Met de billen bloot

In een ver verleden blogde ik over een lelijke aankoop.
In een minder ver verleden zwoor ik de sportieve toer op te gaan.
De twee zaken werden nog niet erg vaak gecombineerd, maar vandaag wel.
Gezwind draaide ik de hoek om, om net niet weggeblazen te worden door iets wat niets anders dan mistral geweest kan zijn.
Edoch, de Sanseveria liep dapper verder met lichte tred, genietend van de zonnestralen en blij wanneer de wind ruggelings blies.
Vriendelijk knikte ze 'goedendag' naar eenieder die ze tegenkwam, de wandelaar met de hond die stopte en zijn beest extra tegenhield, kreeg zelfs een welgemeende 'bedankt' te horen.
Oh, wat was het een fijn loopmoment!
Geen enkele steek, zelfs geen spoortje van uitputting en alle zweetdruppels werden vakkundig geabsorbeerd door mijn looptrui.
De toer was bijna rond, slechts een kleine kilometer was ik nog verwijderd van het thuisfront.

En daar zaten ze ineens: groot, bruin met zwart en vooral: niet achter een poort.
De Sanseveria is ondertussen al zo flink dat ze er voorbij durft te fietsen, maar lopen, dat nog niet.
Bovendien haalt ze op de fiets ook wel iets grotere snelheden, dat halen die rakkers nooit.
Maar een beginnende joggster op het einde van haar parcours, is natuurlijk een pak makkelijker om in de kuiten te bijten.
Gelukkige was de Gilbert thuis, de redder in nood.
Slechts één paniekerig telefoontje en 5 minuten later arriveerde hij op zijn stalen ros.
(5! Op 500m, met de fiets. Dat had een pak sneller gekund! Dat belooft voor zijn zomerplanning...)
De Sanseveria was ondertussen al half verstijfd van schrik, aangezien de bloeddorstige mormels haar vanaf de rooilijn aan het toe grollen en -blaffen waren.
Dapper hervatte ze haar tocht, tot ze zag dat de viervoeters dichterbij kwamen.
"Ik duuuuuuurf niet!" Vanuit de verte klonk het waarschijnlijk als een drachtige koe,  maar van dichtbij begon de Sanseveria eerder te lijken op een hyperventilerende panda.
Het werd er ook niet beter op toen ze haar ogen opende en het beest naast haar zag staan, vergezeld van de boer in kwestie weliswaar.
De man verzekerde haar dat de beesten nooit van zijn erf kwamen. Toegegeven: dat had de Sanseveria nog nooit gezien, maar hej: er is voor alles een eerste keer.

Hevig nasnikkend slofte ze verder, zich gelukkig prijzend dat ze het laatste deel van haar ronde geen mensen meer was tegengekomen en ondertussen haar neus afvegend aan haar mouw.
Opgelucht haalde ze adem, eens ze thuis was: het was allemaal achter de rug.
"Of ge weet dat er een groot gat in uw broek zit, achteraan?" hoorde ze de Gilbert vragen.