dinsdag 18 maart 2014

Opgepast: impasse in zicht!

Ja lap, dat ging dus wel heel goed vorige week: op vrijdag stond er 78.5kg op de weegschaal, wat 2.5kg minder is dan op maandag.
2,5 kg!!
Uiteraard werd dat uitgebreid gevierd met een avondmaal van koude schotel en twee stekjes friet, rock 'n roll als we zijn.
Daarna volgde het meest vermoeiende maar ook plezantste toneel ooit én een braspartij om 'u' tegen te zeggen.
Met witte wijn, uiteraard, want daar zitten het minste calorieën in.

Op zaterdag was er van een kater geen spoor, maar het lijf liet duidelijk voelen dat ik er niet aan moet denken om in de Moulin Rouge te gaan werken.
Gelukkig was het al snel avond en mochten we onze routine nog eens vijf keer doen, met zo mogelijk nog minder tijd ertussen dan de dag ervoor.
Zondag was dan ook de dag dat ik zo stijf was als een plank, zelfs mijn schouders deden zeer en die moeten niet eens iets presteren!
Om de pijn te verzachten at ik een koffiekoek.
U leest dat goed ja: ik at een koffiekoek.
Eigenlijk at ik er zelfs twee, maar die laatste negeert u maar.

Het schema liet gisteren niet toe dat ik ging lopen, dus dat maken we morgenvroeg goed.
En ook de koolhydraten proberen terug volle bak mijn maag- en darmstelsel te veroveren, maar ik hou het binnen de perken!
Deze morgen stond er alleszins 78 op de teller, wat echt wel meevalt gezien mijn uitspatting van vrijdag.


De ervaringsdeskundige in mijzelf heeft het al door: ik zit terug in mijn maar-ik-ben-toch-al-drie-kilo-kwijt-nu-mag-ik-terug-alles-eten-fase.
Ha!
Niet deze keer!
Ik blijf doorgaan tot niet alleen mijn bh's terug passen (eerste plek die afvalt), maar ik ook terug vlot in mijn broeken kan.
En vlot;, dat is niet zoals vandaag met een rits die om de vijf minuten opengaat omdat de broek eigenlijk te klein is.

Mocht u zin hebben om synchroon gezond te starten: om 6.30u trek ik mijn loopschoenen aan en om 6.35u krijg ik er waarschijnlijk al weer spijt van.
Gelukkig is er muziek in mijn oren met tal van oppeppende (en toepasselijke) deuntjes:











En mijn favoriet, voor wanneer alles tegenzit:




Echt, Franky Van der Elst: gij zijt geweldig!


woensdag 12 maart 2014

We zitten met een hongerke

Goed, ik zat maandag dus aan 81 kg, het blijft veel, maar ik vind het al minder erg om neer te typen, aangezien het vandaag al niet meer op de weegschaal stond.
Om te weten hoeveel het dan wel is, moet ge nog maar even lezen: als ik moeite moet doen, dan jullie ook!

Eerst even iets over mijn dieet.
In een ideale wereld zou ik gewoon letten op wat ik eet en langzaamaan afvallen, maar een flashy pakje en jammer genoeg even flashy gelaatskleur zorgen ervoor dat het wat sneller moet gaan.
En hoewel ik weet dat de regel is: ' des te sneller het eraf gaat, des te sneller het erbij komt', ga ik er nog steeds van uit dat ik het deze keer wél kan volhouden. Ahum...
Om te beginnen: ik ben nog geen enkel dieet tegengekomen dat zegt dat je meer brood, aardappelen of pasta moet eten, dus die worden geschrapt de volgende twee weken.
Spijtig genoeg ben ik een broodmens: zes boterhammen binnenmoffelen is geen enkel probleem en mijn portie pasta, dat zijn er eigenlijk drie.
Dat is een beetje afzien, ja, maar de cancan dansen met tien kilo te veel aan uw lijf is dat ook, geloof me vrij.
Ik hou ook nog de twee vastendagen van het 5:2 dieet, dat hielp vooraf en dat zal het nu ook wel doen.
Bovendien ga ik, wanneer ik het lang genoeg volhoud, na een tijdje automatisch minder eten tijdens mijn 'gewone dagen'.
Jammer genoeg volgt er nadien standaard een golf van feesten met veel drank en eten...

Dat is het eetgedeelte: geen koolhydraten en twee dagen van maximum 500 kcal.
Maar er is meer!
Om te beginnen rij ik terug vollenbak met de fiets naar het werk. Ijzertekort zorgde ervoor dat dit er de vorige maand(en) niet inzat, maar ondertussen is het weer helemaal beter: hoera!
Jammer maar helaas, maakt dat niet veel verschil op de weegschaal, ik spreek uit ervaring. Het zorgt er natuurlijk voor dat ze minder snel de hoogte in gaat én dat je conditie beter wordt.
Dus hop: 22km, elke dag, verdeelt over twee ritten.
Wat ik trouwens ook aan het leren ben en wat verschrikkelijk vermoeiend is, is om op een kleiner verzet te fietsen.
Ik trapte nogal groot, ziet u, ik vond dat fijn: dat ging tenminste vooruit en was niet zo vermoeiend.
Maar toen zei de collega die een fietsverleden heeft, dat vrouwen dikke billen krijgen van te zwaar te trappen. Sindsdien hijg ik flux terwijl ik nog maar 20km/u haal, maar kom: dat zal nog wel beteren!
Ik start ook elke ochtend met 30 sit ups en 10 keer pompen. Vrouwenpompen, that is: ik steun op mijn knieën, meer kunnen mijn kwabbelende armen momenteel niet aan.
Verder probeer ik terug 2 à 3 keer per week te gaan joggen ('joggen' is nogal eufemistisch: ik loop traag). Ik installeerde runkeeper op de fairphone voor extra motiverend, maar er is niets motiverend aan een slecht werkende gps ontvangst waardoor je te horen krijgt: "10 minutes, 0.0km" Aaaargh!

