dat zit wel snor!

U weet dat misschien nog niet, maar de sanseveria staat in het onderwijs.
Het Buitengewone onderwijs zelfs, wat mij betreft de tofste onderwijstak die er is!
Onder mijn vleugels bevinden zich twee klassen, waarvan één de klas waar ik titularis ben en het meeste uren vertoef.
Die klas bestaat uit meisjes, 9 meisjes om precies te zijn, tussen de 17 en 22 jaar.
"Ochot,", hoor ik u denken, "slechts 9"
Jep, slechts 9, maar die 9 hebben hormonen en mondjes die niet stilstaan en ze moeien zich constant met elkaar en met de leerkrachten.
Een volledige dag tussen mijn dames en uw oren tuten, gegarandeerd.
Ik mag dat zeggen, want buiten tutende oren, heb ik ook een groot hart voor mijn dames, ik zie ze echt graag, alle 9!

In mijn lessenrooster bevindt zich onder andere het vak 'naad'.
Heel veel moet ge u daar niet bij voorstellen: rijgsteken, een occasionele siersteek en smyrna, veel smyrna.
Mijn haar komt al recht als ik bedenk dat ik zo tig kussens in huis zou hebben, maar ze doen dat bij ons echt graag.
Maar verandering van spijs doet eten, dus werd het tijd voor iets nieuws!

Uit de naadklas haalde ik een afgeschreven naaimachine om de cadeautjes voor Vaderdag in elkaar te steken: rijstkussentjes.
Zelfde principe als het kersenpittenkussen, maar dan gevuld met rijst.

Mijn leerlingen mochten eerst een snorrenmodel kiezen.
Daarna werd er getekend en geknipt.
Vervolgens mochten ze op een papiertje een tekening maken die hen aan hun papa deed denken.
Op de foto hierboven ziet u, van boven naar onder: een bloemeke (ooh), hartjes: rood en zwart (hoe lief!) en een sigaret (meup, niet schattig, maar wel realistisch, ze nemen geen blad voor hun mond, die dames van mij).
Ik maakte stempels van hun tekeningen en zij drukten ze op de stof.
Nadien werd er (met de nodige assistentie) gestikt.
Awel, ik vind het resultaat meer dan geslaagd, ze hebben echt hun best gedaan!


Als afsluiter en geheel naast de kwestie zijnde, heb ik nog een kleine boodschap voor de mensen van de 'belgerinkel' actie.
Jullie poncho van de vorige editie is toch niet helemaal wat het moet zijn.
Op de foto ziet hij er schoon en een beetje romantisch uit en al, maar die foto is niet getrokken in de stortbui waar ik mij deze ochtend mocht door peddelen.
Al een geluk dat er een internaat aan onze school is, zodat ik een T-shirt van één van de gasten kon aandoen, 'wit en 'nat' zijn immers niet de ideale combi voor een werkdag.
Ook bedankt aan de Fons, voor zijn reserve schoenen, ik leek een beetje op Wiske, maar ik had tenminste terug droge voeten...