schortte wel iets...

Er was de vrouw die zei dat ze al vaak een skilift had genomen, maar wel steeds viel bij het uitstappen.
Er was de man die niet halverwege de piste kon stoppen en nog 100m verder gleed.
Er was de man die wel probeerde te stoppen maar steevast tegen de grond ging.
Er waren de nichtjes die wel konden stoppen maar niet konden blijven staan.
Er was de moeder met haar zoon die duidelijk veel beter konden skiën en zich afvroegen hoe ze in die groep waren beland.
En dan was ik er nog.

De arme Schorsch was een zenuwinzinking nabij en de sleescooters bleven verdacht in onze buurt, een beetje als gieren die boven hun bijna stervende prooi cirkelen.
Bij de laatste afdaling gebood de Schorsch mij om voor te skiën.
"Neem uw tijd maar en maak zoveel bochten als je wilt".
(veel dus, bochten remmen uw snelheid!)
Eens beneden zag ik de anderen aan komen skiën, voorbij skiën en vallen.
De Schorsch kwam naar mij toe en zei dat ik het perfect had gedaan: mooie bochten, zonder te driften en duidelijk afgetekend.
Ik werd zo rood als een tomaat, stamelde dat ik het allemaal aan hem had te danken en voelde mij een koningin.
De koningin van een hoop sukkels weliswaar, maar toch.

De Gilbert wilt volgend jaar naar Oostenrijk.
Ik overweeg om de Schorsch mee te nemen.


P.S. Ik besef dat skivakanties milieutechnisch een no-go zijn, daarom dat wij vanaf nu tot het einde der tijden (of het begin der botbreuken) des zomers richting de Ardennen trekken.

donderdag 5 maart 2015

Skifahren mit dem Okra, dag 2

 Dag twee, waarop ik toch wel wéér niet te laat was voor de ochtendgymnastiek zekers!
Eveneens de dag waarop we ontdekten dan de Schorsch een Duitser was, met gelukkig een uitgebreide kennis van het Nederlands.

Ik verdenk hem er trouwens van om het liefste de beginners te nemen, zodat hij tijdens het uitleggen een sigaartje kan opsteken.
Echt, de Schorsch: ik ben daar fan van en dat zeg ik niet alleen omdat die mens na het eerste voorval niet eens met mijn gat lachte!

Om te beginnen, was hij soms nogal knorrig, maar dan wel plezant knorrig.
Hij startte op dag twee door te zeggen dat 85% van de mensen die daar naar beneden kwamen, niet konden skieën.
"Ze pakken het niet serieus, ze doen maar iets!
Levensgevaarlijk is dat!
Skiën, daar moet ge bij nadenken, ge moet discipline hebben!
Discipline maakt goede skiërs!"
(ik had toen bijna geantwoord met: 'jaja, und arbeit macht frei". Chance dat ik mijn woorden nog kon inslikken.
Op zo'n momenten keken de groepsgenootjes elkaar aan en grinnikten we: ''t is nen échte Duitser.'

Maar de Schors was niet enkel knorrig, hij was ook begripvol. Hij stond erop dat de twee bangste wezels naast hem in de lift kwamen zitten en had eindeloos veel geduld met zijn leerlingen!
Dus zoefde iedereen vrolijk en blij de piste af.
Ik niet, ik ben een bomma op latten.
Maar ik was wel vrolijk en blij!
Ik kon een lift nemen (stoel én anker), kon op skilatten stappen zonder het ravijn in te sukkelen, kon op een helling staan zonder weg te glijden (en zonder stokken!) en ik maakte bochten.
Niet geheel volgens de regels van de Schorsch, maar goed genoeg om ongeleide projectielen (aka kleine kinders en zichzelf overschattende skiërs) te ontwijken.
Hoera!


Wij zijn bijwijlen nogal enthousiast.
Een vuurtoren heeft nooit verlof!

Na het skiën trokken we naar het zwembad, alwaar ik uitschoof.
Enfin: gedeeltelijk uitschoof.
Heel mijn voet ging naar voor, buiten de tweede teen, die ging de compleet andere kant uit.
Als een grietje dat bloeddruppeltjes achterliet in plaats van broodkruimeltjes, zocht ik mijn weg naar de EHBO, alwaar ik de jongeman gerust stelde dat ik de plakkers er zélf wel zou opplakken.
Eens terug in het huisje, legde de Gilbert er liefdevol ijs op en keek iedereen vol walging hoe dik en blauw een teen kan worden op een half uur.
Ik heb mottige voeten, dus ik ga er geen foto van laten zien, maar u mag mij gerust geloven als ik zeg dat het verre van appetijtelijk was.

