zaterdag 25 februari 2012

Open brief aan de kater

Beste Vlagje,

Dat ge jankt om binnen te mogen als ge buiten zit,
dat ge jankt om buiten te mogen als ge binnen zit,
dat ge zaagt voor eten en dan wegloopt als ge er krijgt,
dat ge vers water krijgt en vervolgens uit de wc gaat drinken,
dat ge vreemde katers op ons erf toelaat,
dat die vreemde katers dan ook nog tegen onze achterdeur sproeien,
dat ge de kinders af en toe een lel geeft of bijt,
dat ge op Francine haar oren knauwt,
dat ge soms uw gevoeg doet in de Gilbert zijne kelder,
dat ge niet fatsoenlijk kunt springen en bijgevolg mijn benen/broeken/kousen vernielt,
daar kan ik nog wel tegen.
Maar dat ge binnenkomt om rechtstreeks naar de mannekes hun zithoek te lopen
en aldaar op de kussens te plassen,
dat vind ik er zwaar over!

woensdag 22 februari 2012

Over lompe geiten, bange wezels en flauwe apen.

Nee, Chris Dusauchoit, dit wordt geen spek voor uwen bek, move along!
Sterker nog, voor u is er eigenlijk ook niets te zien, beste lezer, letterlijk dan.
Laat mij u even meenemen op een reis door de tijd, naar een paar maanden geleden.
Het goede doel lanceerde een wedstrijd, waarvan ik dacht: "ah, tof!"
U moet namelijk weten, dat ik een klein gilletje slaak wanneer Tim Gunn op Tv komt en er een nieuw seizoen van Project Runway aanbreekt.
Oh, wat zou ik graag hysterisch door MOOD rennen, tegen Michael Kors zeggen dat er niks mis is met Farah Fawcett - haar en geknuffeld worden door - juist ja- Tim Gunn als ik er , volkomen onterecht uiteraard, uitgezwierd wordt.

In een kleine vlaag van zinsverbijstering schreef ik mij in, om nadien te lezen dat alle stukken tentoongesteld zouden worden.
ALLE stukken, dus ook de miskleunen, de zielige gevallen en de lamentabel afgewerkten.
Dolletjes!
Maar goed, we hadden ons ingeschreven en we gingen er mee door!

Ik tekende iets op papier waar ik best wel content van was.
Het was vrouwelijk en elegant en comfortabel, kortom: het was alles wat ik niet was tijdens mijn zwangerschappen.
"Ziet ge wel," dacht ik, "zo moeilijk is dat helemaal niet om iets te ontwerpen."
Maar de tekening naar stof vertalen, dat bleek een ander paar mouwen.
Een eerste proefjurk (enfin: een lap stof met een gat erin) werd gefabriceerd, om het hele project nadien vakkundig op de lange baan te schuiven.
"Geen paniek", dacht ik, "Tijdsdruk, daar presteert ge het beste onder, Sanseveria".
Note to self: tijdsdruk met een voltijdse job, een huishouden en twee kleine koters is niet hetzelfde als tijdsdruk wanneer ge nog thuis woont.

Dus werd het gisteren. Het kleed werd gefabriceerd, gepast  en afgeschreven.
Want hoewel het spreekwoord zegt 'meten is weten', is het bij mij eerder een kwestie van 'naaien is graaien'*.
Dus werd het weer gisteren, maar dan belachelijk laat. Het kleed werd aangepast, geknipt en geverfd.
Het past, ge kunt er mee buitenkomen, het is niet mottig, maar het is ook niet wat ik wou.

En daarom blijft het hier, want hoewel ik er niks mee inzit om achteraan te bengelen, zou ik het wél erg vinden om helemaal alleen achteraan te bengelen.
Tenzij iemand mij kan verzekeren dat mijn jurk komt te hangen naast een jute zak met een lintje onder de borst en babyvoetjes erop gestempeld, blijft ze mooi hier!

Ah, ik ga gerust slapen deze nacht...
Make it work!
En dat nu niemand gaat lopen met dat jute zak- idee hé!

*graaien = gokken, raden

zaterdag 18 februari 2012

Wat ik gisteren aanhad


Geïnspireerd door dit schoon manneken, maar dan de volwassen vlugvlug-versie.
Troetelbeertjes: straal!

En uit nostalgie: het coolste kostuum ooit gemaakt, uit de tijd dat we verkleed naar fuiven gingen, terwijl het helemaal geen carnaval was:

Wat een mens zoal tegenkomt als hij moet aanschuiven in de sneeuw....


