De pot op!

Vanaf vandaag kunnen zowel de kleine als de grote boodschap in dit aangenaam kader gedaan worden:

Als behang gebruikte ik oude tijdschriften, de 'lichtere lectuur'.
Niets houdt u natuurlijk tegen om in de kringwinkel een (uiteraard tweede) exemplaar van 'Oorlog en vrede' te kopen en daar uw muren mee te behangen.
Dat kost zo goed als niks en ge hebt altijd iets om te lezen.
Zoals daar zijn:

stukjes uit het vroegere en hilarische Mao-magazine

een beetje opvoeding voor de kinders

een drankbonneke van de fuif waar de Gilbert en ik voor het eerst gekust hebben

En voor het geval dat ge de muren al vanbuiten kent, ligt er nog wat reservelectuur. Zoals dit:

Daar staan enorme wijsheden in!
Op p23 lezen we bijvoorbeeld:
"Bent u erop uit vlug te trouwen, dan zoekt u een 'solide' of 'serieus' 'image' uit. Wilt u echter uw vrijgezellentijd nog wat rekken - wat ik u wel aanraad-,  dan is er niets op tegen gebruik te maken van  verscheidene op elkaar lijkende 'images' en met behulp daarvan kennis aan te knopen met heel wat vrouwen."
En zodat u zou weten welke 'images' er zijn, som ik ze op: arm-maar-oprecht, man-van-de-wereld, harde-proletariër, kunstenaar, kunstvriend, romanticus, landelijke type, beau, charmeur, hulpeloze-vrijgezellen, denker, arme-student, door-vrouwen-teleurgestelde-man, revolutionair, skileraar, natuurvriend en bovivant-en-avonturier.
Zo, dat was wel weer genoeg onzin voor vandaag.

Voor later

Ik kan u met grote zekerheid zeggen: ik ben geen romanticus, allesbehalve zelfs!
Toen ik tijdens mijn tienerjaren een kaartje kreeg van een (ondertussen ex-) lief, was het eerste wat ik deed naar haar bellen om samen een uur plat te liggen van het lachen.
Voor u nu denkt: "gij trut": het kaartje was er echt zeer zwaar over en we waren nog maar een maand samen. De week nadien trouwens niet meer. 
Ik zou er zeker niet gelukkiger mee geworden zijn dan met de Gilbert, verre van, maar ik had er wel een pak beter uitgezien, want het ex-lief in kwestie is ondertussen plastisch chirurg. Lap seg!

Maar soit, ik dwaal af. Niet romantisch dus, maar wel heel nostalgisch en sentimenteel.
Zo heb ik een doos met kleren, waar ik te oud voor ben, maar die ik bijhoud voor 'later als de dochter groter is'.
In de veronderstelling natuurlijk dat het kind die spullen gaat willen aandoen.
En dan is er nog die andere stapel 'voor later'.
Niet in een doos, maar gewoon aan het rek/ in mijn kast.
De broeken waar ik ooit in kon, nu niet meer, maar die ik laat hangen omdat ik er 'binnenkort' terug in zal geraken.
Ik zei het al: nostalgisch, sentimenteel en vooral ook heel, heel naïef.

En dan het sentimentele luik: vriendin Janna merkte op dat ze een filmpje had gezien op youtube 'dat ik zeker moest zien'. Ze heeft er 10 minuten achter zitten zoeken want 'de muziek is cruciaal'.
En met succes.
Na 35 sec. zat ik al te snotteren. De kwaliteit is niet geweldig, maar als u, net als mij, aan het janken bent, merkt u daar toch niets van.

Brol!

Ik had het eerder al eens over mijn voorliefde voor hoge onderbroeken.
Ge moogt daar allemaal gerust mee lachen, maar in de winter heb ik toch maar een lekker warme rug en pènske (=de buik) blijft een beetje in bedwang.

Soit, ik had het ook over het schone tekeningske op het ondergoed en hoe dat er af ging in de was en dat ik daar wel eens zou overtekenen en al.
In mijn gedachten ging dat super, maar in het echt was dat brol!
Het stiftje was niet fijn genoeg en liep wat uit op de stof.
En aangezien dat textielstift is, krijgt ge dat er dus niet meer uit.
De volgende beelden spreken wel voor zich:

De mevrouw van het winkeltje keek mij overigens heel raar aan toen ik haar vertelde hoe spijtig ik het vond dat de tekening eraf ging bij het wassen.
En ze keek nog geschokter toen ze hoorde dat ik geen javel in huis had en dat dus ook nooit bij mijn was giet.

Waarschijnlijk is het erover...

... maar toch vraag ik mij af: hetzelfde badpak als dat van uw peuterdochter, mag dat?
Ik ben dan al wel 30, maar mijn billekes zijn minstens zo dik als die van haar.
Dat is toch ook nog schattig, niet?
*info over het verven van badpakstof (lycra is dat, niet?): welgekomen!*

De miskoop van het jaar - nu met beeld

Vooraleer u hier gaat zeggen: "jamaar, koop dat dan gewoon niet!", wil ik even kort schetsen wat mij dreef tot deze tijdelijke toestand van zinsverbijstering.
Het was de eerste dag van de vakantie, evenals de eerste dag van de solden, beter bekend als 'de hel'.
Maar omdat dochterlief naar de opvang was, besloot ik om samen met de zoon te gaan winkelen, per trein.
Een win-win situatie: het kind content en ik content!

