Impressie van de voorbije weken

Ik ben er nog.
Ik was niet op reis, zat niet constant in mijnen hof (of toch niet op mijn gemak) en ben niet zwanger.
Het was alleen een beetje druk, te druk en alles kwam zo'n beetje samen.
'Spreiden', hoor ik u al denken, 'ge moet uw werk spreiden, dan valt dat mee'.
Deze keer was dat niet aan de orde, dat is zelfs nooit aan de orde bij mij.
Wat dan wel?
Uitstelgedrag!
Niks doen wat ge leuk vindt (of toch niet te veel), want daar hebt ge geen tijd voor.
Ook niks echt nuttigs doen, want daar hebt ge nog (een beetje) tijd voor.
Enfin, het einde is in zicht dus stond ik mijzelf toe om nog eens iets te delen met jullie.

 De zoon die even zielig was, maar daar vertel ik u binnenkort meer over.

 

 Een kat voor de vogel. Zap, ge hebt volgelingen!

 Het skelet met de muizekes, waar de kinders zwaar fan van waren.

De dochter, bij wie de schoenenfetish een beetje Marcosiaans begint te worden.

Kermis voor de kinders (en 's avonds een beetje voor de moeder).

Den hof

Al drie jaar ben ik aan het fantaseren over mijn groentetuin, al drie jaar kwam er niks van en lag hij eigenlijk nog bij de buren. Maar nu is hij er!
Opgedeeld en aangeplant zoals ik het wou. Met padjes tussen mijn 4 stukken en hier en daar een naamkaartje en ook onkruid, vooral veel onkruid.
Ik heb dat vorige week nochtans uitgetrokken!
Gelukkig ook plantjes, veel plantjes!

Rij worteltjes nr2. Rij nr1 ziet er een stuk minder spectaculair uit.
Op het zakje stond namelijk 'zaai in rijen, 15cm uit elkaar'.
De Sanseveria interpreteerde dit als 'plant om de 15cm een zaadje'.
De frank viel pas toen ik het dolgelukkig tegen de Gilbert aan het verkondigen was.
Gelukkig kan die mens mij niet zo snel meer dumpen, maar mij uitlachen, dat deed hij wel.

Tussen de erwtjes en de maïs komen nog boontjes te staan. Niet van die op stokken, we maken het onszelf gemakkelijk!

De mesthoop moet er nog komen, evenals het pad ernaartoe.
De selder gaat op in het onkruidveld dat ik niet durf aanraken, omdat ik er ook een weidebloemenmélange gezaaid heb (mélange, dat klinkt toch zoveel schoner dan 'mengeling').
De pompoenen en artisjok zijn er ook nog niet, daar is het nog wat te vroeg voor.
Naast de courgettes heb ik nog redelijk wat plaats, maar totaal geen inspiratie. Suggesties zijn welkom, maar onthou: het codewoord is 'simpel'!
En daarachter, lieve vriendjes, achter wat ooit onze omheining wordt, wonen mijn schoonouders. Ik wil daar met u gerust eens over babbelen bij een stuk taart en een tas thee, maar voor vandaag hou ik het hierbij.

Den hof en ik, wij gaan goed overeen komen, ik voel het!

Euhm, niet okay!?!

Op de eerste (halve, we moeten daar stilletjesaan terug aan gewend geraken) dag dat de Gilbert terug thuis was, zouden we naar de plaatselijke zoo gaan.
U leest dat goed, ik woon in een boerengat, maar op fietsafstand is hier één van de tofste dierentuinen!
Maar goed, het regende oude wijven en een alternatief werd gezocht: zetelzoeken.

Ten huize Sanseveria is men toe aan een nieuwe zetel, tot mijn grote spijt.
Ons exemplaar van 50€ uit de kringwinkel begint uit elkaar te scheuren en de kinders mogen er van mij amper in gaan zitten, uit angst dat ze het erger maken.
Hij gaat niet naar het stort, maar naar de kelder alwaar hij zal wachten op de dag dat de Sanseveria hem eigenhandig terug in al zijn glorie zal herstellen.
Hij zal lang moeten wachten, dat wel ja.

Maar goed, wij gingen zetelzoeken.
Er werden enkele exemplaren gekeurd, er werd van mening verschild en er werd uiteindelijk niets besloten of gekocht, want zowel de Gilbert als ik zijn geweldige twijfelwijven.
Waar we wel direct zeker van waren, was van het feit dat mensen die het volgende beeldje in hun living hebben staan een beetje vies zijn.
En dat mensen die dat produceren slechte smaak hebben.

 

 

In te halen barmhartigheid

Met excuses voor de late post, maar ik had er niet eerder de tijd voor.
Barmhartig dat ik geweest ben dit weekend, niet te doen!
Op zaterdag en zondag werden er enorm veel dorstigen gelaafd, éviddement, want ik stond achter de toog en veel anders valt daar niet te doen.

Of toch:
- Uw talenkennis bijschaven.
Het ideale moment daarvoor trouwens: zatte mensen kennen hun eigen grammatica ook maar half, waardoor ze zeer snel onder de indruk zijn van de uwe.

