zaterdag 29 december 2012

Loflied voor de merel

Ik heb een merel.
Enfin: 'hebben' is veel gezegd, maar ze is er, die merel van mij.
Niet zo zeer lijfelijk, maar digitaal.
Ze is er om te kijken, om te luisteren, om te experimenteren en te leren, maar vooral om het beste in mij naar boven te brengen.

Mijn merel maakt van mij namelijk een beter mens.
Mijn merel is zo bewust bezig met alles, dat ook ik meer bewust ben geworden..
Ze laat zien dat minder juist meer kan zijn en dat anders ook écht beter kan zijn.
Ze verlegt grenzen en effent paden, net genoeg om er zelf op te leren stappen.

Mijn merel wijst niet met de vinger naar al wie haar niet evenaart (dat zouden er nogal veel zijn), maar ze bejubelt alle initiatieven, hoe klein ook.
Ze moedigt aan en biedt alternatieven en eert het kleine!

Mijn merel, is niet alleen van mij, gelukkig maar.
Mijn merel heeft al vele mensen geraakt.
Mijn merel maakt de wereld beter en helpt mij om hem ook beter te maken.
Mijn wereld heeft behoefte aan meer merels.

Merci, Kelly!


donderdag 27 december 2012

It was brol after all

Weet u nog, de pop die het daglicht niet mocht zien?
Wel: ze kreeg een gezicht en een plaatsje in mijn rommelkot naaikamer, maar ze afgeven met sinterklaas?
Nee, dat kon echt niet.
Ik maakte wel een exemplaar uit de kringloopstof, eentje met duimen die aan de goede kant stonden en benen zonder twist.
Het kind kreeg de naam 'Antonia', maar wordt door de dochter ook vaak gewoon 'Tony' genoemd.

Antonia werd geleverd in een slaapzak en bedje en moest van de dochter haar eerste levensdagen ook doorbrengen in bed.
Het bedje was vroeger van mij, maar met een nieuwe matras, een likje verf en flockfolie zag het er weer als nieuw uit.





 Eens het kind ontwaakt was uit haar winterslaap, werd ze door de dochter veelvuldig gevoederd en ververst.
Het is echt een aangenaam poppenkind: lekker zacht door de kringloopstof.
Maar daar zit hem ook het probleem: de stof is blijkbaar al zo vaak gewassen, dat ze spontaan begint te scheuren.
Tussen Antonia haar benen dan nog wel!
Een amputatie en nieuwe beentjes gaan niet lang meer op zich laten wachten, vrees ik!


dinsdag 25 december 2012

zondag 23 december 2012

Uiteindelijk is het een nuloperatie

Het begon vorige week, meer bepaald vrijdagavond.
We gingen op weekend en 'weekend' gaat samen met veel eten en drinken en niet al te veel beweging.
Het zag er dan ook niet goed uit, aangezien ik nog 4,5kg verwijderd was van mijn eindgewicht én het vrijdag de finale weging was.

'Dan eet ik een hele week enkel fruit en groenten', nam ik mezelf voor. Goed wetende dat het niet ideaal was, maar anders kwam ik zelfs niet in de buurt van mijn streefgewicht.
Ik legde het plan voor aan een collega met hetzelfde probleem.
Terwijl we samen op een babyborrel waren.
Vlak voordat we een stuk citroencake in onze kas speelden.
De toon was gezet voor de rest van de week.

Om toch een beetje aan damage control te doen, besloot ik dat iedereen die op vrijdag een badge for life droeg, een kilo van zijn eindgewicht mocht trekken.
Een bedanktactie voor onszelf eigenlijk, voor het (te) vele eten.
De actie werd geregistreerd en als 'besloten' gemarkeerd, kwestie dat niet iedereen ineens op onze weegschaal zou komen staan.

De week ging verder en er werd gegeten: kerstviering, kerststallentocht,...
Natuurlijk werd er fruit gegeten en groentes, maar ook pizza, chocolade, speculaas, guimauves, cake, chocomelk en zoveel ander lekkers.
En toen was het donderdag.
De Gilbert en ik hadden net kebab gegeten: groot, vegi, met fetakaas en looksaus.
Ik zeg u: er is niks beters!
En toen ging mijn telefoon.
Ze zei dat het Evelyne was, van Café Corsari.
Dat ze onze actie wel tof vonden.
En dat ze wilden filmen op onze school.
En of we 's avonds in de studio wilden komen vertellen.
En of ze ineens mijn gegevens aan de madammen van radio 2 mocht geven.

