Week van barmhartigheid: de naakten kleden

Chance dat ik al gehad heb, chance!

Ik had nog twee te stikken kleedjes liggen, niet voor de dochter of voor mezelf, maar voor achternichtjes.
Normaal doe ik zoiets niet.
Perfectionisme is niks voor mij en om daar zelf mee rond te lopen: geen probleem.
Mijn eigen kinders: dat gaat ook nog, die beseffen dat toch niet.
Maar voor iemand anders, op vraag dan nog, dat is een ander paar mouwen.
Na de geruststelling dat het al goed was als het niet van het kroost hun lijf zou vallen, stemde ik toe.
Ik knipte de stof en daar bleef het tot nu toe bij, hoewel ik dat eerste altijd het rottigste vind (samen met patronen overtekenen, ik haat patronen overtekenen!).

Het eigen gebroed sliep, de Gilbert stak op het plein en het huis was nog relatief proper.
Niets stond mij in de weg om achter de Viking te gaan zitten.
Maar toen was er een telefoontje en nog één en nog één en ontdekte ik een oud-stagiair op tv en... weg was de goesting!

Kwam daar echter als een geschenk uit de hemel: la merlette blanche en haar vestimentair probleem!
Een kreet op facebook om kledingadvies was voldoende om mijn luie brein in gang te zetten.
Ahja, zeggen wat iemand moet aandoen, dat is minstens even goed, nietwaar? En nog gemakkelijk ook!
Ik liet foto's doorsturen, bekeek het doelpubliek en maakte mijn keuze kenbaar.
En dit alles zonder zelfs maar recht te staan!
De naakten kleden was nog nooit zo makkelijk...