In te halen barmhartigheid

Met excuses voor de late post, maar ik had er niet eerder de tijd voor.
Barmhartig dat ik geweest ben dit weekend, niet te doen!
Op zaterdag en zondag werden er enorm veel dorstigen gelaafd, éviddement, want ik stond achter de toog en veel anders valt daar niet te doen.

Of toch:
- Uw talenkennis bijschaven.
Het ideale moment daarvoor trouwens: zatte mensen kennen hun eigen grammatica ook maar half, waardoor ze zeer snel onder de indruk zijn van de uwe.

- Mensen kijken.
Ik heb de festivaldresscode voor dit jaar gezien en ze is wansmakelijk, geloof me vrij.
U hebt twee opties en ze zijn allebei mottig. Dat wordt kiezen tussen de pest of de cholera, of gewoon helemaal niet meedoen, wat ik u ten zeerste kan aanraden!
De eerste mogelijkheid zijn broekkousen, maar dan van de nylon soort en het liefst zeer doorzichtig, met prints of met gaten en daarboven dragen ze een shortje.
 Ik zeg 'shortje' omdat de lap het strookje stof amper de billen mag bedekken. Sterker nog, niemand van die meisjes droeg een onderbroek volgens mij, want dat kwam ze eronder uit!
Het bijpassend schoeisel zijn trouwens van die platte sloefkes met veters.
 'Bijpassend' is ironisch bedoelt, want het enige wat daarbij past, is een kamerjas!
De tweede optie is een legging, met een t-shirt, dat eindigt boven de billen en diezelfde platte sloefkes.
We kunnen daar kort in zijn: niemand staat daarmee.
Van maat 36 tot 46, heupen of niet: het is lelijk. En het feit dat er een luipaardprint over uw gehele onderregio loopt doet daar allesbehalve goed aan.
Ik excuseer mij voor het gebrek aan fotografisch materiaal, maar ik vertrouw op uw verbeelding  en goede smaak om mee te huiveren met mij over deze -toch wel erg- zorgwekkende evolutie van de vestimentaire code op festivals.

- Drinken!
Na de uren uiteraard, wat denkt u wel?!
Ik had geen zin in pintjes en cava dat vind ik er ook zwaar over voor een festival, dus werd het fanta met jägermeister (1 flesje fanta met twee shotjes jäger).
En niks kater de dag nadien, hoera!

- De gevangenen bevrijden, om de 'week van barmhartigheid' te beëindigen.

 'Help! Ik ben gevangen!

 

'Vreest niet, o zatte jongeling! De Sanseveria komt u redden!'

 

'Verdorie! Een dubbele mastworp!'

 

' Jeej Sanseveria, gij zijt de beste!'

'Da is jom, da is!'

Week van Barmhartigheid: de vreemdelingen herbergen

Enfin, nog niet helemaal, maar morgen zijn de vreemdelingen waarschijnlijk te zat om hun eigen tenten op te stellen.
In huis wordt ook nog wat extra volk 'herbergt', tof!
Ahja, de foto trekt op niks, ik zie dat ook, maar ik was te lui om naar buiten te gaan en mijn keukenraam is blijkbaar niet zo proper als ik dacht.

Erbarmelijke barmhartigheid

Het moest er maar van komen: na mijn gestoef over hoe makkelijk het wel niet is om de werken van barmhartigheid te voltrekken en ondertussen ook nog lui te zijn en al, zit ik vast!
Het plan was om vandaag de zieken te bezoeken, niet ikzelf, maar een deel van mij, meer bepaald mijn bloed.
Ahja, want gegeven bloed komt zelden bij gezonde mensen terecht.
Ik doe dat nu ongeveer een jaar en ik heb spijt dat ik daar niet vroeger mee begonnen ben, echt waar!
Ge voelt u goed nadien (ik ben O+, mijn bloed is keipopulair!) en ge moogt ongegeneerd koekjes eten.
Win-win situatie!

