dinsdag 10 februari 2015

Een doekje voor het bloeden (figuurlijk)

U herinnert zich misschien nog deze schone foto?



Een jammerlijk gevolg van de ochtend waarop ik aan de Gilbert vroeg: "Is het eigenlijk nog glad buiten?".
Dat de mens zijn "nee" nadien serieus in twijfel werd getrokken, lijkt mij nogal logisch.
Ik ben nadien drie dagen niet kunnen gaan werken, omdat ik gewoon niet fatsoenlijk kon praten.
Ah nee: mijn mond zag er immers zo uit:
( gevoelige zieltjes scrollen nu omlaag met hun ogen dicht)




En hoe vriendelijk sommigen ook waren: het verschil met vroeger viel wél op:



 Maar kijk: een dikke maand later kon ik na twee uur quality time met de tandarts weer lachen!





Enfin, ik kon wel lachen, maar niet altijd.
Het heeft immers redelijk wat geijzeld de laatste tijd en de Sanseveria is blijkbaar nogal vatbaar voor trauma's.
De eerste keer dat ik in de vrieskou terug mijn fiets nam, moest ik het werk bellen dat ik te laat zou zijn.
Mijn lijf blokkeerde immers bij 17 km/u en ik reed al remmend de brug af.
Bovendien waren al mijn spieren volledig verkrampt van de schrik.
Toen ik aankwam en een collega mij complimenteerde omdat ik toch met de fiets was gekomen, barstte ik in tranen uit.
Yep: heel professioneel, al een geluk dat mijn leerlingen graag knuffelen.

Ik kan u zeggen: dat was kak.
En misschien is dat niet proper verwoord, maar op mijn blog mag ik dat!
Het feit dat ik niet meer kon genieten van het fietsen, dat ik er zelfs tegen op zag: ik vond dat verschrikkelijk!

Ik zocht en vond een oplossing: een fietshelm.
Ja, ik weet dat het niets helpt bij vallen op uw tanden, maar een mens moet toch iets proberen, nietwaar?.
De reacties waren nogal uiteenlopend, gaande van 'een voorbeeld voor alleman' tot 'en waar is uw paard?', maar foert: ik voelde mij een pak geruster én ik had warme oren.



Ondertussen zet ik hem niet meer elke dag op, enkel als het gevroren heeft.
Maar de helm en ik: wij zijn maten.
Volgende week pak ik hem mee uit skiën!
Hij weet nog wel niet dat ik hoogtevrees heb.

36 opmerkingen:

  1. Och, arme gij! En ook wel een beetje hihi voor het paard :)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Och, dju toch, wat een pech! En oh hoe herkenbaar, dat ge na zoiets efkes niet meer kunt genieten van iets dat u anders zo blij maakt. Succes nog met de traumaverwerking en hou u recht hé!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik ging dat NOOIT doen, nen helm.....dan zijn mijn krullen plat.....maar ondertussen rij ik al elke dag met zo n fluo hesje....dus ik denk dat ik binnenkort ook voor de helm ga plooien.....dat is ouder worden volgens mij....als ne citroen door uw eigen dorp durven fietsen.....ik zou,dan beter effenaf voor ne gele helm moeten gaan !

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik maakte die bemerking pas ook! Vroeger zetten wij pas ons licht op als we de politiecontrole zagen, na bij de minste schemer! (het feit dat ik geen dynamo heb, helpt hier misschien ook wel bij...)

      Verwijderen
  4. Herkenbaar. Toen ik in mei met mijn fiets tegen de grond ging, was ik bijna panisch bij elk keitje dat ik tegenkwam. Het is nu beter, maar ik voel mij nog altijd niet voor 100% op mijn gemak eigenlijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Amai, ik kan geloven dat het lachen u tijdelijk vergaat. Maar gij hebt toch maar alweer een oplossing gevonden... You go girl!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Auch, ziet er pijnlijk uit. Ik ben ook nogal vatbaar voor trauma's: ben in november van de trap gevallen op het werk (beide voeten verstuikt) en ik blijf dat bij elke trap die ik afdaal beseffen, soms met koude rillingen. Enfin, ik hoop mee dat het betert en chapeau dat je blijft fietsen! Ik ben hier elke ochtend met sneeuw heel blij dat de vier kilometer die ik moet fietsen meestal al geruimd is. Leve de burgemeester die zelf fietst en ervoor zorgt dat zijn inwoners dat ook veilig kunnen!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ochiere kind toch :s Gelukkig ziet uw smoeleke er terug als nieuw uit! Ik was vroeger ne sneeuwmens maar sinds mijn val aan de garagepoort (enkel gebroken en meteen geopereerd met vijzen enal) heb ik ook panische angsten voor sneeuw, vooral het lopen in de sneeuw. Courage!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ok, dan zijn mijn bijgemetste tanden peanuts!
      Kunnen ze geen schuifaf installeren, dan kan je al niet meer vallen?!

