Hypochonder op een ander

Toen ik zo'n vijftal maanden zwanger was van de zoon, zat ik in de les voor mijn bachelor in het buitengewoon onderwijs.
Het ging over gen-mutaties, genetische afwijkingen en andere zaken die ge als toekomstige moeder écht, maar dan ook écht, niet wilt weten.
Ik overleefde de les, onthield er veel te veel van en baarde een kloeke zoon van 4.360kg en 54cm.

De Sanseveria bleef bij momenten echter een paniekmens en doorheen de jaren (alle bijna 4) had dat kind volgens mij allerlei symptomen.
Gelukkig was daar dan nog de Gilbert, mijn rots in de branding die begon te rologen als ik weer iets opmerkte, die zei dat ik maar moest stoppen en dat er niks mis was met de zoon, maar misschien wel met mij.
Ik steek het gedeeltelijk op het belachelijk moederlijke ongerust zijn, waarvan ik hoop dat er sommigen onder jullie dat ook hebben en voor een deel op het werk.

Toen de zoon langs de kinderarts moest voor een bronchitis, vroeg deze of hij nu snurkte.
Wij keken een beetje verbaasd, die zoon van ons hoorde je immers tot op de gang, altijd.
De babyfoon werd steevast op het minimum gezet omdat hij het geluid maakte van een kleine grizzlybeer.
De dokter adviseerde om eens langs de NKO arts te gaan in het voorjaar.
En zo geschiedde.

De Sanseveria koos diegene uit die als specialiteit spraakstoornissen bij kinderen had, want hoewel de Gilbert goed kon sussen en relativeren, bleef dit een gevoelig punt.
De eerste vraag die ze stelde was hoe het zat met zijn spreken.
De Sanseveria maakte zich al klaar om verweten te worden dat ze overdreef en vertelde met schaamrood op de wangen dat zij vond dat het niet evolueerde zoals het moest, maar dat de Gilbert vond van wel.
De dokteres zei dat moeders hun buikgevoel nooit mochten onderschatten en de Sanseveria was weer even blij dat ze een vrouw was.



Vijf minuten later was het onderzoek afgerond en zat de Sanseveria te snotteren.
Snotteren van opluchting.
Snotteren omdat er iemand was die zei dat er inderdaad iets mis was met de spraak, maar dat ze dat konden oplossen met buisjes.
Het schaap had zoveel vocht achter zijn oortjes, dat hij gewoon niet goed kon horen, laat staan dat hij dan goed kon leren spreken.
Ook een beetje snotteren van compassie, want het kind dat bestempeld werd als een hele slechte eter (behalve voor taart, broccoli en rode bietenpuree) had gigantische amandelen die hem beletten om fatsoenlijk te slikken (zoek het woord 'rumineren' op!).
Dat snurken, was uiteindelijk het minst erge, vond ik op die moment.

De operatie was op een half uurtje achter de rug en mijn hart brak toen het verwarde ventje uit narcose ontwaakte.
Na nog een halve dag slapen, een ijsje en het obligatoire toiletbezoek, mochten we naar huis.

En nu, nu kan ik zeggen dat ze gelijk had, toen ze me vertelde dat we een volledig ander kind zouden krijgen binnen een paar maanden.
Deze morgen ging hij na mij op de weegschaal staan: 18.5kg.
18.5!!!
Dat is 3kg meer dan bij zijn operatie en ook al is hij ondertussen ook weer groter geworden en blijft het een sprietje, mijn geluk kon niet op (dat was minder toen ik zelf op de weegschaal stond).
Zijn woordenschat en zinsbouw zijn enorm vooruitgegaan, het kind hoort nu zelfs wat de GPS zegt!
Qua articulatie zijn we er nog niet helemaal, maar alles tegelijkertijd, dat zou wat veel van het goede zijn!
En dan nog het snurken: waar ik vroeger al onderaan de trap kon horen dat hij vast sliep, moet ik nu vlak naast hem zitten om te merken dat hij ademt.
Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn gepieker!