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik enkel ga als er iemand meegaat.
Niet om mijn handje vast te houden (nog net niet!) maar om tegen te ratelen terwijl de verpleegster de naald in mijn arm steekt.
Ik word zelfs al een beetje mottig tijdens het typen, de Sanseveria is geen held als het op naalden aankomt, verre van!

Aangezien er vandaag niemand van de donorvriendjes kon, ben ik ook niet geweest, maar ik probeer het zo snel mogelijk goed te maken!
Probeer dus vooral om geen accidenten te doen dit weekend.
Blijf binnen, ver verwijderd van alle huishoudelijke apparaten die op hol kunnen slaan, bouw u het liefst van al een kamp onder de keukentafel en sla proviand in voor een hele week, zodat ge niet naar buiten moet.
Zet misschien ook ergens een emmertje, ge moest zo maar eens bijna verdrinken in het toilet.
Wikkel u in een donsdeken (type: winter), vermijd scherpe hoeken en denk eraan: kalmte kan u redden. Kalmte en spa bruis!

Ik vrees ervoor dat het morgen ook niet vet zal zijn, maar ik hoop op een barmhartig weekend!

Week van barmhartigheid: de hongerigen spijzen

Honger: het is een relatief begrip.
De collega die zo vriendelijk was om mij een banaan en reep chocolade te geven, nam aan dat ik honger had.
Pffft! Nee!
Goesting was het en hormonale drang naar voedsel, maar geen honger.

Maar de Gilbert, die nu al minstens twee weken om 7.30u vertrekt en pas tegen 22.30u naar huis komt, die heeft honger.
Honger naar huiselijkheid, warmte en gezelligheid.
En niets zegt zo goed huiselijkheid als cakejes.
Of toch wel: cakejes in bulk gebakken!
12 gewone, 12 met chocolade, 12 met cocos en nog een biscuitvorm met banaan en chocolade.
Instant huiselijkheid zeg ik u!
En volledig barmhartig: geen enkel verdween in mijn mond!

(ok, misschien is de mens ook al eens blij dat hij weg kan, maar ik ga er van uit dat hij liever thuis zou zitten, laat mij dat maar geloven!)

Week van barmhartigheid: de naakten kleden

Chance dat ik al gehad heb, chance!

Ik had nog twee te stikken kleedjes liggen, niet voor de dochter of voor mezelf, maar voor achternichtjes.
Normaal doe ik zoiets niet.
Perfectionisme is niks voor mij en om daar zelf mee rond te lopen: geen probleem.
Mijn eigen kinders: dat gaat ook nog, die beseffen dat toch niet.
Maar voor iemand anders, op vraag dan nog, dat is een ander paar mouwen.
Na de geruststelling dat het al goed was als het niet van het kroost hun lijf zou vallen, stemde ik toe.
Ik knipte de stof en daar bleef het tot nu toe bij, hoewel ik dat eerste altijd het rottigste vind (samen met patronen overtekenen, ik haat patronen overtekenen!).

Het eigen gebroed sliep, de Gilbert stak op het plein en het huis was nog relatief proper.
Niets stond mij in de weg om achter de Viking te gaan zitten.
Maar toen was er een telefoontje en nog één en nog één en ontdekte ik een oud-stagiair op tv en... weg was de goesting!

Kwam daar echter als een geschenk uit de hemel: la merlette blanche en haar vestimentair probleem!
Een kreet op facebook om kledingadvies was voldoende om mijn luie brein in gang te zetten.
Ahja, zeggen wat iemand moet aandoen, dat is minstens even goed, nietwaar? En nog gemakkelijk ook!
Ik liet foto's doorsturen, bekeek het doelpubliek en maakte mijn keuze kenbaar.
En dit alles zonder zelfs maar recht te staan!
De naakten kleden was nog nooit zo makkelijk...