De zoon was voorbeeldig kiekeboe aan het spelen en rond het rek aan het lopen, terwijl moeder schoenen paste.
(U vindt dat misschien niet voorbeeldig, maar voor een actieve peuter met kwajongensstreken, is dat flink!)
Na al even geen 'kiekeboe' meer gehoord te hebben, ging ik op zoek naar de zoon.
U denkt nu misschien: "zo moeilijk kan dat toch niet zijn, een kind terugvinden in een schoenenwinkel".
Wel, denkt u nog maar eens na!
We gaan verder niet te veel uitweiden, maar er was al lichte grote paniek, in mijn hoofd was de foto voor de childfocus poster al uitgekozen en de verkoopster die meende dat 'hij toch niet naar buiten gelopen kon zijn', kreeg te horen dat er wel drie uitgangen zijn en dat het dus wél kon.
Gelukkig was er nadien ook een blij weerzien met vele traantjes, van mezelf uiteraard, de peuter had amper door dat hij gemist werd.
Om mezelve een beetje te kalmeren werd er dit gekocht:

En omdat er in mijn kleerkast een schrijnend tekort was aan lange marcellekes in toffe kleuren, gingen we ook daarnaar op zoek.
En toen zag ik het hangen.
Het kledingstuk waarvan ik had gezworen er nooit één te kopen, omdat ik mijn figuur ken en wéét dat het op niks zou trekken: de jumpsuit.
Maar hij was zo schoon en vooral: zo goedkoop!
Ik paste het ding in het midden van de winkel door het onder mijn kleedje aan te trekken, ondertussen de peuter angstvallig in de gaten houdend.
Van zodra ik merkte dat het vlot over mijn achterwerk schoof, besloot ik dat het de mijne zou worden.

Vandaag mocht hij uit de kast, met een T-shirt eronder, want het was geen weer om strapless buiten te komen.
En wat een geluk!
De Gilbert heeft minstens 5 keer moeten zeggen: "Leen (want zo heet ik), uw ding (want mannen kennen niks van kleding) is afgezakt".
Beeldt u in wat er gebeurd zou zijn indien het 25°c was, ik moet er niet aan denken!
Ik ben er nog niet uit of het aan de jumpsuit ligt of het ontbreken aan de nodige stevigheid in de bovenste regionen.
Bovendien zakt de tailleband ook naar beneden, zodat hij harembroek allures krijgt.
Maar hoogstwaarschijnlijk is dat gewoon het model, want als er iets is dat mijn bekken kan, dan is het wel kinderen baren en broeken ophouden!

Kort gezegd: de jumpsuit en ik, wij gaan niet veel samen buiten komen.
Spijtig, want dat zit gelijk een pyjama!
Mochten er onder u zich mensen bevinden zonder heupen: ik wil hem gerust ruilen! (tegen een tent ofzo...)

Op algemene aanvraag: de foto's
Ik ga hier wel (nog) geen exemplaren met mijn lijf erin tentoon spreiden, dan geraak ik dat hier nooit meer kwijt!
De Gilbert vond dat ik ze nog kon aandoen, maar hier is het een kwestie van 'het is niet omdat ge erin past, dat ge er ook mee staat'.

Het stofke is jeans-achtige katoen, heel zacht en aangenaam en het valt ook wel schoon (buiten dan over mijn heupen). Achteraan is er een strik/knoop, waarvoor ik helemaal viel. Simpel, maar schoon als ge er het juiste figuur voor hebt.
Er kunnen vaneigens schouderbandjes aangemaakt worden, maar misschien is dat niet eens nodig.
Geïnteresseerde dames zonder heupen mogen mij iets laten weten.

Ik moet blijkbaar eens dringend mijn kapstokken kuisen, want er staan vettige vingers op.
En die plek op het kastje is van planten water te geven die bij nader inzien niet in een waterdichte pot stonden, maar dit geheel terzijde.

Omdat het er de tijd van't jaar voor is!

En één van de weinige keren dat de Gilbert spontaan zei: "Amai die heeft iets schoon aan!".

Wat eten we vandaag?

Geen idee, niks al te speciaals denk ik.
Maar wat het ook zal worden, ik maak het klaar in mijn 'nieuwe' potten:

Ze stonden te verkommeren in een kelder en niemand vond ze schoon, tot ik ze ontdekte.
Enig nadeel: ze zijn niet schuursponskesbestendig, maar kom, daar gaan we niet over zagen.

Voorts kan ik u meedelen dat het de foute kant op gaat met mij...
Allereerst ga ik kijken naar Roxette, jeugdsentiment, weetgewel en daarna wordt er gedanst!
Er is nog eens een feestje in dat boerengat van mij en den Django draait de plaatjes.

Voor iedereen die niet van de Kempen is: den Django is de oervader van de DJ's, staat zelf mee te springen op den dansvloer en is een fenomeen.
Voor zij die wel van de Kempen zijn: jaja, die leeft nog! Hij ziet er zelfs beter uit nu hij zijn haar niet meer verft, maar hij kamt ze nog altijd naar dezelfde kant. Gelukkig maar, want sommige dingen mogen gewoonweg niet veranderen.

Ahja, en ik ben grote fan van boerendorpen, laat daar geen twijfel over bestaan!

edit: Het werd toast champignons met sla en tomaatjes en zelfgemaakte mayonaise.

De blinde rits in een flits

U hebt hier nog niet al te veel nuttige informatie gekregen en hoogstwaarschijnlijk zal u die ook niet te veel krijgen.
Maar dit wou ik u niet onthouden: het inzetten van een blinde rits, speciaal voetje en universitaire opleiding niet vereist.
Ik spreek mij niet uit over de koosjerheid van de methode, maar ze werkt en dat is genoeg voor mij.
Bij vragen, twijfels of ongeloof: ik wil u graag ter woord staan, maar doe het vlug, want volgende week ben ik het misschien alweer vergeten...