Woehoew!!
Een cliffhanger!
Is de teen niet gebroken?
Zal de Sanseveria morgen nog kunnen skiën?
En zal de naad van de skibroek het drie dagen volhouden?

U leest het morgen, in een nieuwe 'Skifahren mit dem Okra'!

woensdag 4 maart 2015

Skifahren met dem Okra, dag 1

Ik vermeldde hier al dat er geskied ging worden, ondanks de hoogtevrees.
Oord van verderf van keuze was Winterberg.
Jep: het exotische Winterberg met zijn gletsjers en eeuwige sneeuw heuveltjes en sneeuwkanonnen.

Over hoe de zoon twee keer kwijt geraakte wil ik het niet hebben, ook niet over het feit dat het kind na dag één al verder stond dan zijn moeder of hoe de 'naschoolse' opvang van de dochter bijwijlen verdacht leek op 'hou uzelf bezig op het secretariaat van de skischool'.

We hebben dat allemaal verdrongen en enkel de toffe herinneringen blijven over.

Over hoe schoon het daar was, wat een zalig skiweer we hadden, hoe tof het center parcs zwembad wel niet was en hoe goed de vier kinders met elkaar konden opschieten!
En ook over hoe belachelijk ik mij daar bij momenten heb gemaakt.
Zeg maar 'minuut vijf van de skiles'.
Maar kom: ik ben vast niet de enige die op latere leeftijd - ok, doe toch maar 'latere leeftijd, ik kan het niet beter verwoorden- is beginnen skiën, wel?

Daarom: het verhaal van sanseveria in de bergen. Een toppertje!

Om te beginnen was ik al een dik kwartier later in de les. Al een geluk dat ik enkel de opwarming had gemist!
(serieus: wij deden elke dag opwarmingsoefeningen. Niemand anders deed dat. Echt niemand!)
Mijn lesgever was een man van rond de 50-60 en heette 'Schorsch'.
U mag zelf kiezen hoe u dat uitspreekt, ik ging voor een mengeling tussen 'schors' en 'sjors'.
Een uur later waren de groepsgenootjes en ik er nog niet uit of Schorsch een Duitser was met Nederlands tussen of een Nederlander met Duits tussen.

De Schorsch startte met het oefenen van ploegen of, zoals hij dat noemt: 'der Pizzapunkt'.
'Aha!', dacht de Sanse, 'dat ken ik al!'
Helaas was mijn Pzzapunkt niet Größ genoeg.Een poging om het beter te doen eindigde nogal gênant: mijn ski's gleden verder open, samen met mijn benen tot ik semi split stond. In een reflex besloot ik om mijn handen op de grond te zetten.
Ik kan u zeggen: dat was een slechte reflex.
Aangezien we beneden stonden, passeerde iedereen ons. Bovendien zijn mijn benen lang en mijn skibroek rood: ik fungeerde zo'n beetje als een vuurtoren in de sneeuw, een helder baken om rond te slalommen.




Schorsch maande mij aan om recht te staan, was het maar zo simpel!
'Ich hab ein Schwerpunkt!' jammerde ik.
(dat is niet waar, ik brabbelde zoiets al 'schwartepunkt' volledig niet Duits, doch verstaanbaar)
De Schorsch moest er eens hartelijk mee lachen, nam mij langs achter en zette mij recht.

De rest van de dag was vooral vermoeiend, wegens 'we leren de lift pas nemen op dag twee'.
Maar kom, na dag één kom ik al een berg op met ski's op mijn schouders en met ski's aan.
Het naar beneden gaan was geen probleem, zo lang ik maar maximum 10m vooruit keek in plaats van naar beneden.

Dat lijkt mij wel genoeg voor dag één. Op naar de volgende!





zaterdag 21 februari 2015

FWF: de snottereditie


Eentje gemaakt met de zelfontspanner onder het motto: ' een scheve foto is ook een foto'.

