Laten we carpoolen. Alsjeblieft: laten we carpoolen!

Dat we in de vakantie ergens thuis karaoke zouden gaan zingen.
Maar dat uiteindelijk niemand van ons een karaoke machine heeft.
(Ik ben er nog niet uit of dat in ons voor- of nadeel speelt)
Dat we dan gewoon maar op café zouden gaan.

En daar ging het fout.
Het café was op fietsafstand en heeft de meest zalige rode huiswijn (dat mag ook wel, als het vroeger een wijnhandel was).
En omdat het altijd gezellig is met de collega's werd het laat, bleef de drank vloeien en werd er heel wat afgelachen en plannen gesmeed.

Toen de barman smeekte om te mogen sluiten omdat hij de dag nadien examen had, ging ik samen met een collega nog eentje drinken bij iemand thuis.
Waar ik blijk gaf van een buitengewoon artistiek inzicht (ja, ik kan dat als ik gedronken heb, ik praat ook vloeiend Duits als ik gedronken heb).
In slaap viel onder de yoga plant (ik ben echt geen yoga type, in welke toestand dan ook).
En wakker werd nadat de vriendin riep 'dat we nu wel echt moesten vertrekken!'.

Het voordeel van de zaak was dat de terugweg veel sneller leek dan de heenweg en dat het ineens ook een pak warmer was.
Ook dat de zoon pas om half tien de kamer binnenkwam om te zeggen dat hij honger had: merci!
En de dochter, die niets liever doet dan snoezen in bed en die ik een uur later dan maar zelf uit haar nest ging plukken, alwaar het kind nog verzocht om eventjes te komen knuffelen. Natuurlijk! Graag! Uren aan een stuk zelfs!

Mijn dank gaat ook uit naar de vriendin met kroost die langskwamen: geen enkel verwijt naar de katerige kop krijgen, zelfs niet wanneer ge voorstelt om pannenkoeken te kopen in plaats van te bakken: dat is schoon!
Dank ook aan de Gilbert, die geen enkel probleem had met de toestand of het late uur (de gekochte pannenkoeken vond hij dan wel niet kunnen...).

Voor zij die nu denken: "Tsk! Gij ontaarde moeder!": dat gebeurt hier écht niet maandelijks, verre van zelfs.
Het had trouwens ook nog erger gekund: naast onze tafel stond een vrouw die gewoon overgaf tegen de toog (en niemand die dat merkte).

Maar toch, lieve collega's: volgende keer kiezen jullie maar een café dat wat verder uit de buurt ligt.
Ik zal met plezier jullie chauffeur voor de avond zijn. Echt.