Merci bomma, voor u hetzelfde!

De planning was om naar haar te gaan, met het kroost, en daar lekker te eten.
We zouden op een boot blijven overnachten (scoren bij de kinders!) en de dag erna afspreken met enkele collega's.
Daarna zouden we de trein nemen naar Antwerpen voor een dagje plezier met de dochter haar meter.
We zouden dat allemaal doen en het zou tof zijn.
Het zou vooral tof zijn geweest als ik de avond voordien niet mottig was geworden.
De dag erna was het nog niet beter, integendeel.
Mijn toilet was echt proper, ik heb het van dichtbij genoeg kunnen bekijken.
'Was', ja.

Hoewel het vooruitzicht van een treinreis met twee kleuters en diarree mij geweldig leek, haakte ik toch af, met spijt in het hart.
Maar kom: ik kon mij ook wel wat toffere zaken inbeelden dan een hele dag op andermans wc zitten.
Zachtjes kermend in de zetel liggen, bijvoorbeeld.

De dag erna stond de Sanseveria nog steeds in dweil-modus, geen uitstapje met collega's dus.
Ik was er niet blij om.
Beeldt u het maar in: vetreserves genoeg hebben om een kleine oorlog te overleven, maar één dag buikgriep en ik ben zo slap als de bindteksten van Ben Crabbé, zweetaanvallen inclusief.

Gelukkig was ik de volgende ochtend fit genoeg om met het kroost richting Antwerpen te gaan.
De kapotte cadeau werd afgegeven, zonder geflockte uitspraak, weliswaar.
Bij nader inzien vond ik het nogal grof om iets met de tekst 'wie geen fouten maakt, maakt meestal niets' of 'perfectie is stom' af te geven aan één van de meest perfectionistische mensen die ik ken.
Bovendien wéét ze dat ik dat niet ben en kennen we elkaar al van de eerste kleuterklas bij zuster Anna, geen schaamtegevoelens dus.
Wél nog extra cadeaus, waaronder een granenkussentje in een mooie hoes, hier ingebruik genomen als slaapzak door Ratje.

 

We wandelden naar de Permeke bibliotheek alwaar de zoon buiten de instructies kreeg om 'niks aan te raken hier buiten' en 'niet te kijken naar de gekke mevrouw die op de hoek staat te zingen'.
Van daaruit trokken we richting het MAS.
De vaste tentoonstelling viel een beetje tegen bij mij. Bovendien vond ik het daar maar donker.
Het kan natuurlijk ook bewust gedaan zijn, zodat de mensen maar half zien dat het eigenlijk niet zo geweldig is daar, dat kan ook.

Roltrap na roltrap werd het gelukkig lichter, in mijn hoofd tenminste.
Ik blijf erbij: hoogte kunt ge voelen.
Net als de angst wanneer uw kinderen richting de ramen lopen, gegolfd glas, dat boezemt mij niet bepaald veel vertrouwen in.
Als apotheose was er nog het dakterras, het mekka van mensen met hoogtevrees.
Ik ben tot halverwege geweest, hand in hand met de dochter die mij praktisch moest verdertrekken.
Gelukkig kon ik het kind overtuigen dat het te koud was en we beter naar binnen konden gaan. Ik heb er misschien ook bij vermeld dat ze dan koekjes kreeg.
Al bij al: volgens mij heeft ze niks gemerkt van mijn schrik.

Gelukkig zijn daar nog de wensen die wildvreemden mochten neerschrijven en ophangen.




Merci, bomma, voor u hetzelfde.