That's it.
Een verslag van wat ik dan wel at (denk: weinig, veel eieren en ook veel goesting in meer), volgt nog. Maar eerst het magische getal van de dag.................... 79!
U leest het goed: 2 dagen en evenveel kilo's minder.
Ik weet dat het zo niet zal blijven gaan, maar voor de moment ben ik heel content!
Merci trouwens voor het support en medeleven! Als het streefgewicht bereikt wordt, post ik een foto van de majoretten outfit, of wie weet zelfs een filmke van de cancan!

maandag 10 maart 2014

Mokerslag

Goed, de start is gemaakt.
Het ergste was op de weegschaal staan.
Nee: het ergste was het getal dat op die weegschaal stond.
Ik heb getwijfeld, daar ben ik eerlijk in.
Mijn eerste gedacht was om een foto te laten zien van het lijf in huidige toestand.
Maar dat zou veel te confronterend zijn. Voor mij, welteverstaan.
Want hoewel de wereld volloopt van vrouwen die zichzelf dikker zien dan ze zijn, ben ik het levende bewijs dat het ook anders kan.
Ik schat mijzelf namelijk smaller in dan ik werkelijk ben.
Ik weet natuurlijk zelf ook wel dat die tien kilo die er de voorbije jaren stiekem bijkwamen, niet onzichtbaar zijn. Maar toch, toch valt het in mijn hoofd altijd beter mee dan op foto.
Geen foto dus, maar wel een getal.
Een getal dat ik niet had verwacht: 81.
Ja, ge leest het goed: ik weeg 81 kg.

Ik weet dat het niet veel te veel is voor mijn lengte, maar ze moeten er niet zijn.
Die extra kilo's passen niet in mijn broeken, zo simpel is het.

Natuurlijk weet ik wel dat een crasdieet zowat het slechtste is dat ge kunt doen.
Maar stel: stel dat mijn systeem wel werkt.
Stel dat de kilo's eraf gaan en er ook af blijven.
Stel dat ik de nieuwe dieetgoeroe word: dat mensen binenkort spreken over het Sanseveriaregime.
Hoera!
In het ergste geval staat het Saneveriaregime voor nóg eens 5 kg bijkomen.

Ik zal het deze week te weten komen...

zondag 9 maart 2014

Van de overvloed naar de schaarste

Ik ga u hier een beetje inzicht geven in de psyche van de Sanseveria.
Eten, dat is voor mij een hobby. Er zijn mensen die graag haken of bloemschikken, wel: ik eet graag.
Dat heeft zo zijn gevolgen: zo goed als alle broeken in mijn kast zitten te vast, mijn BH's zijn bijna allemaal te klein en mijn armen flapperen als die van de gemiddelde bomma.
Op zich is dat geen ramp, het is allesbehalve plezant, maar het is geen ramp: ik draag rokken, grijp terug naar de grotere exemplaren in de kast en draag driekwartsmouwen. Allemaal geen probleem!

Het is trouwens niet dat ik niks probeer: ik deed ongeveer hetzelfde als Vee, maar als ik zie dat er ineens 3kg minder op de weegschaal staat, denk ik altijd dat ik terug alles kan eten.
Dat werkt dus blijkbaar niet zo.

Nu zou ik gerust nog wat kunnen aanmodderen (lees: bijkomen) zonder dat ik het erg vind, maar dat was buiten het dorp gerekend.
Het dorp waar ik opgroeide is namelijk jarig. Feest!
Om dat te vieren is er, onder andere, een toneelstuk op verschillende locaties met veel acteurs.
Omdat de Sanse en haar chirovriendinnen meerdere glansrollen speelden in de bivaktoneeltjes (ik was onder andere Luc de zingende Steeno, Eddy Kwally, de Roze Ridder, Donkey de ezel,...), konden zij natuurlijk niet ontbreken.
En aangezien iedereen nog denkt dat wij jong en lenig zijn, mogen wij dansen: vier avonden, vier voorstellingen na elkaar: 16 keer uw benen in de lucht zwieren.
Want dat is wat wij mogen doen: de cancan.

Het probleem is, dat ik dat geen vier keer achter elkaar kan.
Ik kan het één keer en daarna moet ik een half uur recupereren.
Bovendien kruipt de rok van mijn kostuum zo hard omhoog door de omvang van mijn kont, dat het meer een brede ceintuur lijkt.

Maar goed: ik heb nog tot vrijdag voor de première: dat wordt een week van onverantwoord crashdiëten en trainen.
En omdat andermans leed en vet altijd grappiger is, ga ik jullie daar digitaal van laten meegenieten: vanaf morgen elke dag tot en met vrijdag.
Nog feest!
Motivatieberichten en steunbetuigingen zijn altijd welkom!