Konijn, dat gaat er ook altijd in.

De dochter haar carnavalskostuum, dat was nog niet gepasseerd.
We moeten daar eigenlijk voor teruggaan in de tijd, meer bepaald naar hier.
Die lapjes, die lagen hier dus al een tijdje. De zoon wilt zich enkel verkleden in het thema dat de school doet, de meeloper!
Maar de dochter, dat is een eigenwijs geval en voor één keer kon ik daar mijn profijt mee doen.

Onder het motto: verkleedkleren zijn tof en nog toffer als ze lang meegaan, nam ik een werk t-shirt van de Gilbert.
Het kwam net niet tot op de grond: groeipotentieel à volonté dus!
Ik zou het zelf ook nog kunnen aandoen, maar ik versmalde het hele geval, waardoor mijn gat er niet meer inpast, tant pis.
Ik knipte nog wat extra lapjes uit restjes stof (hamsteren, dat komt zo nu en dan toch echt van pas) en assembleerde ze op het t-shirt, van een geknipte-maar-nooit-gestikte-broek maakte ik vleugels.
Uit diezelfde stof maakte ik ook nog een masker et voilà: het kind was klaar.

Heeft ze het gedragen?
Nee.
Op vrijdag was de juffrouw ziek en bleef ze thuis en toen ze het de dag erna aandeed, zag ik dat het maar goed was ook: ze had er geen twee meter mee kunnen wandelen want het was te lang.
Bijgevolg naaide ik wat pluche op een marcelleke en op een rokje, zette het kind oren op en nam haar mee naar de kindercarnavalfuif verkleed als konijn.
Maar volgend jaar, dames en heren, volgend jaar gaat dat de schoonste uil van heel de koer zijn!
Als ze tegen dan geen prinsessenkleed wilt, tenminste...