- Mensen kijken.
Ik heb de festivaldresscode voor dit jaar gezien en ze is wansmakelijk, geloof me vrij.
U hebt twee opties en ze zijn allebei mottig. Dat wordt kiezen tussen de pest of de cholera, of gewoon helemaal niet meedoen, wat ik u ten zeerste kan aanraden!
De eerste mogelijkheid zijn broekkousen, maar dan van de nylon soort en het liefst zeer doorzichtig, met prints of met gaten en daarboven dragen ze een shortje.
 Ik zeg 'shortje' omdat de lap het strookje stof amper de billen mag bedekken. Sterker nog, niemand van die meisjes droeg een onderbroek volgens mij, want dat kwam ze eronder uit!
Het bijpassend schoeisel zijn trouwens van die platte sloefkes met veters.
 'Bijpassend' is ironisch bedoelt, want het enige wat daarbij past, is een kamerjas!
De tweede optie is een legging, met een t-shirt, dat eindigt boven de billen en diezelfde platte sloefkes.
We kunnen daar kort in zijn: niemand staat daarmee.
Van maat 36 tot 46, heupen of niet: het is lelijk. En het feit dat er een luipaardprint over uw gehele onderregio loopt doet daar allesbehalve goed aan.
Ik excuseer mij voor het gebrek aan fotografisch materiaal, maar ik vertrouw op uw verbeelding  en goede smaak om mee te huiveren met mij over deze -toch wel erg- zorgwekkende evolutie van de vestimentaire code op festivals.

- Drinken!
Na de uren uiteraard, wat denkt u wel?!
Ik had geen zin in pintjes en cava dat vind ik er ook zwaar over voor een festival, dus werd het fanta met jägermeister (1 flesje fanta met twee shotjes jäger).
En niks kater de dag nadien, hoera!

- De gevangenen bevrijden, om de 'week van barmhartigheid' te beëindigen.

 'Help! Ik ben gevangen!

 

'Vreest niet, o zatte jongeling! De Sanseveria komt u redden!'

 

'Verdorie! Een dubbele mastworp!'

 

' Jeej Sanseveria, gij zijt de beste!'

'Da is jom, da is!'

Week van Barmhartigheid: de vreemdelingen herbergen

Enfin, nog niet helemaal, maar morgen zijn de vreemdelingen waarschijnlijk te zat om hun eigen tenten op te stellen.
In huis wordt ook nog wat extra volk 'herbergt', tof!
Ahja, de foto trekt op niks, ik zie dat ook, maar ik was te lui om naar buiten te gaan en mijn keukenraam is blijkbaar niet zo proper als ik dacht.

Erbarmelijke barmhartigheid

Het moest er maar van komen: na mijn gestoef over hoe makkelijk het wel niet is om de werken van barmhartigheid te voltrekken en ondertussen ook nog lui te zijn en al, zit ik vast!
Het plan was om vandaag de zieken te bezoeken, niet ikzelf, maar een deel van mij, meer bepaald mijn bloed.
Ahja, want gegeven bloed komt zelden bij gezonde mensen terecht.
Ik doe dat nu ongeveer een jaar en ik heb spijt dat ik daar niet vroeger mee begonnen ben, echt waar!
Ge voelt u goed nadien (ik ben O+, mijn bloed is keipopulair!) en ge moogt ongegeneerd koekjes eten.
Win-win situatie!

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik enkel ga als er iemand meegaat.
Niet om mijn handje vast te houden (nog net niet!) maar om tegen te ratelen terwijl de verpleegster de naald in mijn arm steekt.
Ik word zelfs al een beetje mottig tijdens het typen, de Sanseveria is geen held als het op naalden aankomt, verre van!

Aangezien er vandaag niemand van de donorvriendjes kon, ben ik ook niet geweest, maar ik probeer het zo snel mogelijk goed te maken!
Probeer dus vooral om geen accidenten te doen dit weekend.
Blijf binnen, ver verwijderd van alle huishoudelijke apparaten die op hol kunnen slaan, bouw u het liefst van al een kamp onder de keukentafel en sla proviand in voor een hele week, zodat ge niet naar buiten moet.
Zet misschien ook ergens een emmertje, ge moest zo maar eens bijna verdrinken in het toilet.
Wikkel u in een donsdeken (type: winter), vermijd scherpe hoeken en denk eraan: kalmte kan u redden. Kalmte en spa bruis!

Ik vrees ervoor dat het morgen ook niet vet zal zijn, maar ik hoop op een barmhartig weekend!

Week van barmhartigheid: de hongerigen spijzen

Honger: het is een relatief begrip.
De collega die zo vriendelijk was om mij een banaan en reep chocolade te geven, nam aan dat ik honger had.
Pffft! Nee!
Goesting was het en hormonale drang naar voedsel, maar geen honger.

Maar de Gilbert, die nu al minstens twee weken om 7.30u vertrekt en pas tegen 22.30u naar huis komt, die heeft honger.
Honger naar huiselijkheid, warmte en gezelligheid.
En niets zegt zo goed huiselijkheid als cakejes.
Of toch wel: cakejes in bulk gebakken!
12 gewone, 12 met chocolade, 12 met cocos en nog een biscuitvorm met banaan en chocolade.
Instant huiselijkheid zeg ik u!
En volledig barmhartig: geen enkel verdween in mijn mond!

(ok, misschien is de mens ook al eens blij dat hij weg kan, maar ik ga er van uit dat hij liever thuis zou zitten, laat mij dat maar geloven!)