      Verwijderen
  8. Amai amai en aauw! Proficiat aan de tandarts. En proficiat voor de helm, ik reed in België ook zonder helm, maar hier in Duitsland gaat hij altijd op mijn kop! En inderdaad, mijn krullen worden plat, maar in zo'n beetje heuvelachtig landschap én in een land waar ze fietsers niet echt gewoon zijn, is fietsen zonder helm echt compleet onverantwoord (ja, zo hevig stel ik dat :p !.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Aha, Duitsland, daar trekken wij naartoe!
      Ik ben het mens dat hoogstwaarschijnlijk uit de skilift zal donderen aldaar!

      Verwijderen
  9. "Waar is je paard?", wat is dat nu voor een domme vraag! Je komt toch met je stalen ros?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zelfs zo getraumatiseerd dat ik deze niet eerder bedacht! Merci!

      Verwijderen
  10. Dat gij überhaupt nog durft te fietsen, met of zonder trauma, bij zo'n weer... Hoedje (of helmpje?) af vind ik dat!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. omg kind! Wat deden ze u daar aan zeg! Ten tijde van de Twilight-films zou je wel dik gescoord hebben met zo een vampiertand! En wat een vakmanschap van uwen tandarts! Ge ziet da niet eens!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Al een chance dat ze dat tegenwoordig deftig kunnen oplossen. Eten zal ook niet gemakkelijk geweest zijn. Goed van u dat ge nu met een helm fietst. Moest het mij overkomen, ik zou het toch ook overwegen.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ik ben ook door zo'n ijsplek gevallen, toen ik 17 weken zwanger was van mijn tweede. Waarna de achter-mij-rijdende auto mij nog enkele meters vooruit duwde. Mijn tanden waren nog heel, de baby gelukkig ook, maar ik had wel een serieuze hersenschudding.
    Dus nu draag ik ook een helm, het kan mij echt niet schelen hoe belachelijk ik eruit zie. Liever dat dan weer 8 weken chronische hoofdpijn en overgevoeligheid voor licht en geluid...
    En ook al is het ondertussen 2 jaar geleden, ik heb nog altijd schrik om te fietsen als het glad is.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oh help! Dat is volgens mij inderdaad de schrik van uw leven! Al een geluk dat alles goed gekomen is!

      Verwijderen
  14. Juffrouw Sanseveria!!!! Foei ge zet hem niet altijd meer op!!!! Sinds de echtgenoot vorig jaar 2 keer door een stomme autobestuurder is overhoop gereden (en neen het was toen niet glad!!!) zetten wij hier altijd een helm op! Ook als de zon schijnt! Straf hé... en skiën doen wij al jaren met een helm... heel Italië trouwens... een zonderling die daar nog alleen met zijn mutske op skiet....Je gaat je dus echt niet belachelijk maken! Ge moet maar denken ... het zijn de knoeiers die dat niet doen... de echte sportievelingen gaan voor een helm (omwille van hun snelheid hé... ah ja!)
    Een leuke vakantie trouwens!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik schaam mij diep en geef je de volle 100% gelijk: vallen kan altijd en overal, ook als je er zelf niets aan kan doen. Een klein beetje ter mijner verdediging: er zit nu een 'wintervoering' in mijn helm en dat is voor hier echt te warm momenteel.
      Op de pistes inderdaad meer mensen met helm dan zonder. Enne: snel ga ik allesbehalve hoor!

      Verwijderen
  15. Jij huilde en ik was er niet om je tranen te drogen en te knuffelen. Ik voel mij een mislukte collega! Hartjes en hoera voor fietsers!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Flinke en goede oplossing!
    Want afgebroken voortanden, dat is niet om mee te lachen,
    en ik kan meespreken uit ervaring (gentse feesten, don't ask)

    BeantwoordenVerwijderen
  17. je had die helm bij het zwembad zeker vergeten?

    BeantwoordenVerwijderen