Er is wat loos met de framboos

Ik las bij haar dat er al frambozen waren.
'Morgen toch eens nakijken', dacht ik bij mezelf.
Onze frambozen staan  namelijk niet in onze tuin, maar er net buiten, tegen de omheining.
Ik had ooit de idyllische voorstelling dat ons kinders later in het paadje zouden spelen met hun vrienden en ondertussen gezellig framboosjes konden plukken.
Ik heb al ontdekt dat er van mijn idyllische voorstellingen weinig terecht komt.
Zijn al uitgevoerd en onhaalbaar bevonden: museumbezoek met kinders, op uw gat zitten en uw kinders laten spelen in de speeltuin, gezellige wandeltocht met maten en bijhorende kinders.
Staat nog op het in-het-water-te-vallen-lijstje: rit naar Frankrijk, opstellen van de campingkar, kamperen met kinders en terug op het gewicht van den trouw geraken.

Soit.
Eerder was mij al opgevallen dat ze gigantisch gegroeid waren.
Zo hoog bijna, dat ik rustig in mijn blootje door den hof kon dartelen zonder dat iemand daar last van zou hebben (buiten de buren dan, misschien).
Ik had ze ook niet gesnoeid, want ik had ergens gelezen dat het maar om de twee jaar moest en als er iets werkbesparend is, dan doe ik het!

Driewerf bleit: tegen mij omheining trof ik amper één lichtroze framboos.
De gigantische takken zien eruit als frambozen, maar dragen geen vruchten, ook niet veel stekels en zijn vooral dik, waterachtig en hoog.
Zit er hier een kenner onder jullie of een struikchirurg?
Ik vermoed dat ik ze het best kan snoeien, maar ik weet niet of dat voldoende zal zijn (let op de eerder geel dan groene kleur)

Tot zover de groene vingers van de Sanseveria.