#Wijvenweek: guilty pleasures en kleine kantjes

Mijn kleine kantjes, die zijn niet zo ver weg en ik ken ze allemaal (enfin, dat hoop ik toch).
Maar hoe beschrijf ik ze zonder dat jullie allemaal stilletjes verdwijnen?
Hoe kan ik ze vertellen zonder mezelf een zielig hoopje te laten lijken?
Wel, dat gaat niet, maar de maskers gaan af, tijd om te laten zien wat er soms nog onder dat grootgebekte, stoere, ik-lach-met-alles-en-nog-het-meeste-met mezelf oppervlak van de Sanseveria zit.

Daaronder zit een miezerig klein plantje, eentje dat het liefst door iedereen graag gezien wil worden. Eentje dat heel onzeker is. Zo onzeker dat ze eerst zelfs niet langs haar durfde te gaan, want wat als ze mij maar een geit zou vinden?
Een plantje dat soms ook het gevoel heeft dat haar alle onrecht van de wereld aangedaan wordt, dat iedereen tegen haar is en dat niemand haar graag ziet.
Dat is natuurlijk quatsch, dat weet ik ook wel, maar er zijn zo van die dagen (waarop ik mijn regels moet krijgen, ik al een maand slecht slaap, ik te veel commentaar krijg en het veel te druk is), dat ik er heilig van overtuigd ben dat er niemand ongelukkiger is dan mezelf.
En dan bleit ik het liefste een uur of twee aan een stuk, om er het volgende jaar weer tegen te kunnen.

Zo, dat is eruit.

En om het toch wat luchtiger te maken: de guilty pleasures:
- plukken, met een pincet: ik doe dat graag
- soms ga ik op zoek naar grijze haren op mijn hoofd. Ik heb er 4 en ik trek ze uit als ik ze tegenkom, ik vind dat fijn
- ik kan genieten van een schoon en proper huis, maar ik ben meestal te lui om eraan te beginnen. Ik lees liever bij u, dus eigenlijk is het uw schuld dat het hier een stort is
- slapende kindekes, maar dan wel enkel de mijne: ik kan daar uren naar kijken en ik zou die dan wel plat willen knuffelen (wat ik niet doe natuurlijk, want dat is strafbaar enzo)

Ik voel mij wel een beetje naakt nu, een dekentje, vlug!