zaterdag 19 november 2011

Oh, kom toch eens kijken

De oudste.
Hij heeft de fijne lichaamsbouw van zijn papa en de uit elkaar staande tanden van mij.
Het feit dat hij 's nachts een tut in zijn mond steekt, doet daar geen goed aan.
Want ook al zijn het nog maar melktandjes, een spleet van een halve centimeter tussen zijn voorste tanden, is meer dan genoeg.
De tut moest dus weg!

Een eerdere poging mislukte.
De zoon keilde flink zijn tut in de vuilnisbak, om 's avonds te jammeren dat hij zijn tutje terug wou.
Zwak als wij zijn, konden de Gilbert en ik het verdriet van dat kleine ventje niet aanzien, maar de tut uit de vuilnisbak vissen, dat was ook een brug te ver.
Gelukkig had de dochter nog een ongebruikt exemplaar en Vince had terug een tut.
Een tut die we hem weliswaar op een dag gingen afnemen, als we wat steviger in onze schoenen stonden.

Een nieuwe tactiek drong zich op.
Wat zou het worden, de Sint, wachten tot Pasen of toch maar de tutjesfee?
Genoeg spelers in het veld om tot boeman te bombarderen, als hij er nadien spijt van zou krijgen.
We besloten voor het eerste te kiezen.
De zoon werd er geregeld over aangesproken, kwestie van hem een beetje voor te bereiden.
op de vraag "wanneer komt mijn tutje dan terug", antwoordden wij dat de Sint die niet teruggaf, maar meenam naar Spanje voor de arme kindjes.
Achteraf bekeken was dat misschien niet het ideale antwoord, die zoon van ons denkt nu waarschijnlijk dat Spanje een derdewereldland is.

Het tutje zou persoonlijk afgegeven worden bij de intrede van de Goedheiligman.
Als het dan niet zou lukken, konden we altijd nog eens proberen op 5 december.
Vandaag was het zo ver, vandaag kwam de Sint aan op het marktplein.
Ik fietste met de zoon, zijn zelfgeknutselde mijter én zijn tutje naar het centrum.
Hij mocht, bij wijze van afscheid, de hele weg nog tutteren.
Daar aangekomen knoopten we een kaartje aan zijn tut, zodat de Sint zeker zou onthouden van wie het kwam, de mens wordt immers ook al een dagje ouder.

Het moment was aangebroken.
De pieten kwamen rond om alle tekeningen op te halen en de zoon gaf dapper zijn tutje af.
En toen waren er een paar traantjes.
Ik had mijzelf nochtans voorgenomen om niet te huilen...

17 opmerkingen:

  1. ik voelde 'm komen ... kan het me heel goed inbeelden :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ocharme! ik zou der zelf van beginnen wenen :) ma heet stoer van dat kereltje hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Van een tuutje gaan je tanden niet uiteen staan ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Volgens de dokteres van't kinderheil wél. Maar ik ben geneigd om u te geloven en anders corrigeert gij dat wel voor een vriendenprijsje, niet?
    (en nu maar hopen dat ik de juiste Steven voorheb, want anders slaat de bovenstaande zin nergens op)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. En heeft hij kunnen slapen vannacht?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Niet om u te ontmoedigen, maar mijn oudste broedsel is na het afgeven der tut, gewoon overgestapt op den duim! En die kunt ge niet meegeven met de Sint...

    MAAR.... bij de twee volgende is het wel gelukt.

    Veel geluk en slaap lekker;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wees blij dat hij verhofstadtjes heeft. Mochten zijn melktandjes tegen mekaar staan dan mocht ge u pas zorgen maken. ;)

    Maar wat mij nu het meest interesseert... Hoe was de nacht!?

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hij is zonder traantjes gaan slapen, maar wou wel zijn tutje terug. Na 5 minuutjes flink in slaap gevallen! Deze morgen wel extra vroeg wakker, want de Sint zou al een klein pakje brengen.
    Het is een kwestie van geven en nemen, hé?

    BeantwoordenVerwijderen
  9. De oudste had niets en heeft tandenproblemen gehad niet normaal, de middelste, een duimer had niets van tandenproblemen, en de derde een tut die ook dapper met de Sint is meegegeven, weer een stukje groter was dat, ondertussen 13 aan de beugel en aan het puberen en de Sint helpt niet meer, niet bij het lospeuteren van blokjes en niet bij het puberen :0)
    Succes met die knappe kerel van jou!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Om in het thema te blijven. En nu op je tanden bijten en niet zwichten. Al is dat natuurlijk ook niet ideaal voor je gebit ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Maar hoe dapper! Van allebei. Kom, trakteer uzelf algauw op een pepernoot. Snif.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Het kinderheil, de naam alleen al... Ik zou daar zelfs niet durven binnengaan met mijn kindjes...

    Btw, het enige wat ge krijgt van tuten en duimen is een open beet, maar Verhofstad-tandjes heb je of heb je niet ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Sinterklaas dient daar niet voor. Die moet alleen maar tof zijn en pakjes komen brengen. Die mens weet niks van pedagogie.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Hoe koddig! Zowel de dapperheid van de zoon als uw traantjes ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Onze NKO-arts was hét wondermiddel om van de tut af te geraken. Zoonlief was amper 2 en had een stop in zijn oor, dus wij hopla naar de NKO-arts. Die sprak met zijn zware stem: "Ge tut nog!!!"

    We zijn buiten gekomen en Gaëtan overhandigde mij zijn tutje!!! Nooit meer nodig gehad!

    Een man die er wat van kan! :-)

    Christel

    BeantwoordenVerwijderen
  16. wat een klein drama! maar flink kind precies (wel een beetje smerig om dat op de goedheilig man te steken eh, tsss - anderzijds wordt Spanje wel zowat een ontwikkelingsland ondertussen, dus da's dan weer niet zo'n probleem :)

    BeantwoordenVerwijderen
  17. En ik die dacht dat de traantjes van hem waren.

    BeantwoordenVerwijderen