Abortus

Deze blogpost is niet geschikt voor gevoelige lezers en kinderen onder de 10 jaar.


Het gaat namelijk over Sinterklaas.
De dochter zou een pop krijgen, een zelfgemaakte naar het boek van Tante Hilde.
De stof vond ik in de restjesbak, al voor het boek er was.
Jammer, want anders had ik geweten dat het geen goede keuze was: het was friemelig en er zat wat glans op en al tijdens het strijken onbtdekte ik dat ze vlug scheeftrok.
Dat beloofde al niet veel goeds voor de toekomst...

En inderdaad: na het ineenzetten bleek dat het poppenkind het daglicht niet zou zien, ik verlos haar vroegtijdig uit haar lijden.
Met recht, zo vind ik.
Het poppenkind zou graag gezien worden, ondanks al haar eigenaardigheden, maar het is de eerste keer dat de dochter de komst van de Sint bewust meemaakt, dat kind moet al niet direct denken dat de Goedheiligman enkel brol brengt!

Een duimpje dat niet staat zoals hij zou moeten staan.

Naad die ongevraagd komt piepen.

Een been dat precies half verdraaid is.

Het kapsel dat niet in het boek staat, maar waarvan ik dacht: 'dat doe ik wel efkens, zo moeilijk kan het niet zijn'.

Gelukkig was het gezichtje nog niet geborduurd en kon het kind zelf niet zien hoe ze eruitzag, noch haar ongenoegen verbaal uiten.
Het ergste van al was: nog nooit duidde ik zo precies naadwaarde aan (of misschien zelfs: 'nog nooit duidde ik naadwaarde aan'). Gelukkig was er de kringwinkel en mensen met roze kussenslopen. Straks gaat de schaar erin.