maandag 11 juni 2012

Dan toch niet dement!

Gemiddeld bel ik een keer of 3 per dag naar mijn gsm om te kijken waar hij ligt, mijn sleutels zijn constant kwijt en ik moet drie paar zonnebrillen hebben omdat ik er altijd wel één uit een sjakos vergeet te pakken.
Niemand van de collega's geloofde dan ook dat ik mijn sleutel niet zelf had kwijt gedaan.

Kwam het door het feit dat mensen mij steeds spontaan hun sleutelbos aanboden wanneer ik voor de klasdeur stond?
Had het verliezen-van-sleutels-in-eigen-boekentas er iets mee te maken?
Verraadde het 3 sleutels kwijt op 5 jaar misschien dat ik niet de meest gestructureerde persoon ben?
Geen idee, maar men ging er simpelweg van uit dat ik ze wel ergens was vergeten en dat ze ooit, waarschijnlijk bij het leeghalen van ons huis na mijn overlijden, wel teruggevonden zouden worden.
Ik was daar ondertussen ook van overtuigd.
Sterker nog, ik overwoog om sudoku's te maken en mij een nintendo DS aan te schaffen om van die geheugenspelletjes te doen. En mijn brein, dat zou later aan de wetenschap geschonken worden om een baanbrekende remedie te vinden.

Groot was dan ook mijn verbazing toen de opvoedster één van onze gasten naar de klas bracht met de mededeling "dat ze thuis iets gevonden hadden dat niet van hen was" en "of ik enig idee had van wie het zou kunnen zijn".
Ja!
Van mij!
Mijn sleutels!

Bijna een jaar had de kastaar ze al thuis liggen en maar gniffelen ondertussen.
Het spreekt voor zicht dat ik direct aan iedereen die in de buurt was meedeelde dat het niet mijn schuld was en ik dus niet zo vergeetachtig/ slordig ben als ze wel denken.
Aah, een zalig moment, temeer omdat de kans groot is dat ik de sleutel in kwestie volgende week weer kwijt ben en het dan eens niet iemand anders zijn schuld is.
Volgens mij is dit hoe een overwinningsroes aanvoelt!

En verder:
- Gingen we eten met de klas.
In plaats van te trakteren met snoep ofzo, trekken wij één keer per jaar op restaurant.
- Kregen we nadien een ijsje van de logo die met pensioen gaat
- Gingen we onze nieuwe kippen bekijken.
De zoon mocht de namen kiezen en hij doet dat goed.
Na Vlagje (de kat) hebben we nu ook Lekstok en Huisje, de kippen.
Ik bereid mij nu al mentaal voor op kleinkinderen met de prachtige namen Postzegel en Eierwekkerke.
- Een pakje ontvangen met superleuke inhoud, merci!

Het was een fijne dag!

 Negen paar voetjes op onze trampoline.

18 opmerkingen:

  1. En gij zijt die met de blote benen?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Off course, ik had mijn schoonste orthopedische schoenen aangetrokken!

      Verwijderen
  2. Ik doe niet mee aan sleutelbossen, want ik verlies ook telkens mijn sleutel van 't school en dan is het er maar ene ipv allemaal (en mijn sjakossen en al de rest)
    http://zapnimf.wordpress.com/2006/09/09/geef-toe-zapnimf-je-bent-een-loser/
    Maar wonder boven wonder krijg ik altijd alles weer terug.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lekstok en Huisje :-) Hij is tenminste origineel in zijn naamkeuze.
    Uw sleutelverhaal herinnert me aan het begin toen we alleen woonden: de eerste weken vergat ik regelmatig mijn sleutel... Gelukkig was de buurvrouw altijd thuis en heeft zij een sleutel van onze achterdeur ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ah, en ik bel ook vaak naar mijn gsm. Gelukkig is onze vaste lijn wél met draad, anders zouden we die ook nog elke keer 'verkeerd leggen'..

      Verwijderen
    2. Het zelfde probleem met de draagbare telefoon, die dan ergens plat en kwijt ligt te wezen.

      Verwijderen
    3. Als je tenminste al je eigen nummer geeft en niet dat van je moeder.

      Verwijderen
  4. Ik had zo'n sleutelhanger waar ge op kunt fluiten en dan floot die terug! Maar die floot ook elke keer als de deur van mijn kot piepte. Handig.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat werkt echt goed ofwa?
      UIk dacht altijd dat het zever in pakskes was.

      Verwijderen
  5. Ik deed zelfs onze draagbare telefoon kwijt. Ge kunt het u al levendig voorstellen: armen vol kabassen, kinderen die nog maar ene schoen en nen halve jas aanhebben, al twee minuten te laat voor school en de telefoon gaat. Ge steekt den hoorn tussen uw oor, sleurt een kind met de arm mee, terwijl het ander onder den anderen arm bengelt. Ge propt iedereen en alles in den auto, legt de telefoon boven op den auto en gaat de deur vastmaken. Pas 's avonds als ge thuiskomt, zijt ge den telefoon kwijt en moet ge nog een half uur nadenken wanneer ge dieje het laatst gebruikt hebt, ...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Tja, en eens te ver van de woonst verwijderd heeft het geen zin meer dat ge staat te bellen hé.

      Verwijderen
  6. Oef, een opluchting, toch geen dementie. Anders moest de Gilbert nog zorgverlof nemen!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Mahahaha. Postzegel, toch wel nog ne leuke naam denk ik! Uniek, ook.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. ik heb echt tranen in mijn ogen van het lachen
    ik heb een vriendin gelijk u (een ander dan tapetet)die is bij de polis
    die was ook altijd alles kwijt, toen had ze met rode alcoholstift haar naam aan den binnenkant van hare politiejas geschreven, toen stond de commisaris daar met die jas:
    wie heeft zijn naam in mijne jas geschreven...volgens mij ben jij familie van haar!

    BeantwoordenVerwijderen