Voor 2019

De allerbeste wensen voor 2019,
met veel liefde, geluk, kroketten en

voor de eikel die mijn kat inpikt:

een venijnige diarree.

Uw kapoen, de Sanseveria

Op de Kempische bodem

Knutselen rond wapenstilstand in opdracht van de gemeente.
Ik koos voor papavers die ik de leerlingen liet schilderen met koffiefilters en ecoline.

Volgende keer kies ik ook wel voor handschoenen...

Dikke kak!

Er mag dan veel veranderd zijn, sommige zaken blijven hetzelfde. Mijn niveau, bijvoorbeeld, dat is niet bepaald gestegen. Ik bied bij voorbaat mijn excuses aan en raadt de meerwaardezoekers onder u aan om elders te gaan lezen.

Het betreft namelijk mijn wc. In een ver verleden schreef ik reeds dat, zelfs met het hebben van een waterput, er niet constant werd gespoeld. Tegenwoordig heb ik geen waterput en ook geen spaarknopsysteem, dus leven wij hier nog steeds volgens 'if it's yellow, let it mellow. If it's brown, flush it down'.
En dat gaf al meer dan een jaar geen enkel probleem, tot die bewuste ochtend.

Het was waarschijnlijk minder dramatisch geweest als mijn kinders zuiniger waren met het toiletpapier.
Het was waarschijnlijk al helemaal niet gebeurd als er iemand geen grote boodschap had gedaan bovenop de nacht- en ochtendplasjes (en bijhorend papier).
Het was zeker en vast minder marginaal geweest, als die laatste één van mijn kinderen was, in plaats van ikzelf (ik steek het op het nog niet goed wakker zijn).

Alleszins, toen ik opgelucht ( en naar mijn gevoel twee kilo lichter) doortrok, was er niet het gewenste effect.
Ik ga hier niet te veel in detail treden, maar ik kan u verzekeren: dat zijn dingen die ge niet wilt zien, vijf minuten voor ge naar het werk moet vertrekken.
Dus deed ik wat elke moeder zou doen: ik negeerde het probleem.
Ik zei tegen de zoon dat hij buiten mocht plassen, tegen de dochter dat ze mocht plassen maar niet mocht doortrekken en geen papier gebruiken, vertrok naar mijn werk en hoopte dat alles op magische wijze zou opgelost zijn bij mijn thuiskomst.

En zo geschiedde.

Ik kwam thuis bij een lege pot, slaakte een zucht van opluchting en spoelde, om het te vieren en het lot niet verder te tarten, door na één plas.
Kak.

Allez, al een geluk geen kak, maar vrolijk werd ik er ook niet bepaald van. Het visioen van een overstromende pot deed mij naar de winkel snellen en daar het eerste het beste enige uit het rek halen wat er voorhanden was.
Ik las de instructies drie keer, kapte alles er zorgvuldig in zoals het hoorde, wachtte een uur om de rest erbij te gieten en nam geen enkele hap vast voedsel meer tot mij.
De rest van de avond bracht ik al hopend door, terwijl ik in de tuin stond te plassen met zicht op de weides.

's Morgens echter, was er nog geen verbetering. Ik dronk een glas water, nam een boterham mee voor onderweg en was zo blij als iets dat ik kon gaan plassen op mijn werk.
De angst om terug naar huis te gaan, was echter groot. Zou ik gedoemd zijn om de rest van mijn leven astronautenvoedsel te eten? Of voor elke grote boodschap een openbaar toilet moeten zoeken? Zou ik het ruimerke moeten bellen? Of, zoals iemand mij zei, mijn tuinslang in het toilet steken en vollen bak open zetten, met als risico een fontein daar waar men nooit een fontein wilt hebben?

Ik ga u keihard teleurstellen: alles was opgelost. Letterlijk en figuurlijk.
Ik was weer gelukkig.

Waarom naar de jungle van Borneo gaan....

Als ge in uw serre perfect uw tomaten kunt verwaarlozen voor hetzelfde effect.

Alles is anders nu, maar alles is goed.

Skifahren mit dem Okra, dag 3: wie ein Schwan!

Dag drie, mijn favoriete dag!

Tenminste, eens de Gilbert mijn tenen aan elkaar had getapet en ik in mijn skibot was gewrongen.

Alsook de dag waarop ik skiede op Dafalgan en mezelf een stoer wijf vond, omdat ik niet in een strandstoel ging zitten jammeren.

Het was ook de dag waarop ze mij in een andere groep hadden gezet, eentje hoger.

Meup! Slecht idee!

In de eerste plaats deed die teen serieus veel pijn, geen goede moment om nieuwe trucjes te leren, leek mij.

In de tweede plaats was ik nogal gehecht aan de Schorsch en voelde ik echt niet de behoefte om aan een jong en ongetwijfeld hippe Nederlander uit te leggen dat ik nogal een bomma ben op latten.

