De rode schoentjes

...waren een cadeau van meter Janna en oh zo schoon, tot de dochter ze in haar handen kreeg.

De dochter, beter bekend als Lucille en door de Vince consequent 'zus' genoemd, heeft in een dikke week hiervan het volgende gemaakt:

En dat zonder tanden, ge moet het maar kunnen!

Wreed zonde, want het waren zo'n toffe slofkes.

Natuurlijk zijn er enkele mogelijke oplossingen:

a) Ik ga zelf aan de slag, pruts ze uit elkaar en naai er een nieuw stofke op.

b) Ik verstuur ze naar iemand met veel tijd, goesting en een naaimachine

c) Ik koop er mij nieuwe

d) Ik doe juist niks, het kind kruipt nog niet, laat staan dat ze loopt, dus schoeisel is geen basisbehoefte.

We gaan daar eerlijk in zijn, de kans dat optie a tot een goed einde wordt gebracht is weinig tot niets...

Voor optie c ben ik meestal wel te vinden, maar deze wou ik nog een tijdje houden.

En optie d is quasi onmogelijk, dat is iets genetisch bepaald denk ik...

Maar alle advies, evenals bereidwillige naaisels zijn goed!

(Dat laatste uiteraard tegen betaling of ruilhandel)

De zwarte randjes op de foto zijn trouwens niet om artistiek te doen, maar een gevolg hiervan:

Ocharme het kodakske, het heeft één baby overleefd, maar twee is duidelijk iets te veel van het goede...