recykleren en mogelijk reïncarneren

U herinnert zich misschien nog deze broek.
Waarschijnlijk niet, want ik heb het ding nadien nooit meer laten zien, noch heb ik het rond mijn gat gedragen.
Dat lag niet aan de omvang, maar wel aan het model.
Want kommer en kwel: het trok op niets, of toch wel: het trok op een broek van bij 'who's that girl'.
Ik weet niet hoe het met u zit, maar bij mij passen die niet.
Ettelijke seizoenen achter elkaar heb ik ze gepast, hun schone broeken in schone kleuren.
Elk seizoen opnieuw moest ik concluderen dat het mijn lijf allesbehalve flatteerde.
Niet dat het aan hun ligt: ik heb effectief al mensen gezien die daar schoon mee stonden, wat zeg ik: heel schoon, maar ik niet.

Dus mocht de schaar erin en werd het een broek voor de zoon.
Eentje met belachelijk veel elastiek vanachter.
Note to self: als je geen goesting hebt om een patroon te tekenen en besluit om er gewoon een broek op te leggen, neem dan op z'n minst een goed passend exemplaar!
Het kind staat er beter mee dan zijn moeder, ook minder brede heupen precies, al een chance!

De zoon huppelt er vrolijk in rond, en dat nog wel op zijn crocs.
Hij mag immers niet met schoenen binnen.

Niet dat ik alles zo overdreven proper wil houden, (u kent mij ondertussen toch al een beetje, niet?) maar door de egel.
Wij hebben sinds een tijd weer een egeltje in den hof lopen.
"Oh, hoe schattig!", hoor ik u kirren.
Enorm schattig, echt!

Ware het niet dat egels kakken en dat deze dat doet op de vierkante meter voor onze achterdeur.
Het beestje komt de kat haar eten oppeuzelen, geen probleem daarmee, maar de souvenirs zijn niet nodig.

Maar wat ik vandaag aantrof, doet mij vermoeden dat onze egel niet direct terug zal komen...

Het doet mij ook vermoeden dat ik morgen na het werk serieus ga vloeken als ik de beton aan het kuisen ben.