Week van barmhartigheid: de doden begraven

In alle eerlijkheid geef ik toe dat ik gisteren al in gedachten had wat er ging begraven worden.
Groot was dan ook mijn verbazing toen ik vanochtend op het werk kwam en een tweede dode aantrof:

Ik stel u voor: 'papa Marc', genoemd naar de, zeer geliefde overigens, stiefpapa van één van mijn leerlingen.
Het kind in kwestie schrok nogal toen ze binnenkwam en iedereen in koor riep: "Papa Marc is dood!!"
We kunnen dus stellen dat namen van familie of vrienden voor klasdieren met een geringe levensduur niet ideaal zijn.

Ik vreesde voor een begrafenis, maar de mannen waren daar zeer nuchter in: de vuilbak was ook goed.
Na een korte discussie met enkele collega's: grijze of groene, werd ervoor gekozen om papa Marc een zeemansgraf te geven.
En zo geschiedde.

Het andere sterfgeval betrof een bos tulpen, gekregen van de dartelste aller nimfen.
Ze hadden al enkele dagen eerder het tijdelijke voor het eeuwige mogen verruilen, maar het is het enige tastbare wat ik nog heb van haar, nu zo weer zo karig is met haar blogposts.

Zo, en nu eens denken wat voor 'goeds' ik morgen kan doen!

Zuster Sanseveria

De dochter haar meter, dat is een toffe.
Nogal logisch, anders hadden we wel iemand anders gevraagd.
Het is een straffe madam, eentje met een grote vork met véél hooi op.
Toen ze vroeg of ik wou helpen op erfgoeddag, vond ik dat het minste wat ik kon doen.

En zo geschiedde dat ik de dag doorbracht verkleed als non

Ik had ook mijn eigen weeskindeke bij, dat nog waterpokrestanten vertoonde, om wat extra stemmen te ronselen.

Zuster Nicasie won echter niet.
Niet geheel onverwacht, het menske haar grootste prestatie was hoven en mensen jenever voederen, daar redt ge de wereld niet mee natuurlijk.
Maar sympathiek was ze wel en goed enzo ook!
Daarom heb ik besloten om deze week elke dag een ander werk van barmhartigheid uit te oefenen, met zuster Nicasie in het achterhoofd.
Mochten er mensen van de staatsveiligheid meelezen: geen paniek: ik heb geen plannen om Leuven centraal open te breken, ik ga de werken iets vrijer interpreteren.
Vanaf morgen een hele week zuster Sanseveria, ik voel mij plotsklaps al een beter mens!

Mocht er nog iemand zin hebben om mee te doen, ik zet ze even op een rijtje (de volgorde is zelf te kiezen).
De hongerigen spijzen, de dorstigen laven, de vreemdelingen herbergen, de naakten kleden, de doden begraven, de zieken bezoeken en de gevangenen bevrijden.
Man, tante nonneke gaat fier zijn op mij!

We do not love den Ignace!

Maar ik heb óók nog wel mijn imago, hoor!

Eventjes geleden, op een avond vol muziek en dans, alwaar de Sanseveria vrolijk rondhuppelde, kreeg ze iets in het vizier.
Enfin, niet iets, maar iemand.
Iemand die volgens haar in één van haar favoriete groepjes speelde.

Jong, onbezonnen en lichtjes geïntoxiceerd door de alcohol besloot de Sanseveria om haar kans te wagen.
Na een (overdreven en nadien bekeken vrij gênante) bewieroking, solliciteerde de Sanseveria voor een postje als backing vocal.

U weet dat misschien niet, maar als de Sanseveria een micro ziet, heeft ze hem vast, dat het ding aanstaat is niet eens een vereiste, dat de Sanseveria daadwerkelijk een zangwonder is, is dat ook niet.
De mens in kwestie, ook lichtjes geïntoxiceerd, aanhoorde geduldig haar - euhm- interessante uiteenzetting en beloofde contact op te nemen.