Het is daar blijkbaar plezant wandelen!

donderdag 16 februari 2012

De dag dat mijn principes ongewild overboord werden gekieperd

Mensen die het niet hebben voor principes en een beetje zelfbeklag: sla deze post maar over, er komen er nog toffere, echt waar!

Zo, de principes.
Het was oudercontact bij ons, met in het vooruitzicht: van 18.00 tot 21.30u non stop praten.
Aangezien het thuis komen, vlug vlug eten, propere kleren aandoen, efkens quality time met de kinders houden en maar juist op tijd terug op het werk zijn mét toch nog snot en zever op uw kleren niet zo ideaal leek, koos ik ervoor om met enkele collega's iets te gaan eten.

Gezeten in het enige etablissement dat er voorhanden is, vroeg ik aan de waard of er vlees zit in de 'croque Italienne', waarop hij antwoordde dat dit niet zo is.
Maar wel kaas (veel!) en ajuin (ook veel!) en tomaten (gewoon) en pesto (veel!).
Hongerig als ik was, verorberde ik boke nr 1 binnen de vijf minuten.
Tot ik de laatste hap wou nemen en iets rozig zag wat ik niet wou zien.
Ik keek vlug in de andere boterham, terwijl de collega's susten dat het 'enkel maar die hap zou zijn'.
Niet dus, tussen het andere boke prijkte ook iets wat ooit een koe of een varken was.
De collega die hetzelfde had besteld keek bij haar en zag ook een lappeke hesp.

En toen werd ik een beetje mottig. Figuurlijk dan, want ik was er minstens even slecht van dat ik vlees had gegeten als van het feit dat ik het niet eens geproefd had.
De collega in kwestie ook niet, maar dat was een schrale troost.
Mocht u nu denken 'so what', laat mij dan even vermelden dat ik als meer dan 16 jaar geen vlees meer eet. Het begon tijdens de periode van de hormonenmaffia en de moord op Karel Vannoppen en het bleef.
Ik ben geen volhouder en heb weinig principes, maar die wel!
En nu werden die ongewild weggesmeten, of beter gezegd: opgegeten.

Toen ik er iets van vroeg aan de waard antwoordde hij 'ja, maar in en croque zit toch altijd vlees'. Waarop mijn lieve collega antwoordde dat ik wel 2 keer had gevraagd of het zonder was, ik zat ondertussen een beetje voor mij uit te staren met tranen in mijn ogen (ja, dat is overdreven, maar ik ben er nog altijd niet goed van!).
En toen mocht ik non stop babbelen van 18.00u tot 21.30u.
Het was niet zo'n leuke avond.

dinsdag 14 februari 2012

En de winnaar is...

... gekozen door de zoon.



Lies was de eerste die hij ving in zijn netje.
Stuur uw adres maar door en anders zet ik het pakket wel aan het gebreide huisje.

Verder wil ik nog even meedelen dat een sponzen onderbroek niet, ik herhaal: NIET onsexy is! Daar kan menig string, tanga en kanten geval nog iets van leren!
En ook wel straf dat ineens alleman zo'n onderbroek wou, dat gaat hier nog een rage worden, ik voel het!

dinsdag 7 februari 2012

De give away, nu met beeld

Ik vond het vrij gedurfd dat jullie meedingen naar een cadeautje dat ge nog niet gezien hebt.
Want stel, stel dat ik écht een bus tec7 weggeef of een half tonneke teer (dat plakt serieus, smeer het maar eens in uw haar!), wat dan?
Daarom al een preview van wat erin zal zitten:

- Magneetjes, in allerlei kleuren en vormen ideaal voor het opfleuren van uw ijskast/dampkap/computer/chauffage en om lijstjes aan te hangen die ge nadien toch weer vergeet.
(Mijne favoriet is de Jezus-met-communicantje)


- Plakband (ahja, dat was nogal voor de hand liggend)


- Een velletje glitterstickers, voor de puber in uzelf!

- Een behangpapieren Sanseveria, ideaal om elke kamer in uw huishouden op te fleuren én om veel aan mij te denken! ;-)
De versie die ge hier ziet is wel de snelsnel-photoshop versie, want ik had honger en ging kebab maken. De 'echte' zal er wel een pakske beter uitzien, geen paniek!


- En voor zij die weten wat goed zit: een sponzen onderbroek!



Voilà, de winnaar wordt binnen een week bekend gemaakt.
Meedoen kan nog altijd, gewoon hier even zeggen wie ge wel eens zou willen binnendraaien.