De trui:
Vond ik deze week in de kringwinkel voor een euro of vijf.
't Is een schoontje, al zeg ik het zelf!

De broek:
Jeans van biokatoen van Kuychi.

De laarzen:
Dezelfde als bij de vorige oufitpost en mijn huidige favorieten.

De pose verstopt vooral mijn knalrode neus, het snot tiert zeer welig ten huize Sanseveria en dat is echt geen zicht.

dinsdag 10 februari 2015

Een doekje voor het bloeden (figuurlijk)

U herinnert zich misschien nog deze schone foto?



Een jammerlijk gevolg van de ochtend waarop ik aan de Gilbert vroeg: "Is het eigenlijk nog glad buiten?".
Dat de mens zijn "nee" nadien serieus in twijfel werd getrokken, lijkt mij nogal logisch.
Ik ben nadien drie dagen niet kunnen gaan werken, omdat ik gewoon niet fatsoenlijk kon praten.
Ah nee: mijn mond zag er immers zo uit:
( gevoelige zieltjes scrollen nu omlaag met hun ogen dicht)




En hoe vriendelijk sommigen ook waren: het verschil met vroeger viel wél op:



 Maar kijk: een dikke maand later kon ik na twee uur quality time met de tandarts weer lachen!





Enfin, ik kon wel lachen, maar niet altijd.
Het heeft immers redelijk wat geijzeld de laatste tijd en de Sanseveria is blijkbaar nogal vatbaar voor trauma's.
De eerste keer dat ik in de vrieskou terug mijn fiets nam, moest ik het werk bellen dat ik te laat zou zijn.
Mijn lijf blokkeerde immers bij 17 km/u en ik reed al remmend de brug af.
Bovendien waren al mijn spieren volledig verkrampt van de schrik.
Toen ik aankwam en een collega mij complimenteerde omdat ik toch met de fiets was gekomen, barstte ik in tranen uit.
Yep: heel professioneel, al een geluk dat mijn leerlingen graag knuffelen.

Ik kan u zeggen: dat was kak.
En misschien is dat niet proper verwoord, maar op mijn blog mag ik dat!
Het feit dat ik niet meer kon genieten van het fietsen, dat ik er zelfs tegen op zag: ik vond dat verschrikkelijk!

Ik zocht en vond een oplossing: een fietshelm.
Ja, ik weet dat het niets helpt bij vallen op uw tanden, maar een mens moet toch iets proberen, nietwaar?.
De reacties waren nogal uiteenlopend, gaande van 'een voorbeeld voor alleman' tot 'en waar is uw paard?', maar foert: ik voelde mij een pak geruster én ik had warme oren.



Ondertussen zet ik hem niet meer elke dag op, enkel als het gevroren heeft.
Maar de helm en ik: wij zijn maten.
Volgende week pak ik hem mee uit skiën!
Hij weet nog wel niet dat ik hoogtevrees heb.

maandag 9 februari 2015

Fair wear friday: de pas geshopte editie

 De zoon is dan wel schattig, maar ik wil af en toe ook een blik in mijn kleerkast werpen.
Op de foto ziet u een volledig eerlijke outfit die mij in totaal de volle15€ heeft gekost.
Ja: 15€, ik vind het trouwens extra plezant om dat erbij te vermelden.
Want zeg nu zelf: wat is er fijner dan mooie  kleren kopen voor geen geld?
Jep: mooie tweedehands kleren kopen voor geen geld!

Het truitje komt van bij Think Twice, hier al meermaals vermeld als één van mijn favoriete winkels. Ik kocht het tijdens de solden voor de volle 4€.

Het rokje is eigenlijk een kleedje, gekocht op de tweedehandsbeurs in het jeugdhuis, waar ze geregeld zo'n beurs houden. Hoera!
Nog hoera: ik betaalde er 4€ voor én kreeg al superveel complimenten.

De laarzen zijn misschien iets minder goed zichtbaar op de foto, maar ze krijgen nog wel eens de aandacht die ze verdienden. Ik vond ze op diezelfde beurs. Echt: topdag!
Goedgekeurd door mijn persoonlijke podoloog & schoon: kan het nog beter?
Ja dat kan: ik betaalde er 7€ voor.