Omdat de Sanseveria sinsdien niets meer had gehoord, ging ze ervan uit dat het gefiled was onder 'zatte & zagende wijven', wat ze eigenlijk niet eens zo erg vond, gezien haar overdreven fangedrag.

Tot gisteren.
Gisteren ontving de Sanseveria bericht dat de rest van de groep het ook dik in orde vond en of het toch niet om te lachen was?
Om te lachen?
De Sanseveria haar hart sloeg over van geluk, sterren dansten voor haar ogen en ze hoorde vogeltjes fluiten.
Dat er nog iemand zou meedoen, las ze verder.
'Tof!', dacht de Sanseveria, 'want met twee is altijd fijner'.
Evi Hansen, las ze nog.
Waarna ze vriendelijk bedankte.


edit: Er is helemaal niks met met die Evi (vermoed ik), ik ken dat kind geeneens. Maar ik heb zo'n vermoeden dat ik die daarnaast sta, er al even vreemd uitziet als de laatste cover van de 'Dag Allemaal'.

Moeder in stift

Portret getekend door de zoon, de blauwe stylokribbels zijn van de dochter.

Hoewel de sanseveria een solitaire plant is, wordt er soms al eens gesocialiseerd.
Met deze dame, bijvoorbeeld.
En ook hiermee:

Het beestje werd aangetroffen in een kast op het werk, eenzaam en verlaten door iedereen.
Aangezien 'de vreemdelingen herbergen' een werk van barmhartigheid is en de sanseveria een barmhartige plant is, vroeg ik of hij eventjes ontleend mocht worden.
"Geen probleem", klonk het.
Dartel als een jonge bambi in het veld die nog niet weet dat zijn moeder zal worden doodgeschoten, nam ik hem mee naar huis.

Hij werd opnieuw ingeregen, wat op pakweg 5 minuten gebeurd was, zo slim zijn wij!
Vervolgens produceerde ik twee kleedjes voor de dochter en een trui voor de zoon, beide recyclagemateriaal en dus belachelijk snel klaar.
Al een geluk, want al dat naaien kon anders wel eens de kostbare tettertijd verkorten!
Van de naaisels trouwens geen foto's: de dochter haar kleedjes zitten al in de was, want dat kind kan nogal smossen en de zoon wou zijn trui niet aandoen, want dat dat is een koppigaard (maar nu mag dat efkens, want het ventje heeft de windpokken).

In mijn tijd...

...was dat toch anders!
Denk terug aan uw jaren in de kleuterklas.
Mijn geheugen was toen al een zeef, waardoor ik mij nog maar flarden herinner, maar het zijn schone flarden, zorgeloos en al.
Onder die herinnering valt ook de laatste schooldag voor elke vakantie.
Steevast liep de speelplaats dan vol kleutertjes met A3-enveloppen uit oud behangpapier.
Groot was dan ook mijn verbazing toen de zoon op donderdag al zijn tekeningen bij zich had en een kartonnen kip én een paasmandje.
Donderdag, niet vrijdag, zijn er dan geen tradities meer?
De knutsels werden evenwel uitgebreid bewonderd en de zoon was fier (geheel terecht!).
De dag erna wist ik ook ineens waarom de volgorde van bewerkingen niet gerespecteerd werd, want ik trof het volgende aan op mijn keukentafel:

Paashaas met kip en bijpassende kuikens.
Ik heb gegraven in mijn geheugen, maar iets groters dan een egeltje uit klei heb ik volgens mij nooit mee naar huis genomen.
Maar zo schoon!
Even wou ik het zelfs in het portaal zetten, maar uit angst dat het gaat regenen, staat het toch maar in de hal te pronken.

Beste juf, het is mij een raadsel hoe u dit gepresteerd krijgt met 27 kleuters in een klas.
Respect!
Misschien een kleine tip voor het laatste trimester?
Ziet u die lelijke waterkringen die het kastje ontsieren?
Het zou fijn zijn mocht de zoon daar iets bedekkend voor maken.
Ik zal de maten wel doorgeven.