woensdag 27 juni 2012

Hypochonder op een ander

Toen ik zo'n vijftal maanden zwanger was van de zoon, zat ik in de les voor mijn bachelor in het buitengewoon onderwijs.
Het ging over gen-mutaties, genetische afwijkingen en andere zaken die ge als toekomstige moeder écht, maar dan ook écht, niet wilt weten.
Ik overleefde de les, onthield er veel te veel van en baarde een kloeke zoon van 4.360kg en 54cm.

De Sanseveria bleef bij momenten echter een paniekmens en doorheen de jaren (alle bijna 4) had dat kind volgens mij allerlei symptomen.
Gelukkig was daar dan nog de Gilbert, mijn rots in de branding die begon te rologen als ik weer iets opmerkte, die zei dat ik maar moest stoppen en dat er niks mis was met de zoon, maar misschien wel met mij.
Ik steek het gedeeltelijk op het belachelijk moederlijke ongerust zijn, waarvan ik hoop dat er sommigen onder jullie dat ook hebben en voor een deel op het werk.

Toen de zoon langs de kinderarts moest voor een bronchitis, vroeg deze of hij nu snurkte.
Wij keken een beetje verbaasd, die zoon van ons hoorde je immers tot op de gang, altijd.
De babyfoon werd steevast op het minimum gezet omdat hij het geluid maakte van een kleine grizzlybeer.
De dokter adviseerde om eens langs de NKO arts te gaan in het voorjaar.
En zo geschiedde.

De Sanseveria koos diegene uit die als specialiteit spraakstoornissen bij kinderen had, want hoewel de Gilbert goed kon sussen en relativeren, bleef dit een gevoelig punt.
De eerste vraag die ze stelde was hoe het zat met zijn spreken.
De Sanseveria maakte zich al klaar om verweten te worden dat ze overdreef en vertelde met schaamrood op de wangen dat zij vond dat het niet evolueerde zoals het moest, maar dat de Gilbert vond van wel.
De dokteres zei dat moeders hun buikgevoel nooit mochten onderschatten en de Sanseveria was weer even blij dat ze een vrouw was.



Vijf minuten later was het onderzoek afgerond en zat de Sanseveria te snotteren.
Snotteren van opluchting.
Snotteren omdat er iemand was die zei dat er inderdaad iets mis was met de spraak, maar dat ze dat konden oplossen met buisjes.
Het schaap had zoveel vocht achter zijn oortjes, dat hij gewoon niet goed kon horen, laat staan dat hij dan goed kon leren spreken.
Ook een beetje snotteren van compassie, want het kind dat bestempeld werd als een hele slechte eter (behalve voor taart, broccoli en rode bietenpuree) had gigantische amandelen die hem beletten om fatsoenlijk te slikken (zoek het woord 'rumineren' op!).
Dat snurken, was uiteindelijk het minst erge, vond ik op die moment.

De operatie was op een half uurtje achter de rug en mijn hart brak toen het verwarde ventje uit narcose ontwaakte.
Na nog een halve dag slapen, een ijsje en het obligatoire toiletbezoek, mochten we naar huis.





En nu, nu kan ik zeggen dat ze gelijk had, toen ze me vertelde dat we een volledig ander kind zouden krijgen binnen een paar maanden.
Deze morgen ging hij na mij op de weegschaal staan: 18.5kg.
18.5!!!
Dat is 3kg meer dan bij zijn operatie en ook al is hij ondertussen ook weer groter geworden en blijft het een sprietje, mijn geluk kon niet op (dat was minder toen ik zelf op de weegschaal stond).
Zijn woordenschat en zinsbouw zijn enorm vooruitgegaan, het kind hoort nu zelfs wat de GPS zegt!
Qua articulatie zijn we er nog niet helemaal, maar alles tegelijkertijd, dat zou wat veel van het goede zijn!
En dan nog het snurken: waar ik vroeger al onderaan de trap kon horen dat hij vast sliep, moet ik nu vlak naast hem zitten om te merken dat hij ademt.
Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn gepieker!

