Wij hebben nog een lange weg te gaan....

Die ochtend in de hal:
Ik: Heb je je konijntje gevonden?
Zij: Hm?
Ik: Ik vroeg: 'heb je je konijntje gevonden'?
Zij: Huh?
Ik: Nee, niet: 'huh', 'wablief' zeggen wij.
Zij: Nee, ik zegt: 'huh'!

Als ik tegenwoordig minder schrijf/ reageer: het is geen herfstmoeheid hoor. Mijn computer heeft een nieuwe hobby: uitvallen na 5 minuten. Ge wilt niet weten hoe vaak ik hem voor de vorige post heb mogen heropstarten.

Abortus

Deze blogpost is niet geschikt voor gevoelige lezers en kinderen onder de 10 jaar.


Het gaat namelijk over Sinterklaas.
De dochter zou een pop krijgen, een zelfgemaakte naar het boek van Tante Hilde.
De stof vond ik in de restjesbak, al voor het boek er was.
Jammer, want anders had ik geweten dat het geen goede keuze was: het was friemelig en er zat wat glans op en al tijdens het strijken onbtdekte ik dat ze vlug scheeftrok.
Dat beloofde al niet veel goeds voor de toekomst...

En inderdaad: na het ineenzetten bleek dat het poppenkind het daglicht niet zou zien, ik verlos haar vroegtijdig uit haar lijden.
Met recht, zo vind ik.
Het poppenkind zou graag gezien worden, ondanks al haar eigenaardigheden, maar het is de eerste keer dat de dochter de komst van de Sint bewust meemaakt, dat kind moet al niet direct denken dat de Goedheiligman enkel brol brengt!

Een duimpje dat niet staat zoals hij zou moeten staan.

Naad die ongevraagd komt piepen.

Een been dat precies half verdraaid is.

Het kapsel dat niet in het boek staat, maar waarvan ik dacht: 'dat doe ik wel efkens, zo moeilijk kan het niet zijn'.

Gelukkig was het gezichtje nog niet geborduurd en kon het kind zelf niet zien hoe ze eruitzag, noch haar ongenoegen verbaal uiten.
Het ergste van al was: nog nooit duidde ik zo precies naadwaarde aan (of misschien zelfs: 'nog nooit duidde ik naadwaarde aan'). Gelukkig was er de kringwinkel en mensen met roze kussenslopen. Straks gaat de schaar erin.

De juffrouw doet een Phill Bosmanske deel 2

Speciaal voor Lies!
Ik hoop dat de kleuren een beetje fatsoenlijk zijn, want het lijkt ineens een pak blauwer.

Kook het voort!

"Van alle Belgen waren de Galliërs de dappersten", geen idee of dat een juiste uitspraak is, ze stond vroeger in onze Asterix albums.
Maar wat ik wél zeker weet, is dat de dappersten op donderdag 1 november bij ons aan de keukentafel zaten.

Ze zagen het allemaal zitten om mee te komen koken, maar uit voorzorgen hadden ze toch maar van alles te eten en te drinken meegenomen.
Chance!
Ik had immers geen tijd om zelf iets te bakken, ah nee: ik moest mijn huis kuisen en daarna zeggen dat er niet op de rommel gelet mocht worden...

Het was een heerlijke namiddag: zitten, babbelen en eten van dingen die ge niet zelf hebt gemaakt.
Zap liet al bij het binnenkomen haar ondergoed zien, er werden olijke verhalen van op de spoedafdeling verteld en niemand durfde het laatste stukje van Ruimtevisser haar taart opeten.
Het spreekt voor zich dat ik dat binnenstak zodra iedereen de deur uit was, wat had ge gedacht!?
Af en toe pakten we het speelgoed van de kinderen af om onszelf beter te horen praten, maar verder verliep alles rimpelloos!

Tot er gekookt moest worden.
Onze keuken, moet u weten, is niet bijzonder hip.
Ok, het is beter dan een grenen keuken, maar de opstelling is vrij traditioneel, een 'eiland', dat hebben wij hier niet.
Noot aan de bedenkers van 'kook het voort': kunnen jullie misschien een mobiel kookeiland ter beschikking stellen zodat iedereen zich nuttig kan maken?

Verder was het dik in orde, zelfs beter dan de vorige keer: de wijn in het recept maakt het echt af.
Lekker! Echt waar!
Zap heeft zelfs maar vijf keer gezaagd voor vlees.
Vijf! Dat moet een absoluut record zijn!

De zoon kwam opvallend dikwijls langs, ik denk dat hij een beetje overdonderd was door al die vrouwen in huis.
Op dat gebied is het helemaal zijn vader: de Gilbert vond het ab-so-luut niet erg dat hij er niet bij kon zijn.
Hij heeft nadien wel alles opgepeuzeld, dat wel!

Een kleine impressie van de dag:

Het eten: eenpansgerechten zijn altijd de beste!

Iemand wiens lievelingsgroente een courgette is en iemand die zot is van Glenn medeiros. ;-)

Kodak in kinderhanden deel 1

Kodak in kinderhanden deel 2

Kodak in kinderhanden deel 3

De rest van de foto's waren nog slechter, zo wazig dat ik zelf amper kon zien wie er op stond (en dan waren ze nog niet eens getrokken door de zoon).
Maar 'schone herinneringen, die draagt ge vooral in uw hart' zegt de kleine phill Bosmans in mij dan.
En voor ik het vergeet: dames: het is nu aan jullie. Voel u vooral niet verplicht om mij uit te nodigen als jullie gaan koken, maar doe het toch maar: kwestie dat ik kan vergelijken enzo.

Ah ja, voor diegenen die medelijden hadden met de egel: er is een nieuw exemplaar toegekomen, hoera.