"Schorsch, wir sind nicht mehr suzammen! Das tut mir leid!"

(volgens mij de enige quasi juiste Duitse zin die dat weekend over mijn lippen kwam, op "Enschuldigung, meine deutsch ist sehr slecht" na natuurlijk)

Ik begon over mijn pijnlijke teen en de hippe Hollander en keek volgens mij enorm zielig.

Of ik graag wou wisselen, vroeg hij.

Ja! volmondig ja!

Ik zocht de hübsche Hollander, verzekerde hem dat het niet persoonlijk was en mankte richting die goeie ouwe Schorsch.

De mensen van de voorbije twee dagen waren er niet meer, nu waren er twee pubers.

Vriendelijk, maar niet ernstig.

Oh, de Schorsch ergerde zich blauw en ik lachte mij een kriek.

Ze luisterden naar hem, knikten en deden dan puur hun eigen ding.

Ik denk dat de Schorsch echt blij was met mij, ik mag dan wel een bomma zijn, ik luister tenminste.

De namiddag was zo mogelijk nog toffer.

De pubers waren vertrokken, hoogstwaarschijnlijk op weg naar een open beenbreuk en er zaten acht nieuwelingen in het groepje.

Wij waren de licht gevorderden: remmen en bochten maken op de blauwe of rode piste, maar nog niet parallel.

Ik vond dat van mezelf trouwens een ferm staaltje zelfkennis: leer eerst uw bochten fatsoenlijk nemen voor je naar een hogere groep gaat.

Aan de zelfkennis van mijn groepsgenoten die namiddag, schortte wel iets...

Er was de vrouw die zei dat ze al vaak een skilift had genomen, maar wel steeds viel bij het uitstappen.

Er was de man die niet halverwege de piste kon stoppen en nog 100m verder gleed.

Er was de man die wel probeerde te stoppen maar steevast tegen de grond ging.

Er waren de nichtjes die wel konden stoppen maar niet konden blijven staan.

Er was de moeder met haar zoon die duidelijk veel beter konden skiën en zich afvroegen hoe ze in die groep waren beland.

En dan was ik er nog.

De arme Schorsch was een zenuwinzinking nabij en de sleescooters bleven verdacht in onze buurt, een beetje als gieren die boven hun bijna stervende prooi cirkelen.

Bij de laatste afdaling gebood de Schorsch mij om voor te skiën.

"Neem uw tijd maar en maak zoveel bochten als je wilt".

(veel dus, bochten remmen uw snelheid!)

Eens beneden zag ik de anderen aan komen skiën, voorbij skiën en vallen.

De Schorsch kwam naar mij toe en zei dat ik het perfect had gedaan: mooie bochten, zonder te driften en duidelijk afgetekend.

Ik werd zo rood als een tomaat, stamelde dat ik het allemaal aan hem had te danken en voelde mij een koningin.

De koningin van een hoop sukkels weliswaar, maar toch.

De Gilbert wilt volgend jaar naar Oostenrijk.

Ik overweeg om de Schorsch mee te nemen.

P.S. Ik besef dat skivakanties milieutechnisch een no-go zijn, daarom dat wij vanaf nu tot het einde der tijden (of het begin der botbreuken) des zomers richting de Ardennen trekken.

Skifahren mit dem Okra, dag 2

 Dag twee, waarop ik toch wel wéér niet te laat was voor de ochtendgymnastiek zekers!
Eveneens de dag waarop we ontdekten dan de Schorsch een Duitser was, met gelukkig een uitgebreide kennis van het Nederlands.

Ik verdenk hem er trouwens van om het liefste de beginners te nemen, zodat hij tijdens het uitleggen een sigaartje kan opsteken.
Echt, de Schorsch: ik ben daar fan van en dat zeg ik niet alleen omdat die mens na het eerste voorval niet eens met mijn gat lachte!

Om te beginnen, was hij soms nogal knorrig, maar dan wel plezant knorrig.
Hij startte op dag twee door te zeggen dat 85% van de mensen die daar naar beneden kwamen, niet konden skieën.
"Ze pakken het niet serieus, ze doen maar iets!
Levensgevaarlijk is dat!
Skiën, daar moet ge bij nadenken, ge moet discipline hebben!
Discipline maakt goede skiërs!"
(ik had toen bijna geantwoord met: 'jaja, und arbeit macht frei". Chance dat ik mijn woorden nog kon inslikken.
Op zo'n momenten keken de groepsgenootjes elkaar aan en grinnikten we: ''t is nen échte Duitser.'

Maar de Schors was niet enkel knorrig, hij was ook begripvol. Hij stond erop dat de twee bangste wezels naast hem in de lift kwamen zitten en had eindeloos veel geduld met zijn leerlingen!
Dus zoefde iedereen vrolijk en blij de piste af.
Ik niet, ik ben een bomma op latten.
Maar ik was wel vrolijk en blij!
Ik kon een lift nemen (stoel én anker), kon op skilatten stappen zonder het ravijn in te sukkelen, kon op een helling staan zonder weg te glijden (en zonder stokken!) en ik maakte bochten.
Niet geheel volgens de regels van de Schorsch, maar goed genoeg om ongeleide projectielen (aka kleine kinders en zichzelf overschattende skiërs) te ontwijken.
Hoera!

