maandag 28 november 2011

Eventjes testen...

...hoe het gesteld is met de geestelijke gezondheid.
Wat ziet ge hierin?
                     

donderdag 24 november 2011

Gedeeltelijk gerecykleerd, volledig gefrustreerd

' Zo'n schoon gordijnen heb ik niet', antwoordde ik hier en 5 minuten later besefte ik dat het gelogen was.
Het moest zijn: 'zo'n schoon gordijnen heb ik niet in die kleuren', maar dus wel in andere kleurkes.
Het is niet dat ik de stof in kwestie vergeten was, ik wou ze gewoon beschermen, meer bepaald tegen mezelf.
Ziet ge, ik heb een deel stoffen die ik zo schoon vind, dat ik ze amper durf te gebruiken.
Dus spaar ik ze, tot op het moment dat ik kundig genoeg ben om ze niet te massacreren onder de Viking.

En die moment was aangebroken, althans: dat dacht ik toch.
Ik besloot voor hetzelfde model te gaan als het schone kleedje, maar dan met een rits in plaats van met drukknopen op de schouders.
Het gerecykleerde deel, moest ge het willen weten, is de achterkant en de voering, uit een dekbedovertrek van de kringwinkel.
    
                                            
                                              
Het ding moest gevoerd worden, maar slechts gedeeltelijk.
Ik heb namelijk al 100x de uitleg over omkeerbare kleedjes gelezen en ik snap daar niks van, maar dan ook echt niks!
Maar zo'n gedeeltelijk voeringske tot in de helft, dat zou toch geen problemen geven.
Awel, dat was dus allesbehalve waar!
Ik heb het ding een keer of 5 losgetornd om het daarna definitief in elkaar te zetten, met een mottige, zichtbare naad op de schouders.
Voor diegene die mij kan doen inzien hoe het werkt, maak ik negerinnentetten!


                                                        
                                           

Dat kleedje heeft mij minstens 5 jaar van mijn leven gekost volgens mij!
En wilt ge nu het beste van al eens weten?
Het is te groot!

                                              

dinsdag 22 november 2011

Recycleren, zowel de kleren als de kodak

Al toen ik haar post las, wist ik dat ik daar iets mee wou doen.
Ik kan het eindresultaat nu nog niet laten zien, en tegen het huidige tempo zal dat waarschijnlijk pas tegen 2013 zijn ofzo, maar het eerste probeersel kan ik al tonen.
De trui komt van 't metteke en kostte 2€, misschien moet ik Greetje de wanten maar cadeau doen.



 

De broek is gemaakt naar het Made-patroon, maar dan iets rechter, met een echte tailleband, zakken en een knoopsgatenelastiek. Dat ding moet trouwens helemaal aangespannen worden voor die zoon van mij.
Iemand enig idee hoe een kleuter vet te mesten? 

                    
   
En als u zich afvraagt wat er in godsnaam aan de hand is met die laatste foto's: we hebben nog geen nieuw fototoestel, maar mogen moeder Sanseveria haar oude kodak lenen.
Digitaal, met wel 5 megapixels en 3 x optische zoom, het is nogal een gerief!

Voor diegenen die zich afvragen hoe onze nachtrust is sinds het grote afscheid: de eerst nacht was super, tijdens de tweede konden we er om 1u en 4.30u uit (en om 2.30u ook nog eens voor de zus) en gisteren was all quiet on the western front. We hebben er goede moed in voor deze nacht!

zaterdag 19 november 2011

Oh, kom toch eens kijken

De oudste.
Hij heeft de fijne lichaamsbouw van zijn papa en de uit elkaar staande tanden van mij.
Het feit dat hij 's nachts een tut in zijn mond steekt, doet daar geen goed aan.
Want ook al zijn het nog maar melktandjes, een spleet van een halve centimeter tussen zijn voorste tanden, is meer dan genoeg.
De tut moest dus weg!

Een eerdere poging mislukte.
De zoon keilde flink zijn tut in de vuilnisbak, om 's avonds te jammeren dat hij zijn tutje terug wou.
Zwak als wij zijn, konden de Gilbert en ik het verdriet van dat kleine ventje niet aanzien, maar de tut uit de vuilnisbak vissen, dat was ook een brug te ver.
Gelukkig had de dochter nog een ongebruikt exemplaar en Vince had terug een tut.
Een tut die we hem weliswaar op een dag gingen afnemen, als we wat steviger in onze schoenen stonden.

