Het is natuurlijk maar een theorie....

De 20e mei ging ik nog eens joggen.
Het was enkele weken geleden, ik gok een stuk of drie.
Ik was al twee honden gepasseerd zonder in tranen uit te barsten.
"Flink bezig, Sanse", sprak ik tegen mezelf.
Ik liep rustig langs het kanaal en belde ondertussen met een vriendin.
dat 'rustig' mag u erg letterlijk interpreteren. Elodie Ouedraogo zou het waarschijnlijk eerder 'wandelen' noemen, of 'slenteren'.

En ineens begon het: pijn!
Geen steek in de zij genre ik-had-toch-beter-geen-frieten-gegeten-voor-ik-vertrok, maar echte PIJN!
Na een minuut dacht: 'het is een gesprongen appendix'.
Na vijf minuten dacht ik 'mijn baarmoeder gaat eruit vallen'.
Na tien minuten wou ik de Gilbert bellen, maar was ik al bijna terug thuis dus zou het al te belachelijk geweest zijn.

De pijn bleef, al was hij gelukkig niet altijd even erg.
Maar wel erg genoeg om mijn avond te verpesten.
Daaag, leuke plannen, hallo zielige avond in de zetel!

Twee dagen later, het was ondertussen dinsdag, zat ik bij de dokter.
Fietsen was een hel, de leerlingen mochten basketten wegens het niet in staat zijn van hun juf tot het opstellen van het parcours en 's nachts deed ik geen oog dicht.
De het mijn appendix niet zou zijn, had ik al wel verwacht.
Maar wat dan wel?
Een visite later stond ik buiten met het schaamrood op mijn wangen.
Niks levensbedreigend, niks groots of exotisch, maar ordinair verrekte buikspieren van dat kleine beetje 'joggen'. Het voorstel om een ziektebriefje te schrijven wimpelde ik af, het was al erg genoeg.

Erg ja, want hoewel er nu niet veel meer van te merken is, had de Sanseveria ooit een mooie buik.
Ooit, lang geleden, voor er twee kinderen in hadden gezeten en voor de kebabman bij mijn kot mijn beste vriend werd.
Striemloos, plat lichtjes ingevallen en constant bloot.
Heel wat anders dan nu het geval is!
En daar zit volgens mij de oorzaak van het kwaad, want om het penske te verbergen, grijpt de Sanseveria graag naar figuurcorrigerend gedoe.
Niets zo zalig als een onderbroek die je tot net onder uw borsten kan trekken, in de huidige toestand is dat eigenlijk maar net boven de navel meer, dat was vroeger ook anders...
Ik ben een echte David Copperfield als het op het wegtoveren van de buik aankomt!
In de winter is dat lekker warm en in de zomer maak ik mezelf wijs dat het thermisch effect ervoor zorgt dat ik afval aan mijn buik, over illusies gesproken...

En waar zit nu die fameuze theorie?
Wat als die onderbroeken nu zo goed zijn dat ze de werking van mijn buikspieren deels overnemen?
Vaneigens dat die dan niets meer gewend zijn en bij de minste inspanning de geest dreigen te geven!

Soit, samengevat: geen figuurcorrigerend ondergoed meer voor mij!
En ook geen broeken, bijgevolg, want die twee gingen hand in hand.
En ook geen 4 kilo minder binnen drie weken, doeme toch!