Ondertussen kan u ook zien dat mijn gebit weer volledig is. Ik kan u zeggen dat ik daar zeer gelukkig mee ben en ook plan om dat zo te houden, maar hierover morgen meer!
(Wat? Morgen? Ja: morgen, die blogfrequentie mag terug omhoog, vindt u niet?)

Waar ik ook zeer gelukkig mee ben, is het Fair Fashion Fest in Gent op 1 maart. Een blik op het programma doet mij wel vermoeden dat het gerust twee dagen zou mogen duren, maar kom, ik hou wel van een uitdaging op z'n tijd!


zaterdag 24 januari 2015

Fair wear friday: de zoon editie

Voor het kroost probeer ik ook op hun kleding te letten.
We zijn niet vies van tweedehands, ik steek, met wisselend succes, al eens iets zelf in elkaar
en ik probeer zo veel mogelijk ecologisch en/of eerlijk te kopen.
Maar het moet nog altijd schoon zijn: ik moet immers naar mijn kinders kijken.
Vrolijke en drukke prints zijn af en toe tof, maar het liefst zie ik simpele basics.
Bij deze presenteer ik u: de zoon!


De jas en de broek komen van bij Popupshop. Schoon, eerlijk en biologisch: ik ben daar zot van! Je vindt hun kleding in verschillende webwinkels terug, maar die hebben nooit alles (lees: datgene wat ik wil).
De schoenen zijn van Rondinella en gaan al mee sinds september: ze hadden er ondertussen slechter kunnen uitzien.



De trui is ook van Popupshop.
Ja, ik zie dat echt héél graag. De zoon trouwens ook.


Het T-shirt is van Lion of Leisure: ecologisch, eerlijk én plaatselijk.
Ik hoop stiekem dat ze hun lijn nog gaan utbreiden, dat zou ten huize Sanseveria érg geapprecieerd worden.

Denk nu wel niet dat alle kleren in hun kast zo eerlijk zijn: af en toe koen er ook dingen uit de h&m, maar dan enkel de conscious collectie.
En nu Bel & Bo en JBC lid worden van de Fair wear Foudation, kan ik daar ook met een gerust hart gaan winkelen (enkel nog meer biokatoen in de collectie graag!)

zondag 4 januari 2015

2014 langs de imperfecte kant

 U had het nog tegoed: de foto's van 2014 die net dat tikkeltje realistischer zijn maar daarom niet minder plezant.
Veel plezier ermee!






De dochter poseert graag en enthousiast.
Dat ziet er dan zo uit.


Al vindt niet iedereen dat altijd grappig...



Hoewel hijzelf ook een stukske kan poseren.

 

In Noorwegen worden wegenwerken persoonlijk aangegeven.


En nadien begeleiden ze je er zelfs langs! Lachen!



Op het plaatselijke festival liep deze kerel rond voor  de toog waar wij hielpen. U mag drie keer raden wat hij onder die badjas droeg en hoe vaak hij open ging.

Het antwoord is: niets en te veel!

Leve knutselmomenten!
Een kartonnen bekertje, wat plastic en iedereen was gelukkig (de mens zelf én zijn omgeving!)
Ik heb dat trouwens enkel geknutseld, het aandoen was voor zijn rekening!


Ik heb toffe vriendinnekes die zich af en toe graag verkleden.
Hoera!
 

In de put ziet u lekstok liggen, onze dode kip.
De bomma had hem begraven want ze had hem zien liggen in een emmer.
Een emmer waar wij hem in hadden gelegd, want de kinders wilden hem mee kunnen begraven.
Bottom line: bomma heeft haar schup terug kunnen pakken en de kinders hebben afscheid kunnen nemen van hun kip.



De dochter erfde barbies voor haar verjaardag.
Wij hielden er een aankleedwedstrijd mee.


Soms ben ik helemaal klaar met de strijk.
Dat zijn dan de momenten waarop zoiets gebeurt.


Het is niet omdat uw kinderen ver kunnen wandelen dat ze dat altijd even interessant vinden.


De berg zand kwam uit de botten.


Ik verzeilde op een grasparkietenquiz.
Wij deden dat nog niet zo slecht!


Wij hebben geregeld een egel op bezoek.
Ik vind dat au fond toffe beesten, maar hij kakt wel op ons terras.
Hier ziet u een selfie van de egel en mezelf.
 

Majorettes moeten zichzelf kunnen relativeren!