Een nieuwe tactiek drong zich op.
Wat zou het worden, de Sint, wachten tot Pasen of toch maar de tutjesfee?
Genoeg spelers in het veld om tot boeman te bombarderen, als hij er nadien spijt van zou krijgen.
We besloten voor het eerste te kiezen.
De zoon werd er geregeld over aangesproken, kwestie van hem een beetje voor te bereiden.
op de vraag "wanneer komt mijn tutje dan terug", antwoordden wij dat de Sint die niet teruggaf, maar meenam naar Spanje voor de arme kindjes.
Achteraf bekeken was dat misschien niet het ideale antwoord, die zoon van ons denkt nu waarschijnlijk dat Spanje een derdewereldland is.

Het tutje zou persoonlijk afgegeven worden bij de intrede van de Goedheiligman.
Als het dan niet zou lukken, konden we altijd nog eens proberen op 5 december.
Vandaag was het zo ver, vandaag kwam de Sint aan op het marktplein.
Ik fietste met de zoon, zijn zelfgeknutselde mijter én zijn tutje naar het centrum.
Hij mocht, bij wijze van afscheid, de hele weg nog tutteren.
Daar aangekomen knoopten we een kaartje aan zijn tut, zodat de Sint zeker zou onthouden van wie het kwam, de mens wordt immers ook al een dagje ouder.

Het moment was aangebroken.
De pieten kwamen rond om alle tekeningen op te halen en de zoon gaf dapper zijn tutje af.
En toen waren er een paar traantjes.
Ik had mijzelf nochtans voorgenomen om niet te huilen...

zaterdag 12 november 2011

Vraatzucht

Ik ga mij hier niet eleganter voordoen dat ik ben: ik ben een bodemloos vat.
Ooit werd ik 3e in een wedstrijd kaaskroketten boeffen en de enige reden dat ik niet eerst werd, is dat wij een half uur vroeger moesten vertrekken.
De eetlust is met de jaren niet verminderd, het metabolisme spijtig genoeg wel.
Maar dat houdt mij niet tegen om te eten.

Meestal blijft het (redelijk) binnen de perken, maar zo één keer in de maand, dan verslind ik werkelijk alles en dan nog het liefst van al overgoten met chocolade.
Een vriendin wees mij op zelfgemaakte negerinnentetten en ineens wist ik wat ik deze avond naar binnen zou werken.
Bij het recept stond 'moeilijk', diegenen die mij al een beetje kennen, weten dat:
A - Ik daar een eigen draai aan geef tot ik het 'makkelijk' vind
en
B - Dat het meestal ergens misloopt

Het begon al bij de zoektocht naar ingrediënten: tot de laatste kruimel heb ik moeten sprokkelen om voldoende chocolade te hebben, gelukkig vond ik nog een paar verdwaalde chocoladecenten van vorig jaar.
Dat is, trouwens, volgens mij geeneens echte chocolade, maar soit.
Bij de bereidingstijd stond 'minder dan 2 uur' en effectief: op een kwartiertje waren ze klaar!
Ik maakte wel de fout om de chocolade direct op het mengsel te gieten, waardoor hij minder stolt, maar dat zijn details.
(na een half uurtje in de koelkast: wel stijf!)

Voor de geïnteresseerden:
- Ik gebruikte spritskoeken als bodem, waarom het mezelf moeilijk maken als het zo ook gaat?
- Het eiwitvullingrecept volgde ik wel, zij het met maar 20g gelatine, want meer zat er niet in mijn pakje
- Voor de chocoladesaus smolt ik 125g met enkele theelepels cocosvet (dat zorgt er bij mij anders voor dat de chocolade stolt), ik deed er een klein scheutje melk bij (bij gebrek aan room), negeerde te toe te voegen suiker, maar was wél royaal met de honing (let daarmee op, want mijn chocolade is wel erg zoet!)

Wegens kapotte kodak en gsm: geen foto's, maar geloof me: het is meer dan voor herhaling vatbaar!

vrijdag 4 november 2011

Op den ollander,

Daar was het tof!

Met de zoon die dacht dat zijn loopfiets ne camino was,

 giraffen die ge kunt aaien


en een dochter die besluit dat middagdutjes in de draagzak ok zijn!

Ik zou u nog meer toffe foto's kunnen laten zien, ware het niet dat de batterijlader thuis lag.
Maar echte herinneringen, die zitten in uw hart hé...
Hèhè, zouden ze die niet kunnen gebruiken bij 'de bond zonder naam'?