De broek, haar rits, mijn heupen & hun vetlaag

Ge kent dat wel: ge gaat ergens naartoe en op de terugweg, komt ge iemand tegen.
Een blik op de klok vertelt u dat er nog wel 20 minuten zijn. Veel te kort om helemaal bij te praten, maar kom: ge neemt wat ge kunt.
Dan wordt het tijd om te vertrekken. 12 minuten om van de Kammenstraat naar het station te gaan: onmogelijk, tenzij ge een fiets hebt.
Of nee: ook in dat geval onmogelijk, want de Meir loopt zo vol dat er amper te fietsen valt!
Geen paniek: een uur later vertrekt er terug een trein, dat ge niet meer op tijd zijt voor het etentje, overleeft ge wel.
Maar dat ge u niet meer kunt opfrissen: dat is een ander probleem!
Gelukkig is er voor elk probleem een oplossing, hieronder leest u de mijne.

Ik had enkele bloesjes gekocht bij Think Twice, mijn favoriete tweedehandswinkel. Een fris bovenstuk had ik dus. Alhoewel: fris.. We gaan daar niet flauw over doen: kleding uit de tweedehandswinkel verdwijnt hier thuis eerst in de was. Op naar de Inno om, geheel subtiel als ik ben, wat parfum in mijn tas te spuiten.

De bovenkant was in orde, maar daar bleef het dan ook bij. Het bloesje was niet super lang en mijn broek was niet echt hoog: het was geen zicht. Tien minuten voor de winkel zijn deuren sloot, dook ik weer de Think Twice binnen. Ik vond een broek die lang genoeg was en juist groot genoeg of juist te klein. Tijd om te passen was er niet meer, maar voor 4€ durf ik al eens een risico nemen.

Ik fietste terug richting station en sprong op de trein.Ergens tussen Lier en Herentals vroeg ik aan het meisje dat naast me zat af ze de rest van mijn tassen in de gaten wou houden.
Ik begaf mij naar het toilet om mij om te kleden, want verder ben ik niet zo'n fan van treintoiletten.
Ik deed mijn 'nieuwe' bloes aan en gleed in de jeans.
Ik perste alle lucht uit mijn longen, trok mijn buik in en kreeg de knop net dicht. Oef!
Uit ervaring weet ik dat de rits dan meestal geen probleem meer vormt.
Uit ervaring weet ik echter ook dat er altijd uitzonderingen zijn.
Die uitzondering vinden meestal plaats op een volle trein. Of op een toilet waar ge natuurlijk niet op de grond kunt liggen in een ultieme poging om die rits toch maar dicht te krijgen.
Met mijn tas voor mijn kruis en een knalrode kop liep ik terug naar mijn zitplaats. 'Gewoon even zitten, dan rekt de stof', maakte ik mezelf wijs.
De trein stopte.
Met mijn tas nog steeds op dezelfde plaats liep ik naar de bushalte.
Ik ging achteraan in de bus zitten en probeerde de rits dicht te krijgen.
Niets.
Nog eens.
Nope.
Het moet het meest marginale zicht geweest zijn voor voorbijgangers, daar twijfel ik niet aan: iemand die half zittend, half liggend op haar stoel allerlei dubieuze bewegingen maakt en een hoofd als een tomaat heeft.
Helaas...

Aangekomen op mijn bestemming, liep ik dus nog steeds met mijn tas voor mij.
Ik ging het restaurant binnen, groette iedereen vluchtig en haastte mij naar het toilet.
Ik maakte mij zo smal als ik kon, zwoor nooit nog iets te kopen dat eigenlijk te klein was, verwenste mijn heupen en... kreeg de rits dicht

Om het te vieren heb ik daarna een moeulleux gegeten!
En het verhaal van de rits tegen jan en alleman verteld.
Ik ben nogal goed in zelfrelativering.