24 opmerkingen:

  1. Een vriendin van mij heeft net hetzelfde meegemaakt met haar zoontje! Komt allemaal in orde. En inderdaad, soms als mama, gewoon dat buikgevoel volgen!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Och, ik ben hier thuis ook altijd de hypochonder. Als ik over iets begin, zie ik de ogen al vertrekken, gevolgd door een zucht, en ne frons, zo van: doe ne keer normaal. Maar mama's zijn nu eenmaal mama's en mama's hebben altijd gelijk, altijd!
    Beroepsmisvorming, ik ken er ook alles van.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, maar gij had waarschijnlijk zelf dat vocht achter de oortjes zien zitten, niet?

      Verwijderen
  3. Wat een mooi verhaal en vooral fijn dat ze je ventje hebben kunnen helpen!
    't Is een dunne grens tussen bezorgd en over-bezorgd... Bij ons is het voorlopig omgekeerd: ik ben de mwa-ja-zal-wel-niks-zijn en mijn ventje is de bezorgde, maar ik ben eens benieuwd wat dat wordt als ik binnen een paar maand moeder wordt. Alleszins is het buikgevoel niet te onderschatten.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, wacht nog maar even tot die kleine spruit er is! Ik heb tijdens de zwangerschap een klik gemaakt, ineens dacht ik: "vanaf nu ben ik nooit meer 100% gerust". In het begin was dat precies ook effectief zo, maar je groeit daar zelf ook in. Ik ben benieuwd hoe het voor jou zal zijn!

      Verwijderen
  4. En nu zit er hier nog zo 'n overbezorgde mama die onmiddellijk denkt aan de dochter van twee die ook zo gigantisch luid snurkt...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik heb deze week ook mijn staaltje moederbuikgevoel gevolgd. En ik hoorde van de dokter dat als een moeder ongerust is, ze dat altijd serieus nemen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, jullie hebben precies ook wel een erge week achter de rug! Alles in orde nu, hoop ik?

      Verwijderen
  6. Gaëtan die snurkte ook heel hard. En ik weet dat ik eens op de trein zat (kwam van Brugge back to 't Stad) en die studenten maar lachen om dat gesnurk van die kleine man.

    Hij had poliepen id neus en wat hartverscheurend om hem uit de narcose te zien komen. Totaal verward! Trok zijn infuus eruit... zo slecht wakker geworden. Het doet je wat! Maar kijk eens aan nr jullie kleine man! Wat een vooruitgang dat hij boekt! Geweldig toch!!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hier net hetzelfde bij het wakker worden en roepen: "mama, help!", ik begon er bijna zelf van te huilen.

      Verwijderen
  7. ocharme da kind! en amaai, een hoeraatje voor jouw buikgevoel!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Idd, vandaag minder 'hoera' voor het buikgevoel: een zak chips, 2 koeken, een stuk chocolade en een boke met kaas en mayo, burps...

      Verwijderen
  8. Amaai, ik zit hier te snotteren achter het scherm!! Mooi*

    BeantwoordenVerwijderen
  9. mor het dutske toch! Nuja meteen 2 problemen in 1 klap opgelost en voelt hij er zich 1000x beter bij!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Oooh, ocharme! En ook hoeraaaa dat het nu zo veel beter gaat!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Hier al voor de derde keer gebuisd en het kind is pas drie. En mijn omgeving maar zeggen dat dat toch wel erg veel was en dat dat toch wel erg jong was, zeven maand. Ik kan uw zucht van opluchting tot hier horen, en het verhaal sterkt mij ook in het feit dat dat toch geen slecht idee was, dat gebuis, al hebben we haar tot nu toe altijd het zwemmen moeten ontzeggen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. En oorstopkes? De Vince heeft er op maat gemaakte (40€ ofzo), niet goedkoop, maar met toekomstige zwemlessen in het achterhoofd vonden wij dat de investering wel waard.

      Verwijderen
  12. Nu heeft 'm wel al die pipi en kaka woordenschat van zijn vroege peuterjaren gemist hè.

    PS: Ik vond 'm inderdaad al zo verdikt een paar dagen geleden... Duh. Ge bent vergeten wat de weegschaal zei toen jij voor hem erop ging staan. Voor jou een amandel extra? ;-)

    (Hoor mij! Voormalige deurblokkeerder. Sorry'tjes hoor!)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. De weegschaal zei ongeveer hetzelfde als bij u! Raceke naar de 70?
      (Vanaf morgen dan, want ik eet sebiet friet)

      Verwijderen