Mijn eerste gedacht was: 'kak, ik heb juist een grote kebab op!'
Mijn tweede gedacht was: 'wat moet ik aandoen?'

De volgende avond trokken we met 13 naar Antwerpen, in het schoolbusje.
De collega's moesten buiten blijven staan, maar hadden geregeld gekregen dat ze de hele avond gratis drank kregen en bovendien waren ze constant (maar echt: constant) in beeld.
Ik dank de schminkster van dienst en het figuurcorrigerend ondergoed.
Zo'n camera doet er immers 4kg bij en laat dat nu net zijn wat ik kwijt was...

Voor diegenen die het niet gezien hebben, maar wel mijn zoetgevooisde (ahum) stem willen horen: klik hier, ik zit ongeveer in de helft.
Voor bij wie de link niet werkt: je googelt 'madammen radio 2', dan klik je op 'herbeluister' en dan gaat er automatisch een kader open en begint de uitzending te lopen.
Onderaan kan je schuiven tot een punt dat je wilt horen.
In de printscreen hieronder zie je hoe het er ongeveer moet uitzien. Het blauwe balkje staat, op een minuut of twee na, juist.



En voor het vestimentaire gedeelte: 's avonds werd het dit kleedje.

donderdag 20 december 2012

Je moet geen grote loser zijn om het groot lot te winnen...

Of zoiets in die aard...
Ik sla het schrijven van een boek over en ga ineens voor de tv carrière.
Morgen.
In het echt zie ik er wél 10kg magerder uit hoor!

Vergeet vooral niet om de titel te lezen met de nodige dosis ironie!
En verwacht ook niet te veel: het gaat maximum een halve minuut duren, beloofd!

maandag 17 december 2012

Ik ben geen grote loser, spijtig genoeg.

Ik ben terug.
Mijn pc haalt geen 80°c meer als hij aan staat en valt bijgevolg ook niet meer uit, hoera.
Ook hoera dat hij gewoon uitviel in plaats van te ontploffen. Technologie, het kan soms toch iets sympathiek zijn!

Zoveel dat ik nog wil zeggen, maar we gaan het niet in één keer doen.
We beginnen met de meest prangende kwestie.
En laat 'prangende' nu een woord zijn dat er perfect bij past!

U herinnert zich deze post misschien nog.
Vol goede moed startte ik.
Ik at 's avonds maar 1 portie en niks van snoep, koek, chips, chocolade, kebab, pizza, ... tussendoor.
Het resultaat was dat ik een week later twee kilo lichter woog.
Vrolijk huppelde ik rond die dag, in de hoop dat huppelen ook meer calorieën zou verbranden dan wandelen.
In mijn brein begon het radartje van stellingen-die-nergens-op-slagen in werking te treden.
Als ik twee kilo kon afvallen door echt goed op mijn eten te letten, dan zou ik toch ook nog wat kunnen afvallen door een ietsiepietsie minder goed op mijn eten te letten, niet?
Dus at ik al eens 2 porties.
En snoep.
En chips.
En chocolade en pizza en kebab.
En toen kwam die onmens van een Sinterklaas met nog meer chocolade.
En speculaas.
En guimauve, zo veel guimauve.



Ik had precies liever dat hij een ruggengraat had gebracht, of wat karakter.

Het kalf is niet helemaal verdronken, ik ben ongeveer 4 kilo kwijt.
Enfin, ik was 4 kilo kwijt, na dit weekend zal het waarschijnlijk een pak minder zijn.
Die snoodaards vinden enorm vlug de weg naar mijn heupen terug.
Dus vanaf morgen tot vrijdag leef ik enkel op groente en fruit, nè!
Al een geluk dat ik daarnet nog een kebab en kwart pizza naar binnen heb gespeeld, ik zou anders nogal snel terug honger krijgen.

Maar in 2013 wordt het allemaal beter, mede dankzij mijn goede voornemen, maar daar vertel ik volgende keer wel over.

donderdag 6 december 2012