Wij zijn bijwijlen nogal enthousiast.

Een vuurtoren heeft nooit verlof!

Na het skiën trokken we naar het zwembad, alwaar ik uitschoof.
Enfin: gedeeltelijk uitschoof.
Heel mijn voet ging naar voor, buiten de tweede teen, die ging de compleet andere kant uit.
Als een grietje dat bloeddruppeltjes achterliet in plaats van broodkruimeltjes, zocht ik mijn weg naar de EHBO, alwaar ik de jongeman gerust stelde dat ik de plakkers er zélf wel zou opplakken.
Eens terug in het huisje, legde de Gilbert er liefdevol ijs op en keek iedereen vol walging hoe dik en blauw een teen kan worden op een half uur.
Ik heb mottige voeten, dus ik ga er geen foto van laten zien, maar u mag mij gerust geloven als ik zeg dat het verre van appetijtelijk was.

Woehoew!!
Een cliffhanger!
Is de teen niet gebroken?
Zal de Sanseveria morgen nog kunnen skiën?
En zal de naad van de skibroek het drie dagen volhouden?

U leest het morgen, in een nieuwe 'Skifahren mit dem Okra'!

Skifahren met dem Okra, dag 1

Ik vermeldde hier al dat er geskied ging worden, ondanks de hoogtevrees.
Oord van verderf van keuze was Winterberg.
Jep: het exotische Winterberg met zijn gletsjers en eeuwige sneeuw heuveltjes en sneeuwkanonnen.

Over hoe de zoon twee keer kwijt geraakte wil ik het niet hebben, ook niet over het feit dat het kind na dag één al verder stond dan zijn moeder of hoe de 'naschoolse' opvang van de dochter bijwijlen verdacht leek op 'hou uzelf bezig op het secretariaat van de skischool'.

We hebben dat allemaal verdrongen en enkel de toffe herinneringen blijven over.

Over hoe schoon het daar was, wat een zalig skiweer we hadden, hoe tof het center parcs zwembad wel niet was en hoe goed de vier kinders met elkaar konden opschieten!
En ook over hoe belachelijk ik mij daar bij momenten heb gemaakt.
Zeg maar 'minuut vijf van de skiles'.
Maar kom: ik ben vast niet de enige die op latere leeftijd - ok, doe toch maar 'latere leeftijd, ik kan het niet beter verwoorden- is beginnen skiën, wel?

Daarom: het verhaal van sanseveria in de bergen. Een toppertje!

Om te beginnen was ik al een dik kwartier later in de les. Al een geluk dat ik enkel de opwarming had gemist!
(serieus: wij deden elke dag opwarmingsoefeningen. Niemand anders deed dat. Echt niemand!)
Mijn lesgever was een man van rond de 50-60 en heette 'Schorsch'.
U mag zelf kiezen hoe u dat uitspreekt, ik ging voor een mengeling tussen 'schors' en 'sjors'.
Een uur later waren de groepsgenootjes en ik er nog niet uit of Schorsch een Duitser was met Nederlands tussen of een Nederlander met Duits tussen.

De Schorsch startte met het oefenen van ploegen of, zoals hij dat noemt: 'der Pizzapunkt'.
'Aha!', dacht de Sanse, 'dat ken ik al!'
Helaas was mijn Pzzapunkt niet Größ genoeg.Een poging om het beter te doen eindigde nogal gênant: mijn ski's gleden verder open, samen met mijn benen tot ik semi split stond. In een reflex besloot ik om mijn handen op de grond te zetten.
Ik kan u zeggen: dat was een slechte reflex.
Aangezien we beneden stonden, passeerde iedereen ons. Bovendien zijn mijn benen lang en mijn skibroek rood: ik fungeerde zo'n beetje als een vuurtoren in de sneeuw, een helder baken om rond te slalommen.

Schorsch maande mij aan om recht te staan, was het maar zo simpel!
'Ich hab ein Schwerpunkt!' jammerde ik.
(dat is niet waar, ik brabbelde zoiets al 'schwartepunkt' volledig niet Duits, doch verstaanbaar)
De Schorsch moest er eens hartelijk mee lachen, nam mij langs achter en zette mij recht.

De rest van de dag was vooral vermoeiend, wegens 'we leren de lift pas nemen op dag twee'.
Maar kom, na dag één kom ik al een berg op met ski's op mijn schouders en met ski's aan.
Het naar beneden gaan was geen probleem, zo lang ik maar maximum 10m vooruit keek in plaats van naar beneden.

Dat lijkt mij wel genoeg voor dag één. Op naar de volgende!